مازیار گیلکان

 

آرای کمیته انضباطی درباره دو بازی پرسپولیس - سپاهان و پرسپولیس - استقلال از چند منظر مورد بحث است.

هفته گذشته عزیزی خادم، رئیس فدراسیون فوتبال در پی اتفاقات بازی‌ها در بیانیه رسمی فدراسیون هشدارهایی داد بود. متن بیانیه ماجرا را روشن‌تر می‌کند: «به دنبال افزایش اشتباهات داوری و رفتار و گفتارهای خارج از اخلاق حرفه‌ای در جامعه فوتبال ایران و مسابقات مختلف لیگ، رئیس فدراسیون فوتبال در دستوری ویژه به کمیته انضباطی و سرپرست کمیته داوران خواهان برخورد قانونی با عوامل این ناهنجاری‌ها شد. شهاب الدین عزیزی‌خادم در نامه رسمی به رئیس کمیته انضباطی ضمن تأکید بر اهمیت خشونت زدایی و سالم‌سازی فضای فوتبال کشور شامل اماکن ورزشی، فضای رسانه‌ای، شبکه‌های اجتماعی و احترام به داوری و روح جوانمردی مسابقات، دستور داده در اسرع وقت و بدون مصلحت اندیشی، مطابق با آئین نامه انضباطی فدراسیون با خاطیان در هر جایگاهی برخورد قانونی صورت بگیرد. با دستور ریاست فدراسیون، کمیته انضباطی ضمن رسیدگی به حواشی و درگیری‌های اخیر فوتبال کشور، باید ترتیبی اتخاذ کند که از تکرار چنین حوادثی جلوگیری شود.»

این هشدار عزیزی خادم شاید این تصور را می‌ساخت که رأی کمیته انضباطی درباره این ناهنجاری‌ها سختگیرانه باشد. حالا هر چند این آرا سختگیرانه به نظر نمی‌رسد اما باید توجه کنیم که اگر سختگیرانه‌ بود، چقدر مورد اعتراض هواداران تیم‌ها قرار می‌گرفت.

مسأله از همین نقطه آغاز می‌شود. در فضاهای هواداری مجازی آنچنان حجم واکنش‌های خشن بالاست که هر نهاد تصمیم‌گیر را شاید دچار مماشات کند. این آسیبی برای فوتبال است که نهاد تصمیم‌گیر مثل کمیته انضباطی گرفتار این واکنش‌های مجازی خشن باشد.

آنچه می‌تواند به سلامت فوتبال کمک کند، بررسی‌های انضباطی دقیق و دور از مصلحت‌اندیشی است. نمی‌دانیم چقدر مصلحت‌اندیشی در آرای کمیته انضباطی وجود دارد اما قابل فهم است که فضاهای هواداری می‌توانند یک چالش برای صدور آرای منصفانه باشند. فدراسیون فوتبال باید بتواند کمیته انضباطی را از این فشارها محافظت کند.