مازیار فیروزی - لیگ ملت‌های والیبال و عملکرد ضعیف ایران. انتقادها سرازیر شده‌اند و خیلی از آنها درست است. البته این وسط حمایت‌های زیادی هم هست که آنها هم بجاست. با این حال نمی‌شود به راحتی از کنار این مسأله عبور کرد که چرا والیبال ایران برگشت به عقب کرده؟ چرا هیچ ثباتی نیست و چرا دوباره رسیده به زمانی که آرزوی‌مان بود تا از کره و ژاپن یک «ست» بگیریم؟
حامیان می‌گویند تیم جوان شده است، الان وقت نتیجه‌گیری نیست و نباید از نسل فعلی انتظاری داشت. همه اینها قبول اما مگر تغییر نسل به همین راحتی‌هاست؟ این اسمش بی‌گدار به آب زدن است نه تغییر نسلی که حامیان فدراسیون از آن یاد می‌کنند. در هیچ کجای دنیا والیبال جهان به این شکل نیست که باتجربه‌ها کنار گذاشته شوند و نسل جوان بیایند و برای خودشان کسب تجربه کنند. حتی این را هم می‌گذاریم کنار. شخصاً احترام زیادی برای مربیان ایرانی قائل هستم اما والیبال هم مثل خیلی از رشته‌های دیگر باید در رأس آن یک مربی خارجی باشد. بدون تعارف از زمان رفتن ولاسکو، نزول والیبال ایران آغاز شد و کسی هم به فکر نبود. در خیلی از رشته‌ها مثل کشتی و وزنه‌برداری هم علم‌اش را داریم و هم مربیانی که می‌توانند خارج از ایران هدایت تیم‌های بزرگ را در اختیار بگیرند اما ماجرای رشته‌هایی مثل والیبال و حتی بسکتبال فرق می‌کند. ایرادی هم نیست اگر یک خارجی با تجربه در رأس کار باشد، مثل سال‌های قبل. فرایند انتقال تجربه و دانش روز به این شکل راحت‌تر صورت می‌پذیرد و والیبال می‌تواند دوباره در همان مسیری قدم بردارد که به راحتی شاخ غول‌های دنیا را بشکند و اگر هم قرار است جوانگرایی اتفاق بیفتد، روی اصول حرفه‌ای پیش برود.

 

آیسان سعیدی
آغاز مسیر والیبال در عصر جدید خود همراه با بیم و امید بود. تیمی که بعد از یک دهه و اندی زندگی با ژنرال‌های خارجی، حالا در یک دگردیسی جالب و خودخواسته به مربیان وطنی روی آورده تا عصر جدیدی را آغاز کند. والیبال ایران در سال‌های دور و روزگار عسر و حرج همانند سایر رشته‌ها با مربی ایرانی روزگار می‌گذراند اما حضور یک مربی تکنوکرات با مؤلفه‌های سنتی به‌نام محمدرضا یزدانی‌خرم این حلقه بسته را شکست تا عصر جدیدی در والیبال آغاز شود. عصری که با مربیان روس نظیر ایوان بوگانیکوف و ست کوویچ آغاز شد و بعدها به یک کره‌ای دوست داشتنی به‌نام پارک کی وون رسید اما این تازه ابتدای راه بود. والیبال در یک دهه اخیر به اندازه‌ای بالا رفت و اوج گرفت که نام‌های بزرگ و شهیر والیبال روی نیمکت آسمانخراش‌ها آمدند تا والیبال زیر سایه آنها قد بکشد و بدل به یک برند بین‌المللی شود. ولاسکو پرچمدار این رشد بود و والیبال ایران را همچون لوبیای سحرآمیز به بالای ابرها رساند. کواچ، لوزانو و کولاکوویچ نام‌های بزرگ دیگری بودند که والیبال ایران در این مسیر به آنها تکیه کرد اما سرانجام این عصر طلایی با یک انتخاب اشتباه به پایان رسید. آنجا که چند هفته مانده به المپیک فدراسیون والیبال برای تعبیر رؤیای بزرگ حضور در جمع 4 تیم برتر المپیک سراغ الکنو رفت، پروژه‌ای که البته از ابتدا شکست آن قابل پیش‌بینی بود. فرصت کوتاه تا المپیک و ناآشنایی الکنو از والیبال ایران یک ناکامی بزرگ در توکیو 2020 را رقم زد و سبب شد تا نقطه پایان دوران طولانی حضور مربیان خارجی در والیبال ایران رقم بخورد.
بعد از المپیک فدراسیون والیبال در یک چرخش منطقی عنان کار را به مربیان ایرانی سپرد، تصمیمی که در ابتدا قهرمانی مقتدرانه آسیا را به همراه داشت و حالا در لیگ ملت‌ها دوران آزمون و خطای خود را سپری می‌کند. در دو هفته نخست تیم خالی از ابرستاره‌های کهنه کار ایران دو چهره متفاوت داشته؛ چغر و سختکوش برابر مدعیان و آسان‌گیر و بی‌تفاوت برابر تیم‌های متوسط. تیمی که با جوانان باانگیزه و ستاره‌های نورسیده کوهی از انرژی دارد اما فقدان تجربه و اعتماد به‌نفس در بزنگاه‌ها آنها را عقب می‌اندازد؛ آنچه سبب شده تا تیم ملی والیبال در اتمسفر قضاوت‌های متضاد سرگردان باشد. این تیم می‌تواند آینده روشنی داشته باشد به شرط آنکه در منگنه این انتقادهای بی‌رحمانه خرد نشود.



 

محسن وظیف
انتخاب مربی داخلی یا خارجی؟ این یک درگیری ذهنی برای تصمیم‌گیرندگان ورزش ایران در سال‌های اخیر بوده و با وجودی‌که در رشته‌های تیمی نقش مربیان خارجی به وضوح دیده شده اما باز هم در تصمیمات به بهانه حمایت از مربیان ایرانی، در لحظه تصمیم‌گیری نهایی قید حضور مربی خارجی را می‌زنند. در سال‌های گذشته مربیان خارجی زیادی در رشته‌های مختلف وارد ایران شدند که شاید سرآمد همه رشته‌ها هم والیبال و فوتبال بودند و اتفاقاً تأثیر زیادی هم در موفقیت این دو رشته داشتند اما با این‌حال باز هم در انتخاب مربی خارجی تردید می‌شود. بخصوص در والیبال که با انتخاب بهروز عطایی که شاید در حال حاضر بهترین مربی ایرانی والیبال هم باشد و قصد داشتند به او پاداش موفقیتش در تیم جوانان را بدهند، راهی لیگ ملت‌های والیبال شد اما واقعیت این است که این تصمیم بازگشت به عقب است. والیبال یکی از رشته‌هایی است که با حضور مربی خارجی به رشد رسید و اصلاً با اتکا به توانایی‌های ایوان بوگانیکف روس و بعد هم ستکوویچ، پارک کی ون، گائیچ و ولاسکو توانست خودش را در آسیا و بعد هم جهان مطرح کند. در سال‌های اخیر این رشته با حضور مربیانی همچون لوزانو، کولاکوویچ، کواچ و حتی آلکنو هم سعی داشت این روند را ادامه بدهد اما مشخص نیست که چه اتفاقی رخ داد که تیم جوان و نوپا را به بهروز عطایی دادند؟
تیم ملی والیبال ایران در حال پوست‌اندازی است و در ترکیب خود استعدادهای نابی را دارد که نیازمند یک مربی خارجی بزرگ بود تا مسیر رشد و پیشرفت را پیدا کند اما تصمیم مدیریت فدراسیون این بود که هدایت این تیم را به یک مربی ایرانی بسپارد اما واقعاً مربیان ایرانی به اندازه سطح والیبال ایران رشد کرده‌اند؟ پاسخ قطعاً منفی است و هیچ وقت دانش مربیان ایرانی در والیبال همسطح با والیبالیست‌های ایرانی رشد نکرد. اگر والیبال در این سال‌ها رشد کرد به خاطر استفاده از مربیان خوب خارجی بود و ابداً به مربیان داخلی ربطی ندارد که امروز کسی تصور کند که مربیان ایرانی می‌توانند در مسابقات سطح بالا هدایت تیم را برعهده بگیرند.
ه

سعید زاهدیان
چند روز بعد از تعطیلات عید، ویتالی هینن سرمربی بلژیکی که مدت‌ها هدایت تیم‌ملی والیبال لهستان را برعهده داشت، 3 روز به ایران آمد تا مدرس همایشی باشد که برای مربیان و اهالی والیبال ایران ترتیب داده شده بود؛ روز سوم این همایش، با این مربی سرشناس حدود نیم ساعت اختصاصی مصاحبه کردیم و بحث ما سمت فوتبال رفت. هینن خیلی کوتاه و در لابه‌لای صحبت‌هایش، اشاره‌ای به تفاوت مربیگری فوتبال و والیبال داشت و معتقد بود که تاکتیک‌های والیبال پیچیده‌تر از فوتبال است.
مشابه همین حرف‌ها را حدود دو ماه بعد از زبان بلند قد‌ترین والیبالیست جهان شنیدیم؛ موزرسکی ستاره 18/2 متری در گفت‌و‌گو با ایران ورزشی درباره تفاوت‌های والیبال و فوتبال به این مسأله پرداخت که در والیبال تاکتیک‌های متنوع‌تری نسبت به فوتبال وجود دارد و همین مسأله این رشته را برایش جذاب کرده است.
بحث در مورد تیم ملی والیبال ایران در لیگ ملت‌ها با سرمربی ایرانی و قیاس آن با مربی داخلی یا خارجی در فوتبال شاید اساساً غلط باشد؛ تیم ایران که در پنجره اول و دوم 4 پیروزی و 4 شکست داشته، از جنبه‌های مختلفی مورد نقد قرار گرفته و گروهی از عملکرد بهروز عطایی راضی هستند و عده‌ای او را به‌دلیل شکست‌ها به‌شدت نقد می‌کنند.
در فوتبال، تفاوت میان مربیان و حتی بازیکنان ایرانی با مربی و بازیکن خارجی بسیار است؛ فوتبال ایران در زمره تیم‌های درجه 2 دنیا هم نیست اما در والیبال با رشد چشمگیر سال‌های اخیر، والیبال ایران به سطح یک دنیا رسیده‌ و تیم‌ملی با هدایت مربیان خارجی و حالا مربی داخلی-بهروز عطایی- برابر بهترین تیم‌های دنیا برنده شده است؛ اتفاقی که در فوتبال ملی ایران هرگز رخ نداده.
برای قضاوت درخصوص تیم ایران با مربی داخلی باید بیشتر صبر کنیم و ببینیم که مربیان ایرانی هم مثل والیبالیست‌ها به سطح یک دنیا رسیده‌اند و می‌توانند مثل مربیان بزرگ والیبال دنیا تیم ایران را به پیروزی‌های بزرگ و خاطره‌انگیز برسانند یا نه؟!
منتقدان سرمربی ایرانی می‌گویند که برد ایران برابر تیم‌هایی به دست آمد که با نفرات اصلی در لیگ ملت‌ها حاضر نشدند؛ بدیهی است که تیم ایران هم نسبت به گذشته تغییرات گسترده‌ای داشته و بعد از کنار رفتن نسل طلایی والیبال ایران، بازیکنان جوانی به تیم‌ملی دعوت شده‌اند که بسیاری از آنها تجربه حضور در لیگ ملت‌ها را ندارند. البته سرمربی ایران هم تجربه حضور در چنین سطحی را ندارد و با عبور از دو پنجره، آهسته آهسته هم بازیکنان به تجربیات بیشتری می‌رسند و هم بازیکنان پخته‌تر ظاهر می‌شوند و دیگر ترس و ابایی از تیم‌ها و ستاره‌های نامدار والیبال نخواهند داشت.
گذر زمان نشان می‌دهد که حضور مربیان خارجی بزرگ در تیم‌ملی والیبال ایران تا چه میزان بر مربیان ایرانی اثر گذاشته و به رشد آنها منجر شده است. در فوتبال که هرگز اثری از رشد مربیان نمی‌بینیم و همچنان اهالی فوتبال به مربی ایرانی برای هدایت تیم‌ملی اعتماد ندارند. این بی‌اعتمادی ریشه در ناکامی تیم‌ملی فوتبال با مربی ایرانی در برهه‌های مختلف دارد. اما در والیبال، فعلاً نتایج فاجعه‌باری که کسب نشده هیچ، بلکه سرمربی ایرانی برابر کانادا و امریکای بدون باخت پیروز شد. از سویی شکست 3 بر صفر برابر ژاپن که حریفی آسیایی است، انتقاد از مربی ایرانی را از همان ابتدا زیاد کرد؛ درحالی که مسابقه مقابل ژاپن در پنجره نخست لیگ ملت‌های والیبال بود و هنوز بازیکنان و مربیان صاحب تجربه اندکی بودند.
در مجموع اگر مربی ایرانی در تیم ‌ملی والیبال جواب دهد، می‌شود به آینده مربیگری فوتبال هم امیدوار بود چرا که والیبال در میان رشته‌های تیمی از نظر تاکتیک و آنالیز به مراتب سخت‌تر و پیچیده‌تر از فوتبال است و موفقیت مربی ایرانی والیبال می‌تواند ما را به موفقیت مربیان فوتبال ایران امیدوار کند.


 

از مربی ایرانی حمایت کنیم

علی مؤذن *
عملکرد تیم ملی والیبال در دو هفته نخست لیگ ملت‌ها قابل قبول بود. تیم ملی خوب بازی می‌کند و به جز یکی، دو بازی نخست که هنوز بازیکنان هماهنگ نشده و تیم هنوز جا نیفتاده بود، عملکرد خوبی داشت. تیم ملی به اصطلاح روی غلطک افتاده.
نقطه عطف و اوج درخشش تیم ملی در بازی با امریکا بود. وادی در این دیدار به خوبی پاس داد و مهاجمان تیم را تغذیه کرد. اسماعیل‌نژاد هم عملکرد بسیار خوبی داشت و امتیازات زیادی برای تیم ملی به دست آورد. ایران، روز کم اشتباهی را گذراند.
در مقابل شکست غافلگیرکننده برابر بلغارستان شوک‌آور بود و کسی انتظارش را نداشت. ایران در این دیدار هماهنگ نبود و حریف را دست‌کم گرفت. پشت
خط زن جوان تیم بلغارستان نیز عالی بازی کرد و مدافعان نتوانستند او را مهار کنند.
هفته سوم بازی‌های سختی در انتظار تیم ایران است و کیفیت حریفان بهتر خواهد شد. در مقابل بازیکنان ایران نیز هماهنگ‌تر شده و به آمادگی بیشتری می‌رسند.
کادر فنی عملکرد نسبتاً موفقی داشته. باید به مربی ایرانی بها داد. بازیکنان به مربی ایرانی، احساس نزدیک‌تری دارند. ممکن است دوره آزمون و خطای مربی ایرانی بیشتر طول بکشد ولی باید از او حمایت کرد.
* پیشکسوت والیبال

تغییر نسل نتیجه می‌دهد

مصطفی کارخانه *
تیم ملی والیبال در هفته دوم لیگ ملت‌ها عملکرد بهتری نسبت به هفته اول داشت. در هفته اول مدافعان تیم ملی تحت تأثیر مسابقات قرار گرفته بودند؛ اما در هفته دوم این مشکل تا حدود زیادی مرتفع شد. از لحاظ فردی نیز این کیفیت مشهود بود. وادی توانست بهتر از هفته اول کار کند. اسفندیار در هفته دوم احیا شد و اسماعیل‌نژاد که بیشترین امتیاز را برای تیم ایران کسب کرد، توانست وظایفش را به خوبی انجام دهد. فراموش نکنیم ما در حال ساختن تیمی جدید هستیم که در همین تیم جدید هم ۳ بازیکن اصلی آن به خاطر مصدومیت غایب هستند. معروف و موسوی هم یک‌شبه به بازیکنان باتجربه تبدیل نشدند و به آنها فرصت داده شد.
اولویت تیم ملی در لیگ ملت‌ها کسب نتیجه نبود؛ با این حال تا الان ۴ پیروزی به دست آورده که نتیجه خوبی است.
ما در هفته سوم هم شانس پیروزی داریم؛ اما اگر این اتفاق هم رخ ندهد، تیم ملی در لیگ ملت‌ها نمره قبولی گرفته. به نظر من تغییر نسل تیم ملی والیبال زودتر از پیش‌بینی‌ها به نتیجه خواهد رسید. اگر تیم ملی نوسان دارد، طبیعی است؛ چون همان‌طور که گفتم یک تیم جدید در حال شکل گرفتن است.
* سرمربی اسبق تیم ملی

کمک کنیم تا تیم ملی جا بیفتد

بهنام محمودی*
آرزوی من این است که والیبال در آرامش باشد. به همین دلیل بهتر است در پایان لیگ ملت‌ها، یک جمع‌بندی کلی از عملکرد تیم ملی ارائه کنم. اما اگر بخواهیم نگاهی اجمالی بر عملکرد تیم ملی والیبال در دو هفته نخست لیگ ملت‌ها داشته باشیم، باید با جمیع شرایط تحلیل کنیم.
سطح والیبال ما از کشورهایی مثل کانادا، بلغارستان و استرالیا بالاتر است. بازیکنان ایران از لحاظ فنی، برتر از کشورهای فوق هستند و همه باید کمک کنیم تا تیم ملی جا بیفتد. امیدوارم ملی‌پوشان همیشه مثل بازی با امریکا، خوب ظاهر شوند.
پیش از این درباره این تیم حرف‌های خود را در هیأت رئیسه فدراسیون زده‌ام و دوست ندارم به روزمرگی بیفتیم. امیدوارم تیم ملی، با آمادگی بیشتر راهی مسابقات قهرمانی جهان شود.
برای همه ما والیبال مهم است و در این بین، شخص اصلاً مطرح نیست. هر کمکی هم از دستم بر‌بیاید در زمینه حمایت و پیشنهاد در حد خودم برای والیبال و تیم ملی انجام خواهم داد تا والیبال ایران پیشرفت کند.
* عضو هیأت رئیسه والیبال



 

امریکا رقیب ایران در جام‌جهانی ۲ دهه است که سرمایه‌گذاری گسترده‌ای روی فوتبال باشگاهی‌‌اش انجام داده. فوتبالی که لیگش با همه جای دنیا متفاوت است. سقوط در آن معنا ندارد و البته در چندسال گذشته پر از ستاره شده.
در امریکا مردم بیشتر تمایل به دیدن ورزش‌هایی مثل بیسبال، بسکتبال و فوتبال امریکایی دارند. آنها به فوتبال ما می‌گویند Soccer و مسئولان این ورزش سال‌هاست به‌دنبال این هستند که محبوبیت فوتبال را دست‌کم به رتبه چهارم جدول برسانند. حالا با قرارداد جدیدی که برای حق پخش لیگ سراسری فوتبال امریکا موسوم به MLS منعقد شده، به نظر فوتبال در امریکا جای خودش را کاملاً باز کرده است.
دیروز خبر آمد که شرکت بزرگ اپل با مقامات MLS به توافق رسیده تا تمام بازی‌های این لیگ را در ۱۰ سال آینده پخش کند. ارزش این قرارداد 5/2 میلیارد دلار است و با این رقم لیگ MLS از لحاظ درآمد تلویزیونی برای باشگاه‌ها، بالاتر از لیگ‌های هلند و بلژیک، هشتمین لیگ فوتبال جهان خواهد شد.
بدین ترتیب از اوایل سال 2023 تا 2032، دنبال‌کنندگان می‌توانند هر مسابقه MLS را با مشترک شدن در یک سرویس پخش جدید MLS، که فقط از طریق برنامه Apple TV قابل دسترسی است، دریافت کنند. پیش از این امکان تماشای تمام بازی‌های فوتبال لیگ امریکا وجود نداشت و فقط بازی‌های مهم پخش تلویزیونی می‌شد.

 

هومن جعفری
ظرف مدت چهل و هشت ساعت گذشته سه نفر از مدیران باشگاه استقلال به تلویزیون رفته‌اند تا اعلام کنند که باشگاه به‌دنبال سیاست سکوت خبری است! مرسی که هستید!
نتیجه اخلاقی: نمی‌شود جواد خیابانی را به هیأت مدیره استقلال بیاوریم بعد اعضای هیأت مدیره را ممنوع التلویزیون کنیم؟ خوش می‌گذرد ها! همه مردم ایران از این پیشنهاد استقبال می‌کنند. نظرسنجی بگذارید!
با توجه به اینکه دمبله بازیکن آزاد است و چند باشگاه بزرگ مثل پی اس جی، چلسی و خود بارسا دنبال قرارداد بستن با او هستند، منابع خبری اختصاصی بنده شروط پیشنهادی قرارداد دمبله را به دست آوردند.
1- قرارداد یک ساله صد میلیون یورو.
2- بند فسخ قرارداد به‌صورت یکطرفه در نیم فصل در صورت داشتن هر پیشنهادی!
3- امکان چک زدن به گوش معاون باشگاه وقتی حوصله‌اش سر رفته!
4- انتخاب شدن مربی با میل مبارک ایشان!
5- بوفه بندری و سیب زمینی سرخ کرده و بستنی آلاسکای ورزشگاه باید به رفقای ایشان اجاره داده شود!
6- مصدوم کردن تمام رقبای ایشان در تیم ملی توسط لیدرهای باشگاه و تضمین حضور ایشان در تیم ملی!
7- امکان چک زدن به معاونان باشگاه به‌صورت افسری! فرقش با بند سه در این است که برخی باشگاه‌ها معاون زیاد دارند!
 

شهاب اخلاقی
تیتر یک دیروز روزنامه مارکا حسابی جنجالی شده است. این روزنامه معروف و پرفروش اسپانیایی با روی جلد بردن عکسی از آنتونیو رودیگر، فرلان مندی، اورلین شوامنی، داوید آلابا، ادواردو کاماوینگا و کریم بنزما، تیتر زده بود: «قدرت آفریقا» و بعد هم اشاره‌ای داشته که این بازیکنان همگی ریشه‌ در قاره آفریقایی دارند؛ یا خودشان یا پدرمادرشان در قاره آفریقا به دنیا آمده‌اند. روزنامه در ادامه حتی کار را به ستاره‌هایی مثل زین‌الدین زیدان هم کشانده و نوشته او هم ریشه‌های آفریقایی داشته.
تا اینجای کار چیز دروغی نوشته نشده است اما واکنش روزنامه‌نگاران سایر نشریات و مردم عادی نشان می‌دهد که جامعه اروپا تا چه حد نسبت به این موارد حساس شده و بعضاً حتی بیشتر از اندازه واکنش نشان می‌دهد.
 مخالفان می‌گویند غیر از ادواردو کاماوینگا که متولد آنگولا است، سایر بازیکنانی که مارکا به آنها پرداخته، همه در کشورهای اروپایی ‌زاده و بزرگ شده‌اند و ارتباطی به قاره آفریقا نداشته‌اند. به همین علت کاربران شبکه‌های اجتماعی مدعی شده‌اند مارکا صرفاً از روی رنگ پوست این بازیکنان، خواسته آنها را به قاره آفریقا مرتبط کند.
آنها ظاهراً از قصد می‌خواهند فراموش کنند که تمام فوتبالیست‌های ذکر شده و ایل و تبارشان به کشورهای آفریقایی می‌رسد و این اساساً چیز بدی نیست. با این همه جامعه اروپا ظاهراً پس از سال‌ها ظلم خواسته یا ناخواسته به رنگین‌پوستان، حالا از آن طرف بام افتاده و می‌خواهد به هیچ عنوان به تبار آدم‌ها پرداخته نشود. (که شاید خود این نمونه بارز یک رفتار نژادپرستانه دیگر باشد)
البته مشخصاً ما که در ایران زندگی می‌کنیم، درک متفاوتی از نژادپرستی داریم و قاعدتاً اروپایی‌ها در این فقره حق را به خود می‌دهند.
در ادامه برخی از واکنش‌ها را با هم مرور می‌کنیم:
پاتریک برگر، خبرنگار اشپورت آینس در این خصوص نوشت:
 قدرت آفریقا؟ در این تصویر من چهار فرانسوی، یک اتریشی و یک آلمانی می‌بینم.
 الکساندر آفلالو، خبرنگار لوپاریزین هم در این باره نوشت:
 رودیگر متولد برلین و بازیکن آلمان است. مندی متولد مولن فرانسه و بازیکن فرانسه است. شوامنی متولد روئن فرانسه و بازیکن فرانسه است. آلابا در وین متولد شده و برای اتریش بازی می‌کند. بنزما در لیون‌ زاده شده و برای فرانسه به میدان می‌رود. کاماوینگا در سال 2002 در میکونژه آنگولا متولد شد و از سال 2003 در فرانسه زندگی می‌کند. شرم بر تو مارکا.
  محمد بوحفصی، خبرنگار سرشناس RMC نیز در این خصوص واکنش نشان داد:
 مسخره‌ترین موضوع این جلد، منظره ساوانا در پس‌زمینه قاره آفریقا است. این واقعاً شوک‌آور است؛ هیچ‌یک از این بازیکنان در آفریقا بازی نکرده‌اند.

 

کریستیانو رونالدو تابستان پرحاشیه و پرخبری را پشت سر می‌گذارد. او در حالی در تابستان گذشته به اولدترافورد برگشت که می‌خواست در تیم دوران جوانی خود افتخاراتش را افزایش بدهد اما عدم صعود یونایتد به لیگ قهرمانان اروپا باعث شده تا احتمال جدایی وی از شیاطین سرخ قوت بگیرد و آینده‌اش کاملاً مبهم است.
نه فقط چلسی و بایرن مونیخ بلکه حتی اسپورتینگ پرتغال هم با وکلای رونالدو تماس گرفته است. حالا خبر می‌رسد که اینتر میامی در لیگ امریکا هم یکی از مشتریان رونالدو بوده است. در حقیقت دیلی استار گزارش داده است که دیوید بکام مالک اینتر میامی با رونالدو تماس گرفته هر چند که با پاسخ منفی مواجه شده است. بکام می‌خواست با بهره بردن از کیفیت ورزشی و تبلیغاتی رونالدو توجهات را به تیمش جلب کند هر چند که در نهایت موفق نبود.
رونالدو حس می‌کند که هنوز می‌تواند در سطح اول فوتبال بازی کند و به همین خاطر ترجیح داد که به لیگی نظیر لیگ امریکا نرود. کریستیانو در فصل آینده در حالی به جام جهانی می‌رود که می‌خواهد تنها تورنمنتی که در آن قهرمان نشده را فتح کند هر چند که کار بسیار دشواری پیش رویش خواهد بود. جالب اینجاست که اگر پیشنهاد اینتر میامی را فاکتور بگیریم، او سال گذشته هم برای یافتن تیم جدید دچار مشکل شد و رسانه‌های انگلیسی نوشتند که مندس، مدیربرنامه‌اش با مسئولان منچستر برای این انتقال تماس گرفته. درست مثل کاری که گفته می‌شود این مدیربرنامه پرتغالی امسال هم در حال انجامش هست و به تیم‌هایی که پتانسیل خرید کریس را دارند، زنگ می‌زند تا ببیند جایی برای این ابر‌اسطوره در تیمی جدید می‌تواند پیدا کند یا نه. درست مثل کاری که هفته پیش انجام داد و رونالدو را به سران امریکایی تیم رم و شخص مورینیو پیشنهاد داد.