فریاد ایران ایران از همان دقیقه دوم بازی و زمانی که توپ دست بازیکنان ایران بود شروع شد. این فریادها با هر حرکت پا به توپ ولزی‌ها با هو کردن آنها و صدای بلند تماشاگران ایرانی برای تحت تأثیر قرار دادن حریف همراه بود.
در همین دقایق ابتدایی شعار «یالا (یاالله) یالا، ما گل می‌خوایم یالا» از سوی هواداران ایرانی سر داده شد. حمله حمله تیم یران، گل بزن گل بزن تیم قهرمان نیز دیگر شعار آنها بود.
کیفر مور مهاجم بورنموث جدال سختی با پورعلی گنجی و بخصوص پورعلی گنجی داشت و حتی در مواقعی که توپ در سمت دیگر زمین بود یکی از این دو مدافع با او در فاصله‌ای نزدیک می‌ایستاد و همین موضوع باعث شده بود او واکنش نشان دهد و آنها را بدون توپ هل بدهد تا از خود دور کند.
کی‌روش در کنار زمین در دقایق ابتدایی مدام بازیکنان را تشویق می‌کرد و به آنها روحیه می‌داد. حدود دقیقه 10 بازی او به طارمی و دیگر بازیکنان گفت بیشتر متمایل به کناره سمت چپ ایران بیایند و از حسینی و مدافعان هم خواست که توپ را به این سمت ارسال کنند.
وقتی در دقیقه 12 اولین موقعیت خطرناک ولز روی ضربه کیفر مور ایجاد شد و سپس او روی زمین افتاد و چند دقیقه‌ای بازی متوقف شد، بازیکنان به کنار زمین آمدند تا آبی بنوشند، در این لحظات مارکار و کی‌روش به حاج صفی مدام اشاره می‌کردند که نزدیکتر به میلاد محمدی بازی کند تا جلوی سانترهای کانر روبرتس بازیکن گوش راست ولز را بگیرند.
مردود شدن گل و همچنین خطایی که داور از سوی میلاد محمدی روی گرت بیل اعلام کرد باعث شد کی‌روش بشدت به داور چهارم اعتراض کند. بعد از او هم مارکار این اعتراض را ادامه داد.
رابرت پیج سرمربی ولز در دقیقه 20 بشدت عصبانی بود و به مدافعانش اشاره می‌کرد که توپ را بیشتر در عرض پاس بدهند و پاسکاری کنند و بی‌هدف به سمت جلو ضربه نزنند.
ورزشگاه احمد بن علی در ابتدای مسابقه بخش‌های خالی داشت که به چشم می‌آمد اما رفته رفته این بخش‌ها نیز پر شد و حدود دقیقه 20 بازی، تقریباً کمتر از 10 درصد ورزشگاه خالی بود.
در اواسط نیمه و تقریباً از دقیقه 25 به بعد، ولزی‌ها ساکت بودند و این تماشاگران ایرانی بودند که ورزشگاه را با تشویق‌های خود در دست گرفته بودند.
کریم انصاری‌فرد، جهانبخش، علی کریمی و سامان قدوس اولین بازیکنانی بودند که حدود دقیقه 35 به دستور مربی بدنساز تیم، شروع به گرم کردن در کنار زمین کردند.
داور چهارم مدام به دستیاران کی‌روش تذکر می‌داد که روی نیمکت بنشینند. مارکار، آرین قاسمی و مربی بدنساز تیم بیش از بقیه به کنار زمین می‌آمدند و به همین دلیل با تذکر مواجه می‌شدند. در سمت مقابل رابرت پیج به تنهایی کنار خط ایستاده بود. مهدی طارمی یکی از دونده‌ترین بازیکنان ایران در نیمه اول بود که مدام در عرض و طول خط حمله و هافبک در حرکت بود.
سردار آزمون تنها بازیکن ایران بود که در نیمه اول در بیشتر دقایق بازی در قسمت آفتابی زمین حضور داشت و به همین دلیل توان بدنی او بیش از دیگران تقلیل رفته بود. البته آفتاب به ضرر مدافعان و دروازه‌بان تیم ملی ولز هم بود که در نیمه اول نتوانستیم از آن استفاده لازم را ببریم.
بین دو نیمه همه بازیکنان ایران به رختکن رفتند اما بازیکنان نیمکت‌نشین ولز همگی داخل زمین ماندند و با توپ گرم کردند.
دو ضربه متوالی به تیر دروازه ولز که در دقیقه 50 رقم خورد باعث شد هواداران ایران تا چند دقیقه به صورت سرپا ایران را تشویق کنند. هیجان آنقدر بالا بود که هیچ‌کدام از ایرانی‌ها مجال نشستن به خود نمی‌دادند.
مصدومیت سردار آزمون و بیرون آمدن او در زمین در نیمه دوم باعث شد بشدت مورد تشویق قرار بگیرد. در این لحظات او برای ورود مجدد به زمین منتظر مجوز داور بود که داور به شکل عجیبی این کار را نمی‌کرد و حدود 40 ثانیه او را کنار خط نگه داشت.
در فاصله مصدومیت سردار در نیمه دوم که حدود دقیقه 59 بود، کی‌روش، سعید عزت‌اللهی را صدا کرد و توضیحاتی به او داد.
در حالی که کی‌روش قصد داشت کریم انصاری‌فرد را به جای آزمون به زمین بفرستد، سردار آزمون به او اشاره کرد که دست نگه دارد و گفت می‌تواند به بازی ادامه دهد هرچند در نهایت در دقیقه 64 این تعویض انجام شد.
خطایی که در دقیقه 85 روی طارمی انجام شد باعث شد همه نیمکت‌نشینان ایران به کنار زمین و حتی داخل زمین بیایند. در این لحظات تماشاگران ایرانی با فریاد اخراج اخراج به دنبال گرفتن کارت قرمز از داور مسابقه بودند که موفق هم شدند. گروهی از آنها بعد از این اخراج، شعار وی.ای.آر مچکریم را سر دادند!
در نیمه دوم مدافعان و خط دفاعی ولز به وضوح تحت تأثیر تشوق‌های بی‌امان هواداران ایرانی که پشت دروازه آنها بودند قرار گرفته بودند و تمرکز خود را از دست داده بودند که البته بازی خوب شاگردان کی‌روش نیز این عدم تمرکز را بیشتر کرد.
در وقت‌های تلف شده هر سوتی که داور به ضرر ایران می‌زد با اعتراض شدید کی‌روش به داور چهارم همراه بود، جالب اینکه این داور هم اهل سختگیری نبود و فقط از کی‌روش می‌خواست که آرامش خود را حفظ کند. ولزی‌ها که روی درخشش دنیل جیمز مهاجم تیم لیدز حساب زیادی باز کرده بودند از ناآمادگی او انتقاد داشتند. رابرت پیج او را در ترکیب اصلی قرار نداده بود اما از نیمه دوم و دقیقه 58 او را به زمین فرستاد که البته تأثیر چندانی هم نداشت.
کی‌روش در لحظات پایان کاملاً از محوطه خود خارج شده بود و حتی در کنار خط تا نزدیک نقطه کرنر هم پیش می‌آمد و همراه کمک داور بود! او بابت این کار با تذکر داور وسط هم مواجه شد، اما جالب اینکه داور چهارم کاری با او نداشت.
گل دقایق پایانی روزبه طعم شیرین برد را به ایرانی‌ها چشاند و گل رامین آن را تکمیل کرد. یک روز خوب و به یاد ماندنی برای فوتبال ایران و قاطعانه‌ترین برد تاریخ فوتبال ایران در جام جهانی.
بعد از بازی رابرت پیج سرمربی ولز بشدت به داور بازی اعتراض داشت و دقایقی با عصبانیت با او جر و بحث کرد.
در حالی که بازیکنان ولز مات و مبهوت از شکست، در میانه زمین مانده بودند، بازیکنان ایران به سمت تماشاگران رفته و به آنها در دور ورزشگاه ادای احترام کردند. ایرانی‌ها تا چندین دقیقه بعد از بازی در ورزشگاه مانده بودند و قصد ترک آن را نداشتند.
همه بازیکنان ایران شایسته تحسین بودند و این بازگشت بزرگ با بردی که قلب‌های ایرانی‌ها را لرزاند با همت بازیکنان و حمایت هواداران رقم خورد تا یک روز تاریخی در فوتبال ایران ثبت شود.