بهترین تیم اروپا. بارسلونا در بیشتر فصل به طور غیررسمی این لقب را داشت، تیمی که در تمام لیگ یک امتیاز از دست نداده، میانگین گلزنی‌اش در هر بازی کمی از پنج گل کمتر است و فوتبالی بازی می‌کند که تنها با نمایش تیم مردانش در زمان پپ گواردیولا قابل مقایسه است و چقدر این مقایسه‌ها آزاردهنده است. یکشنبه شب رسماً بهترین تیم اروپا شد و با پیروزی 4  بر صفر برابر چلسی لیگ قهرمانان اروپا را فتح کرد. این بازی قطعاً شاهکاری بود که می‌تواند به عنوان یکی از بهترین بازی‌ها در بزرگترین عرصه‌ها در تاریخ ثبت شود. در دقیقه اول بازی با یک گل به خودی عجیب پیش افتادند اما اتفاقات بعدی اصلاً عجیب نبود، البته برای بارسلونا.

شیوه پرسینگ، سبک تسلط بر بازی، فرصت‌طلبی در یک سوم دفاعی حریف و روانی حرکات بدون توپ ویژگی‌هایی است که به آنها کمک کرده قهرمانی لیگ را در فاصله هشت هفته مانده به پایان قطعی کنند. این خصوصیات یک‌شبه به دست نمی‌آیند و حاصل تشکیل تیمی است که در طول دهه گذشته با دقت و وسواس جمع شده؛ بازیکنان منطبق با استایل بارسلونا از تیم‌های دیگر دستچین شدند یا از طریق آکادمی به تیم اول راه یافتند. حمایت و اعتماد باشگاه هم برای رسیدن به این نقطه نقش مؤثری داشت.

ماریا تیکسیدور، رئیس فوتبال زنان باشگاه در سال‌های 2020-2015 و یکی از چهره‌های تأثیرگذار در پیشرفت بارسلونا می‌گوید: «این نتیجه صبر و یک فرآیند زمان‌بر است. اینکه بازیکنانی بیاوری که فقط یک سال دوام نداشته باشند، تصمیمی آگاهانه بود. قبلاً قراردادهایی داشتیم که سال به سال تمدید می‌شد اما ما این رویه را تغییر دادیم و قراردادهای بلندمدت‌تر بستیم. وقتی شما با بازیکنی دو یا سه ساله با امکان تمدید برای سال چهارم قرارداد می‌بندید به او می‌گویید باشگاه در حال شکل دادن یک پروژه قوی و جدی است و او می‌تواند بخش مهمی از آن باشد.»

وقتی این تیم در فینال دو سال قبل به لیون باخت- ظرف 20 دقیقه سه گل خورد یعنی همان بلایی که سر چلسی آورد- تا حدودی تمام کارهای خوب در زمین و بیرون آن زیر سؤال رفت. شاید کمی زود به فینال رسیده بودند اما شایسته باخت 4 بر یک هم نبودند، تیم مسیر درست را با گام‌های صحیح می‌پیمود.

بازی یکشنبه اما تغییراتی داشت. کار خوب ادامه پیدا کرده بود، تیم بهتر و باتجربه‌تر شده بود و از اشتباهات آن بازی در بوداپست آموخته بود. آنچه دستیابی بارسلونا به بزرگترین جام را فوق‌العاده می‌کند، این است که برخلاف ظاهرش این پیروزی آسان به دست نیامد و نباید غافل شد از اینکه چلسی تیم بسیار بسیار خوبی است. نتیجه شاید نشان ندهد اما این تیم پر از بازیکنان تراز اول است ولی این بازی از آنهایی نبود که درخشش یک نفر یا نبود یک ستاره برنده و بازنده‌اش را مشخص کند بخصوص که هر دو تیم بازیکنانی داشتند که سال‌ها در باشگاه بوده و بهتر از هر کسی نسبت به شرایط آگاهی داشتند.

این بازی برای چلسی مثل یک کابوس بود اما برای بارسلونا و تمام بازیکنانش مسابقه‌ای بود که شاید تا سال‌ها رویای تکرارش را در سر داشته باشند. باشگاهی که داعیه ارائه فوتبال زیبا را دارد، به بهترین شکل قابل تصور به رویایش رسید.

منبع: سایت گل

 

 مت پی‌یرسن

 

 احیای مارکو رویس، بازی‌های کم‌نقص ارلینگ هالند و جیدون سانچو و تأثیرگذاری برانگیزاننده لوکاژ پیژچک و ادین ترزیچ. اینها چند تا از عواملی هستند که به بوروسیادورتموند کمک کردند تا حدی فراتر از انتظارات ظاهر شود آن هم در فصلی که می‌توانست یک فاجعه تمام عیار باشد.

پیروزی 3 بر یک یکشنبه شب برابر ماینتس ششمین برد متوالی در بوندس‌لیگا بود که سهمیه لیگ قهرمانان اروپا برای فصل آینده را قطعی کرد آن هم بعد از قهرمانی جام حذفی آلمان در هفته گذشته اما دستاورد دورتموند به اندازه پیشرفتش در زمین به سقوط تیم مربی آینده‌اش هم ربط دارد.

بعد از اخراج لوسین فاوره، دورتموند در بهمن ماه اعلام کرد که مارکو رز در پایان فصل از بوروسیامونشن گلادباخ جدا می‌شود و مربی فصل آینده این باشگاه خواهد بود. آن موقع دو تیم در امتیاز برابر بودند و هر دو برای رسیدن به سهمیه لیگ قهرمانان تلاش می‌کردند. بعد گلادباخ هفت باخت پیاپی را متحمل شد تا از کورس سهمیه لیگ قهرمانان کنار برود و از جام حذفی آلمان و لیگ قهرمانان حذف شود. هنوز دورتموند نتوانسته بود از فرصت به دست آمده بهره بگیرد و در عوض ولفسبورگ و آینتراخت فرانکفورت می‌تاختند. برد 2 بر یک آینتراخت برابر دورتموند اما همان اتفاق تلخ را تکرار کرد، آدی هوتر مربی تیم چند روز بعد اعلام کرد جای مارکو رز را در گلادباخ می‌گیرد. چهار امتیاز از پنج بازی و از جمله باخت به شالکه، سقوط آزاد فرانکفورت را رقم زد.

اتفاقی است؟ شاید اما بیشتر به نظر می‌رسد محصول بند فسخ قرارداد مربی‌ها در میانه فصل است. با توجه به اینکه کمتر مربی حاضر می‌شود به تیمی پایین‌تر با امکانات کمتر برود، این امتیازی برای تیم‌هایی است که شرایط بهتری دارند.

نمی‌شود گفت دورتموند، رز را به خدمت گرفت برای اینکه یک رقیب مستقیم را از دور رقابت خارج کند اما قطعاً نتیجه کارشان به هم خوردن تعادل تیم حریف بود. همین مشکل برای آینتراخت فرانکفورت رقم خورد و کمی بالاتر در جدول، بایرن‌مونیخ، یولیان ناگلسمان را از لایپزیگ جذب کرد و این تیم مدعی را به هم ریخت. از آنجا که در این مورد بند فسخ قرارداد وجود نداشت، مانند مورد دورتموند، لایپزیگ آسیب ندید.

بو اسونسون که اثرگذاری‌اش در ماینتس فوق‌العاده بوده، در توضیح اینکه چرا وجود چنین ‌بندی در قراردادش را نپذیرفته، گفت: «برای من واقعاً عجیب است که بگویم با ماینتس قرارداد می‌بندم چون می‌خواهیم با هم یک تیم خوب بسازیم و همزمان بند خروج در قراردادم بگنجانم که اگر اوضاع در 12 ماه و به سرعت خوب شد، من می‌خواهم از تیم بروم.»

البته ممکن است آینتراخت و گلادباخ از این شرایط عبور کنند و بعید هم نیست تیمی که به اندازه دورتموند بازیکن مستعد در ترکیبش دارد، دیر یا زود خودش را جمع و جور کند اما آیا بازیکنان برای مربی که آینده خودش را در جای دیگری می‌بیند، تمام توانشان را می‌گذارند؟ چرا در این شرایط باید به کسی جز خودشان وفاداری نشان دهند؟ اگر باشگاهی مربی می‌خواهد که با تیم دیگری قرارداد دارد، باید همان کاری را کند که بایرن با لایپزیگ کرد و پول فسخ قرارداد مربی‌اش را پرداخت. مربی هم باید شجاعت داشته باشد یا خیلی زود قبول کند یا تا وقت مناسب آن پیشنهاد را نپذیرد. شرایط فعلی در این فصل به نفع دورتموند شد و همچنان به شکلی اجتناب‌ناپذیر در خدمت تیم‌های بزرگ خواهد بود و این چیزی است که کمتر کسی با آن موافق است.

 

منبع: دویچه وله

 

 استیون جرارد چند روز قبل مصاحبه کرد و آشکارا از برنامه‌هایش برای آینده گفت. او به تایمز گفت: «آیا من دوست دارم که یک روز مربی لیورپول شوم؟ هزار درصد. آیا الان آماده‌ام و چنین سمتی را می‌خواهم؟ نه. آیا من عاشق لیورپول هستم؟ بله». جرارد مربی قهرمان جدید اسکاتلند، گلاسکورنجرز است. او نسبتاً در این حرفه جوان است اما لیورپول می‌تواند روی یک مربی خیلی خوب حساب کند. اما تماشای پیروزی پنجشنبه شب تیم یورگن کلوپ برابر منچستریونایتد در اولدترافورد، این شوق را در میان هواداران لیورپول ایجاد کرد که تیم می‌تواند فصل آینده دوباره خود واقعی‌اش شود بخصوص گل سوم که زاییده اشتیاق و انرژی و تمام‌کنندگی بود. لیورپول خیلی شبیه فصل قبل شده بود برخلاف این فصل که ناامیدکننده بود و همراه با ناکامی. تیم کلوپ بازیکنانی کلیدی را به خاطر مصدومیت از دست داده؛ دو مدافع میانی و کاپیتان هر تیمی را بگیرید مطمئن باشید ضربه می‌خورد.

اما واقعیت این است که لیورپول بیشتر از اینها در این فصل از دست داده. آنها ویژگی‌هایی را گم کرده‌اند که باعث شده بود در دو فصل قبلی هر تیمی از بازی با آنها وحشت کند و باید دید می‌توانند دوباره آنها را پیدا کنند؟!

عده‌ای این فرضیه را مطرح کرده‌اند که تیم‌های کلوپ عمر کوتاه‌تری نسبت به بقیه دارند؛ اینکه بسیاری از بازیکنان او نمی‌توانند برند سریع فوتبال او را بیش از دو یا سه فصل بازی کنند و دچار فرسایش می‌شوند. این فرضیه هنوز اثبات نشده اما وجود دارد. وقتی موتور تیم او در سال‌های حضورش در بوروسیادورتموند فرسوده شد، اوضاع به سرعت به هم ریخت و اتفاق بعدی که در لیورپول رخ دهد، در این قالب مورد ارزیابی قرار می‌گیرد بخصوص که سایه کسی مثل جرارد هم روی نیمکت تیم افتاده است. کلوپ تا سال 2024 با لیورپول قرارداد دارد و همین حالا گفته آن موقع می‌رود. حس درستی است و به یکی از ستاره‌های حرفه مربیگری در این نسل فرصت می‌دهد تا تیمش و حال و هوایش را عوض کند مثل همان کاری که پپ گواردیولا در منچسترسیتی انجام داد. کلوپ لیاقت این فرصت و حتی بیشتر را نیز دارد در عین حال فوتبال همیشه با شایستگی‌ها منطبق نیست. این ورزش احساسی است و اگر لیورپول فصل آینده در آن مسیر روشن پیشرفت قرار نگیرد، خیلی زود فریادها برای آوردن جرارد شنیده خواهد شد.

کلوپ انتظارات را بالا برده. دو فینال لیگ قهرمانان اروپا و یک قهرمانی لیگ برتر. خیلی وقت‌ها پیش می‌آمد که امکان نداشت یک هوادار فوتبال عصر را در آنفیلد به تماشای بازی تیم محبوبش بپردازد و شب سرخوش و پرانرژی به خانه برنگردد اما همین خاطره‌ها است که تحمل چند ماه اخیر را برای هواداران بیش از پیش سخت و طاقت‌فرسا کرده است.

بردن لیگ در فصل آینده برای لیورپول یک ضرورت نیست. سیتی دوباره مدعی جدی قهرمانی خواهد بود اما تیم کلوپ باید به سبک خودش رجوع کند آن هم خیلی سریع. اگر نه، معلوم است چه اتفاقی می‌افتد. جرارد در مصاحبه‌اش گفت: «هیچ معلوم نیست که استیون جرارد، بازیکن سابق و مربی رنجرز، انتخاب خودکار باشگاه برای مربیگری باشد. خیلی ابهامات وجود دارد.»

قابل انکار نیست که جرارد دلش با لیورپول است و کلوپ باید باشگاه را در مسیر پیشرفت حفظ کند اگر می‌خواهد سایه جرارد آزارش ندهد. یک فصل بد واقعاً اهمیتی ندارد اما اگر به دومی کشیده شود، همه چیز خیلی متفاوت می‌شود.

منبع: دیلی میل

 

 مرحله گروهی فصل جاری لیگ بسکتبال NBA که به خاطر شیوع کرونا، در زمانی کوتاه‌تر از سال‌های قبل برگزار شد، به پایان رسید و حالا این مسابقات وارد فاز حذفی می‌شود اما این فاز هم با سال‌های قبل متفاوت است. در واقع از امسال برای اولین بار به منظور افزایش هیجان و جذابیت رقابت‌ها یک مرحله دیگر به رقابت‌ها اضافه شده که مابین مرحله گروهی و پلی‌آف است و با عنوان «پلی‌‌این» شناخته می‌شود. برخلاف فصول گذشته، نه هشت تیم بلکه 6 تیم برتر جدول در هر یک از کنفرانس‌های شرق و غرب NBA مستقیماً به مرحله پلی‌آف می‌روند. تیم‌های هفتم تا دهم جدول هر کنفرانس هم وارد پلی‌‌این می‌شوند تا برای کسب 4 سهمیه باقی‌مانده برای حضور در پلی‌‌آف (دو سهمیه برای هر کنفرانس) رقابت کنند. بعد از یک روز استراحت، این 8 تیم از صبح چهارشنبه وارد اولین فصل پلی‌این می‌شوند. ایده‌ای که پشت اضافه کردن این مرحله به مسابقات NBA وجود دارد، افزایش هیجان در پایان مرحله گروهی است که تا آخرین دقیقه هفتاد و دومین بازی هر یک از تیم‌ها ادامه داشت. ‌ اما اکنون با پایان رسمی مرحله گروهی، توجهات به بازی‌های پلی‌این معطوف می‌شود، جایی که نام‌های بزرگی وارد گود می‌شوند تا شانس حضور در پلی‌آف را از دست ندهند.

 

کنفرانس شرق

در آخرین روزهای مرحله گروهی تغییرات زیادی در جدول برای جابه‌جایی تیم‌های بالای جدول صورت نگرفت و 4 تیمی که به پلی‌این راه پیدا کردند همان تیم‌هایی هستند که از چند هفته پیش هم می‌شد حدس زد که مستقیماً به پلی‌آف نمی‌روند. بوستون سلتیکس، واشنگتن ویزاردز، ایندیانا پیسرز و شارلوت هورنتس - به ترتیب هفتم، هشتم، نهم و دهم- 4 تیمی هستند که باید با هم رقابت کنند تا دو سهمیه باقی‌مانده از کنفرانس شرق را برای رفتن به پلی‌آف بگیرند.

 

ویزاردز-سلتیکس

ویزاردز سال را افتضاح و با قبول هشت شکست در 10 بازی اولش پس از جذب راسل وست‌بروک آغاز کرد. درباره حضور تیم پایتخت در مرحله پلی‌آف حرف و حدیث‌های زیادی به وجود آمد و خیلی‌ها نسبت به رخ دادن این اتفاق بدبین بودند اما ویزاردز در ادامه فصل شروع ضعیفش را جبران کرد و روی فرم برگشت. در ماه آوریل این تیم در یک بازه زمانی سه هفته‌ای 12 برد و تنها 2 شکست داشت که باعث صعودش در جدول شد. بردلی بیل و راسل وست‌بروک و هم‌تیمی‌های‌شان خوش درخشیدند تا واشنگتنی‌ها 4 تا از 6 بازی آخرشان را ببرند. برخلاف آنها بوستون سلتیکس کارش را بی‌سر و صدا انجام داد. رکورد این تیم خودش همه چیز را درباره آن می‌گوید. 36 پیروزی و 36 شکست به معنای واقعی متوسط بودن عملکرد این تیم در مرحله گروهی این فصل NBA را به تصویر کشیده است. این تیم با وجود باختن 4 تا از 6 بازی آخرش مرحله گروهی را در جایگاه هفتم به پایان رساند و حالا برای صعود باید یک مصاف دیگر با واشنگتن ویزاردز انجام دهد. برنده این دیدار مستقیم به پلی‌آف می‌رود.

 

هورنتس - پیسرز

عملکرد شارلوت هورنتس رده دهمی را به هیچ عنوان نمی‌توان استثنایی توصیف کرد اما با این وجود این تیم در اولین فصل در اختیار داشتن لاملو بال سر و صدای زیادی به راه انداخت. تیم تحت مالکیت مایکل جردن، یکی از تیم‌هایی بوده که زیباترین حرکات را در طول مرحله گروهی این فصل NBA داشته‌ اگرچه بازی‌های فانتزی‌‌اش همیشه با ثبت پیروزی همراه نبوده است. به نظر می‌رسد که این تیم باید باز هم بدون یکی از ستاره‌های درخشانش، گوردون هی‌وارد - کسی که از اوایل ماه آوریل خانه‌نشین بوده - به میدان برود. هورنتس در حالی وارد پلی‌این می‌شود که با قبول 5 باخت متوالی مرحله گروهی را به پایان رساند. در طرف مقابل اما عملکرد ایندیانا پیسرز را هر چیزی می‌توان توصیف کرد جز چشم‌نواز. البته نباید فراموش کرد که مصدومیت و غیبت مهره‌ کلیدی‌اش مالکوم براگدون که امتیازآورترین بازیکنش در این فصل بوده روی افت عملکرد این تیم تأثیر گذاشته است. ایندیانا که با غلبه بر تورنتو رپتورز توانست به جایگاه نهم جدول کنفرانس شرق برسد، میزبان هورنتس خواهد بود و برنده این بازی با بازنده مصاف ویزاردز و سلتیکس بازی خواهد کرد.

 

کنفرانس غرب

 وریرز - لیکرز

این بازی را خیلی‌ها در ابتدای فصل به عنوان فینال احتمالی کنفرانس غرب پیش‌بینی کرده بودند اما حالا دو تیمی که دو قهرمانی از سه قهرمانی آخر NBA به نام آنها ثبت شده، باید با هم بجنگند تا از قافله پلی‌آف جا نمانند. وریرز شروعی ناامید‌کننده در این فصل داشت درست برعکس لیکرز که فصل را توفانی آغاز کرد و هرچه گذشت دچار افت شد. وریرز، تیم هشتم جدول با وجود داشتن هسته‌ای متشکل از دریموند گرین، استفن کری و کلی تامپسون در شروع فصل نتوانست انتظارات را برآورده کند. لیکرز رده هفتمی اما برخلاف شروع خوبش در طول فصل به دلیل مصدومیت‌هایی که برای آنتونی دیویس و لبران جیمز رخ داد افت کرد. با بازگشت این دو، اکنون لیکرز آماده قدرتنمایی است. برنده این دیدار مستقیم به پلی‌آف می‌رود.

 

گریزلیز - اسپرز

نبرد تیم‌های نهم و دهم در کنفرانس غرب میان ممفیس گریزلیز و سن‌‌‌آنتونیو اسپرز است. سن‌‌‌آنتونیو تیم فصل گذشته نیست، تیمی که به نبرد برای تصاحب قهرمانی عادت داشت اما نباید فراموش کرد که این تیم هنوز هم ستاره‌ای مانند گرگ پوپوویچ دارد. گریزلیز اما در حالی میزبان اسپرز خواهد بود که شش بازی از 8 بازی آخرش در مرحله گروهی را برده است و با تکیه به ستاره‌ای مانند جا مورانت که به طور میانگین در هر بازی 20 امتیاز گرفته است، امیدوار به کسب سهمیه حضور در پلی‌آف است. برنده این بازی با بازنده دیدار لیکرز و وریرز مسابقه می‌دهد تا پیروز ان مسابقه به پلی‌آف برود.

 

 

منبع: آ. اس

 

لوییس سوارس انتظار چنین فصل دراماتیکی را در اتلتیکو مادرید نداشت. این مهاجم کهنه‌کار مهم‌ترین گل این فصل اتلتیکو را در دقیقه 88 مقابل اوساسونا زد و باعث شد این تیم بازی باخته را ببرد: «فکر نمی‌کنم شایسته آن نبودیم که این همه زجر بکشیم، چون یکی از بهترین نیمه‌های فصل خود را بازی کردیم. ما فرصت‌های زیادی از دست دادیم، از جمله خود من. باید به زجر کشیدن برای فتح لالیگا عادت کنیم و این اتفاقی است که امروز افتاد. همه می‌گویند که اتلتیکو تیم زجر کشیدن است که البته فکر نمی‌کردم تا این حد! اما در هر حال، تلاش و فداکاری تیم عالی است. افراد زیادی دارند تلاش می‌کنند تا ما به اهداف خود برسیم. حالا زمان لذت بردن از این شرایط است. باید خونسرد باشیم و آماده دیدار پیش رو.»

او در نیمه اول یک فرصت عالی داشت اما از فاصله‌ای نزدیک، توپ را به تیر دروازه زد. سوارس گفت: «گاهی به عنوان یک مهاجم، کار آسان‌تر این است که سرتان را پایین بیندازید و ناراحت شوید اما من هرگز چنین آدمی نبوده‌ام. خوشحالم و به این موضوع افتخار می‌کنم. اگر بجنگید، هرگز تسلیم نمی‌شوید و می‌توانید به هدف بزرگ‌تری برسید.»

دیه‌گو سیمئونه، مربی اتلتیکو هم پس از پیروزی دو بر یک تیمش گفت: «ما فرصت‌های گلزنی خود را داشتیم اما تا وقتی آنته بودیمیر گل زد دقت نداشتیم. بعد از آن بود که تیم واکنش نشان داد. زمانی که ما فرصت‌های کمتری داشتیم، دقت بیشتری به خرج دادیم و زمانی که فرصت‌هایمان بیشتر بود، دقتمان کمتر بود. وقتی وقت استراحت داده شد، به بازیکنان گفتم که باید به فکر مساوی کردن بازی باشیم و بعد از آن پیروزی خودش از راه می‌رسد. بعد از گل تساوی، لوییس سوارس، بازیکن بزرگ ما، گل برتری را زد. سوارس مدتی بوده که در گلزنی خوب نبوده اما او همیشه حاضر است. او به ما جایگاهی عالی می‌بخشد و چه کسی بهتر از او برای تعیین سرنوشت بازی؟»

 

 سامی مقبل

 

به بهانه بازی چلسی- لستر؛ ساعت 23:45

فینالیست اروپا در آستانه فروپاشی

 آخر چطور ممکن است؟ 11 روز پیش چلسی تیمی توقف‌ناپذیر به نظر می‌رسید. آنها به فینال لیگ قهرمانان اروپا و فینال جام حذفی رسیده بودند و با پیروزی مقابل منچستر سیتی به رده سوم جدول لیگ برتر صعود کرده بودند. حالا این خطر وجود دارد که فصل برایشان به شکلی فاجعه‌وار تمام شود. شکست چهارشنبه مقابل آرسنال در لیگ برتر برایشان بسیار سنگین‌تر از باخت برابر لستر سیتی در فینال جام حذفی بود، چرا که سهمیه لیگ قهرمانان فصل بعد را به خطر انداخته. درست یا غلط، مدیران چلسی بر این باورند که حضور در جمع چهار تیم برتر لیگ، ارزش بسیار بیشتری نسبت به فتح یک جام حذفی دارد. اگر تیم توماس توخل در ویمبلی لستر را می‌برد، یک میلیون پوند پاداش بین بازیکنان تقسیم می‌شد. اگر چلسی در فینال لیگ قهرمانان منچستر سیتی را ببرد، 10 میلیون پوند بینشان تقسیم می‌شود. اولویت‌های چلسی کاملاً مشخص است.

 

 

بازی دوباره با لستر

توخل نهایت تلاش خود را کرد که بگوید شکست مقابل مردان برندان راجرز در فینال جام حذفی از نظر روانی تأثیری روی تیمش نمی‌گذارد، به‌ویژه در بازی امشب مقابل لستر در لیگ برتر. این دیدار روی کسب سهمیه لیگ قهرمانان تأثیر بسیاری دارد. توخل گفت: «نه، به هیچ وجه تأثیری ندارد. باخت به آرسنال فشار را برای بازی سه‌شنبه افزایش داده. بازی در جام حذفی مجزا است و ربطی به نبرد برای حضور در جمع چهار تیم برتر یا فینال لیگ قهرمانان ندارد.»

اما توخل روراست نبود. اگر شما فینال را در ویمبلی ببازید و تحت تأثیر این شکست قرار نگیرید، طبیعی نیستید. این باخت دردناک است و زمان می‌خواهد تا فراموشش کنید. چلسی البته 72 ساعت فرصت داشت تا با این شکست کنار بیاید. آنها دیداری پیش رو دارند که در ذهن رومن آبراموویچ، حتی بزرگ‌تر از فینال جام حذفی است. هر نتیجه‌ای به جز پیروزی مقابل لستر باعث می‌شود چلسی ابتکار عمل را به لیورپول تازه‌احیا‌شده واگذار کند، آن هم در آستانه آخرین هفته لیگ. باید دید چلسی زیر نظر توخل چقدر پیشرفت کرده است. آنها سه بازی دارند. سه فینال. اگر دو هفته پیش بود، احتمالاً می‌گفتید بخت زیادی دارند اما امروز شانس آنها را کمتر می‌دانید. توخل می‌گوید: «اگر بازیکنان شما به فینال جام حذفی و فینال لیگ قهرمانان رسیده باشند و از رده نهم جدول خود را بالا آورده و در کورس کسب سهمیه لیگ قهرمانان قرار داده باشند، حتماً قوی بوده‌اند و می‌توانند این شرایط را کنترل کنند. ما آنقدر قدرتمند بوده‌ایم که به اینجا برسیم. پس مطمئنم که آنقدر قوی هستیم که اوضاع را مدیریت کنیم. این چالش ماست. آیا آسان است؟ خیر اما جذاب است، چون فوتبال همین است. تیم‌های زیادی هستند که به موقعیت ما 

حسادت می‌کنند.»

البته که حق با او است. توخل دست به معجزه زده و چلسی را در این فصل متحول کرده است و البته اگر آنها سیتی را برای سومین بار در حدود یک ماه گذشته ببرند، سالی خاطره‌انگیز برایشان رقم می‌خورد.

 

 

اتفاق غیر قابل تصور

اما اگر چلسی پس از شکست در ویمبلی، در پورتو هم ببازد و سهمیه لیگ قهرمانان را هم از دست بدهد، اوضاع برای آنها غیر قابل تصور خواهد شد. توخل می‌گوید: «امیدوارم رابطه‌ای ساخته باشیم که فراتر از نتایج باشد. ما حتی وقتی می‌بریم هم گاهی از عملکردمان راضی نیستیم. وقتی می‌بازیم هم راضی نیستیم اما در بازی با لستر، از برخی جنبه‌ها کاملاً راضی هستیم. هیچ تیمی در دنیای فوتبال نیست که در همه فینال‌ها برنده شود. ما اولین تیم نیستیم و آخرین هم نخواهیم بود. ما باید برگردیم. من به این فکر می‌کنم که در چه زمینه‌ای می‌توانیم پیشرفت کنیم؟ این اوضاع چه حسی دارد؟ چه چیزی می‌توانیم بیاموزیم؟ ورزش همین است دیگر. وقتی به یک فینال می‌رسید، هرگز به فکر باختن نیستید و به همین دلیل پذیرش شکست دشوار است اما زمانی که این اتفاق می‌افتد، مشکلی نیست و بهترین چیز این است که سه‌شنبه دوباره مقابل آنها بازی می‌کنیم. ما حالا به این فکر می‌کنیم که چه بازیکنی آماده است و تلاش می‌کنیم که نکات مثبت را نگه داریم و روی جزئیات کوچک کار کنیم. ما به کمی بخت نیاز داریم تا اوضاع را برگردانیم. ما این را زمانی که مرتباً پیروز می‌شدیم هم گفتیم و اوضاع فرق نکرده است.»

اما در هر حال، این فصل برای چلسی ممکن است بسیار متفاوت به پایان برسد.

 

منبع: دیلی میل