وصال روحانی
روزنامه نگار
بازی دوستانه پنجشنبه شب تیم ملی فوتبال ایران با نیکاراگوئه در ورزشگاه خالی از تماشاگر آزادی تهران که 1-0 به سود ما تمام شد، همان طور که پیش‌تر هم گفتیم، هیچ بهره عاجلی برای تیمی که راهی جام جهانی در قطر است، نداشت و تازه، پر ضرر هم بود.
امید ابراهیمی، هافبک وسط پرتجربه ایران که از قضا کارلوس کی‌روش خیلی روی او حساب می‌کند و در اواسط نیمه دوم به میدان گسیل شد، فقط چند دقیقه پس از ورود به زمین طوری مصدوم شد که او را به زور و تنها به مدد برانکارد از زمین بیرون بردند و با این بساط حضورش در آوردگاه قطر به طور جدی به خطر افتاد. بدتر از همه اینکه نیکاراگوئه رقیب ضعیف یوزها هم تعداد قابل توجهی از لژیونرهای خود را اصلاً به تهران نیاورده بود و ترکیبی که به میدان فرستاد، بیشتر شبیه تیم «ب» این کشور بود تا تیم اصلی‌شان. سؤال مهم این است که ما اصولاً از تیمی که در جدول جهانی فقط تیم صد و چهل و چهارم دنیا به حساب می‌آید، چه انتظار منطقی و قابل تحققی برای محک زدن خود داشتیم و آیا چنین تیمی که حتی در منطقه متبوعه خویش (امریکای شمالی و مرکزی) یک نیروی درجه سوم به حساب می‌آید، می‌تواند قوت‌ها و ضعف‌های ما را مشخص کند و ملاک مناسبی برای این مهم باشد؟
سرمربی پرتغالی تیم ملی ایران با ابراز نظر مساعد نسبت به این بازی گفته است که اگرچه لژیونرهای اروپایی پرتعداد ما به این مسابقه نرسیدند اما کسانی به میدان رفتند و امتحان پس دادند که برخی از آنان آینده‌سازان فوتبال این مملکت هستند. در نتیجه باید پرسید آیا محک زدن مردان آینده فوتبال ایران در فاصله چند روز تا شروع جام جهانی‌ای که آنها هیچ سهمی در آن ندارند (و مردان مشهورتر و مسن‌تر ما راهی آن عرصه هستند) ضرورتی داشت و آیا نباید در آستانه چنین جامی فقط نفراتی به بازی گرفته شوند که به این جام گسیل می‌شوند و بازیکنان فعلی تیم ملی هستند و نه اعضای فردای آن؟
برگزاری دیدارهای خودسازی برای آینده‌سازان تیم ملی در هر زمانی میسر است و این کار را می‌شد پس از اتمام جام جهانی و در «فیفادی»های بعدی که آنها را در بهمن 1401و فروردین 1402 خواهیم داشت و در هر زمان دیگری در آینده به انجام رساند.

سام ستارزاده
روزنامه نگار

نیکاراگوئه، یکی از گمنام‌ترین رقبای تدارکاتی چند سال اخیر تیم‌ملی کشورمان بود، تیم منتخب کشوری واقع در امریکای مرکزی که حتی صعود به جام ملت‌های کونکاکاف، برای آن یک دستاورد شیرین و جانفرسا به‌حساب می‌آید‌. بازی دوستانه مقابل نیکاراگوئه قرار نبود بیشتر‌ از یک دستگرمی برای آخرین اردوی آماده‌سازی تیم‌ملی در راه جام‌جهانی قطر باشد. با این حال، همین بازی دوستانه فرصتی بود تا نسل جدید یوزهای پارسی در سکوت کرکننده ورزشگاه آزادی ماجراجویی‌شان با پیراهن سفید تیم‌ملی بزرگسالان را آغاز کنند. زمانی که لیستی از بازیکنان جوان منتخب کارلوس کی‌روش برای حضور در اردوی تیم‌ملی بزرگسالان منتشر شد، کمتر کسی فکر می‌کرد که استعدادهای حاضر در این لیست برای چیزی فراتر از جلسات تمرینی تیم‌ملی درنظر گرفته‌شوند. اتفاق ویژه دیدار با نیکاراگوئه این بود که پیراهن ستارگان لژیونری همچون جهانبخش، طارمی، سردار آزمون و سامان قدوس، بر تن بازیکنان آینده‌داری همچون آریا برزگر، مهدی هاشمی‌نژاد، امیرعلی صادقی و سامان تورانیان رفت؛ نام‌هایی که شاید امروز آنان را چندان نشناسید، اما آینده تیم‌ملی به پیشرفت و ترقی آنان گره خورده‌است. آریا برزگر، شماره ۱۰ غیرمنتظره تیم‌ملی بود، بازیکنی که فصل گذشته در فجر و امسال در نفت مسجدسلیمان، به ترکیب آغازگر هم نرسید، اما با یک جاخالی حرفه‌ای، مهدی ترابی را روی پاس امید نورافکن در موقعیت ثبت گل برتری یوزهای پارسی قرار داد. امیرعلی صادقی که در اردوی آبی‌های پایتخت نیمکت‌نشین نام‌های سنگینی همچون مهدی قایدی و محمد محبی است، با پیراهن شماره ۷ در چند صحنه خلاقیت فردی خود را به‌خوبی به رخ رقبا کشید. سامان تورانیان، مدافع راست ۲۰ساله‌ای که پدیده مس کرمان در بازگشتش به لیگ برتر بوده و مهدی هاشمی‌نژاد که در یک نیم‌فصل در نفت مسجدسلیمان تکنیک ناب خود را به رخ لیگ برتر کشید و اکنون پیراهن تراکتور را بر تن دارد، همه فرصت پیدا کردند تا هرچند مقابل رقیبی ناشناخته که برترین بازیکنانش در لیگ کاستاریکا فعالیت می‌کنند، نخستین تجربه ملی خود را کسب‌کنند؛ تجربه‌ای که تمام این جوانان خوش‌آتیه نشان‌دادند می‌تواند نقطه عطف بزرگ دوران کاری آنان باشد تا از این پس چه در باشگاه‌هایشان و چه در لنز نقد هواداری، حساب ویژه‌ای باز گردد.

 

آیسان سعیدی
روزنامه نگار
بازی ایران برابر نیکاراگوئه به نوعی گودبای پارتی تیم ملی در مسیر جام جهانی محسوب می‌شد اما این گودبای پارتی نه تنها هیچ المانی از جشن‌های مرسوم نداشت بلکه با تلفات هم تمام شد تا تیم ملی در آستانه جام جهانی یک بازی نه چندان مفید را تجربه کرده باشد. طبق روال مرسوم معمولاً تمامی تیم‌های دنیا پیش از یک تورنمنت بزرگ، یک بازی آسان را در دستور کار قرار می‌دهند تا ضمن مرور آخرین انگاره‌های تاکتیکی، با یک برد پرگل روحیه تیم را افزایش دهند. این بازی‌ها معمولاً در خانه و پیش از سفر برگزار می‌شود تا با حضور حداکثری هواداران تیم یک خداحافظی هیجان‌انگیز داشته باشد. بازی با نیکاراگوئه از سوی کی‌روش دقیقاً با همین رویکرد برگزار شد اما هیچکدام از اهداف سرمربی در این بازی میسر نشد. اولین و تاریک‌ترین نقطه بازی، برگزاری آن بدون تماشاگر بود تا تیم ملی در یک استادیوم خالی و سرد آخرین بازی خود را پشت سر بگذارد. در کنار این تقریباً هسته اصلی تیم کی‌روش یعنی لژیونرها نیز در این بازی حضور نداشتند تا سرمربی تیم ملی عمدتاً ذخیره‌ها و بازیکنان گمنام را به زمین بفرستد. بازیکنانی که برخی از آنها را خیلی از هواداران حتی نامشان را نشنیده بودند! همین تغییرات بسیار سبب آنارشی در تیم شده بود و به جایی رسید که تیم بی‌نام و نشان نیکاراگوئه تیم ملی را تحت فشار قرار داده و تا یک قدمی گل نیز پیش برود. در نهایت برخلاف انتظار برد تیم ملی حداقلی بود و یک تلفات بزرگ چون امید ابراهیمی را روی دست این تیم گذاشت تا بازی با نیکاراگوئه تقریباً هیچ دستاوردی برای تیم ملی نداشته باشد.

ایمان شیرازی
روزنامه نگار
اصطلاحی در بین باشگاه‌های فوتبال وجود دارد که حضور دو دروازه‌بان سطح بالا باعث اختلاف در تیم می‌شود اما در بحث ملی این داستان بسیار متفاوت است. می‌توان گفت بدون شک تیم ملی ایران در حال حاضر یکی از یکدست‌ترین دروازه‌بان‌های یک و دو را در تیمش دارد. با وجود 10 روز مانده به شروع جام جهانی هنوز نمی‌توان به‌صورت قطعی گفت شماره یک ایران علیرضا بیرانوند خواهد بود یا سیدحسین حسینی، گلر شماره یک پرسپولیس که در اردوی قبلی مصدوم شد تردید‌های زیادی را برای حضورش در جام جهانی به وجود آورد اما بیرانوند بخوبی از مصدومیت برگشت و حالا آماده جام جهانی است. اگر بخواهیم سوابق بین‌المللی را در نظر بگیریم قطعاً شماره یک ایران بیرانوند خواهد بود اما باید عملکرد بی‌نظیر دو فصل اخیر سیدحسین را نیز در نظر گرفت، زمانی که بیرانوند شرایط خوبی را در پرتغال و بلژیک پشت سر نمی‌گذاشت سید حسین با 18 کلین‌شیت دستکش طلایی لیگ بیست و یکم را به دست آورد. از سوی دیگر کی‌روش از هر دو بازیکن دقایق یکسانی در بازی‌های تدارکاتی استفاده کرده که نشان دهنده این است که مرد پرتغالی هم دلش نمی‌آید هیچ کدام از این دو بازیکن در این سطح بالا درون دروازه تیم ملی نباشند.
 

هومن جعفری
روزنامه نگار
دیدار تیم ملی و نیکاراگوئه برگزار شد و ملی پوشان کشورمان در ورزشگاه خالی از تماشاگر موفق به شکست حریف خود شدند. اینکه فکر کنیم کارلوس کی‌روش آنقدر کم‌تجربه است که در چنین دیداری از بازیکنان اصلی، سیستم اصلی و ایده‌های خود برای بازی با انگلیس رونمایی می‌کند قطعاً تفکر اشتباهی است. کی‌روش در این بازی خیلی به جام جهانی و رویارویی با رقبای ایران در گروه دوم مسابقات فکر نکرد. او کوشید تا دست خودش را باز نکند و تا حد امکان همه چیز را بسته نگه دارد. این قطعاً ترکیب اصلی تیم ملی برای بازی با انگلیس نبود و دلیلی هم نداشت که باشد. ما فقط داشتیم روی چیزهای سبکی کار می‌کردیم. مثلاً بازی پرفشار و عقب راندن حریف برای دقایقی از مسابقه. استفاده از بازیکنانی مثل آریا برزگر، امیرعلی صادقی، سامان تورانیان و مهدی هاشمی‌نژاد نشان داد که کی‌روش به فردای جام جهانی نیز فکر می‌کند و از حالا برای تیم ملی بعدی مشغول یارکشی است.
البته نفرات اصلی هم در میدان بودند. کی‌روش بخشی از نفرات اصلی خود را نیز محک زد و به بخشی از بازیکنان ذخیره تشنه موقعیت هم این فرصت را داد تا بتوانند در این بازی خودی نشان دهند.
گلزنی ترابی یا پاس گل نورافکن را نباید بی‌اهمیت دانست یا حتی کلین‌شیت دروازه‌بان‌ها را. مصدومیت امید ابراهیمی نیز البته از نکات منفی و تلخ این بازی بود. او جام جهانی را از دست داد تا فوتبال ملی‌اش در سی و پنج سالگی به پایان برسد. بعید است او از این مصدومیت رها شود و به قطر برسد.
کی‌روش از این بازی برد و کلین‌شیت می‌خواست که به دست آورد. بقیه‌اش دیگر اهمیت خاصی ندارد.
 

سعید زاهدیان
روزنامه نگار

کارلوس کی‌روش در مصاحبه خود پیش از بازی با نیکاراگوئه به این نکته اشاره کرد که نیمی از بازیکنان خود را به‌دلیل حضور در لیگ‌های اروپایی در اختیار ندارد؛ با این حرف کی‌روش، باید از او پرسید که بازی با نیکاراگوئه که اغلب بازیکنان اصلی ایران در جام‌جهانی در اردو نبودند، چه خاصیت و کارکردی برای تیم ما دارد؟ این بازی یک نگرانی دیگر هم برای ما ایجاد کرد؛ مصدومیت امید ابراهیمی که براساس سیستم و شیوه بازی کی‌روش، می‌توانست جزو مهره‌های اصلی ما باشد اما آسیب‌دیدگی او ما را در خط هافبک با مشکل مواجه خواهد کرد. پیش از این لیونل مسی در مصاحبه‌ای گفته بود که همه ما- بازیکنانی که در انتظار جام‌جهانی هستیم- پیش از هر بازی نگران آسیب دیدگی هستیم. در این مدت هر هفته حداقل نام یک یا دو بازیکن را می‌شنویم که به‌دلیل مصدومیت بازی در قطر را از دست دادند. شاید برای تیم‌های پرمهره و پرستاره دنیا، بازیکن جایگزین وجود داشته باشد اما تیمی مثل ایران که روی برخی بازیکنان حساب ویژه‌ای باز می‌کند و بود و نبود آنها در سرنوشت تیم‌ملی تأثیرگذار است، مصدومیت بازیکنی مثل آزمون یا ابراهیمی بسیار نگران‌کننده است. دیروز خبر رسید که سردار مقابل اشتوتگارت هم بازی نمی‌کند و از این جهت سرمربی تیم‌ملی حتماً خوشحال می‌شود اما در این جام که بازیکنان 10 روز قبل از شروع مسابقات به قطر می‌روند، آسیب‌دیدگی بازیکنان یک دغدغه بزرگ برای تیم‌ها است. با این شرایط، شاید بهتر بود به جای بازی پرریسک با نیکاراگوئه که بازیکنانش دغدغه از دست دادن جام را ندارند، راه دیگری برای محک بازیکنان انتخاب می‌شد.