در حالیکه پیراهن شماره 10 تیم ملی آرژانتین به احترام «دیه گــــــو مارادونا» اسطوره جاودان فوتبال این کشور، در رقابت‌های جام جهانی 2002 و پس از آن بر تن هیچ ملی پوشی نخواهد رفت اما ورود وی به ژاپن ممنوع است.

به گزارش خبرگزاری رویترز از بوینس آیرس، مارادونا که در جام جهانی 86 مکزیک عامل اصلی قهرمانی آرژانتین بود، طبق مقررات کشور ژاپن به خاطر اعتیاد به مواد مخدر در سال 1991 مجاز به ورود به این کشور نیست مگر اینکه تبصره‌ای در قانون یا استثنایی شامل حال وی شود. «گوئیلرمو کاپولا» مدیر برنامه‌های وی روز چهارشنبه با اعلام این مطلب افزود: «این اقدام ژاپن مایه شرم است. آنها به کسانی که در هیروشیما بمب‌های اتمی فروریختند اجازه ورود دادند و مارادونا را ممنوع الورود می‌کنند.» وی توضیح داد هنوز پاسخی از سفارت دریافت نشده و امکان موافقت وجود دارد اما فقط 5 روز به آیین افتتاحیه باقیمانده است. مارادونا اندکی پس از بازگشت از ایتالیا، در آوریل سال 1991 به اتهام مصرف کوکائین بازداشت شد و دادگاه آرژانتین حکم به ترک اعتیاد وی تحت نظارت پزشکی داد. بنابراین گزارش، مارادونا با یک شبکه تلویزیونی مکزیک برای پوشش رویدادهای جام جهانی در ژاپن قرارداد بسته است. «مارچلو بیلسا» ترکیب 23 بازیکن تیم ملی آرژانتین را روز گذشته، با حذف شماره 10 و از شماره 1 تا 24 اعلام کرد.

 

 بیستمین دوره از رقابت‌های لیگ برای برخی از تیم‌های حاضر در لیگ، با تغییرات مداوم و مهمی همراه بود.

 تغییر مربی و کادرفنی، از جمله اتفاقاتی بود که برای برخی تیم‌ها روی داد و بسیاری هم توانستند با این مهم، شرایط بهتری را در ادامه مسابقات برای خود رقم بزنند.

 از جمله این تیم‌ها، می‌توان از نساجی مازندران، آلومینیوم اراک و نفت مسجدسلیمان یاد کرد که با تغییرات روی داده در آنها طی هفته‌های اخیر، متحول شدند.

 

روند صعودی آلومینیوم با منصوریان

از جمله تیم‌هایی که بعد از نیم فصل دوم مسابقات لیگ، تحولاتی در کادرفنی‌اش روی داد، تیم آلومینیوم اراک بود. آلومینیوم که نیم‌فصل مسابقات لیگ را در بین شش تیم بالای جدول به اتمام رسانده بود، بعد از شکست مقابل سپاهان به رتبه نهم سقوط کرد. 

در ادامه این روند و با جدایی رسول خطیبی از این تیم و حضورش در تراکتور، علیرضا منصوریان به عنوان سرمربی جدید این تیم معرفی شد. او در حالی به عنوان سرمربی جدید این تیم در اراک حاضر شد که این تیم با سرمربی موقت کارش را دنبال می‌کرد. 

آلومینیوم با حضور منصوریان در حال حاضر با ۳۵ امتیاز در رده چهارم جدول است و در آخرین دیدارش که در چارچوب مسابقات جام حذفی برگزار شد، موفق شد با برتری 2 بر صفر مقابل تراکتور به دور بعدی این مسابقات صعود کند.

 

نساجی از سقوط گریخت؟

تیم نساجی این فصل از مسابقات لیگ برتر را با وحید فاضلی به عنوان سرمربی آغاز کرد اما در ادامه مجید جلالی جای او را گرفت ولی حضور جلالی هم در این تیم، کوتاه مدت بود و در ادامه ساکت الهامی جایگزین این مربی شد. الهامی در شرایطی سرمربیگری نساجی را پذیرفت که این تیم در شش مسابقه آخرش تنها یک امتیاز به دست آورده و با ۱۰ امتیاز در پایان هفته هفدهم، در رده پانزدهم جدول قرار داشت و جزو گزینه‌های اصلی سقوط محسوب می‌شد.

 این تیم که در آخرین بازی‌اش در هفته بیست و سوم لیگ موفق شد برد مهمی با نتیجه یک بر صفر مقابل فولاد به دست بیاورد، در حال حاضر با ۲۲ امتیاز در رده سیزدهم جدول جای دارد. نساجی در شش بازی با الهامی در لیگ صاحب چهار برد و 12 امتیاز شد.

 

تحول نفت مسجدسلیمان با فکری

نفت مسجدسلیمان هم رقابت‌های لیگ بیستم را با حضور مجتبی حسینی روی نیمکت این تیم آغاز کرد اما حضور این مربی در نفت، به دلیل مشکلات مالی چندان طولانی مدت نبود. مدیران این تیم با جدایی حسینی، به سراغ داریوش یزدی رفتند و او را به عنوان سرمربی جدید این تیم معرفی کردند اما این تیم با حضور یزدی، از پنج دیدار، دو باخت و سه تساوی به دست آورد و در نهایت دیدار مقابل نساجی آخرین حضور این مربی روی نیمکت تیم خوزستانی بود. 

در ادامه مسئولان این تیم که خطر سقوط را احساس می‌کردند، به سراغ محمود فکری رفتند که از استقلال جدا شده بود. 

تساوی مقابل سپاهان و دو پیروزی مقابل مس و ماشین‌سازی نتایج کسب شده این تیم با حضور محمود فکری روی نیمکت آن است. این تیم حالا با ۲۷ امتیاز در رده یازدهم جدول جای دارد. 

فکری که سابقه صعود با مسجدسلیمان به لیگ برتر را دارد با تیم جدیدش هیچ باختی متحمل نشده است.

(این مطلب پیش‌تر در سایت عصر ایران منتشر شده است)

 

تجمع دیروز هواداران یک تیم خاص علیه عزیزی خادم، آنقدر شیرین و دلنشین بود که خود عزیزی خادم از بین آنها رد شد و رفت سرکارش! شما دیگر کی هستید لعنتی‌های جذاب! این تجمع بود یا تشویق؟‌!

***

استاد سخن جناب عزیزی خادم در نخستین برنامه تلویزیونی‌ که در خدمت یکی از اعضای خانواده خود حضور داشتند، سخنان جالب و مفرحی را بر زبان آوردند که اصلاً در صلاحیت این ستون نیست که بخواهیم بررسی‌اش کنیم. فقط آرزو می‌کنیم که به زودی بقیه فک و فامیل استاد هم تشریف بیاورند تهران و یکی یکی در فدراسیون یا برنامه‌های تلویزیونی پست 

بگیرند. 

فقط امیدواریم اگر قرار شد از بستگان ایشان، نماینده‌ای در تحریریه ایران ورزشی هم منصوب بشود، هزینه‌اش را من ندهم یعنی این ستون بنده به یکی از نزدیکان و فامیل‌های ایشان کنترات داده نشود! مرسی!

***

دومین بازیکن ایرانی هم به تیم ملی آذربایجان دعوت شد! اینطوری که آذربایجانی‌ها در حال شکار ورزشکاران ایرانی هستند، خود ما نیستیم! توصیه می‌کنیم وزارت ورزش یک پاتک به آنها بزند و یک مشاور آذربایجانی استخدام کند. دست‌کم بفهمیم میل و سلیقه‌شان چیست، سیستم آموزشی را در خدمت نیازهای آنها طراحی کنیم. مگر نمی‌گویند همیشه حق با مشتری است؟‌!

 

میعاد نیک

 

آنچه این روزها بر فضای فوتبال باشگاهی ایران حاکم شده، برآیندی از تضادها و تعارض‌های درونی ا‌ست که مستقیماً از سکوهای بی‌تماشاگر به درون مستطیل سبز منتقل شده و وضعیت ناخوشایندی را بر اتمسفر روانی فوتبال کشور مستولی ساخته است. از تنش‌های درون و بیرون زمین در استادیوم نقش جهان اصفهان گرفته تا کنفرانس‌های خبری پرحاشیه مربیان سرخابی، همه و همه حکایت از خشم فروخورده‌ای دارند که دیگر قرار نیست مسکوت بمانند. نفوذ شبکه‌های مجازی بین هواداران که مایه نگرانی بسیاری از دلسوزان فوتبال ایران بود، حالا حتی بین بازیکنان و مربیان فوتبال نیز رواج پیدا کرده و در هر کجای نقطه نظرات کادرهای فنی، ردپایی از شانتاژهای افراد غیررسانه‌ای و با تعلقات رنگی دیده می‌شود. نفش کمیته‌های انضباطی و استیناف فدراسیون فوتبال در مقابله با این ضدفرهنگ اگر بیشتر از فرهنگ‌سازی اجتماعی نباشد، کمتر هم نیست. تصمیمات محکم و پافشاری اعضای حقوقی فدراسیون فوتبال بر رأی کمیته انضباطی می‌تواند به منزله همان سنگ محکی باشد که پیش از این نداشته‌ایم. اگر قرار است که با مماشات و تسامح تمام کارها پیش برود، دیگر چه نیازی به کمیته‌ها و دپارتمان‌هایی اینچنین خواهد بود؟ در آن‌صورت با کدخدامنشی و ریش‌سفیدی برخی‌ها می‌توان قائله را به‌صورت موقت ختم به‌خیر کرد تا نوبت دعوا و آشوب دیگری برسد و قس علی هذا.

آرای بدوی کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال اگرچه در برخی مفاد با قوانین تضاد دارد اما برای شروع چندان بد هم نیست. محرومیت‌های اتخاذ شده توسط کمیته مذکور حتی اگر بیشتر و مستحکم‌تر هم می‌بود، به جایی بر‌نمی‌خورد؛ چرا که در مسیر مقابله با سوءرفتارها و ترسیم یک فرهنگ ساختارمند، به این قبیل برخوردهای قهری و استمرار بر آن هم نیاز خواهد بود. بازیکنان، کادرهای فنی و حتی هواداران باید بدانند که دیگر دوران قلدربازی به اتمام رسیده و هرگونه خطایی ممکن است به قیمت دوران حرفه‌ای فوتبال‌شان تمام شود. فدراسیون فوتبال با این تصمیم حالا در معرض یکی از هزاران آزمون بزرگ پیش رویش قرار گرفته که می‌تواند در شیشه عمر آن و البته بازخوردهای کارشناسانه منتقدین تأثیر به‌سزایی داشته باشد.

 

سامان موحدی راد

 

سال‌ها پیش یکی از خبرهای روتین بعد از هر دربی گزارش سازمان اتوبوسرانی تهران بود که در حاشیه این دربی چه تعداد اتوبوس تخریب شده یا به آن صدماتی وارد شد. شاید نزدیک به یک دهه باشد که دیگر از این دست خبرها را از دربی نمی‌شنویم. در واقع مشکل تماشاگران و شیشه‌ها و صندلی‌های اتوبوس حل شد اما همچنان اخبار روتین بعد از دربی ادامه دارد. امسال هم بعد از دربی احکام کمیته انضباطی از راه رسید. از قضا قبل از دربی هم یک دیدار سنتی همراه با درگیری دیگر بین پرسپولیس و سپاهان در جریان بود که احکام آن هم با یک تأخیر معنی‌دار بعد از دربی رسید تا شاهد محرومیت و جریمه نقدی بازیکن و مربی و باشگاه باشیم. سؤالی که بعد از شنیدن این دست اخبار به ذهن متبادر می‌شود این است که این دست احکام که از فرط تکرار به یک کلیشه تبدیل شده‌اند تا چه میزان می‌توانند بازدارنده باشند.

یک بخش مهم از فلسفه تعریف جریمه این است که از تکرار دوباره این اتفاقات جلوگیری کند اما چرا این احکام پر تکرار هنوز نتوانسته در فوتبال ایران به کاهش خشونت درون و بیرون زمین منجر شود؟ شاید یک بخش از این ماجرا را باید در نمایشی بودن همه ساحت‌ها در فوتبال ایران جست‌وجو کرد. فوتبالی که همه چیزش برپایه روابط غیرشفاف، کارکردهای غیرشفاف و غیر دقیق طراحی شده باید هم در چنین عرصه‌ای ناکارآمد باشد. تنها کافی است به بخشی از جرایم این احکام تازه توجه کنید. چند جریمه ۷۵ و ۲۵۰ میلیونی برای بازیکنان و مربی‌ها که موجب شده رقم قابل توجهی به حساب کمیته انضباطی واریز شود. نخست اینکه هر کدام از این اعداد به تنهایی در برابر قراردادهای مربی‌ها و بازیکنان عدد آنچنانی به حساب نمی‌آید که آنها را از تکرار این عمل باز دارد. دیگر اینکه رفتار این کمیته در بخشش احکام و سفت و سخت نبودن تنبیه‌ها تقریباً همه را در برابر صلابت این نهاد مردد کرده است.

از سوی دیگر کمیته انضباطی یا فدراسیون فوتبال تا‌کنون گزارشی نداده که درآمدهای حاصل از محل این جریمه‌ها خرج چه مسائلی شده. به هر حال انتظار این است که این درآمدها منجر به افزایش کیفیت قضاوت‌ها در لیگ ایران شود. خرید سیستم‌هایی مثل VAR یا برگزاری دوره‌هایی که منجر به افزایش کیفیت داوران شود در کنار بالا بردن دستمزد داورها که احتمال لغزش آنها را کم کند حداقل انتظاراتی است که می‌توان از محل این درآمدها داشت. 

به هر حال همه کارهایی که قرار است در جهت فرهنگ سازی فوتبال ایران انجام شود، نباید شامل جریمه‌های سفت و سخت باشد. اندکی هزینه در بالا بردن کیفیت داوری هم می‌تواند به میزان قابل توجهی از حس بی‌عدالتی موجود در این زمینه بکاهد و می‌تواند بخشی از خشونت‌های احتمالی را کم کند. فعلاً که کمیته انضباطی بیشتر به چشم یک منبع درآمد به دیدارهای حساس نگاه می‌کند و نه بیشتر.

 

سام ستارزاده

 

نه‌تنها پس از هر شهرآورد پایتخت، بلکه مدتی پس از هر بازی بزرگی در چارچوب رقابت‌های لیگ برتر، حکم جریمه کمیته انصباطی تبدیل به یکی از اخبار روتین شده که انتظار شنیدنش را داریم اما پس از اعلام، تأثیری جز واکنش منفی و البته موقت هر دو طرف نمی‌گذارد. محرومیت‌های تعلیقی و جریمه‌های نقدی، بیش از حکم، به شوخی‌ای بدل شده‌اند که گویا حتی خود مجریان آن آگاهند از اینکه قرار نیست تأثیری در رفع کدورت‌ها میان غول‌های لیگ برتری داشته باشد.

به این مثال ساده توجه کنید: بابت بی‌اخلاقی‌های کوچک و بزرگ شهرآورد، هر فرد خاطی ۷۵ میلیون تومان و باشگاه‌های سرخآبی به‌صورت جداگانه و در مجموع ۲۵۰ میلیون تومان جریمه شده‌اند. با این حال، چنین درآمدی هزینه راه‌اندازی سیستم ویدیویی VAR که می‌تواند در جدال‌ها و تنش‌های داوری بسیاری آب روی آتش باشد، نمی‌گردد. زمانی که حتی تصمیم یک داور برای اعلام یک پرتاب دستی می‌تواند سرآغاز یک دعوای تمام‌عیار باشد، چنین جریمه‌های نقدی تنها در صورتی می‌توانند عامل بازدارنده تلقی شوند که افزایش ۳۰۰ درصدی حق‌الزحمه داوران که تصمیمی بسیار صحیح بود، از محل این جریمه‌ها تأمین گردد.

اما از حیث بازدارندگی، چنین احکامی هیچ‌گاه مهر پایان بر مجادله میان دو تیم نبوده‌اند؛ بلکه هیزم روی آتش این مجادله نیز محسوب می‌گردد که حتی خود کمیته انضباطی را مانند کادر داوری وارد بازی رنگ‌ها می‌کند. جرایمی که کمیته انضباطی پس از شهرآورد ۹۵ اعلام‌کرد، هم استوری‌های اعتراضی یحیی گل‌محمدی و سیدجلال حسینی را به دنبال آورد که با اشاره به حکم محرومیت پیام صادقیان در لیگ چهاردهم، کمیته را به جناح‌داری متهم می‌ساختند و هم واکنش‌های مشابه را از مواضع رسمی آبی‌پوشان در پی داشت.

مورد مشابه حکم جنجالی کمیته انضباطی در مورد انتقال دو بازی رفت و برگشت پرسپولیس و سپاهان به زمین بی‌طرف نیز مصداق دیگری از خاموش‌کردن آتش با آتش است. جدای از این مسأله که پرسپولیس به‌عنوان تیم میهمان خطایی مرتکب نشده که تاوان آن سلب میزبانی در فصلی دیگر باشد، چنین حکمی به‌جای کمک به ایجاد فضای دوستانه در مسابقات لیگ، وجهه ظاهری این بازی‌ها را نیز خدشه‌دار می‌کند. این دست از حکم‌های کمیته انضباطی هیچ‌گاه ابزاری برای ریش‌سفیدی و حل اختلافات میان تیم‌های پرهوادار نبوده؛ بلکه بیشتر به‌عنوان وسیله‌ای برای قدرت‌نمایی خود کمیته دیده می‌شود.

مازیار گیلکان

 

آرای کمیته انضباطی درباره دو بازی پرسپولیس - سپاهان و پرسپولیس - استقلال از چند منظر مورد بحث است.

هفته گذشته عزیزی خادم، رئیس فدراسیون فوتبال در پی اتفاقات بازی‌ها در بیانیه رسمی فدراسیون هشدارهایی داد بود. متن بیانیه ماجرا را روشن‌تر می‌کند: «به دنبال افزایش اشتباهات داوری و رفتار و گفتارهای خارج از اخلاق حرفه‌ای در جامعه فوتبال ایران و مسابقات مختلف لیگ، رئیس فدراسیون فوتبال در دستوری ویژه به کمیته انضباطی و سرپرست کمیته داوران خواهان برخورد قانونی با عوامل این ناهنجاری‌ها شد. شهاب الدین عزیزی‌خادم در نامه رسمی به رئیس کمیته انضباطی ضمن تأکید بر اهمیت خشونت زدایی و سالم‌سازی فضای فوتبال کشور شامل اماکن ورزشی، فضای رسانه‌ای، شبکه‌های اجتماعی و احترام به داوری و روح جوانمردی مسابقات، دستور داده در اسرع وقت و بدون مصلحت اندیشی، مطابق با آئین نامه انضباطی فدراسیون با خاطیان در هر جایگاهی برخورد قانونی صورت بگیرد. با دستور ریاست فدراسیون، کمیته انضباطی ضمن رسیدگی به حواشی و درگیری‌های اخیر فوتبال کشور، باید ترتیبی اتخاذ کند که از تکرار چنین حوادثی جلوگیری شود.»

این هشدار عزیزی خادم شاید این تصور را می‌ساخت که رأی کمیته انضباطی درباره این ناهنجاری‌ها سختگیرانه باشد. حالا هر چند این آرا سختگیرانه به نظر نمی‌رسد اما باید توجه کنیم که اگر سختگیرانه‌ بود، چقدر مورد اعتراض هواداران تیم‌ها قرار می‌گرفت.

مسأله از همین نقطه آغاز می‌شود. در فضاهای هواداری مجازی آنچنان حجم واکنش‌های خشن بالاست که هر نهاد تصمیم‌گیر را شاید دچار مماشات کند. این آسیبی برای فوتبال است که نهاد تصمیم‌گیر مثل کمیته انضباطی گرفتار این واکنش‌های مجازی خشن باشد.

آنچه می‌تواند به سلامت فوتبال کمک کند، بررسی‌های انضباطی دقیق و دور از مصلحت‌اندیشی است. نمی‌دانیم چقدر مصلحت‌اندیشی در آرای کمیته انضباطی وجود دارد اما قابل فهم است که فضاهای هواداری می‌توانند یک چالش برای صدور آرای منصفانه باشند. فدراسیون فوتبال باید بتواند کمیته انضباطی را از این فشارها محافظت کند.