سام ستارزاده
روزنامه‌نگار ورزشی
نساجی مدل ۱۴۰۱، نخستین تیم تحت هدایت حمید مطهری را نه می‌توان با نتایجی که اسکوربوردها در فصل جدید لیگ برتر نشان دادند قضاوت‌کرد و نه با دفاعی که در مقابل ستاره‌های طراز اول خط آتش استقلال آسیب‌پذیر نشان‌دادند. اگر در کنار شکست سنگین نساجی در ورزشگاه آزادی، سایر بازی‌های ببرهای مازندران در لیگ بیست‌ودوم را نیز تماشا کنید، در می‌یابید که شایستگی این تیم بسیار بیش از آن‌چه آمار و ارقام نشان می‌دهد است.
برخلاف دو رقیب گذشته استقلال که ترمز آنها را کشیدند و البته برخلاف نساجی فصل قبل که توسط ساکت الهامی بسته شده‌بود، نساجی مدل حمید مطهری تیمی شجاع و هجومی است که حاضر نیست بازی تک‌ضرب و هجومی را فدای تک‌امتیازها کند. با وجود بازیکنان باتجربه‌ای همچون علیرضا حقیقی، مسعود شجاعی، کریم اسلامی و علیرضا ابراهیمی، دستیار سابق یحیی گل‌محمدی، اهداف بلندپروازانه‌ای برای فصل جاری در نظر گرفته و بر همین اساس، آورده‌های فنی جذابی به نساجی افزوده‌است.پرس از بالا، یکی از تاکتیک‌های روز فوتبال دنیا است که انجام آن در فوتبال باشگاهی ما، عمدتاً محدود به تیم‌هایی با سرمربیان خارجی است. نساجی مطهری اما روی این تاکتیک سرمایه‌گذاری جدی داشته. در ورزشگاه آزادی، پرس بالای دو بازیکن تعویضی نساجی، آداما نیان و حسین زامهران، حسین حسینی و عارف غلامی را تحت فشار گذاشت تا پنالتی منجر به شکستن طلسم ۴۱۴ دقیقه‌ای دروازه استقلال برای مازنی‌ها حاصل‌شود. نساجی پیش از استقلال، مقابل حریفانی همچون سپاهان، مس و ملوان از حربه پرس از بالا استفاده کرده‌بود و به‌اضافه، برابر این حریفان موفق شده‌بود با پاسکاری‌های دقیق و منظم روی زمین، قلب خط دفاع را به‌خوبی نشانه گرفته و از این طریق هم موقعیت گل و هم گل بسازد. شاگردان حمید مطهری با دقت پاس بالای ۸۰ درصد، یکی از برترین تیم‌های لیگ در این زمینه هستند. مدافع عنوان قهرمانی جام حذفی در آغاز فصل جدید رقبای سرسختی همچون مس رفسنجان، سپاهان و البته آبی‌های پایتخت را مقابل خود دید. این که نساجی حتی در این دیدارهای چالشی حفظ فلسفه جذاب فوتبالش را بر نتیجه‌گرایی ترجیح‌داده، ارزشمندترین نکته درباره این تیم است؛ ویژگی‌ای که ببرهای مازنی ثمره‌اش را شاید در دست‌کم دو بازی بعدی خود در لیگ مشاهده‌کنند.

سعید زاهدیان
روزنامه نگار

یحیی گل‌محمدی از ابتدای لیگ بیست و یکم به‌شدت تحت فشار بود؛ او خریدهای مؤثر و خوبی نداشت و بازیکنان پرسپولیس در قواره این تیم نبودند. یحیی برای فصل جدید انقلابی گسترده را کلید زد؛ بازیکنان زیادی را کنار گذاشت و دانه‌درشت‌های بازار را خرید.
خریدهای یحیی و جذب بازیکنان گرانقیمت او را زیر تیغ انتقادات بیشتری برد اما انگار پرسپولیس به این تغییرات نیاز داشت. زمان برانکو هم پرسپولیس دچار وضعیت مشابهی بود. بازیکنانی از گذشته در لیست پرسپولیس حضور داشتند که در سطح تیم‌های بزرگی مثل پرسپولیس یا استقلال نبودند اما مربیان قبلی با این استدلال که در نقل و انتقالات شاید بازیکنانی با همین کیفیت را صید کند، هر سال قرارداد آنها را تمدید می‌کرد اما تغییری در کیفیت آنها ایجاد نمی‌شد.
یحیی شاید همان کاری را کرد که پرسپولیس لازم داشت؛ بازیکنانی که در حد انتظار ظاهر نشدند و کیفیت بازی آنها به سطحی که انتظار داشت، نرسید را خیلی زود کنار گذاشت و زمان خود را صرف تقویت و احیای آنها نکرد. بازیکنانی که به پرسپولیس یا استقلال می‌آیند، فرصت اندکی برای نشان دادن توانایی خود دارند و اگر کمی از حد انتظار دور باشند، خیلی زود باید با این تیم خداحافظی کنند.
خریدهای جدید یحیی در هفته‌های ابتدایی عملکرد قابل دفاعی نداشتند اما با گذشت زمان شرایط برای آنها بهتر شد. لوکادیا که گران‌ترین خرید این فصل پرسپولیس است، در هفته‌های ابتدایی بسیار ضعیف و خارج از فرم بود اما بعد از چند هفته بازی با پرسپولیس آرام آرام به فرم واقعی خود نزدیک شد و در همین دو سه هفته اخیر نشان داده که چرا دستمزد بالایی دارد. شاید او هنوز با فرم ایده‌آل فاصله داشته باشد اما ضربه آخر را خوب می‌زند و چهارچوب را می‌شناسد. این بازیکن درچرخش‌ و زدن ضربه به گوشه دروازه-جایی که دروازه‌بان‌ها انتظار ندارند- مهارت خاصی دارد و حتماً در کوران تمرینات با آمادگی بدنی بهتر می‌تواند مهاجمی باشد که پرسپولیس در چند سال اخیر دنبالش بوده.
تیم یحیی گل‌محمدی هنوز به شرایط روزهای رؤیایی نرسیده اما کیفیت بازی این تیم هفته به هفته بهتر شده و اگر اشکالات ساختار دفاعی برطرف شود، شاید پرسپولیس تا اینجا تنها تیمی باشد که باثبات جلو آمده و توانسته در حضور هواداران کیفیتی ارائه کند که مورد انتقاد نباشد. تیمی که بازی باخته را در حضور هوادار می‌برد، صاحب شخصیت، اعتماد به نفس و روحیه پیروزی‌طلبی شده است. قهرمانی این فصل بعد از دوران کرونا به‌شدت تحت تأثیر حضور تماشاگران است و اگر تیمی حتی بازی‌هایش را ببرد اما کیفیت مطلوب هواداران را ارائه نکند، خیلی زود با بحران مواجه می‌شود. این پرسپولیس با انقلاب ابتدای فصل، آهسته آهسته به سطح انتظار هواداران نزدیک می‌شود. البته اگر بعد از تعطیلی لیگ همچنان همین روند را حفظ کند.
 

آرمن ساروخانیان
روزنامه نگار

مرور دوباره پنج دقیقه اول بازی استقلال – نساجی کافی است تا اصرار ساپینتو روی پرسینگ و کانترپرسینگ مشخص شود. در دقیقه دوم توپ‌ربایی بابایی به صحنه مشکوک به پنالتی ختم شد و در دقیقه چهارم رضاوند توپ را قطع کرد تا این بار بابایی کار را تمام کند.
بعد از دو بازی بدون گل، استقلال انگیزه زیادی برای بردن داشت و از طرف دیگر مربی پرتغالی می‌خواست قبل از اینکه نساجی به شرایط بازی عادت کند و تیمش شکل بگیرد به گل برسد تا سناریوی بازی با پیکان تکرار نشود. این سناریو با فشار شدید مهاجمان و اشتباهات مدافعان نساجی پیاده شد و استقلال در مسیر یک برد آسان قرار گرفت.
تأکید استقلال روی پرسینگ از بازی هفته اول مقابل سپاهان هم قابل مشاهده بود، ولی بازیکنان هنوز کاملاً با آن هماهنگ نشده بودند و گل رامین رضاییان نتیجه اجرای ناقص این ایده و خروج تیم میهمان از این پرس بود.
رضاوند مهره ایده‌آلی برای این روش است و درست مثل محبی و بابایی فشار زیادی روی مدافعان وارد می‌کند و حریفان استقلال که در یک سوم دفاعی اشتباه کنند مثل نساجی تاوان سختی خواهند داد.
البته این تنها برنامه استقلال برای گل زدن نبود و تیم ساپینتو بارها خط دفاع نساجی را به هم ریخت و اگر مهاجمانش دقت داشتند، یکی از عجیب‌ترین نتایج لیگ ثبت می‌شد.
در نیم ساعت پایانی برنامه تیمی استقلال فراموش شد و هر کدام از بازیکنان تلاش می‌کرد خودش گل بزند و همین خودخواهی اجازه نداد که تعداد گل‌ها از سه بیشتر شود، با این حال سایت متریکا امید گل 4.58 را ثبت کرد که رکورد جدیدی در لیگ برتر است.
روند تحول استقلال هم در هفته‌های اخیر مشهود بوده و مقابل مس، نفت مسجدسلیمان، پیکان و نساجی بازی به بازی در خلق موقعیت پیشرفت کرده. هر چند هنوز از نگاه منتقدان جای خالی یک هافبک خلاق مثل جباری احساس می‌شود، ولی استقلال با ترکیب فعلی هم توانسته از نظر خلق موقعیت شرایط خوبی پیدا کند.
مثلث محبی – بابایی – قایدی خط حمله‌ای است که مربی پرتغالی بعد از آزمون و خطاهای فراوان به آن رسیده و با اضافه شدن یامگا و جلالی (یا سلمانی) از راست و چپ کنترل این تیم برای حریفان دشوارتر می‌شود. شش بازی برای آشنایی با فوتبال ایران و پیدا کردن ترکیب و زوج‌های درون زمین فرصت کافی بوده و انتظار هواداران این است که تیم در بازی‌های بعدی امتیازات راحتی از دست ندهد.  استقلال فعلاً سه امتیاز از پرسپولیس عقب افتاده، ولی با حفظ این فرم بعد از تعطیلات می‌تواند مدعی جدی قهرمانی باشد.
 

هومن جعفری
روزنامه‌نگار ورزشی
چقدر تماشا کردن تیمی که آرام آرام، پوسته خستگی دوران بدنسازی را کنار می‌زند و از پیله ناآشنایی مربی و بازیکن با تفکرات و خصوصیات یکدیگر، بیرون می‌آید، لذت دارد خاصه تیمی که هم برایش هزینه شده و هم کیفیت نفرات و کادر فنی آن، از نتایج گرفته شده، به مراتب بالاتر است. فارغ از قصه رنگ، لذت دارد وقتی ببینیم یک تیم بتواند به اندازه بضاعت انسانی‌اش بازی کند و این نوید را بدهد که این بضاعت، بزودی افزایش هم خواهد یافت. این همان چیزی است که به آن ارزش افزوده می‌گویند و در فوتبال ایران حکم کیمیا را دارد. اینکه مثلاً تیمی با ارزش فلان‌قدر میلیارد را به دست سرمربی بدهی و شش ماه بعد ارزش تیم به فلان به اضافه فلان‌قدر افزایش یابد. استقلال هنوز اندازه بضاعت نیمکت و ترکیبش بازی نکرده اما یک فصل بازی با همین کیفیت نمایش شکوهمند مقابل نساجی، خیال ما را از بابت آن ارزش افزوده کذایی راحت خواهد کرد.
اما استقلال هر چقدر مقابل تیم‌های دیگر بدشانس بود و به در بسته خورد، مقابل نساجی که آمده بود فوتبال بازی کند، کار را راحت و آرام و آسان پیش برد. یک گل زودهنگام و یک نمایش تهاجمی بسیار تماشایی، کمک کرد تا استقلال هرچه دلش می‌خواست در زمین انجام بدهد. در حقیقت غیبت و خلأ یک مهاجم تمام کننده درجه یک مثل مامه تیام، چقدر در این بازی احساس شد. یک مهاجم ششدانگ در این بازی می‌توانست تعداد گل‌های خود را از هت‌تریک بیشتر کند. در نظر بگیرید که یامگا فقط در پنج دقیقه آخر سه گل نزد یا شهباززاده هم برای فرار از انتقادات دست‌کم سه بار برای گل زدن اقدام کرد و به جایی نرسید. سه باری که با کمی از خودگذشتگی، به هت تریک پاس گل تبدیل می‌شد!
هر چه از استقلال بازی با نساجی تعریف کنیم کم است. اگرچه آقای ساپینتو باید حواسش باشد یک تعویض نگه دارد تا بازیکنان خیلی برای گل زدن، تکروی نکنند. تعویض آخر، برای همین روزهاست!

ایمان شیرازی
روزنامه‌نگار ورزشی

نفت مسجدسلیمان در هفته ششم بازی را به پرسپولیس با نتیجه دو بر یک واگذار کرد اما بدون شک و حرف کلیشه‌ای این باخت چیزی از ارزش‌های شاگردان مهاجری کم نکرد.
بازیکنانی جوان و با انگیزه که از ابتدای فصل نشان داده‌اند اهداف بسیار بزرگی را در سر می‌پرورانند.
نفتی‌ها که هفته چهارم موفق شدند استقلالی‌ها را متوقف کنند بازی با پرسپولیس را هم بسیار خوب شروع کردند و با یک سوپرگل که در فوتبال ایران خیلی کم شاهد چنین گل‌هایی هستیم از حریف مدعی خود پیش افتادند اما پنالتی- اخراج دقیقه 53 میلاد باقری کار دست زردپوشان داد و با وجود شایستگی تیم مهاجرانی با دبل لوکادیا در نهایت بازی را واگذار کردند.
 بازی از لحاظ داوری حرف و حدیث‌های زیادی را به همراه داشت و به گفته کارشناسان داوری یک پنالتی تیم ده نفره مهاجری نیز در این بازی گرفته
نشد.
اما نمایش بازیکنان جوانی مثل شنانی و رنجبری که آمار بهتری نسبت به سجاد شهباززاده و مهدی عبدی تا این لحظه در لیگ ثبت کرده‌اند نشان داد که این دو بازیکن آینده درخشانی در پیش
دارند.
با همه این داستان‌ها حالا نفتی‌ها با 8 امتیاز در رده هشتم جدول قرار دارند و می‌شود روی این تیم برای کسب رتبه بهتر برای لیگ بیست و دوم حساب کرد.
 

یونس علیزاده
روزنامه‌نگار ورزشی

می‌گفتند فوتبال آلمان، یک فوتبال ماشینی است؛ و این جمله از کجا نشأت می‌گیرد؟ از نظم و انضباط تیمی. آلمانی‌ها در حاشیه جنگ جهانی دوم، معنای جدیدی به تکنولوژی بخشیدند و یک تحول بزرگ را خلق کردند. اینها پیش نمی‌آمد اگر انگیزه و نظم در کنار هم نبود. انگیزه رسیدن به برچسب «قدرتمندترین» کشور دنیا و نظم سازمان‌یافته برای ایجاد نظم جهانی. البته راهی که آنها رفتند، در نهایت منجر به قتل عام میلیون‌ها آدم شد و پروژه‌ای که می‌توانست نجات‌بخش جهان شود، دنیا را به یک گورستان واقعی تبدیل کرد. آن انگیزه و نظم وارد فاز فوتبال شد و بازیکنان آلمانی، این بار خود را در زمین بازی یافتند. آنجا بود که هر کسی، هر کجای زمین که قرار می‌گرفت، بهترین عملکرد را داشت و مثل یک ماشین، فقط وظایفش را انجام می‌داد؛ نه کمتر و نه بیشتر. برای پرسپولیسی که در مسیر قهرمانی قدم می‌زند، چیزی شبیه به نظم آلمانی نیاز است. آنها باید ستایشگر ماشین‌ها باشند و فانتزی‌ها را حذف کنند. انگیزه وجود دارد و بازیکنانی که استعداد منظم بودن را دارند، در لیست یحیی دیده می‌شوند. آنها بودند که در نیمه دوم، کار خودشان را کردند و مثل یک ماشین بودند تا سه امتیاز را از مسجدسلیمان دشت کنند. این بازی برای پرسپولیس، یک الگوی به تمام معنا بود اما بلدند الگوی جدید را حفظ کنند.