برخلاف بازی انگلیس، جزو ستاره‌های این بازی بود و با گرفتن دو موقعیت فوق‌العاده، به تیم ایران فرصت داد تا در دقایق پایانی برد را به هواداران هدیه کنند. اگر از واکنش‌های او نگوییم، در حقش اجحاف کرده‌ایم. حسینی یک ایراد بزرگ داشت که فریادهای طارمی را در پی داشت: «زود باش بازی رو شروع کن!» وقت تلف کردن مکرر او در نیمه نخست با تذکر جدی داور همراه شد.
 

تنها بازیکن ایران که در لیگ جزیره بازی می‌کند، مقابل ولز و انگلیس حتی برای یک دقیقه هم فرصت بازی پیدا نکرد. در شرایطی که تیم ‌ملی مقابل دو تیم که با سبک انگلیسی بازی می‌کردند، انتظار می‌رفت کی‌روش حداقل در تعویض‌ها از قدوس بازی بگیرد. با اینکه چند مصدوم داشتیم و یک بازیکن هجومی کمک زیادی به تیم می‌کرد، قدوس فقط فرصت تماشای بازی از روی نیمکت را داشت.
 

علیرضا بیرانوند با روحیه و خوشحال وارد میکس‌زون ورزشگاه احمد بن علی شد؛ او پس از پایان بازی هم حرکت جالبی انجام داد و حسین حسینی را با تمام وجود بغل کرد و برد را به او تبریک گفت. حضور خوشحال بیرانوند با گارد صورت مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفته بود. او در گفت‌و‌گو با خبرنگاران گفت که فرقی نمی‌کند کدام دروازه‌بان داخل زمین باشد. مهم برد ایران بود.
 

فریاد ایران ایران از همان دقیقه دوم بازی و زمانی که توپ دست بازیکنان ایران بود شروع شد. این فریادها با هر حرکت پا به توپ ولزی‌ها با هو کردن آنها و صدای بلند تماشاگران ایرانی برای تحت تأثیر قرار دادن حریف همراه بود.
در همین دقایق ابتدایی شعار «یالا (یاالله) یالا، ما گل می‌خوایم یالا» از سوی هواداران ایرانی سر داده شد. حمله حمله تیم یران، گل بزن گل بزن تیم قهرمان نیز دیگر شعار آنها بود.
کیفر مور مهاجم بورنموث جدال سختی با پورعلی گنجی و بخصوص‌ پورعلی گنجی داشت و حتی در مواقعی که توپ در سمت دیگر زمین بود یکی از این دو مدافع با او در فاصله‌ای نزدیک می‌ایستاد و همین موضوع باعث شده بود او واکنش نشان دهد و آنها را بدون توپ هل بدهد تا از خود دور کند.
کی‌روش در کنار زمین در دقایق ابتدایی مدام بازیکنان را تشویق می‌کرد و به آنها روحیه می‌داد. حدود دقیقه 10 بازی او به طارمی و دیگر بازیکنان گفت بیشتر متمایل به کناره سمت چپ ایران بیایند و از حسینی و مدافعان هم خواست که توپ را به این سمت ارسال کنند.
وقتی در دقیقه 12 اولین موقعیت خطرناک ولز روی ضربه کیفر مور ایجاد شد و سپس او روی زمین افتاد و چند دقیقه‌ای بازی متوقف شد، بازیکنان به کنار زمین آمدند تا آبی بنوشند، در این لحظات مارکار و کی‌روش به حاج صفی مدام اشاره می‌کردند که نزدیکتر به میلاد محمدی بازی کند تا جلوی سانترهای کانر روبرتس بازیکن گوش راست ولز را بگیرند.
مردود شدن گل و همچنین خطایی که داور از سوی میلاد محمدی روی گرت بیل اعلام کرد باعث شد کی‌روش بشدت به داور چهارم اعتراض کند. بعد از او هم مارکار این اعتراض را ادامه داد.
رابرت پیج سرمربی ولز در دقیقه 20 بشدت عصبانی بود و به مدافعانش اشاره می‌کرد که توپ را بیشتر در عرض پاس بدهند و پاسکاری کنند و بی‌هدف به سمت جلو ضربه نزنند.
ورزشگاه احمد بن علی در ابتدای مسابقه بخش‌های خالی داشت که به چشم می‌آمد اما رفته رفته این بخش‌ها نیز پر شد و حدود دقیقه 20 بازی، تقریباً کمتر از 10 درصد ورزشگاه خالی بود.
در اواسط نیمه و تقریباً از دقیقه 25 به بعد، ولزی‌ها ساکت بودند و این تماشاگران ایرانی بودند که ورزشگاه را با تشویق‌های خود در دست گرفته بودند.
کریم انصاری‌فرد، جهانبخش، علی کریمی و سامان قدوس اولین بازیکنانی بودند که حدود دقیقه 35 به دستور مربی بدنساز تیم، شروع به گرم کردن در کنار زمین کردند.
داور چهارم مدام به دستیاران کی‌روش تذکر می‌داد که روی نیمکت بنشینند. مارکار، آرین قاسمی و مربی بدنساز تیم بیش از بقیه به کنار زمین می‌آمدند و به همین دلیل با تذکر مواجه می‌شدند. در سمت مقابل رابرت پیج به تنهایی کنار خط ایستاده بود. مهدی طارمی یکی از دونده‌ترین بازیکنان ایران در نیمه اول بود که مدام در عرض و طول خط حمله و هافبک در حرکت بود.
سردار آزمون تنها بازیکن ایران بود که در نیمه اول در بیشتر دقایق بازی در قسمت آفتابی زمین حضور داشت و به همین دلیل توان بدنی او بیش از دیگران تقلیل رفته بود. البته آفتاب به ضرر مدافعان و دروازه‌بان تیم ملی ولز هم بود که در نیمه اول نتوانستیم از آن استفاده لازم را ببریم.
بین دو نیمه همه بازیکنان ایران به رختکن رفتند اما بازیکنان نیمکت‌نشین ولز همگی داخل زمین ماندند و با توپ گرم کردند.
دو ضربه متوالی به تیر دروازه ولز که در دقیقه 50 رقم خورد باعث شد هواداران ایران تا چند دقیقه به صورت سرپا ایران را تشویق کنند. هیجان آنقدر بالا بود که هیچ‌کدام از ایرانی‌ها مجال نشستن به خود نمی‌دادند.
مصدومیت سردار آزمون و بیرون آمدن او در زمین در نیمه دوم باعث شد بشدت مورد تشویق قرار بگیرد. در این لحظات او برای ورود مجدد به زمین منتظر مجوز داور بود که داور به شکل عجیبی این کار را نمی‌کرد و حدود 40 ثانیه او را کنار خط نگه داشت.
در فاصله مصدومیت سردار در نیمه دوم که حدود دقیقه 59 بود، کی‌روش، سعید عزت‌اللهی را صدا کرد و توضیحاتی به او داد.
در حالی که کی‌روش قصد داشت کریم انصاری‌فرد را به جای آزمون به زمین بفرستد، سردار آزمون به او اشاره کرد که دست نگه دارد و گفت می‌تواند به بازی ادامه دهد هرچند در نهایت در دقیقه 64 این تعویض انجام شد.
خطایی که در دقیقه 85 روی طارمی انجام شد باعث شد همه نیمکت‌نشینان ایران به کنار زمین و حتی داخل زمین بیایند. در این لحظات تماشاگران ایرانی با فریاد اخراج اخراج به دنبال گرفتن کارت قرمز از داور مسابقه بودند که موفق هم شدند. گروهی از آنها بعد از این اخراج، شعار وی.ای.آر مچکریم را سر دادند!
در نیمه دوم مدافعان و خط دفاعی ولز به وضوح تحت تأثیر تشوق‌های بی‌امان هواداران ایرانی که پشت دروازه آنها بودند قرار گرفته بودند و تمرکز خود را از دست داده بودند که البته بازی خوب شاگردان کی‌روش نیز این عدم تمرکز را بیشتر کرد.
در وقت‌های تلف شده هر سوتی که داور به ضرر ایران می‌زد با اعتراض شدید کی‌روش به داور چهارم همراه بود، جالب اینکه این داور هم اهل سختگیری نبود و فقط از کی‌روش می‌خواست که آرامش خود را حفظ کند. ولزی‌ها که روی درخشش دنیل جیمز مهاجم تیم لیدز حساب زیادی باز کرده بودند از ناآمادگی او انتقاد داشتند. رابرت پیج او را در ترکیب اصلی قرار نداده بود اما از نیمه دوم و دقیقه 58 او را به زمین فرستاد که البته تأثیر چندانی هم نداشت.
کی‌روش در لحظات پایان کاملاً از محوطه خود خارج شده بود و حتی در کنار خط تا نزدیک نقطه کرنر هم پیش می‌آمد و همراه کمک داور بود! او بابت این کار با تذکر داور وسط هم مواجه شد، اما جالب اینکه داور چهارم کاری با او نداشت.
گل دقایق پایانی روزبه طعم شیرین برد را به ایرانی‌ها چشاند و گل رامین آن را تکمیل کرد. یک روز خوب و به یاد ماندنی برای فوتبال ایران و قاطعانه‌ترین برد تاریخ فوتبال ایران در جام جهانی.
بعد از بازی رابرت پیج سرمربی ولز بشدت به داور بازی اعتراض داشت و دقایقی با عصبانیت با او جر و بحث کرد.
در حالی که بازیکنان ولز مات و مبهوت از شکست، در میانه زمین مانده بودند، بازیکنان ایران به سمت تماشاگران رفته و به آنها در دور ورزشگاه ادای احترام کردند. ایرانی‌ها تا چندین دقیقه بعد از بازی در ورزشگاه مانده بودند و قصد ترک آن را نداشتند.
همه بازیکنان ایران شایسته تحسین بودند و این بازگشت بزرگ با بردی که قلب‌های ایرانی‌ها را لرزاند با همت بازیکنان و حمایت هواداران رقم خورد تا یک روز تاریخی در فوتبال ایران ثبت شود.

 

سعید زاهدیان
خبرنگار
سوت پایان داور و جشن در ورزشگاه، جشن بازیکنان و تماشاگران ایران برای یک برد خاطره‌انگیز؛ بازی تمام شده اما هواداران مات و مبهوت مانده‌اند که واقعاً چه اتفاقی در وقت‌های تلف‌شده رخ داد. انگار ما بردهای دراماتیک را دوست داریم. بازی لذتبخشی بود. دو گل، دو تیر دروازه و چند موقعیت استثنایی که می‌توانست برد پرگلی را برای ایران در تاریخ جام‌های جهانی ثبت کند اما گل‌هایی که در لحظات ناامیدی امیدوارمان کرد، لذت دیگری داشت.
تماشاگران مبهوت مانده‌اند؛ همه شادند و در پوست خود نمی‌گنجند اما از چهره آنها می‌شود فهمید که به چه چیزهایی فکر می‌کنند و درست در لحظاتی که قلب‌شان می‌خواهد از سینه بیرون بپرد، ذهن‌ و فکرشان به سمت دغدغه‌ها و نگرانی‌هایی می‌رود که می‌ترسیم لذت این برد را گس کند.
تعویض‌های ایران؛ چرا کی‌روش همزمان چند بازیکن اصلی خود را بیرون کشید؟ به جز قلی‌زاده، سردار آزمون با مصدومیت بیرون آمد. عزت‌اللهی و نوراللهی هم به‌دلیل آسیب دیدگی تعویض شدند. چرا این همه مصدوم در یک مسابقه به تیم ما تحمیل شد؟ اگر به قسمت و تقدیر اعتقاد داریم، شاید قرار بود هافبک‌های ایران مصدوم شوند تا روزبه چشمی که در بازی اول یکی از نمایش‌های ضعیف چند سال اخیر خود را ارائه کرده بود، فرصتی برای جبران پیدا کند و در اوج یأس، فرشته نجات تیم‌ ایران باشد.
اما این‌همه مصدوم، نگرانی بزرگتری دارد؛ آیا این بازیکنان تا ۴روز آینده آماده و مهیا برابر جنگیدن مقابل امریکا می‌شوند. به قول بچه‌های خبرنگار حاضر در ورزشگاه، با این برد چه مسابقه‌ای شود ایران - امریکا؛ بکش، بکش در زمین، جنگ برای صعود.
یک بازی تاریخی دیگر پیش روی ماست؛ مسابقه‌ای که می‌تواند دوباره لقب «بازی قرن جدید» را به خود اختصاص دهد. خدا کند همه بچه‌ها به این بازی برسند؛ برای آن مسابقه، همه را می‌خواهیم، از سردار تا بیرو، از نوراللهی و سعید عزت تا روزبه و علی کریمی. حتی شجاع و کنعانی هم که تا الان بخشی از پلن سرمربی ما نبودند، باید دل‌شان را با تیم و مربی صاف کنند.
اما در میان همه این بیم و امیدها یک پرسش ذهن مرا مشغول کرده. آیا این تعداد آسیب‌دیده در یک بازی فوتبال نرمال و طبیعی است؟ به نظرم طبیعی نیست. بچه‌های ایران جانانه جنگیدند و از جان و دل مایه گذاشتند تا برنده این بازی باشیم. مثل بیرانوند که در بازی اول سرش را فدای گل نخوردن کرد. بازیکنان ایران از نگاه من شبیه لشکر پیروزی بودند که با تلفات از جنگ برگشته؛ جنگی برای ایران و خوشحال کردن همه آنهایی که فارغ از دعواهای سیاسی و اتفاقات غیر ورزشی، همیشه قلب‌شان برای نام تیم‌ملی می‌تپد و دلشان با اسم ایران است. فرقی هم نمی‌کند نام ایران کجا وسط باشد؛ در میدان جنگ یا وسط جام‌جهانی فوتبال.

ایران در لوسیل بازی نمی‌کند
 پنجشنبه شب بازی برزیل و صربستان در ورزشگاه لوسیل ۸۸ هزار تماشاگر داشت.
عربستان هم در همین ورزشگاه برابر آرژانتین بازی کرد و آن مسابقه هم با بیش از ۸۸ هزار نفر جزو پر‌تماشاگرترین بازی‌های جام بود. اما دیروز روی اسکوربورد در ورزشگاه احمد بن علی برای بازی‌ ایران و ولز عدد ۴۴هزار تماشاگر نمایش داده شد که دقیقاً نصف بازی‌های ورزشگاه لوسیل بود. شاید اگر بازی‌های ایران در ورزشگاه بزرگتری برگزار می‌شد، ایرانیان بیشتری به ورزشگاه می‌آمدند و تیم ایران در جو و هیجان بالاتری بازی می‌کرد. تیم ایران در این تورنمنت بازی اول خود را در ورزشگاه خلیفه برگزار کرد و مسابقه دوم را در ورزشگاه احمد بن علی. بازی سوم ایران هم در ورزشگاه لوسیل که یکی از شیک‌ترین و بزرگترین ورزشگاه‌های قطر است، برگزار نمی‌شود و بازی ایران و امریکا هم در ورزشگاه ۹۷۴ برگزار می‌شود که فوق‌العاده شیک است. آن مسابقه فرصت خوبی برای هواداران است که با جو فوق‌العاده برابر امریکا هم با نتیجه خوب صعود کنیم.


موافقان کی‌روش روی نیمکت
برخلاف تصور اغلب رسانه‌ها و هواداران فوتبال، کی‌روش در این بازی علیرضا جهانبخش و امیر عابدزاده را بازی نداد؛ این دو بازیکن در دوران اسکوچیچ جزو طرفداران کی‌روش بودند و از آمدن این مربی خوشحال شدند اما بعد از مصدومیت بیرانوند مقابل انگلیس، حسینی دروازه‌بان ایران شد. با اینکه ۶گل خوردیم ولی باز هم کی‌روش از این دروازه‌بان برابر ولز استفاده کرد. علیرضا جهانبخش هم در ترکیب نبود و با نتیجه‌ای که برابر ولز کسب شد، اصلاً بعید نیست که مقابل امریکا هم این بازیکن در ترکیب اصلی نباشد. این روزها فوتبال روی خوش خود را به جهانبخش نشان نمی‌دهد.


تمرین ولز  کمی متفاوت از فیروز کریمی
پس از اتمام بازی، سرمربی ولز، بدنساز تیم را همراه بازیکنانی که بازی نکرده و روی نیمکت بودند برای تمرین وسط زمین برد تا تمرین دهد؛ البته نه یک تمرین ساده در حد کمی دویدن بلکه بازیکنان طول زمین را با سرعت بالا باید می‌رفتند و با همان شدت و توان برمی‌گشتند. چیزی حدود یک ربع این تمرین پرفشار ادامه داشت تا بازیکنان ذخیره ولز هم روز سختی را پشت سر بگذارند. این تمرین ما را یاد کارهای فیروز کریمی پس از یکی از شکست‌های استقلال انداخت که بازیکنان را در ورزشگاه جلوی چشم تماشاگران دواند؛ البته یک تفاوت وجود داشت. کریمی با تیم اصلی این کار را انجام داد و مربی ولز فقط با ذخیره‌ها کار داشت.