هومن جعفری
روزنامه‌نگار ورزشی
آن روز که تومیسلاو ایویچ مرحوم، آب پاکی را روی دست محسن صفایی‌فراهانی ریخت و گفت: یا لیگ یا جام جهانی، فوتبال ما هنوز حرفه‌ای هم نشده بود! با زمین‌های افتضاح، ورزشگاه‌های درب و داغان – ولی سرشار از تماشاگر- و عدم تجربه چنین نوعی از همکاری بین باشگاه‌ها و تیم ملی! فوتبال ایران بعد از دهه‌ها با یک مسأله عجیب روبه‌رو شده بود! منافع ملی یا باشگاهی؟ این دو هیچ وقت اینگونه مقابل هم قرار نگرفته بودند.
صفایی فراهانی بدرستی تیم ملی را انتخاب کرد و لیگ با وقفه‌هایی مواجه شد که سودش را در فرانسه بردیم. اردوهای نیمه‌طولانی‌مدت چند هفته‌ای به ایویچ کمک کرد تا سطح کیفی بازیکنان ملی‌پوش را افزایش بدهد. توپ مدیسن بال وارد چرخه تمرینات باشگاهی شد و برای نخستین بار، بدنسازی موفق در لیگ، رقیبی غیر از تپه‌های داودیه پیدا کرد!
تیم ملی ایران تا جام جهانی، آنقدر اردوهای تدارکاتی داخل و خارج از کشور برگزار کرد که الان حکم رویای ممنوعه را دارد. حالا بعد از بیست و چند سال، دوباره رسیده‌ایم به همان ایده با تفاوت‌هایی. اردوی همزمان با لیگ. حضور توأمان بازیکنان در چرخه تمرینی لیگ و تیم ملی. نشدنی نیست، نادر هم نیست و اتفاقاً می‌تواند سطح کیفی تمرینات بازیکنان ملی‌پوش را بالا ببرد.
پیش از این هم کی‌روش این کار را در ایران انجام داده بود که البته مخالفت مربیان باشگاهی را نیز برانگیخت چه آنها این کار را توهینی به دانش خود تلقی می‌کردند.
امروز به علت کم بودن زمان باقیمانده تا جام جهانی و همچنین عدم تنش و دعوا بین کی‌روش و مربیان باشگاهی، بعید است که مقاومت سنگینی رخ بدهد ضمن اینکه مدیران باشگاهی نیز با تاج رابطه خوبی دارند.
ببینیم کی‌روش و مینی کمپ‌های سه روزه، سطح آمادگی بازیکنان لیگ را چقدر بالا خواهد برد؟