وصال روحانی
روزنامه نگار
بازی دوستانه پنجشنبه شب تیم ملی فوتبال ایران با نیکاراگوئه در ورزشگاه خالی از تماشاگر آزادی تهران که 1-0 به سود ما تمام شد، همان طور که پیش‌تر هم گفتیم، هیچ بهره عاجلی برای تیمی که راهی جام جهانی در قطر است، نداشت و تازه، پر ضرر هم بود.
امید ابراهیمی، هافبک وسط پرتجربه ایران که از قضا کارلوس کی‌روش خیلی روی او حساب می‌کند و در اواسط نیمه دوم به میدان گسیل شد، فقط چند دقیقه پس از ورود به زمین طوری مصدوم شد که او را به زور و تنها به مدد برانکارد از زمین بیرون بردند و با این بساط حضورش در آوردگاه قطر به طور جدی به خطر افتاد. بدتر از همه اینکه نیکاراگوئه رقیب ضعیف یوزها هم تعداد قابل توجهی از لژیونرهای خود را اصلاً به تهران نیاورده بود و ترکیبی که به میدان فرستاد، بیشتر شبیه تیم «ب» این کشور بود تا تیم اصلی‌شان. سؤال مهم این است که ما اصولاً از تیمی که در جدول جهانی فقط تیم صد و چهل و چهارم دنیا به حساب می‌آید، چه انتظار منطقی و قابل تحققی برای محک زدن خود داشتیم و آیا چنین تیمی که حتی در منطقه متبوعه خویش (امریکای شمالی و مرکزی) یک نیروی درجه سوم به حساب می‌آید، می‌تواند قوت‌ها و ضعف‌های ما را مشخص کند و ملاک مناسبی برای این مهم باشد؟
سرمربی پرتغالی تیم ملی ایران با ابراز نظر مساعد نسبت به این بازی گفته است که اگرچه لژیونرهای اروپایی پرتعداد ما به این مسابقه نرسیدند اما کسانی به میدان رفتند و امتحان پس دادند که برخی از آنان آینده‌سازان فوتبال این مملکت هستند. در نتیجه باید پرسید آیا محک زدن مردان آینده فوتبال ایران در فاصله چند روز تا شروع جام جهانی‌ای که آنها هیچ سهمی در آن ندارند (و مردان مشهورتر و مسن‌تر ما راهی آن عرصه هستند) ضرورتی داشت و آیا نباید در آستانه چنین جامی فقط نفراتی به بازی گرفته شوند که به این جام گسیل می‌شوند و بازیکنان فعلی تیم ملی هستند و نه اعضای فردای آن؟
برگزاری دیدارهای خودسازی برای آینده‌سازان تیم ملی در هر زمانی میسر است و این کار را می‌شد پس از اتمام جام جهانی و در «فیفادی»های بعدی که آنها را در بهمن 1401و فروردین 1402 خواهیم داشت و در هر زمان دیگری در آینده به انجام رساند.