جلال چراغپور

حذف تیم امید ایران از رقابت‌های مرحله گروهی انتخابی المپیک 2020 توکیو قابل پیش‌بینی بود. چرا باید از تیمی که برنامه مشخصی نداشت انتظار صعود به المپیک داشته باشیم؟ چندین بار در این باره کارشناسی کردیم اما هیچ توجهی به آن نشد. وقتی به این علم و تجربه در زمینه پایه‌های فوتبال بی‌توجهی می‌شود، طبیعی است که انتظاری بابت صعود به المپیک هم نداشته باشیم.
نحوه انتخاب مربیان در مهم‌ترین تیم از پایه‌های فوتبال یک کشور هزاران علامت سؤال دارد. من نمی‌خواهم حالا که حمید استیلی نتوانست با این تیم نتیجه بگیرد، همه چیز را گردن او بیندازم. اتفاقاً مشکلات زنجیره‌ای از مدیریت تا عوامل لجستیکی در کنار افراد فنی دست به دست هم داد تا نتیجه دلخواه گرفته نشود.
آخرین بار که حمید استیلی روی نیمکت یک تیم نشست، زمان سقوط استیل آذین به لیگ دسته اول بود. به هر حال هر تیمی شرایط خاص خودش را دارد و روند مدیریتی تیم امید کاملاً بیانگر این نکته بود که دچار مشکل می‌شویم.
روحیه تیمی در بین بازیکنان امید بسیار اندک بود. دلیلش هم روحیات سنی اعضای تیم است. باید اردوهای منظم می‌رفتند تا بتوانند با روحیه همدیگر آشنا شوند.
بازیکنان خوبی داریم اما تک تک آنها نیاز به حضور در یک الگوی تیمی داشتند که کمبود آن دیده می‌شد. تمامی این عوامل دست به دست هم داد تا در نهایت شاهد یک حذف تلخ دیگر باشیم.

 

حمید درخشان

درباره حذف تیم امید بحث زیاد است. معتقدم تیم خوبی از نظر مهره داشتیم و بازیکنان در سطح قابل‌قبولی بودند. کادر فنی هم از نفرات خوبی تشکیل شده بود. حالا که تیم حذف شده شاید خیلی‌ها بگویند چرا حمید استیلی سرمربی این تیم است و اگر فرد دیگری بود، تیم به المپیک صعود‌ می‌کرد. این صحبت‌ها برای زمانی بود که این مربی انتخاب شد. استیلی باید بعد از انتخابش به خوبی از سوی رسانه‌ها و کارشناسان حمایت می‌شد که نشد. البته تغییرات زیاد در کادرفنی تیم امید در یکی دو‌سال اخیر هم مزید بر علت شد که تغییرات زیادی در کادر بازیکنان این تیم هم به وجود بیاید، چون هر مربی‌ای سلیقه خاص خودش را دارد.
از نظر من مشکل اصلی این تیم کمبود بازی‌های تدارکاتی و البته بازی نکردن با تیم‌های بزرگ قبل از این تورنمنت بود. بازیکنان ایران تجربه بین‌المللی زیادی نداشتند و فقط چند بازی در ماه‌های اخیر در سطح آسیا برگزار کردند که چیزی به آنها اضافه نکرد. وقتی از بازی تدارکاتی صحبت می‌کنیم، باید به حریفی که برابر تیم ایران هم قرار می‌گیرد، فکر کنیم. بازی با تیم‌هایی همچون قطر و ازبکستان چیزی به تیم ما اضافه نمی‌کند، چون آنها هم در همین سطح هستند و ضعف‌های تیم عیان نمی‌شود. ما باید در این رده سنی سراغ بازی‌های تدارکاتی ارزشمند با تیم‌های بزرگ و صاحب سبک اروپایی برویم. بازی طراز اول یعنی تن بازیکنان ما به بازیکنان برزیلی و آرژانتینی یا کشورهای صاحب سبک اروپایی بخورد.
50 ‌سال است که به المپیک نرفتیم و باز هم همان اشتباهات را تکرار می‌کنیم. اگر واقعاً صعود به المپیک برای ورزش ایران مهم است، چرا برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری مناسبی برای تیم امید صورت نمی‌گیرد؟ همه نگاه‌ها به تیم‌ملی بزرگسالان است و وقتی چند ماه به انتخابی المپیک مانده، تازه یادمان می‌افتد که چنین تیمی هم داریم. تجربه حضور در المپیک می‌تواند باعث رشد فوتبال ایران شود. شما تصور کنید بازیکنان جوان و کم‌تجربه این تیم در المپیک حاضر و با بهترین تیم‌ها روبه‌رو شوند. این باعث می‌شود بازیکنان باکیفیت به تیم‌ملی بزرگسالان هم اضافه شوند.
 

مهدی مناجاتی

حذف تیم امید ایران از مسابقات انتخابی المپیک به یک اتفاق تکراری و تلخ برای فوتبال ایران تبدیل شده است و حسرت نرفتن به بزرگ‌ترین و مهم‌ترین تورنمنت ورزشی جهان به نیم قرن رسید.
مردم ایران از ناکامی تیم امید ناراحت هستند و آیا کسی هست که به این ناراحتی پاسخ دهد؟ مطمئن باشید برای هیچ فردی این ناراحتی اهمیت ندارد.
نه تنها کادر فنی بلکه افرادی که این کادر را برای تیم امید ایران انتخاب کردند باید توضیح دهند چرا نتوانستیم از گروه خود صعود کنیم. آیا مسئولان فدراسیون فوتبال زمانی که می‎‌خواستند مربی تیم امید ایران را انتخاب کنند، با پیشکسوتان فوتبالی مشورت کردند و از آنها کمک فکری خواستند؟ نمی‌شود بدون مطالعه برای تیم ملی یک کشور تصمیم‌گیری کرد. به‌طور حتم مقصر اول نرسیدن تیم امید به المپیک، فدراسیون فوتبال است که در این مدت تغییرات زیادی را در کادر فنی ایجاد کرد و حالا از آنها کوچکترین خبری نیست.
اگر می‌خواهیم به المپیک صعود کنیم باید برنامه‌ریزی دقیق و اصولی داشته باشیم و از همین فردا برای المپیک بعدی استارت بزنیم.
 

هومن جعفری

ما یک مقوله‌ای داریم به نام حق پخش! حق پخش یعنی اینکه تلویزیون یا نهاد پخش‌کننده یک مسابقه، با سازمانی که مسابقات لیگ را برگزار می‌کند قراردادی می‌بندد و به ازای پخش این مسابقات به آنها پولی پرداخت می‌کند. سود اصلی را در این میان باشگاه‌هایی می‌برند که در لیگ حضور دارند!
البته این برای کشورهایی است که در آن آدم‌های ضعیف و ناکارآمد و بی‌سواد و مرعوب در رسانه‌ها برسرکارهستند. در کشور ما که سرشار از مدیران ارزشمند و مبتکر است قرارداد حق پخش نه بین تلویزیون با فدراسیون بلکه با وزارت ورزش بسته می‌شود! 70 درصد سود هم می‌رود داخل جیب تلویزیون! سی درصد را هم می‌ریزند به حساب وزارت ورزش!
حالا اینکه وزارت ورزش اصلاً سر تیمداری است یا ته تیمداری را نمی‌دانیم اما اینکه آقایان می‌نشینند با هم قراردادی امضا می‌کنند که باشگاه‌ها به عنوان مستحق‌ترین گیرندگان حق پخش، باید بروند خانه‌شان ذرت بو داده میل کنند تا پول‌ها به حساب خزانه دولت واریز شود و بعد اگر حسش بود پول‌ها را بریزند به حساب شرکت‌های دولتی و آنها هم اگر حس‌شان بود هزینه کنند، به هر چیزی شبیه است جز حق پخش!
تازه وزارت ورزش معترض است که باید پنجاه پنجاه تقسیم کنیم و گر فیفتی فیفتی نباشد ما انگیزه لازم برای خدمت به باشگاه‌های بیچاره را به دست نمی‌آوریم!
یعنی هرکجای دنیا بروی و بگویی در کشور ما تلویزیون جای اینکه حق پخش بدهد، حق پخش می‌گیرد و مابقی پول را هم می‌ریزد به حساب وزارت ورزشی که تیمداری از وظایفش نیست، نه تنها به شما پناهندگی می‌دهند بلکه برایتان یارانه بنزین هم می‌ریزند!




 

موحد سامی‌نژاد

سرانجام آن امید واهی هم تمام شد. پرونده تیم ملی امید خیلی زود در رقابت‌های قهرمانی زیر 23 سال آسیا بسته شد تا یک نسل دیگر از فوتبالیست‌های جوان و بااستعداد ایرانی رویای رسیدن به المپیک را از دست بدهند و به این ترتیب رکوردی ابدی و نشکسته برای فوتبال ایران باقی بماند. رکوردی که سال‌ها در دست نسل‌های مختلفی از بازیکنان تیم ملی دست به دست شد و سرانجام هم شکسته نشد تا بیش از 40 سال مدیریت خاص فوتبال ایران نتواند هیچ تیمی را راهی المپیک کند.
سبک خاصی از مدیریت ورزشی که در این سال‌ها با مدیریت ویژه‌تری در فدراسیون فوتبال بیش از هر زمان دیگری آثار و تبعاتش ما را نگران کرده است. از روزهای ملال‌آور فوتبال ایران هر چه بگوییم کم گفته‌ایم. سلسله‌ای از اتفاقات که انگار منتظر فروافتادن اولین بلوک دومینو بودند تا یکی یکی فرو بریزند و چهره واقعی فوتبال ایران پدیدار شود.
چهره‌‌ بزک شده فوتبال ایران دیگر آن زیبایی دروغین سال‌های قبل را هم ندارد و حالا باید با واقعیت موجود کنار آمد. چیزی که در زیر مصاحبه‌ها و آمار و ارقام پنهان نمی‌شود و واقعیتش بسیار بزرگتر از آنی است که بشود کتمانش کرد یا آن را نادیده گرفت.
سؤالی که در اینجا مطرح است اما این است که آیا شکست و حذف تکراری امیدهای فوتبال ایران آیا آخرین میراث مدیریت ورشکسته ورزشی در فوتبال ایران است؟ آیا با پذیرفتن این شکست که بار بیشترش روی دوش مدیریت هیأتی و کنتراتی فوتبال ایران است می‌توان امیدوار بود که پرونده این دست اتفاقات در فوتبال ایران بسته شود؟ پاسخ این سؤال البته برای خیلی‌ها از همین الان مشخص است.
آنهایی که امیدی به بهبود وضعیت مدیریتی فوتبال در ایران ندارند حس می‌کنند در همیشه بر همین پاشنه برای فوتبال ایران می‌گردد. تفاوت کلاس بازی‌های تیم ملی با رقبایش در این رقابت‌ها به خوبی نشان داد که ما کجای فوتبال آسیا ایستاده‌ایم. ما در همه این سال‌ها تنها روی دوش استعدادهای فوتبالی‌مان حرکت کرده‌ایم و از نظر ساختاری هیچ پیشرفتی نداشتیم. زور استعداد فوتبالی و جرقه‌ها هم تنها تا جایی شما را پیش می‌برد و نه می‌تواند دائمی باشد و نه می‌تواند موفقیتی بزرگ را برای شما حاصل کند. این چنین می‌شود که ما در این سال‌ها می‌بینیم که کره جنوبی یا ژاپن در یک سطح و یک کلاس فوتبالی ظاهر می‌شوند اما ما با چشم‌های نگران منتظر همراه شدن بخت و اقبال برای تیم‌مان هستیم.
پیش‌تر هم نوشتیم که تیم امید تیمی از پیش باخته در این رقابت‌ها بود. تیمی که خیلی قبل‌ترها وقتی در جریان انتخاب سرمربی افتاد و آن بازی‌های پشت‌پرده همیشگی فوتبال ما رخ داد شانس حضور در المپیک را از دست داده بود. این مسأله البته برای همه واضح بود و عجیب این بود که همه وضعیت اسفبار تیم امید را می‌دیدند غیر از مسئولان تیم امید. تیمی که مثلی خیلی از رویدادهای دیگر فوتبال ایران بازیچه تمامیت‌خواهی مدیران شد.


 

سامان موحدی‌راد

سرانجام شد آنچه شد. چیزی که خیلی‌ها انتظارش را می‌کشیدند و از ماه‌ها قبل وقوعش را هشدار داده بودند به وقوع پیوست. تیم امید ایران با یک حذف دیگر در مسیر انتخابی المپیک و با احتمال حذف این رقابت‌ها از این مسابقات در دوره‌های بعدی مسابقات المپیک به یک رکورد ابدی دست یافت. رکوردی که دیگر هیچ‌گاه نمی‌توان به آن یورش برد و آن را شکست.
تقریباً برای هر دنبال‌کننده معمولی فوتبال ایران هم مثل روز مشخص بود که تیم امید در این رقابت‌ها راه به جایی نمی‌برد. این تیم خیلی پیش از اینها حذف شده بود و همه هواداران تیم ملی تنها برای روشن نگه داشتن اندک شعله امید در دل‌هایشان در این روزها این مسأله را بیان نمی‌کردند وگرنه خیلی پیش‌تر از اینها از مجموعه اتفاقاتی که در آن تیم رخ داده بود، معلوم بود که سرانجام کار چیست.
نگاهی به ترکیب سه مربی قبلی تیم ملی به خوبی نشان می‌دهد که هیچ فلسفه‌ای بر عملکرد این تیم و هدایتش حاکم نیست. ترکیب استیلی و کرانچار در تیم ملی امید، بعدش انتخاب عجیب و غریب فرهاد مجیدی در این تیم و سرانجام یک انتخاب بسیار عجیب‌تر و نشستن حمید استیلی روی نیمکت این تیم آن هم با کلی فرصت‌سوزی در حد فاصل این انتخاب‌ها به خوبی نشان می‌دهد فدراسیون بیشتر از اینکه به دنبال گزینه مناسب برای تیم ملی باشد، به دنبال استخدام بیکارترین گزینه برای این نیمکت بود.
فرهاد مجیدی تا از استقلال خداحافظی کرد، بدون هیچ دلیل مشخص و قابل قبولی روی نیمکت این تیم نشست و بعد از اختلاف نظرهایی جدا شد. بعد از آن هم حمید استیلی که این سال‌ها کارنامه قابل قبولی ندارد روی این نیمکت نشست تا این نتایج درخشان رقم بخورد.
در نگاه اول شاید همه مسئولیت‌ها متوجه حمید استیلی باشد. البته که بخشی از این ماجرا متوجه او است اما همه می‌دانند که بیشتر از استیلی، این فدراسیون است که مسئولیت این تاریخ پر از شکست را بر عهده دارد. حمید استیلی در این میان هم قربانی است و هم مقصر. او قربانی است چرا که عامل حذف تیمی شده که از پیش توسط فدراسیون خلع سلاح شده بود و تکلیفش مشخص بود. او مقصر است چرا که مدت‌ها در این سیستم رو به شکست فعالیت کرد و برای آن تصمیم‌گیری کرد و نهایتاً خودش روی نیمکتش نشست.
راستش پیدا کردن یک نقطه امیدوار از این جریان هم سخت است ولی حتی اگر کورسوی امیدی به بهبود این سیستم در فوتبال ایران باشد آیا می‌توان امیدوار بود از میان این شکست‌ها یک تصمیم درست درباره فوتبال ایران گرفته شود؟ یا با بسته شدن پرونده تیم امید می‌شود امیدوار بود که سایر تیم‌های رده پایه ایران وضعیت بهتری پیدا کنند و آینده امیدوارکننده‌ای داشته باشند؟

 

مازیار حکمت

آنچه برای تیم امید ایران در راه المپیک ۲۰۲۰ توکیو رخ داد، هرگز غیرمنتظره نبود. از روزی که تیم امید با مدیریت حمید استیلی این دست و آن دست می‌شد و سرانجام حمید استیلی خود را روی نیمکت به سرمربی تبدیل کرد، همه می‌توانستیم عاقبت کار تیم امید را ببینیم.
کیفیتی که حمید استیلی در نقش سرمربی می‌توانست برای تیم امید بسازد، از کارنامه خودش و همکارانش پیدا بود. او دستیارانی داشت که هرگز مربیان جدی و موفقی نبودند و خود نیز طی سال‌های مربیگری‌اش جز شکست‌ها و کارهای کوتاه‌مدت و بی‌نتیجه چیز دیگری در کارنامه‌اش ثبت نکرده بود. فدراسیونی که قرارداد گزاف و عجیبی با مارک ویلموتس بست، نمی‌تواند در انتخاب سرمربی تیم امید به مشکلات مالی اشاره کند و انتخاب یک سرمربی مثل استیلی را توجیه کند. استیلی نه تنها انتخاب خوبی برای تیم امید نبود، بلکه در بازار مربیگری ایران انتخاب یک تیم در لیگ یک هم نمی‌توانست باشد. او اما زیرکانه و در معامله‌هایی عجیب، اول مدیر تیم امید شد و بعد عنوان سرمربی را به نام خود سند زد.
فدراسیون فوتبال هرگز پاسخی نداده است که چرا حمید استیلی باید سرمربی تیم امید ایران می‌شد؟ با کدام کارنامه و کدام جایگاه حرفه‌ای در بازار مربیگری ایران، استیلی به این سمت رسید؟ مهدی تاج حتی برای این آخرین دستاوردش در فوتبال ایران پاسخی ندارد. او نیست که پاسخی بدهد.
پرونده تیم امید را باید برای همیشه بست. این شکست آخر نشان داد که طی چهل و چند سال هرگز برنامه‌ای برای موفقیت این تیم وجود نداشت. فوتبال ایران دنبال هیچ تصویری از آینده‌اش نیست و همین دیدگاه باعث شده که تیم‌های ملی پایه همیشه شکست‌ها را تجربه کنند. تیم امید حلقه وصل فوتبال پایه و فوتبال حرفه‌ای است. فوتبال ایران پی در پی نشان می‌دهد که تا چه اندازه به این حلقه بی‌توجه است.
تیم امید در راه المپیک توکیو هم ناکام شد تا بدانیم با انتخاب‌های غلط چه بلایی بر سر فوتبال می‌آید. انتخاب غلط کادر فنی یکی از بزرگ‌ترین اشتباهات فدراسیون فوتبال بود و اینکه استیلی توانست خودسرانه برای این تیم تصمیم بگیرد، بیشتر و بیشتر بی‌دقتی فدراسیون فوتبال را نشان می‌دهد.
ترکیب‌های عجیب تیم امید و انتخاب‌ غلط بازیکنان برای پست‌ها از بدیهی‌ترین خطاهای فنی این کادر فنی بود، آنچنان که خودشان در طول مسابقات به اشتباهات ویرانگرشان پی می‌بردند.
تیم امید محصولی از اشتباهات و انتخاب‌های غلط بود. تیمی که برای ناکامی در راه المپیک توکیو هر خطایی را که لازم بود، مرتکب شد، تا مبادا ذره‌ای امید باقی بماند.




 

قاسمپور: جدا از تمرین، مارادونا روزی 200 ضربه کاشته می‌زده
با این تدارکات نباید انتظار المپیک را داشت

ناصر قراگزلو

حسرت صعود تیم امید به المپیک باز هم باقی ماند و به نوعی 48 ساله شد. مشکلات زیادی در این بین وجود داشت که باز هم مانع صعود تیم امید به المپیک شد. برای ریشه‌یابی مشکل تیم امید با ابراهیم قاسمپور یکی از بازیکنان و مربیان اسبق تیم ملی همکلام شدیم.
  
چرا تیم امید ما باز هم مانند ادوار گذشته موفق به صعود به المپیک نشد؟
 فوتبال ما در تمامی تیم‌های پایه ضعیف است و این مشکل از تیم‌های باشگاهی ما شروع می‌شود و به تیم‌های ملی ما در این رده باز می‌گردد. هیچ وقت برای تیم‌های پایه هزینه نمی‌کنیم و برنامه و بودجه لازم را در نظر نمی‌گیریم به همین دلیل بازیکن در تیم‌های پایه، خوب مسیر رشد خودش را طی نمی‌کند. این مشکلات زمانی بیشتر می‌شود که هیچ برنامه مدونی برای این تیم‌ها در نظر گرفته نمی‌شود و شرایط هم در پایان همین می‌شود که در تیم امید دیدیم.
تیم امید این بار هم از حیث بازیکن بد نبود اما چرا موفقیتی حاصل نشد؟
 ما برای تیم امید در فاصله چند ماه، سه مربی‌مان را تغییر دادیم؛ نکته‌ای که نشان می‌دهد ما در این تیم دچار سردرگمی و بلاتکلیفی بودیم و هیچ زمانی نتوانستیم تصمیم درستی برای تیممان بگیریم.
حمید استیلی بعد از اینکه یحیی گل محمدی و چند مربی دیگر مسئولیت سرمربی تیم امید را قبول نکردند، مسئولیت تیم امید را به ناچار قبول کرد شما چقدر استیلی را مقصر می‌دانید؟
 به نظرم استیلی نباید قبول مسئولیت می‌کرد چون بالاخره فدراسیون به عنوان متولی فوتبال یک مربی را برای تیم امید انتخاب می‌کرد اما به هر حال اگر بخواهیم دقیقاً کالبد شکافی کنیم، استیلی فقط 20درصد مقصر بود چون تدارکات و بودجه و اردوی خوبی برای تیم امید مهیا نساختیم، مهم‌تر اینکه زمان لازم را برای ساختن تیمی قوی در نظر نگرفتیم و در کمترین زمان می‌خواستیم بهترین نتیجه را بگیریم که این امر امکانپذیر نبود.
اما بازیکنان ما در بازی‌ مقابل چین فرصت‌های گل متعددی را از دست دادند که با گل کردن چند فرصت از آن موقعیت‌های متوالی شرایط به گونه دیگری تغییر می‌کرد!
 ناهماهنگی زیادی در تیم امید وجود داشت و ما متأسفانه فرصت‌های زیادی را از دست دادیم اما به کارگیری از بازیکنان نکته مهم دیگری بود که ما نتوانستیم از آنها خوب استفاده کنیم مثلاً ما دیدیم که مهدی قائدی در تیم باشگاهی‌اش آمار خوبی به لحاظ گلزنی و گلسازی دارد اما این بازیکن در تیم امید موفق نبود. این موضوع به نداشتن تمرین و بازی‌های تدارکاتی کافی و در کنار آن استفاده نکردن به شکل خوب باز می‌گردد. از سوی دیگر اگر ما از امید نورافکن در دفاع چپ یا پست هافبک دفاعی استفاده می‌کردیم شرایط بهتری حاصل می‌شد. اجرای برنامه‌های تاکتیکی به زمان نیاز دارد و با دو سه هفته تمرین و چند بازی تدارکاتی نمی‌توان از بازیکن و مربی انتظار نتیجه لازم را داشت.
اما به نسبت بازی‌های تدارکاتی خوبی برای تیم امید در نظر گرفته شد؟
 چند بازی تدارکاتی قطعاً نمی‌تواند تضمینی برای رفتن یک تیم به المپیک باشد. مارادونا بهترین بازیکن جهان جدا از تمرینات تیمی و اختصاصی روزانه، روزی 200 ضربه کاشته می‌زد و او با این سبک در تیم و به لحاظ انفرادی خودش را آماده می‌کرد به همین دلیل ما نمی‌توانیم از بازیکنمان با دو سه هفته اردو و چند بازی تدارکاتی انتظار رفتن به المپیک را داشته باشیم.
 

مجتبی رفیعی

8 سال پیش در چنین روزی تیتر یک روزنامه ایران ورزشی به برد پرسپولیس برابر مس سرچشمه اختصاص داشت اما خبر یک صفحه 8 روزنامه مربوط به دیوید بکام ستاره آن سال‌های فوتبال جهان بود. بکام تازه به لیگ آمریکا رفته بود و قراردادش را نیز با لس‌آنجلس گلکسی تمدید کرده بود. کاپیتان سابق تیم ملی انگلیس یک روز بعد از تأیید بازگشتش به گلکسی، در استپلزسنترآرنا از انگیزه‌هایش برای ماندن در گلکسی گفت: «تا به حال هرگز نشده بود که بعد از قهرمانی (در MLS) دوباره در این لیگ بازی کنم. می‌خواهم این حس را هم تجربه کنم و ببینم بازی در MLS به‌عنوان قهرمان چه مزه‌ای دارد. علاوه بر این کار ما هنوز تمام نشده است. یک قهرمانی برای من کم است. من بیشتر از اینها می‌خواهم.» بکام که 6 قهرمانی در لیگ برتر انگلیس را به همراه منچستریونایتد تجربه کرده و در اسپانیا هم با رئال مادرید به این افتخار دست پیدا کرده بود، در حالی به خاطر خانواده‌اش قید بازی در اروپا را زد که تا پای امضا کردن قراردادش با پاری‌سن‌ژرمن هم رفت. در واقع خو گرفتن خانواده و فرزندان بکام به زندگی در جنوب کالیفرنیا مانع از آن شد که او در سال‌های آخر دوران حرفه‌اش یک بار دیگر بازی در اروپا را تجربه کند. خودش می‌گفت راحتی خانواده‌اش آنقدر برای او اهمیت داشته و در اولویت بوده که خیلی راحت توانسته چشمش را روی پیشنهاد تیم‌های اروپایی ببندد: «بله، تصمیم آسانی بود. در سن و سال من، برای اینکه بتوانی پیشنهادهایی که داری را رد کنی باید همه چیز را مدنظر داشته باشی. من هم همین کار را انجام دادم اما برای من همیشه مهم‌ترین چیز این بوده که کجا خانواده‌ام از زندگی‌اش لذت می‌برد و شاد است. در پنج سال گذشته اینجا در لس‌آنجلس روزهای خوشی داشتیم. کار من همین جا بود و فرزندانم هم از زندگی در این شهر لذت می‌بردند. همین برای من کافی بود تا تصمیم نهایی‌ام را بگیرم.»
در متن خبر می‌خوانیم: «بکام 36 ساله که همراه با همسر و 4 فرزندش در محله مرفه‌نشین بورلی‌هیلز در غرب لس‌آنجلس زندگی می‌کند، گفت تصمیمش برای ماندن در گلکسی را در آستانه سال جدید و در لندن نهایی کرده: خانواده‌ام را جمع کردم و همان جا به آنها گفتم که چه تصمیمی گرفته‌ام. می‌دانم که کلی شایعات درباره رفتن من از این تیم و از این شهر وجود داشته اما من و خانواده‌ام می‌خواستیم به زندگی‌مان در لس‌آنجلس ادامه دهیم. اینجا آنقدر به ما خوش می‌گذرد که نمی‌توانیم ترکش کنیم.
زندگی آمریکایی بکام از سال 2007 آغاز شد، زمانی که مادرید را با کلی جنجال و حاشیه در ازای 32 میلیون دلار به مقصد لس‌آنجلس ترک کرد. او که پیش از این چندین بار به خاطر سفرهای پی‌درپی‌اش به انگلیس برای به دست آوردن فرصت بازی در تیم ملی و بعد از آن حضور موقت در میلان – اتفاقی که به مصدومیت شدید او منجر شد – از سوی هواداران گلکسی مورد انتقاد واقع شده بود بالاخره خیال همه آنها را راحت کرد.
بکام دو ماه قبل برای اولین بار طعم قهرمانی در MLS‌ را چشید و به واسطه بازی‌های خوبش - بخصوص برای پاس‌گل‌هایش که از این حیث در لیگ دوم شد - در تیم منتخب فصل قرار گرفت. با اینکه قبول پیشنهاد پاری‌سن‌ژرمن می‌توانست جام قهرمانی لوشامپیونا را هم به ویترین افتخارات او اضافه کند، او به مالکان ثروتمند باشگاه پایتخت فرانسه جواب رد داد: «من عاشق فوتبال بازی کردن هستم برای همین هر پیشنهادی که دریافت می‌کنم مرا وسوسه می‌کند اما برای من خانواده از هر چیز دیگری مهم‌تر است. نمی‌خواستم به خاطر خودم آنها را هم از شرایطی که به آن عادت کرده‌اند، دور کنم. خوشحال بودن آنها برای من مهم‌ترین چیز است.» بکام قهرمانی در MLS‌ را هم تجربه کرده اما آیا باز هم چیزی هست که او برای رسیدن به آن انگیزه داشته باشد.»