حتی اگر خیلی هم به ادبیات و فلسفه اروپایی علاقه‌مند نباشید، احتمالاً نام آلبر کامو، نویسنده معروف فرانسوی را شنیده‌اید.
کامو خالق آثاری همچون «بیگانه» و «طاعون» بود و در ۷ نوامبر ۱۹۱۳ در الجزایر متولد شد که آن سال‌ها مستعمره فرانسه بود. او اگرچه به‌خاطر فعالیت ادبی‌اش مشهور است و حرف‌های فلسفه‌‌ای که در کتاب‌هایش زده، اما خودش جایی گفته: «همه آنچه را که مطمئناً در مورد اخلاق و تعهدات می‌دانم، مدیون فوتبال هستم.»
بد نیست بدانید آلبر کامو از کودکی عاشق فوتبال شده بود، شباهت‌هایی را بین این ورزش، ماهیت انسان، اخلاق و هویت شخصی می‌دید و باور داشت سادگی در فوتبال با پیچیدگی‌های تحمیل‌شده از سوی مقاماتی مثل دولت و کلیسا در تضاد است.
شاید بپرسید کامو چطور با فوتبال آشنا شد؟
او در دانشگاه الجزیره تحصیل کرد و از سال ۱۹۲۸ تا ۱۹۳۰ به‌عنوان دروازه‌بان برای تیم نوجوانان آنجا بازی کرد. البته کامو در سال ۱۹۲۸ رو به فوتبال حرفه‌ای آورد و عضو باشگاه ورزشی مون پانسیه شد اما ابتلا به سل در ۱۷سالگی، باعث شد دوران ورزشی او نیز با پایان دوره تحصیلی‌اش به اتمام برسد.
کامو در جایی از زمان حضورش در دروازه گفته: «یاد گرفتم که توپ هرگز آن‌طور که انتظارش را دارید نمی‌آید. این به من در زندگی کمک زیادی کرد.»
شاید این پرسش پیش بیاید که چرا آلبر کامو دروازه‌بان شد؟
ادواردو گالئانو، نویسنده اروگوئه‌ای گفته کامو نمی‌خواسته کفش‌هایش خراب شود، برای همین دروازه‌بان شد تا زیاد ندود. هربرت لوتمن، نویسنده بیوگرافی آلبر کامو هم نوشته که او در بچگی آنقدر نحیف و کوچک بوده که هم‌تیمی‌هایش برای آنکه صدمه‌ای در جریان بازی نبیند، او را درون دروازه می‌گذاشتند. پاتریک مک‌کارتی، نویسنده کتاب «کامو: بیگانه»، نیز بُعد دلاورانه دروازه‌بانی را که داوطلبانه و بیگانه است به این برنده نوبل مربوط دانسته چون نسبت به هر بازیکن دیگری کمتر جزئی از تیم است و گفته «احتمالاً کامو هم از همین خوشش آمده». اما روژه گرنیه، نویسنده و روزنامه‌نگار فرانسوی دلیل دیگری دارد: «شاید چون دروازه آدم را یاد صحنه می‌اندازد و دروازه‌بان توی آن احساس می‌کند که مثل هنرپیشه است.» این به طور تلویحی اشاره‌ای است به عشق و علاقه آینده کامو به تئاتر.
در ابتدای قرن بیستم البته تئاتر در اوج شهرت و قدرت قرار داشت و خود کامو هم بعدها به یکی از دوستانش گفته بود که بدون تردید، تئاتر را به فوتبال ترجیح می‌دهد.
هرچند که کامو پس از ۱۷سالگی دیگر نتوانست فوتبال بازی کند اما همیشه تا پایان عمر یک تماشاگر پروپا قرص فوتبال باقی‌ ماند.
او در دهه ۱۹۵۰ در مصاحبه با یک مجله ورزشی درباره تیم سابقش، RUA گفت: «احساساتی می‌شوم... چقدر تیمم را دوست داشتم. به خاطر شادی پس از پیروزی، آنگاه که با خستگی پس از تلاش در هم می‌آمیزد... چقدر بی‌نظیر! همچنین به خاطر میل احمقانه گریستن در شب‌های شکست...»

هلند - امریکا؛ وقتی دوربین تلویزیون بازیکنان را حین ورود به زمین نشان داد، داغ دل ما تازه شد. اگر بازی آخر را نمی‌باختیم، دیشب به‌جای امریکا تیم ما مقابل هلند بازی می‌کرد.
بازیکنان هنوز گرم نبودند که «دنزل دومفریس» از راست با پاس کات‌بک به نقطه پنالتی، «ممفیس دپای» را صاحب موقعیت کرد تا او دقیقه 10، گل اول هلند را بزند. دقیقاً شبیه همین اتفاق دقیقه 1+45 تکرار شد؛ «دنزل دومفریس» از سمت راست با کات‌بک دیگری به نقطه پنالتی، «دالی بلیند» را صاحب فرصت کرد تا او گل دوم را بزند و شاهد جشن مجدد لاله‌های نارنجی در ورزشگاه خلیفه باشیم. نیمه نخست با همین دو گل به پایان رسید.
نیمه دوم، امریکا چیزی برای از دست دادن نداشت؛ آنها بی‌محابا حمله کردند تا سرانجام دقیقه 76 با ارسال پولیشیچ به داخل محوطه جریمه که با اشتباه مدافعان هلند همراه شد، «حاجی رایت» توپ سرگردان را وارد دروازه هلند کرد و بازی 2 بر یک شد. غافل بودن امریکا از ضدحملات هلند باعث شد تا 5 دقیقه بعد یعنی دقیقه 81 نارنجی‌پوشان روی پاس «دالی بلیند» و ضربه «دنزل دومفریس» گل سوم را بزند و برهالتر سرمربی امریکا دقیقاً شبیه کی‌روش در صحنه آسیب دیدن بیرانوند، با دو دست توی سر خود بزند و حذف را بپذیرد.
 

سینا حسینی
روزنامه نگار
تغییر رویه برنامه‌های ورزشی رسانه ملی در قبال تیم ملی در رقابت‌های جام جهانی به قدری عجیب و غریب است که با هیچ درک و منطقی نمی‌توان این تضاد دوگانه را هضم کرد، تا حدی که حالا بسیاری از منتقدان رسانه ملی را به رفتار غیرحرفه‌ای متهم می‌کنند و بر این باورند این رویه نه تنها مورد پسند مخاطب نیست، بلکه به اعتماد آنها نسبت به برنامه‌های ورزشی رادیو و تلویزیون نیز خدشه وارد می‌کند.
برنامه‌سازان ورزشی رسانه ملی پیش از حذف تیم ملی چنان در ستایش عملکرد بازیکنان تیم ملی و کادر فنی سخن می‌گفتند که گویی این تیم مدافع عنوان قهرمانی است، اما بی‌درنگ پس از پایان بازی ایران و امریکا در مرحله گروهی و حذف ایران ورق برگشت تا حدی که مجریان حامی تیم ملی به منتقدان سرسخت تیم ملی و کی‌روش تبدیل شدند و با نیشخندهای تلخ تلاش می‌کردند خود را منتقد تمام‌عیار وضعیت موجود نشان دهند.
در این میان عده‌ای هم با سوءاستفاده از این فضا در رفتاری کاملاً بحث برانگیز به سراغ توهین مستقیم رفتند و از آنتن پخش زنده حریفان تیم ملی را با حیوانات اهلی مقایسه کردند تا مرزهای بی‌اخلاقی به این ترتیب در رسانه ملی و برنامه‌های تلویزیونی جا‌به‌جا شود. اما سؤال اینجاست این رفتار دوگانه نشأت گرفته از چیست؟
برنامه‌سازان ورزشی تلویزیون که این روزها با ریزش شدید مخاطب مواجه شدند، صرفاً به‌دنبال موج‌سواری هستند، به این ترتیب که خط مشی و برنامه خود را براساس جریان داغ فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی انتخاب می‌کنند، به همین دلیل بدون پشتوانه هر روز یک مدل برنامه‌سازی می‌کنند و از آنجا که با بحران مخاطب روبه‌رو شده‌اند، برای وایرال شدن تصاویر برنامه خود در سوشال مدیا و شبکه‌های اجتماعی، به هر دستاویزی چنگ می‌اندازند شاید به این ترتیب آمار ویدیوهای منتشر شده از سوی برنامه آنها افزایش یابد.
 بر همین اساس شما این روزها شاهد آن هستید که مجریان تلویزیونی، گزارشگران فوتبال و بعضاً برخی کارشناسان تلویزیونی با بیان جملات عجیب و غریب و وعده‌های دور از انتظار تلاش می‌کنند به نوعی در میان چهره‌های خبرساز شبکه‌های اجتماعی قرار گیرند، در حالی که این افراد هیچ‌گونه تولید محتوای تأثیرگذار ندارند و صرفاً با موج‌سواری به‌دنبال مطرح شدن نام خود هستند؛ در شرایطی که رسالت اصلی رسانه ملی بر این اصل استوار است که از نگاه‌های دم‌دستی دوری کنند و براساس دانش و منطق، راهکار اجرایی دهند تا مشکلات موجود در فضاهای مختلف برطرف شود اما نه تنها این اتفاق رخ نمی‌دهد، بلکه میل به دیده شدن سبب شده رویه استاندارد و حرفه‌ای به کلی فراموش شود و همه چیز تحت تأثیر فضای مجازی و سوشال مدیا شکل بگیرد.   

سعید زاهدیان
روزنامه نگار

بازی دیشب هلند و امریکا در ورزشگاه خلیفه یا همان مجموعه «اسپایر پارک» برگزار شد؛ ورزشگاهی که برای بازی‌های آسیایی دوحه 2006 ساخته و افتتاحیه و اختتامیه بازی‌های آسیایی در این ورزشگاه برگزار شد. سال 2006، خبرنگارانی که در قطر حاضر بودند، از مرکز شهر با اتوبوس چیزی حدود نیم ساعت باید در بیابان برهوت مسافت طی می‌کردند تا به اسپایر پارک برسند. این مجموعه، از جهاتی شبیه ورزشگاه آزادی ایران است که به آن کمپلکس اسپایر می‌گویند. کنار ورزشگاه بزرگ خلیفه، برج مشعل قرار دارد. یک برج بزرگ که در بالاترین نقطه آن مشعل بازی‌ها قرار داشت و سایر طبقات، هتل با اتاق‌های لوکس و گرانقیمت است. یک سالن برای والیبال و بسکتبال، یک سالن مسقف که هنگام برگزاری رشته‌های مختلف سقف آن باز می‌شد و برای بعضی از رشته‌ها مسقف بود. به جز فوتبال، سایر رشته‌های ورزشی بازی‌های آسیایی دوحه در اسپایر برگزار می‌شد.
در این تورنمنت، ورزشگاه خلیفه تنها استادیومی بود که 4 سال قبل از کسب میزبانی قطر ساخته شده بود. سایر ورزشگاه‌های قطر برای جام‌جهانی ساخته شده و تنها ورزشگاه خلیفه سال 2006 افتتاح شد. در این جام‌جهانی، آنهایی که دوحه 2006 را دیده بودند، حیرت‌زده از ساخت و ساز قطری‌ها و تبدیل بیابان‌های اطراف به شهر بودند. در فاصله 18 سال چنان پرسرعت بیابان‌های اطراف اسپایر به ساختمان‌های نوساز و برج‌های سربه فلک کشیده تبدیل شده بود که باور کردنی نبود. با ساخت و سازهای جدید، اسپایر خارج از شهر محسوب نمی‌شد و به مرکز دوحه از طریق مترو و اتوبان‌های جدید وصل می‌شد و توریست‌ها احساس نمی‌کردند که برای حضور در اسپایر باید از شهر خارج شوند. در این جام‌جهانی، ورزشگاه البیت وضعیتی مشابه ورزشگاه خلیفه در سال 2006 را دارد. قرار است اطراف تمام ورزشگاه‌هایی که کمی بیرون شهر هستند، شهر یا شهرکی ساخته شود. مثلاً اطراف ورزشگاه لوسیل به شهر لوسیل تبدیل شده و نام این شهر روی ورزشگاه نوساز این منطقه قرار گرفته است.
ورزشگاه خلیفه در این جام میزبان بازی ایران و انگلیس بود؛ اغلب ورزشگاه‌های قطر در نوار ساحلی دوحه ساخته شده و به همین دلیل وقتی از نمای بالایی تصویر آن از تلویزیون پخش می‌شود، تمام ورزشگاه‌ها نمایی زیبا و خاص دارند که باعث جذابیت تصویری این جام شده است.