سام ستارزاده
روزنامه‌نگار ورزشی

از دیدگاه هواداران ملوان، مازیار زارع عشقدوست یکی از برازنده‌ترین پسوندهای ممکن را در نام خانوادگی‌اش دارد. سرمربیگری زارع در ملوان، نه صرفاً یک شغل فوتبالی، بلکه یک داستان عاشقانه است. افرادی که فیلم صحبت‌های انگیزه‌بخش زارع در رختکن انزلی‌چی‌ها را دیده ‌باشند، به‌خوبی متوجه این داستان می‌شوند. مازیار باتعصب ملوانی‌ها، یکی از بحران‌زده‌ترین تیم‌های تاریخ باشگاه را تحویل‌گرفت و پس از دو فصل، به لیگ برتر بازگرداند، تا بیت «چون ناخدا تو باشی، ملوانان غم طوفان ندارند» در وصف وی سروده‌ شود.
با این حال، لیگ برتر دریایی خروشان است که بخصوص در مقابل ملوانان جوانی همچون زارع ۳۷ ساله به‌شدت بی‌رحم است. کشتی ملوانان در بازگشت به لیگ برتر بسیار زود به گل نشست، به طوری‌که آنان برای کسب اولین و فعلاً، تنها پیروزی‌شان در فصل جاری، تا هفته هشتم صبر کردند. افزودن اریک پینهال که تجربه کار در فوتبال اسپانیا را دارد به کادر فنی ملوانان هم به احیای قوی سپید کمک شایانی نکرد؛ تا هفته گذشته، باخت به هواداری که خود برای فرار از منطقه سقوط می‌جنگید، زمزمه‌های پایان تلخ داستان ملوان-زارع را کمرنگ‌تر از هر زمانی بسازد.
پنجشنبه این هفته شاید یکی از آخرین فرصت‌ها برای نجات بنایی است که مازیار زارع در انزلی به پا کرده. ناکامی مقابل پرسپولیس آماده و صدرنشین، می‌تواند جایگاه جوان‌ترین سرمربی لیگ بیست‌ودوم را به‌شدت لرزان سازد. برای نجات نیمکت خود و البته برای نجات ملوان از قعر جدول لیگ، مازیار زارع به یک معجزه نیاز دارد، معجزه‌ای از جنس بر تن کردن پیراهن دروازه‌بانی و مهار پنالتی فرناندو گابریل، مقابل دیدگاه ده‌ها هزار هوادار سرخ‌دل. مردی که نامش و کارش از جنس عشق باشد، راه و رسم معجزه‌کردن را بلد است. ملوان زارع اگر بتواند در باتلاق سن‌سیروس از پرسپولیس امتیاز بگیرد، با زارع به سه دیدار پرچالش با تراکتور، سپاهان و مس رفسنجان و البته شاید دیدار معوقه با فولاد اهواز می‌رسد. اینک، مازیار زارع باید نشان بدهد که مرد طوفان است!

سعید زاهدیان
روزنامه نگار

استقلال این فصل تیمی پر از بازیکنان هجومی است اما آمار گل‌های این تیم وضعیت مطلوبی ندارد و طبق آمار، در 9 هفته ابتدایی میانگین گل‌زده 2/1 را دارند که از تیم هجومی و پرستاره ساپینتو قابل پذیرش نیست.
یکی از مشکلات ساپینتو در خط حمله، مهاجم نوک یا به عبارتی تمام‌کننده است؛ استقلال برای این پست ارسلان مطهری، سجاد شهباززاده، آرمان رمضانی و پیمان بابایی را در اختیار دارد و ساپینتو اغلب در سیستم 4-3-3 خود، از پیمان بابایی استفاده می‌کند و اعتقاد چندانی به شهباززاده یا ارسلان مطهری ندارد. آرمان رمضانی هم که گهگاهی به زمین می‌آمد، مصدوم است و در این شرایط سرمربی استقلال ناچار است برای دقایقی از محبی در نوک پیکان حمله استفاده کند.
استفاده از محبی به‌عنوان مهاجم نوک نشانگر نارضایتی ساپینتو از سایر بازیکنان این پست است. از حدود 30 سال پیش که فوتبال در دنیا به سمت اقتصادی شدن رفت و برد و باخت‌ها درآمد باشگاه‌ها را به‌شدت تحت تأثیر قرار دادند، مهاجمان نوک که ضربه آخر را می‌زنند و کار را تمام می‌کنند، برای باشگاه‌ها ارزشمند شدند. در آن دوره می‌توان به مهاجمان بزرگی مانند رونالدو برزیلی، روی ماکای، نیستلروی، البر، ماکای، کلایورت، اینزاگی، دل‌پیرو و ستاره‌های دیگری اشاره کرد که با ارقام بزرگ یکی پس از دیگری با نقل و انتقال‌های بزرگ، رکورد نقل و انتقالات را می‌شکستند. در همین راستا حتی سیستم‌های جدیدی وارد فوتبال شد که بردهای بیشتری رقم بزند و از باخت جلوگیری کند. بر همین اساس دفاع خطی، استفاده از وینگرها در 4-2-3-1 و 4-3-3 استفاده شد و وینگرها نقش کلیدی برای ایجاد موقعیت و ساختن گل و حتی گل زدن دارند اما مهاجمان نوک که وظیفه‌ای جز تمام کردن و گل زدن در محوطه جریمه ندارند، از نگاه مربیان بسیار مهم و با اهمیت هستند.
در ایران هم بازیکنان اینچنینی کم نداشتیم؛ از رضا عنایتی تا آرش برهانی که حالا رکورددار گل زده در ایران هستند و هر دو در استقلال درخشیدند. پس از آنها، مهاجمانی با این خصوصیت در استقلال به یاد نمی‌آوریم. مهاجمان خوبی در استقلال حضور داشتند. از تیام تا کاوه رضایی، شهباززاده، دیاباته و... اما هیچکدام در قواره عنایتی و برهانی ظاهر نشده‌اند. استقلال با میانگین گل پایین، این فصل به مهاجم نوکی نیاز دارد که شبیه عنایتی و برهانی باشد و از فرصت‌های حداقلی که کمتر کسی به گل شدن آن فکر می‌کند، برای استقلال گل بسازد. مزیت برهانی و عنایتی در فرصت طلبی و قرار دادن خود در موقعیت گل زدن بود. آنها بازیخوانی خوبی داشتند و در محوطه جریمه جوری جاگیری می‌کردند که احتمال رسیدن توپ به آنها بالا بود و در نتیجه صاحب موقعیت‌های بیشتری نسبت به سایر مهاجمان می‌شدند. در نتیجه آنها از 5-4 موقعیتی که خودشان برای خود می‌ساختند، حداقل یک گل می‌زدند و هرسال در کورس آقای گلی لیگ بودند. شاید مهم‌ترین برنامه ساپینتو در نیم‌فصل، خرید مهاجم تمام کننده باشد.
 

 آیسان سعیدی
روزنامه‌نگار ورزشی

پرسپولیس – ملوان از نبردهای کلاسیک فوتبال ماست. از نبردهایی به قدمت تاریخ که به طول تاریخ ایران طول دارد. چه آن زمانی که علی پروین و غفور جهانی در ترکیب دو تیم دلبری می‌کردند، چه بعدها که نوبت به سیروس قایقران و ناصر محمدخانی رسید، بعدتر علی کریمی و پژمان نوری این داستان را ادامه دادند. بعد از آن نوبت به مهدی طارمی و مازیار زارع رسید و بعد از چند فصل عسر و حرج انزلی‌چی‌ها به امروز رسیده‌ایم. بازگشت دوباره ملوان به لیگ برتر فرصت تکرار این نبرد تاریخی را داده. در حالی که شرایط دو تیم کمتر به روزهای گذشته شباهت دارد. پرسپولیس بعد از سکته فصل گذشته، در تابستان حسابی خود را نونوار کرد و با خرید ستاره‌های دانه درشت خود را برای بازگشت دوباره به قهرمانی آماده نمود. در مقابل ملوان یکی از کم ستاره‌ترین دوران خود را سپری می‌کند. تیمی که تازه به لیگ برتر آمده اما آشکارا از ستاره‌ها تهی است و تقریباً هیچ چهره‌ای را در ترکیب خود ندارد. آنها از همان ابتدای فصل فانوس را روشن کردند و تازه بعد از گذشت 8 هفته اولین برد خود را دشت کردند اما برای بازی مقابل پرسپولیس در خانه کسی به جدول نگاه نمی‌کند. ملوان حتی در بدترین روزهایش در فوتبال ایران برای پرسپولیس لقمه‌ای گلوگیر بوده و نمایشی متفاوت برابر سرخ‌ها ارائه داده. روی نیمکت ملوان ستاره‌ای می‌نشیند که پیراهن پرسپولیس را مدتها بر تن کرده و رقیب را به خوبی می‌شناسد و می‌داند چگونه به پرسپولیس پرستاره ضربه بزند. ملوان فارغ از روزگار تلخ و تاریک در فصل جاری مقابل پرسپولیس شیر است، حتی اگر تهی از ستاره باشد.
 

هومن جعفری
روزنامه‌نگار ورزشی

وسط هاگیر واگیر مملکت، برمی‌گردیم سراغ مسابقات لیگ. شاید دوباره فوتبال بشود همان چیزی که همیشه بوده. بهانه‌ای برای فرار از زندگی عادی و روزمره. فوتبال رویا نیست که رویاساز است و این روزها چه کسی بیش از ما نیازمند داشتن رویاست؟
اما بهانه امروز ما، بازی استقلال است و آلومینیوم با تأکید ویژه و توجهات فراوان به سرمربی آینده نامعلوم استقلال سیدمهدی رحمتی! بیایید به این فکر کنیم که سیدمهدی رحمتی آینده مربیگری استقلال هست یا نه؟
تا امروز که مسیر را درست رفته. از استقلال دور شده، دیگر مصاحبه‌ای علیه باشگاه و آدم‌های پیرامونی باشگاه نمی‌کند، حرف غیرحسابی از او نمی‌شنویم و به آرامی مشغول جا انداختن یک واقعیت ساده است. اینکه باید او را در مربیگری جدی گرفت. اینکه سیدمهدی رحمتی در دوران پسابازیگری، عاقل‌تر و باهوش‌تر و حرفه‌ای‌تر و پخته‌تر از سال‌های قبل رفتار می‌کند و این بسیار امیدوار کننده است. ما همین الان مربی‌ای داریم که از دوران بازیگری‌اش، جنجالی‌تر و بی‌منطق‌تر و دعوایی‌تر شده. دست‌کم پخته‌تر نشده. اما رحمتی در مشهد و اراک، مشغول جا انداختن خودش به عنوان یک مربی جدی است. او به ری برندینگ و تصویرسازی مجدد از خودش مشغول است. دیگر نمی‌خواهد باز‌ی استقلال و تراکتور و داد و فریاد بیهوده‌ای که سر امیر قلعه‌نویی راه انداخت و بازی برده استقلال مظلومی را به شکست بکشاند.
آن روز، بازیکن بود. دعوای شخصی‌اش با سرمربی قبلی را به داخل زمین کشاند و نتیجه‌اش را دید. حالا مربی است. عاقل‌تر و پخته‌تر رفتار می‌کند هرچند هنوز جا برای پیشرفت دارد. تا اینجای لیگ، رحمتی خطر را پشت سر گذاشته و توانسته نتایج هفته‌های اول را بپوشاند. او توانسته خودش را در اراک جا بیندازد. ببینیم تا آخر فصل چه چیزهایی رو می‌کند!

ایمان شیرازی
روزنامه‌نگار ورزشی

ملوان که این فصل بار دیگر به لیگ برتر بازگشت شرایط خوبی را پشت سر نمی‌گذارد. ملوانی‌ها از 8 بازی خود 5 باخت، 2 مساوی و یک برد را ثبت کرده‌اند و همراه با صنعت نفت آبادان در منطقه سقوط قرار دارند. برد هفته هشتم ملوان مقابل صنعت نفت امید را برای بهتر شدن روند این تیم قوت بخشید اما باز با باخت مقابل هوادار شرایط تیم دوباره پیچیده شد. ادامه این روند تیم محبوب انزلی را بار دیگر با خطر سقوط روبه‌رو خواهد کرد و همچنین مازیار زارع در خطر از دست دادن جایگاهش قرار خواهد گرفت. آنها امیدوارند زارع تجربه‌های موفق خود مقابل پرسپولیس را این بار در نقش سرمربی به کار گرفته و دست پر از زمین خارج شوند.
 یکی از به یاد ماندنی‌ترین تقابل‌های ملوان و پرسپولیس بازی رفت فصل 94-93 بود، جایی که مدیرعامل کنونی ملوان، روی ریباند شوت از راه دور سرمربی فعلی این تیم، پرسپولیس را در آزادی شکست داد. آن دیدار البته به خاطر شوت مازیار و گل پژمان نوری در یادها نمانده بلکه به خاطر سیو پنالتی دقیقه نود سرخ‌پوشان توسط مازیار زارع، به دیداری به یادماندنی در تاریخ فوتبال ایران تبدیل شده است. زارع برای حفظ جایگاه و نجات تیمش بار دیگر باید مقابل پرسپولیس معجزه کند و این بار در قامت سرمربی تیم مانع برد سرخپوشان بشود.
 

یونس علیزاده
روزنامه‌نگار ورزشی

تیم فوتبال هوادار، حالا دیگر راه افتاده و موتورش گرم شده است. بی سر و صدا وارد بازی با ملوان شدند و سه امتیاز را به جیب زدند.
هیچ‌کس هم نفهمید که تیم ساکت الهامی با آن صدای بلند و هیجان غیر قابل کنترلش، چند بار به سمت دروازه ملوان حمله کرد یا چند دفعه توانست از دروازه خودی حفاظت کند.
آن طرف میدان هم پیکان را می‌بینیم. هم بی‌حاشیه است و هم بی‌ستاره. مدیران پیشین این باشگاه، با کمترین بودجه یک تیم جوان بسته‌اند و مدیران فعلی باید استرس حفظ تیم را داشته باشند. روزگار عجیبی هم دارند.
 البته این تیم جوان با فریادهای مجتبی حسینی، باانگیزه شده و حتی اگر دفاع می‌کند، هدفمند است.
حالا این دو تیم تهرانی به هم برخورد کرده‌اند و دربی کوچک پایتخت را برگزار می‌کنند؛ محل بازی کجاست؟ استادیوم انقلاب کرج! فعلاً محلی برای این بحث نیست اما تا همین حد بدانیم که بازی پیکان – هوادار حساسیت‌های زیادی دارد اما صدای بازیکنان و مربیان دو تیم چندان به گوش اهالی فوتبال
نمی‌رسد.
یکی از حساسیت‌ها، حفظ دو سهمیه تهران است.
 اتفاقی که حتی برای استقلال و پرسپولیس هم اهمیت دارد؛ حداقل اینکه دو سفر کمتر به شهرستان در برنامه خواهند داشت.