آیسان سعیدی
روزنامه نگار
بازی ایران برابر نیکاراگوئه به نوعی گودبای پارتی تیم ملی در مسیر جام جهانی محسوب می‌شد اما این گودبای پارتی نه تنها هیچ المانی از جشن‌های مرسوم نداشت بلکه با تلفات هم تمام شد تا تیم ملی در آستانه جام جهانی یک بازی نه چندان مفید را تجربه کرده باشد. طبق روال مرسوم معمولاً تمامی تیم‌های دنیا پیش از یک تورنمنت بزرگ، یک بازی آسان را در دستور کار قرار می‌دهند تا ضمن مرور آخرین انگاره‌های تاکتیکی، با یک برد پرگل روحیه تیم را افزایش دهند. این بازی‌ها معمولاً در خانه و پیش از سفر برگزار می‌شود تا با حضور حداکثری هواداران تیم یک خداحافظی هیجان‌انگیز داشته باشد. بازی با نیکاراگوئه از سوی کی‌روش دقیقاً با همین رویکرد برگزار شد اما هیچکدام از اهداف سرمربی در این بازی میسر نشد. اولین و تاریک‌ترین نقطه بازی، برگزاری آن بدون تماشاگر بود تا تیم ملی در یک استادیوم خالی و سرد آخرین بازی خود را پشت سر بگذارد. در کنار این تقریباً هسته اصلی تیم کی‌روش یعنی لژیونرها نیز در این بازی حضور نداشتند تا سرمربی تیم ملی عمدتاً ذخیره‌ها و بازیکنان گمنام را به زمین بفرستد. بازیکنانی که برخی از آنها را خیلی از هواداران حتی نامشان را نشنیده بودند! همین تغییرات بسیار سبب آنارشی در تیم شده بود و به جایی رسید که تیم بی‌نام و نشان نیکاراگوئه تیم ملی را تحت فشار قرار داده و تا یک قدمی گل نیز پیش برود. در نهایت برخلاف انتظار برد تیم ملی حداقلی بود و یک تلفات بزرگ چون امید ابراهیمی را روی دست این تیم گذاشت تا بازی با نیکاراگوئه تقریباً هیچ دستاوردی برای تیم ملی نداشته باشد.