هومن جعفری

ما یک مقوله‌ای داریم به نام حق پخش! حق پخش یعنی اینکه تلویزیون یا نهاد پخش‌کننده یک مسابقه، با سازمانی که مسابقات لیگ را برگزار می‌کند قراردادی می‌بندد و به ازای پخش این مسابقات به آنها پولی پرداخت می‌کند. سود اصلی را در این میان باشگاه‌هایی می‌برند که در لیگ حضور دارند!
البته این برای کشورهایی است که در آن آدم‌های ضعیف و ناکارآمد و بی‌سواد و مرعوب در رسانه‌ها برسرکارهستند. در کشور ما که سرشار از مدیران ارزشمند و مبتکر است قرارداد حق پخش نه بین تلویزیون با فدراسیون بلکه با وزارت ورزش بسته می‌شود! 70 درصد سود هم می‌رود داخل جیب تلویزیون! سی درصد را هم می‌ریزند به حساب وزارت ورزش!
حالا اینکه وزارت ورزش اصلاً سر تیمداری است یا ته تیمداری را نمی‌دانیم اما اینکه آقایان می‌نشینند با هم قراردادی امضا می‌کنند که باشگاه‌ها به عنوان مستحق‌ترین گیرندگان حق پخش، باید بروند خانه‌شان ذرت بو داده میل کنند تا پول‌ها به حساب خزانه دولت واریز شود و بعد اگر حسش بود پول‌ها را بریزند به حساب شرکت‌های دولتی و آنها هم اگر حس‌شان بود هزینه کنند، به هر چیزی شبیه است جز حق پخش!
تازه وزارت ورزش معترض است که باید پنجاه پنجاه تقسیم کنیم و گر فیفتی فیفتی نباشد ما انگیزه لازم برای خدمت به باشگاه‌های بیچاره را به دست نمی‌آوریم!
یعنی هرکجای دنیا بروی و بگویی در کشور ما تلویزیون جای اینکه حق پخش بدهد، حق پخش می‌گیرد و مابقی پول را هم می‌ریزد به حساب وزارت ورزشی که تیمداری از وظایفش نیست، نه تنها به شما پناهندگی می‌دهند بلکه برایتان یارانه بنزین هم می‌ریزند!