آیسان سعیدی
روزنامه‌نگار ورزشی

کارلوس کی‌روش در بازگشت دوباره‌اش به تیم ملی ایران، همان سلوک گذشته را در بحث فنی دوباره در پیش گرفته. او در طول 8 سال حضورش در فوتبال ایران بارها و بارها به صراحت گفته بود که به لیگ داخلی تقریباً هیچ اعتقادی ندارد چه آنکه بازیکنان در لیگ برتر هرگز در یک چرخه حرفه‌ای تمرین و زندگی نمی‌کنند و همین سبب می‌شود تا آنها از رسیدن به نقطه اوج و پیک آمادگی باز بمانند. بازیکنان داخلی بواسطه کیفیت نازل لیگ برتر و البته عدم مختصات حرفه‌ای تمرین و بازی و زندگی، هیچگاه در شرایط اوج آمادگی جسمانی قرار ندارند و همین نکته‌ای است که کارلوس کی‌روش به آن به‌شدت حساس است. کی‌روش در طول مدت دوره اول حضورش در ایران همیشه به این روند معترض بود و اعتراض خود را با اقبال افراطی به لژیونرها نشان می‌داد. آنجا که حتی لژیونرهای نیمکت نشین در باشگاه‌های درجه 3 را به تیم ملی دعوت می‌کرد چرا که اعتقاد داشت آنها در یک چرخه حرفه‌ای زندگی و تمرین می‌کنند حتی اگر بازی نکنند. در مقابل از دعوت بهترین ستاره‌های لیگ نیز طفره می‌رفت.
این رویکرد اگرچه انتقادات فراوانی را برای کی‌روش به همراه داشت اما نگاه تیزبین و حرفه‌ای او در این زمینه صائب بود. بویژه اینکه در جریان بازی‌های تیم ملی همیشه کیفیت و کمیت لژیونرها بر ستاره‌های داخلی می‌چربید و آنها در تیم ملی نقش کلیدی داشتند.
حالا و در فاصله کمتر از دو ماه مانده به جام جهانی کی‌روش با همین نگاه و همین رویکرد، به ایران آمده. لیگ ایران آشکارا از دوره اول حضور کی‌روش ضعیف‌تر و بی‌کیفیت‌تر شده و ستاره‌های حاضر در لیگ از آمادگی فاصله آشکاری دارند. او برای جبران این خلأ مینی کمپ‌های هفتگی را در دستور کار قرار داده تا بازیکنانش در اردوی تیم ملی و زیر نظر او از منظر آمادگی و کیفیت فنی به درجه‌ای برسند که مدنظر اوست. در این میان البته بدیهی است که تیم‌های لیگ به این تصمیم کی‌روش معترض باشند و آن را در راستای منافع خود ندانند اما با توجه به شرایط موجود، از این تصمیم گریزی نیست. جام جهانی و تقابل با تیم‌های آماده و پرستاره‌ای چون انگلیس، ولز و امریکا نیاز به بازیکنان کاملاً آماده دارد. آنچه در کوره سرد لیگ یافت نمی‌شود و کی‌روش مجبور است شخصاً ستاره‌هایش را به فرم مطلوب برساند.

سعید زاهدیان
روزنامه نگار

بعد از بازی ایران و آرژانتین، خبرنگاران ایرانی که به سمت سالن کنفرانس می‌رفتند، صدای فریادهای کارلوس کی‌روش را می‌شنیدند که علیه زلاتکو کرانچار حرف می‌زد؛ اما باخت به آرژانتین چه ربطی به سرمربی سپاهان داشت؟ در کنفرانس مطبوعاتی، همه چیز روشن شد. کی‌روش ابتدا با عصبانیت درباره داور صحبت کرد که پنالتی روی دژاگه را نگرفته بود اما مهم‌تر از پنالتی سوخته، علت داد و فریاد، بد و بیراه و فریادهایی بود که مخاطبی جز سرمربی سپاهان نداشت.
کی‌روش با عصبانیت گفت: «احسان حاج صفی-هافبک چپ ایران- از دقیقه 70 مدام تقاضای تعویض می‌کرد اما نمی‌خواستم این بازیکن را بیرون بکشم تا با همان استراتژی، بازی را جلو ببریم اما وقتی بازیکن دیگر توان ادامه بازی ندارد، مجبور شدم او را در دقیقه 87 از زمین بیرون بکشم. مقصر گل دقیقه 1+90 کرانچار بود نه بازیکنان تیمم! اگر کرانچار به‌دلیل حضور سپاهان در مرحله حذفی لیگ‌قهرمانان آسیا مانع حضور حاج‌صفی در اردوی تیم‌ملی نمی‌شد، می‌توانستیم او را در اردوی یکماهه به مرز آمادگی کامل برسانیم که از دقیقه 70 توان بدنی‌اش تحلیل نرود. اما حاج‌صفی 2 هفته دیرتر از بقیه به اردو آمد و از سایر بازیکنان عقب بود.»
کارلوس کی‌روش بهانه نمی‌آورد و پر بیراه نمی‌گفت؛ جام‌جهانی 2006 آلمان به ما نشان داد که بازیکنان ایرانی از دقیقه65 به بعد مقابل مکزیک و پرتغال افت کردند و شکست ما در 20 دقیقه پایانی رقم خورد. در برزیل 2014 با اینکه سرمربی تیم‌ملی تلاش کرد تا تیمش را به مرز آمادگی بازیکنان شاغل در لیگ‌های اروپایی برساند، اما دقیقه 90 از همان سمتی که حاج‌صفی بازی می‌کرد و جای خود را به رضا حقیقی- که بعدها معلوم شد اصلاً در اندازه‌های باشگاه‌های بزرگ نبود و به‌دلیل نداشتن بازیکن بهتر در پست هافبک مسافر جام‌جهانی شد- تیم‌ملی ضربه خورد.
سال‌ها قبل برانکو می‌گفت که میانگین «بازی مفید» در لیگ ایران چیزی حدود 50 تا 55 دقیقه است؛ بازیکنان ایرانی مدام روی زمین می‌افتند یا به دلایلی نظیر اعتراض به داور، ورود برانکارد یا برای هر شیرجه دروازه‌بان‌ها دم به دقیقه دکتر برای مداوا باید به زمین بیاید، وقت بازی را می‌کشند. زمان «بازی مفید» در لیگ‌های اروپایی چیزی حدود 75 تا 80 دقیقه است؛ بعدها کی‌روش همین موضوع را تأیید کرد و برای جام‌جهانی روسیه تصمیم گرفت تا مینی کمپ‌هایی برای بازیکنان شاغل در ایران در نظر بگیرد تا ملی‌پوشان فردای مسابقه به مرکز پزشکی - ورزشی بیایند و در این مجموعه زیر نظر کادر فنی ریکاوری کنند و هر هفته میزان آمادگی آنها سنجش شود. نتیجه این مدل کار که با مخالفت باشگاه‌ها از جمله پرسپولیس و برانکو همراه بود، نتایج درخشان ایران در روسیه حاصل شد. تیم‌ملی مراکش را برد و برابر اسپانیا و پرتغال نتایج خوبی کسب کرد. تیم ایران برابر پرتغال در دقایق پایانی به گل رسید و می‌توانست توسط طارمی در لحظات آخر به گل برسد و پرتغال پرستاره را ببرد.
در روسیه 2018، تعداد بازیکنان ملی‌پوش شاغل در لیگ ایران زیاد بود و کی‌روش کار دشواری برای در اختیار داشتن بازیکنانش پس از بازی‌های ملی داشت اما این‌ فصل شاکله اصلی تیم‌ملی از اروپا می‌آید و اغلب بازیکنان تحت نظر مربیان خارجی از سطح آمادگی خوبی برخوردارند. بازیکنان داخلی هم عمدتاً از سه باشگاه پرسپولیس، استقلال، سپاهان هستند و رابطه ساپینتو و مورایس با کی‌روش خوب به‌نظر می‌رسد و بعید است که این مربیان پرتغالی در 4 هفته باقی‌مانده تا قطر 2022 برای در اختیار گذاشتن بازیکنان خود با کی‌روش دچار مشکل شوند. کی‌روش اگر بتواند در این مدت کوتاه گسل عمیقی که میان بازیکنان ایرانی و لژیونرها وجود دارد را پر کند، می‌توانیم به صعود از مرحله گروهی هم امیدوار باشیم.
 

هومن جعفری
روزنامه‌نگار ورزشی

آن روز که تومیسلاو ایویچ مرحوم، آب پاکی را روی دست محسن صفایی‌فراهانی ریخت و گفت: یا لیگ یا جام جهانی، فوتبال ما هنوز حرفه‌ای هم نشده بود! با زمین‌های افتضاح، ورزشگاه‌های درب و داغان – ولی سرشار از تماشاگر- و عدم تجربه چنین نوعی از همکاری بین باشگاه‌ها و تیم ملی! فوتبال ایران بعد از دهه‌ها با یک مسأله عجیب روبه‌رو شده بود! منافع ملی یا باشگاهی؟ این دو هیچ وقت اینگونه مقابل هم قرار نگرفته بودند.
صفایی فراهانی بدرستی تیم ملی را انتخاب کرد و لیگ با وقفه‌هایی مواجه شد که سودش را در فرانسه بردیم. اردوهای نیمه‌طولانی‌مدت چند هفته‌ای به ایویچ کمک کرد تا سطح کیفی بازیکنان ملی‌پوش را افزایش بدهد. توپ مدیسن بال وارد چرخه تمرینات باشگاهی شد و برای نخستین بار، بدنسازی موفق در لیگ، رقیبی غیر از تپه‌های داودیه پیدا کرد!
تیم ملی ایران تا جام جهانی، آنقدر اردوهای تدارکاتی داخل و خارج از کشور برگزار کرد که الان حکم رویای ممنوعه را دارد. حالا بعد از بیست و چند سال، دوباره رسیده‌ایم به همان ایده با تفاوت‌هایی. اردوی همزمان با لیگ. حضور توأمان بازیکنان در چرخه تمرینی لیگ و تیم ملی. نشدنی نیست، نادر هم نیست و اتفاقاً می‌تواند سطح کیفی تمرینات بازیکنان ملی‌پوش را بالا ببرد.
پیش از این هم کی‌روش این کار را در ایران انجام داده بود که البته مخالفت مربیان باشگاهی را نیز برانگیخت چه آنها این کار را توهینی به دانش خود تلقی می‌کردند.
 امروز به علت کم بودن زمان باقیمانده تا جام جهانی و همچنین عدم تنش و دعوا بین کی‌روش و مربیان باشگاهی، بعید است که مقاومت سنگینی رخ بدهد ضمن اینکه مدیران باشگاهی نیز با تاج رابطه خوبی دارند.
ببینیم کی‌روش و مینی کمپ‌های سه روزه، سطح آمادگی بازیکنان لیگ را چقدر بالا خواهد برد؟

سام ستارزاده
روزنامه‌نگار ورزشی

بدنسازی و ریکاوری سال‌هاست که دو چالش بزرگ باشگاه‌های حرفه‌ای کشورمان، حتی در بالاترین سطح آن به‌شمار می‌روند.
در سال‌های پس از جهان‌گیری کرونا و با فشرده‌شدن تقویم فوتبالی لیگ که طبیعتاً از کیفیت فنی بازی‌ها می‌کاست، اهمیت بدنسازی اصولی که از احتمال آسیب‌دیدگی و خستگی بازیکنان در طول لیگ بکاهد، پررنگ‌تر هم شد.
برای تیم‌ملی، بدنسازی اصولی پس از جام‌جهانی ۲۰۱۴ به بحثی داغ میان کارلوس کی‌روش و سرمربیان باشگاه‌ها بدل‌گشت؛ جایی که تیم‌ملی کشورمان پس‌ از نمایشی نزدیک مقابل آرژانتین، مقابل بوسنی از خستگی بدنی چشمگیر بازیکنانش لطمه‌ دید و با شکستی دور از انتظار برزیل را ترک‌کرد.
به منظور رفع مشکلات بدنی ملی‌پوشان، کی‌روش در دوره نخست حضورش در تیم‌ملی، سال‌ها برنامه ریکاوری ملی‌پوشان لیگ‌برتری زیرنظر کادر فنی تیم‌ملی را اجرا کرد؛ برنامه‌ای که حتی پس از بازگشت به فوتبال ایران، دوباره اقدام به پیاده‌سازی آن کرده.
پرسش بزرگی که در این تصمیم سرمربی پرتغالی در اذهان ایجاد می‌شود این است: «آیا در بدنسازی و ریکاوری فوتبال ما در این سال‌ها پیشرفتی حاصل نشده‌است؟»
آیا ژوزه مورایس و ریکاردو ساپینتو که در ورای مرزهای ایران و آسیا آزمونشان را پس داده‌اند، از بدنسازی اصولی شاگردان خود عاجزند؟ پرسپولیس یحیی گل‌محمدی و تراکتور قربان بردیف تا آخرین لحظه هر مسابقه لیگ با تمام نفس می‌جنگند. فولاد اهواز نیز از یک بدنساز خارجی زبده بهره می‌برد. آیا اردوهای سه‌روزه کی‌روش به ملی‌پوشان این تیم‌ها سود بیشتری می‌رساند؟ آیا سفر به تهران بر خستگی برگزیده‌های لیگ نمی‌افزاید؟
با توجه به اینکه در غیاب لژیونرها، این مینی‌اردوها بار تاکتیکی چندانی نیز ندارند، پاسخ قانع‌کننده کی‌روش به هر یک از این سؤالات، زنگ هشدار بزرگی برای کادرهای فنی لیگ برتر است. یک میراث فنی کی‌روش در دوره دوم سرمربیگری‌اش در تیم‌ملی، می‌تواند آموزش شیوه‌های مدرن بدنسازی در پیش‌فصل و طی فصل توسط کادر فنی وی به همتایان لیگ‌برتری‌اش باشد. رفع این ضعف پابرجای فوتبالمان اگر جدی گرفته‌شود، ثمره آن نه‌تنها در تیم‌ملی، بلکه در تماشاگرپسند شدن و پرگل‌شدن بازی‌های لیگ و ارتقای کیفیت فنی آن نیز دیده خواهد شد.
 

ایمان شیرازی
روزنامه‌نگار ورزشی

حدود 40 روز تا شروع جام جهانی باقی مانده است و کی‌روش با برنامه‌ای فشرده و ویژه قصد بر آماده کردن بازیکنان ملی پوش لیگ داخلی در روزهایی که لیگ برگزار می‌شود دارد. سرمربی پرتغالی تیم ملی پس از بازی‌های هر هفته بازیکنان ملی پوش تیم‌های داخلی را به مینی کمپ فرا می‌خواند تا زیر نظر او به تمرین بپردازند. این برنامه شاید بهترین و هوشمندانه‌ترین روش برای آمادگی بازیکنان در مدت زمان کوتاه تا آغاز جام جهانی باشد.  از سوی دیگر اسامی بازیکنان دعوت‌شده نشان می‌دهد که سرمربی پرتغالی هنوز ممکن است تغییرات زیادی در لیست نهایی خود داشته باشد و نمی‌خواهد بازیکنان شاغل در لیگ انگیزه خود را برای رسیدن به تیم ملی و رویای جام جهانی از دست بدهند. کی‌روش خیالش از بابت آمادگی بازیکنانی که در خارج از ایران بازی می‌کنند راحت است و اگر اتفاق غیرمنتظره و مصدومیتی برای لژیونرهای اردوی اتریش رخ ندهد قطعاً آنها شاکله اصلی تیم ملی را در جام جهانی تشکیل خواهند داد و بازیکنان لیگ باید برای جایگاه‌های باقیمانده بجنگند. با برگزاری مینی‌کمپ قطعاً کارلوس کی‌روش دو هدف خود را بخوبی پیگیری می‌کند؛ هم اینکه بازیکنان تا لحظه آخر ناامید نشوند و هم به بهترین شکل تیم ملی برای جام جهانی آماده شود.