آیسان سعیدی
روزنامه‌نگار ورزشی

بحث داغ هفته گذشته لیگ برتر پرحاشیه ایران تقابل یحیی گل‌محمدی و جواد نکونام بود، تقابلی که فقط در زمین فوتبال نبود و ترکش‌های آن تا چند روز بعد از بازی ادامه داشت. در زمان بازی این دو سرمربی، کمتر کسی خاطره بدرفتاری یا حرکت عجیب و غریب از این دو فرد به یاد دارد اما مثل اینکه گذر زمان همه چیز را تغییر داده است. استارت حاشیه‌های این بازی از تاکتیک تیم نکونام آغاز شد، جواد نکونام که سابقه حضور در لالیگا و شاگردی کارلوس کی‌روش را دارد در دوران حرفه‌ای مربیگری خود نیز ترجیح داد از سیستم دفاع اتوبوسی یا چشم به ضدحمله استفاده کند، این سیستم که یکی از سیستم‌های مورد علاقه دیگو سیمئونه در اروپا به حساب می‌آید ورژن ایرانی‌اش را در تیم‌های جواد لالیگایی بخوبی می‌بینیم. این سبک بازی به تنهایی روی مخ رقیب هست و اگر نیمکت آرامی هم داشته باشید حسابی روان بازیکنان و کادر حریف را تحت تأثیر قرار می‌دهد اما تیم جواد نکونام یک پلن بی‌ هم روی نیمکتش دارد. افرادی که در کادر فنی نکونام حضور دارند همه از یاغی‌های قدیم فوتبال ایران هستند که در کنار هم دار و دسته پرحاشیه فولاد را تشکیل می‌دهند. اعتراضات و حواشی زیاد نیمکت فولاد در طول بازی با پرسپولیس و مخصوصاً بعد از اینکه خوزستانی‌ها جلو افتادند حسابی روی مغز پرسپولیسی‌ها راه رفت و با وجود اینکه جواد نکونام از کنار زمین اخراج شده بود اما دستیاران او نقش‌اش را تا پایان بازی ادامه دادند، این حواشی اما فقط به زمین بازی ختم نشد و نکونام بعد از بازی با انتشار پستی آتش خشم پرسپولیسی‌ها را دو برابر کرد که کار حتی به شکایت نیز کشیده شد. استفاده از کلماتی مانند شغال در فوتبالی که اکثر باشگاه‌های ایرانی روی لوگوی تیم خود لقب فرهنگی ورزشی را یدک می‌کشند کمی با رفتارهایی که می‌بینیم در تضاد است. چیزی که مشخص است این است که مهم نیست شما خود را شیر ببینید یا تاکتیک‌تان را لجن بخوانند؛ مهم این است که در آینده از شما به چه نامی یاد شود.
 

آیسان سعیدی
خبرنگار ورزشی

مثل یک فیلم سینمایی بود؛ یک تریلر دارک از جنس فیلم‌های هیچکاک یا اسپیلبرگ.
 فیلمی که تنها صحنه‌های خشن و سیاه خود را از آثار این دو کارگردان بزرگ وام گرفته بود و هیچ شباهتی با خود اثر نداشت. گویی یک فیلم عریان از سکانس‌های درگیری در سینما را جمع‌آوری و آنها را در کنار هم مونتاژ کرده باشی. سکانس‌هایی که به فیلمفارسی‌های دهه 40 و 50 تنه می‌زد. آثاری که تمام موجودیتش به صحنه‌های اکشن و 18+ وابسته بود و از بقیه المان‌های یک فیلم سینمایی نظیر فیلمنامه، سناریو، فیلمبرداری حرفه‌ای، میزانسن و... هیچ خبری نبود. تکرار این فیلمفارسی روی مستطیل سبز آن هم 4 دهه بعد که عمر این فیلم‌ها مدت‌هاست به پایان رسیده و دیگر وجود خارجی ندارد، براستی شگفت‌انگیز و حیرت‌آور است.
اینکه فوتبال را رها کنی و تنها به حاشیه‌های کبود بپردازی و به جای تاکتیک و تکنیک، نمایش مهوع اعتراض و دعوا ببینی براستی نوبر است. اتفاقی که مدت‌هاست نه در فوتبال، بلکه در همان دنیای سینما نیز منسوخ شده و متعلق به 4 دهه گذشته است اما اینجا هنوز سکه رایجی دارد و از مهم‌ترین ابزار موفقیت محسوب می‌شود. آنجا که به سبک بزن بهادرهای چاله میدان‌های قدیم گریبان می‌درند و لباس را بر زمین می‌کوبند تا در جنگ با رقیب بازنده نباشند.
روزگاری مجید جلالی که به یک مربی آرام، سایلنت و مأخوذ به حیا در فوتبال ایران معروف بود، ناگهان در راهروهای ورزشگاه خطاب به داور بازی فریاد کشید؛ مردی که تا آن روز کسی صدای بلندش را حتی کنار خط و برای هدایت بازیکنانش نشنیده بود. جلالی بعد از این آتشفشان جمله‌ای قصار گفت که جانمایه فوتبال ماست. آنجا که گفت: «در این فوتبال هر چه ساکت‌تر باشی، بازنده‌تری». این دکترین کلیشه‌ای و تلخ هنوز در این فوتبال تاریخ مصرف دارد، در حالی که در هیچ جای دنیا اثری از آن نمی‌بینید. فوتبال در تمام دنیا پدیده‌ای برای لذت بردن و رقابت در عالی‌ترین سطح آن است و از همین رو همه می‌کوشند درون مستطیل سبز و در فوتبال برنده باشند اما در ایران هنوز توسل به حواشی کبود فرامتنی و دعوا و جار و جنجال اسلحه اصلی برای موفقیت است و از فوتبال، تکنیک و تاکتیک هیچ خبری نیست. در حقیقت در اینجا تا به ورطه حاشیه نیفتی و دعوا نکنی، از موفقیت هیچ خبری نیست.
اتفاقات بازی فولاد و پرسپولیس در اهواز درست بر پایه همین انگاره بود. آنجا که دعوا و جنجال جایگزین فوتبال شد تا 90 دقیقه تمام نمایش مهوعی را ببینیم که طرفین برای رسیدن به 3 امتیاز حتی حاضر بودند یکدیگر را بدرند و پاره کنند. درست مثل نمایش‌های خونین گلادیاتورها در کولوسئوم که برای زنده ماندن باید همدیگر را می‌کشتند. این فوتبال، فوتبال نیست. حتی جنگ گلادیاتورها هم نیست.
یک علفزار تمام‌عیار که در آن هیچ نشانی از سرسبزی و زیبایی نیست و تا چشم کار می‌کند علف هرز است که روییده و برای رشد کردن سبزه‌های دیگر را قربانی می‌کند. برای این فوتبال و این جنگ بی‌حاصل و مهوع چیز بیشتری نمی‌توان نوشت.

 

سعید زاهدیان
خبرنگار ورزشی

هواداران مقصر اصلی از دست رفتن قهرمانی پرسپولیس در لیگ بیست و یکم را کسی جز یحیی گل‌محمدی نمی‌دانند؛ این را می‌شد از پست‌های اینستاگرامی و نوشته‌های هواداری در فضای مجازی فهمید. به بحث‌های نقل و انتقالاتی که پیرامون یحیی وجود داشت، رفتارهای خارج از عرف این مربی که باعث محرومیت سنگین در هفته‌های حساس پایانی لیگ شد را هم باید اضافه کنیم.
یحیی خریدهای خوبی برای لیگ بیست و یکم نداشت و بازیکنان جدید را بازی نمی‌داد و همین مسأله موجب نارضایتی هواداران شد که اگر بازیکنی کیفیت لازم برای بازی در پرسپولیس را ندارد، چرا برایش این همه هزینه شده و بازی هم نمی‌کند. در لیگ بیست و دوم یحیی دست به انقلابی بزرگ در ترکیب تیمش زد و تیمی که سال قبل هماهنگ به نظر می‌رسید را با تغییرات گسترده بهم ریخت. همین مسأله باعث شده تا همچنان پرسپولیس با نوسان زیادی بازی کند و از کیفیت بالای 6-5 سال اخیر فاصله بگیرد.
سوای اینها، یحیی همچنان از اتفاقات فصل قبل درس نگرفته و با مصاحبه‌ها یا رفتارهای خود برای پرسپولیس دردسر می‌سازد؛ بازی فولاد و پرسپولیس یک نمونه است. نمونه‌ای برای اثبات این حرف: «اگر می‌خواهید پرسپولیس را ببرید، روی اعصاب گل‌محمدی راه بروید!» یحیی خیلی زود از کوره در‌می‌رود و برخلاف روزهایی که خودش بازی می‌کرد، عصیانگر و پرخاشگر شده؛ آستانه تحمل پایینی دارد و هرگاه زیر فشار قرار می‌گیرد، خیلی زود از کوره درمی‌رود و عصبی و هجومی به طرف مقابل حمله می‌برد.
بسیاری از مربیان فهمیده‌اند که برای بردن یحیی یکی از بهترین کارها، بازی روانی و ایجاد حاشیه برای نیمکت پرسپولیس است؛ یحیی گل‌محمدی بعد از بازی با فولاد با مصاحبه‌های جنجالی‌اش باعث شد تا پیرامون او و تیمش حواشی جدیدی ساخته شود. او در کنفرانس مطبوعاتی فولاد را به بازی کثیف و ضدفوتبال متهم کرد. حتی اگر حق با گل‌محمدی باشد و فولاد با جنجال و وقت‌کشی بازی را برده باشد، بازهم یحیی مقصر است و باید از او پرسید: «استراتژی و سیستم بازی پرسپولیس برای بازی برابر تیم‌هایی که ضد‌فوتبال بازی می‌کنند و به حاشیه‌سازی رو می‌آورند، چیست؟ چرا پرسپولیس برای چنین بازی‌هایی پلن و برنامه از پیش تمرین شده‌ای ندارد؟»
مقصر جلوه دادن حریفان به‌دلیل رعایت نکردن بازی جوانمردانه شاید یک بار پذیرفته باشد اما در مجموع یک مربی حرفه‌ای و کاربلد باید برای چنین بازی‌هایی هم برنامه داشته باشد و به‌دلیل بازی فیزیکی یا رفتارهای خارج از عرف و اصول مربی حریف نمی‌شود از بار شکست شانه خالی کرد. یحیی باید فرض را بر این بگذارد که از این پس تمام مربیان لیگ‌برتری با مرام و مسلک مربیان فولاد مقابل پرسپولیس صف می‌کشند و باید برای حریفانی با این سبک و سیاق برنامه‌ای متفاوت داشته باشد تا تیمش را پیروز کند و سه امتیاز را بگیرد. در فوتبال دنیا هم تیم‌های زیادی مقابل بارسا، سیتی، آرسنال، رئال- یا تمام تیم‌های بزرگ که از ستاره و کیفیت بازی بالایی برخوردارند- به ضد‌فوتبال رو می‌آورند اما مربیان تیم‌های بزرگ برای عبور از چنین بازی‌هایی همواره پلن مشخصی دارند. بارها شاهد بازی‌های اتوبوسی مقابل بارسلونای پپ بودیم و در اغلب بازی‌ها بارسا برنده بود و توقف مقابل اینتر مورینیو شاید تنها استثنای تقابل‌های اینچنینی باشد که یک تیم با دفاع بسته و اتوبوسی توانست بارسلونا را متوقف کند و مسیر رسیدن آنها به فینال اروپا را ببندد. در فوتبال حرفه‌ای، دفاع کردن، بازی فیزیکی و مستقیم و حتی حاشیه‌سازی یک متد و روش متداول برای بازی مقابل تیم‌های بزرگ است که در فوتبال ایران گاهی با چرک‌بازی اشتباه گرفته می‌شود و مربیان هر هفته با هم درگیر می‌شوند و نیمکت‌ها به زمین می‌ریزند و برای داور و تیم رقیب دردسر ایجاد می‌کنند. یحیی گل‌محمدی وظیفه دارد که به‌عنوان سرمربی یکی از بزرگترین باشگاه‌های ایران کیفیت بازی پرسپولیس را آنقدر بالا ببرد که هیچ تیمی در لیگ‌برتر با این شیوه‌ها هم نتواند پرسپولیس را از مسیر قهرمانی خارج کند. اگر چنین امکانی وجود ندارد، او باید پلن جدیدی برای عبور از بازی‌های جنجالی طراحی کند. در مجموع فرافکنی و متهم کردن حریف دلیل قانع‌کننده‌ای برای شکست نیست و یحیی نمی‌تواند از زیر بار شکست اهواز با این حرف‌ها شانه خالی کند.

محسن ذاکری
خبرنگار ورزشی
هیچ‌ فوتبالیستی به اندازه مهدی هاشمی‌نسب معنای نفرت و محبوبیت را درک نکرده است. هیچ‌کس به اندازه او، محبوب و منفور نشد. شاید هنوز رکورددار فحش خوردن در بین اهالی فوتبال باشد.
کسی که وقتی در پرسپولیس بود، اسطوره دربی‌ها لقب گرفت و هنوز همه اهالی فوتبال، فریم به فریم صحنه گلی که با پیراهن استقلال به پرسپولیس زد را به خاطر دارند. او با یک کوله‌پشتی پر از تجربه حضور در حاشیه و درگیری، حالا روی نیمکت فولاد است تا به جواد نکونام کمک کند.
کاش جواد در خصوص فعالیت‌های فنی مهدی در فولاد توضیح می‌داد تا با ساز و کار او آشنا شویم و بدانیم هاشمی نسب قرار است چه کمکی به تیم کند و اگر آن وظایف در وضعیت فنی فولاد تأثیر داشته، آیا عملکرد هاشمی نسب مثبت بوده یا منفی.
با این حال، بدون هیچ شکی در تمام این مدت، هاشمی نسب در نقطه اصلی درگیری‌های نیمکت فولاد با مربیان تیم‌های حریف حضور دارد و صدای بلندش، خیلی از صداها را کاهش می‌دهد.
 او از آن زمان که فوتبال بازی می‌کرد تا امروز، تکان نخورده و حالا می‌تواند اسطوره تکان نخوردن باشد؛ هیچ تغییری نکرده، با همان استایل مافیایی‌ و سینمایی‌اش، کنار خط دنبال حاشیه است.
شما در کدام دسته هستید؛ هاشمی نسب را دوست دارید یا...؟

 

امیررضا همایون
خبرنگار ورزشی
بازی پرحاشیه فولاد و پرسپولیس که آخر هفته گذشته به میزبانی ورزشگاه فولاد آره نا شهر اهواز برگزار شد، آنقدر حاشیه داشت و دارد که همچنان پس از گذشت چند روز از روز بازی اتفاقات و حواشی آن در صدر اخبار رسانه‌های ورزشی و بعضاً غیرورزشی ایران قرار می‌گیرد. البته پیش از آغاز این رقابت هم پیش‌بینی می‌شد که این بازی با توجه به سوابق پیشین دو تیم به حاشیه و جنجال کشیده شود اما هیچ کس فکرش را نمی‌کرد که اعضای کادرفنی فولاد و پرسپولیس با ریختن هیزم در آتش این حاشیه و جنجال‌ها باعث تحریک بیشتر بازیکنان دو تیم هم بشوند؛ هیزم‌هایی که شاید اگر به درون آتش جنجال‌های مصاف این دو تیم ریخته نمی‌شد، این بازی شاید با حواشی برگزار نمی‌شد و یک فوتبال واقعی می‌دیدیم، نه جار و جنجال و دعوا. حتی اخراج نکونام به‌عنوان متهم شماره یک دعواهای این بازی موجب نشد تا حتی اندکی از حواشی کبود بازی کاسته شود. یکی از بانیان این جنجال بزرگ مدیر تیم فوتبال فولاد است؛ فردی که پس از اخراج جواد نکونام سرمربی این تیم، از روی نیمکت جای او را گرفت و به‌عنوان نفر اول این تیم خوزستانی در متن جنجال‌های کنار زمین حضوری پررنگ داشت و به نوعی نفر اول بود. اتفاقی که بدون تردید برای سرپرست تیمی مانند فولاد که در فوتبال ایران همیشه به حرفه‌ای بودن معروف بوده، ناخوشایند و شبیه یک گل به خودی است. این رفتار برای اولین بار نیست از سوی محمد علوی رخ می‌دهد و او سابقه تکرار این اتفاق در دیگر بازی‌های این تیم در فصل جاری و گذشته را داشته؛ آنچه سبب می‌شود او را جانشین بر حق نکونام در جنجال‌ها معرفی کنیم؛ جانشینی برای خلق حاشیه‌های کبود!