میعاد نیک

 

آنچه این روزها بر فضای فوتبال باشگاهی ایران حاکم شده، برآیندی از تضادها و تعارض‌های درونی ا‌ست که مستقیماً از سکوهای بی‌تماشاگر به درون مستطیل سبز منتقل شده و وضعیت ناخوشایندی را بر اتمسفر روانی فوتبال کشور مستولی ساخته است. از تنش‌های درون و بیرون زمین در استادیوم نقش جهان اصفهان گرفته تا کنفرانس‌های خبری پرحاشیه مربیان سرخابی، همه و همه حکایت از خشم فروخورده‌ای دارند که دیگر قرار نیست مسکوت بمانند. نفوذ شبکه‌های مجازی بین هواداران که مایه نگرانی بسیاری از دلسوزان فوتبال ایران بود، حالا حتی بین بازیکنان و مربیان فوتبال نیز رواج پیدا کرده و در هر کجای نقطه نظرات کادرهای فنی، ردپایی از شانتاژهای افراد غیررسانه‌ای و با تعلقات رنگی دیده می‌شود. نفش کمیته‌های انضباطی و استیناف فدراسیون فوتبال در مقابله با این ضدفرهنگ اگر بیشتر از فرهنگ‌سازی اجتماعی نباشد، کمتر هم نیست. تصمیمات محکم و پافشاری اعضای حقوقی فدراسیون فوتبال بر رأی کمیته انضباطی می‌تواند به منزله همان سنگ محکی باشد که پیش از این نداشته‌ایم. اگر قرار است که با مماشات و تسامح تمام کارها پیش برود، دیگر چه نیازی به کمیته‌ها و دپارتمان‌هایی اینچنین خواهد بود؟ در آن‌صورت با کدخدامنشی و ریش‌سفیدی برخی‌ها می‌توان قائله را به‌صورت موقت ختم به‌خیر کرد تا نوبت دعوا و آشوب دیگری برسد و قس علی هذا.

آرای بدوی کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال اگرچه در برخی مفاد با قوانین تضاد دارد اما برای شروع چندان بد هم نیست. محرومیت‌های اتخاذ شده توسط کمیته مذکور حتی اگر بیشتر و مستحکم‌تر هم می‌بود، به جایی بر‌نمی‌خورد؛ چرا که در مسیر مقابله با سوءرفتارها و ترسیم یک فرهنگ ساختارمند، به این قبیل برخوردهای قهری و استمرار بر آن هم نیاز خواهد بود. بازیکنان، کادرهای فنی و حتی هواداران باید بدانند که دیگر دوران قلدربازی به اتمام رسیده و هرگونه خطایی ممکن است به قیمت دوران حرفه‌ای فوتبال‌شان تمام شود. فدراسیون فوتبال با این تصمیم حالا در معرض یکی از هزاران آزمون بزرگ پیش رویش قرار گرفته که می‌تواند در شیشه عمر آن و البته بازخوردهای کارشناسانه منتقدین تأثیر به‌سزایی داشته باشد.