سام ستارزاده
روزنامه نگار
نیکاراگوئه، یکی از گمنام‌ترین رقبای تدارکاتی چند سال اخیر تیم‌ملی کشورمان بود، تیم منتخب کشوری واقع در امریکای مرکزی که حتی صعود به جام ملت‌های کونکاکاف، برای آن یک دستاورد شیرین و جانفرسا به‌حساب می‌آید. بازی دوستانه مقابل نیکاراگوئه قرار نبود بیشتر از یک دستگرمی برای آخرین اردوی آماده‌سازی تیم‌ملی در راه جام‌جهانی قطر باشد. با این حال، همین بازی دوستانه فرصتی بود تا نسل جدید یوزهای پارسی در سکوت کرکننده ورزشگاه آزادی ماجراجویی‌شان با پیراهن سفید تیم‌ملی بزرگسالان را آغاز کنند. زمانی که لیستی از بازیکنان جوان منتخب کارلوس کی‌روش برای حضور در اردوی تیم‌ملی بزرگسالان منتشر شد، کمتر کسی فکر می‌کرد که استعدادهای حاضر در این لیست برای چیزی فراتر از جلسات تمرینی تیم‌ملی درنظر گرفته‌شوند. اتفاق ویژه دیدار با نیکاراگوئه این بود که پیراهن ستارگان لژیونری همچون جهانبخش، طارمی، سردار آزمون و سامان قدوس، بر تن بازیکنان آینده‌داری همچون آریا برزگر، مهدی هاشمی‌نژاد، امیرعلی صادقی و سامان تورانیان رفت؛ نام‌هایی که شاید امروز آنان را چندان نشناسید، اما آینده تیم‌ملی به پیشرفت و ترقی آنان گره خورده‌است. آریا برزگر، شماره ۱۰ غیرمنتظره تیم‌ملی بود، بازیکنی که فصل گذشته در فجر و امسال در نفت مسجدسلیمان، به ترکیب آغازگر هم نرسید، اما با یک جاخالی حرفه‌ای، مهدی ترابی را روی پاس امید نورافکن در موقعیت ثبت گل برتری یوزهای پارسی قرار داد. امیرعلی صادقی که در اردوی آبی‌های پایتخت نیمکت‌نشین نام‌های سنگینی همچون مهدی قایدی و محمد محبی است، با پیراهن شماره ۷ در چند صحنه خلاقیت فردی خود را به‌خوبی به رخ رقبا کشید. سامان تورانیان، مدافع راست ۲۰ساله‌ای که پدیده مس کرمان در بازگشتش به لیگ برتر بوده و مهدی هاشمی‌نژاد که در یک نیم‌فصل در نفت مسجدسلیمان تکنیک ناب خود را به رخ لیگ برتر کشید و اکنون پیراهن تراکتور را بر تن دارد، همه فرصت پیدا کردند تا هرچند مقابل رقیبی ناشناخته که برترین بازیکنانش در لیگ کاستاریکا فعالیت می‌کنند، نخستین تجربه ملی خود را کسب‌کنند؛ تجربه‌ای که تمام این جوانان خوش‌آتیه نشان‌دادند می‌تواند نقطه عطف بزرگ دوران کاری آنان باشد تا از این پس چه در باشگاه‌هایشان و چه در لنز نقد هواداری، حساب ویژه‌ای باز گردد.