تیم ملی والیبال ایران با شکست مقابل پرافتخارترین تیم ملی والیبال دنیا از گردونه رقابت‌های قهرمانی جهان کنار رفت تا عنوان سیزدهم رقابت‌ها را از آن خود کند؛ دقیقاً همان مقامی که 4 سال قبل با سرمربی خارجی و البته با همه ستاره‌های بزرگ و نامدارمان به دست آوردیم.
حقیقتی که در مورد این تیم نادیده گرفته شد، دامنه تغییرات کلانی است که در این تیم روی داد. به جرأت می‌توان گفت هیچ تیمی در دنیا نمی‌تواند بدون ستاره‌های باتجربه‌اش عملکردی نزدیک به گذشته داشته باشد. تیمی که سه‌شنبه شب با ایران بازی کرد، بدون لئال، لوکاس، لوکارلی و... به برزیلی متوسط تبدیل می‌شد. این قاعده در مورد همه تیم‌های بزرگ دنیا از امریکا گرفته تا فرانسه، لهستان و ایتالیا صدق می‌کند. تیم‌های بزرگ دنیا عملیات تغییر در تیم را بتدریج انجام می‌دهند تا جوانان به مرور به تیم‌های بزرگ تزریق شوند.
اما در تیم ملی ما همه جوانترها بیش از یک دهه پشت ستاره‌های بزرگ، متوقف ماندند. امین اسماعیل‌نژاد که در لیگ ملت‌های امسال همه چشم‌ها را متوجه خود کرد، 26 سال سن دارد و همه رسانه‌ها و کارشناسان دنیا با حیرت می‌پرسیدند: «پس او تا‌کنون کجا بود؟!» اسماعیل‌نژاد و بسیاری از بازیکنان دیگر در این تراز، در والیبال ما حضور داشتند؛ اما جسارت استفاده از آنها وجود نداشت. به این ترتیب همه سرمایه‌های والیبال ما پشت صف ماندند و بسیاری از آنها سوختند تا در یک بازه زمانی 14 ساله، تیم ملی بزرگسالان به یک فهرست آشنا محدود شود (که با وجود این سرمایه‌های بزرگ نتوانستیم حضور روی سکوی جهانی را تجربه کنیم).
تیمی که به لیگ ملت‌ها و بعد به جام جهانی رفت، در حقیقت نتیجه جسارت کادر فنی و فدراسیون والیبال ما بود که البته در لیگ ملت‌ها خوش درخشید. در مسابقات قهرمانی جهان هم می‌توانست به مراتب بهتر از این عمل کند؛ اما چه زمانی باید هزینه ساختن آینده را پرداخت؟ ما می‌توانستیم تا 5 سال دیگر هم از ستاره‌های نامدارمان استفاده کنیم اما بعد از آن چه می‌کردیم؟
ستاره‌های نامدار والیبال ما به هر حال روزی به مرز بازنشستگی می‌رسیدند. یک روز باید جسارت تنفس بدون آنها را پیدا می‌کردیم و حالا باید اجازه دهیم جوانان ایران، خودشان را نشان دهند. تیم ملی والیبال که در دوره گذشته قهرمانی جهان، با مربی خارجی و همه ستاره‌ها به مقام سیزدهم رسیده بود، این بار با یک مربی جسور ایرانی و ستاره‌های جوانی که بسیاری از آنها، تجربه اولشان را پشت سر می‌گذاشتند، در همان خانه جدول ایستاد. دوره قبل لیگ ملت‌ها با نامداران‌مان دوازدهم شدیم و با جوانان‌مان هفتم. اتفاقی که بعد از دوره دگرگونی در تیم ملی والیبال افتاد، کاملاً قابل قبول و دفاع بود و هرگز نباید آن را در حد فاجعه، زشت جلوه دهیم. همان طور که 14 سال قبل به سعید معروف، محمد موسوی، فرهاد قائمی، شهرام محمودی، امیر غفور و... اعتماد شد تا چهره‌های شاخص والیبال ایران شوند، باید به این بازیکنان هم اعتماد کنیم. جوانانی که به اندازه اسطوره‌های تاریخ والیبال ایران استعداد دارند و ضرورت دارد ترس‌شان را از مقابله با بزرگان والیبال دنیا بریزیم. به این تیم شایسته باید افتخار و اعتماد کرد.

مربی پرتغالی در گام اول به دنبال ترمیم روحی تیم، بازگرداندن همبستگی تیمی و بررسی بازیکنان در اردوی اتریش خواهد بود. بعد از آن می‌توان درباره انتخاب ترکیب اصلی، طراحی فرم بازی و نقشه صعود صحبت کرد.

آرمن ساروخانیان
روزنامه نگار

بازگشت کی‌روش به نیمکت تیم ملی در همین زمان کوتاه واکنش‌های زیادی داشته. طرفدارانش با یادآوری عملکرد تیم ملی در جام جهانی 2018 در رویای صعود از گروه B جام جهانی 2022 هستند و منتقدانش تضمین می‌خواهند که تیم ملی این بار به مرحله حذفی برسد. کار مربی پرتغالی اما نسبت به چهار سال قبل سخت‌تر است و هر چند تیم ملی حریفان ساده‌تری دارد، جمع کردن این تیم به هم ریخته در 70 روز مأموریت پیچیده‌ای به شمار می‌رود.
نتایج خوب تیم ملی مقابل مراکش، اسپانیا و پرتغال نتیجه برنامه‌ریزی یکساله و آماده‌سازی دقیق کی‌روش بود، ولی این بار زمان بزرگترین دشمن مربی پرتغالی است. البته این به معنی بهانه‌تراشی نیست و کی‌روش باتجربه‌تر از آن است که بدون آگاهی از شرایط این مسئولیت سخت را پذیرفته باشد.
هنر بزرگ کی‌روش در روسیه طراحی دقیق نقشه‌ای برای کنترل سه حریف سخت تیم ملی بود و توانست نقاط قوت آنها را به خوبی خنثی کند تا ایران برای اولین بار در مرحله گروهی جام جهانی به 4 امتیاز برسد و با کمی شانس حتی می‌توانست بالاتر از پرتغال به یک هشتم صعود کند. این بار اما او قبل از فکر کردن به حریفان، باید تیم خودش را سر و سامان بدهد و از نظر آمادگی بدنی، روحیه تیمی و هماهنگی تاکتیکی به سطحی برساند که در حد تورنمنت معتبری مثل جام جهانی باشد.
اسکوچیچ برای تیم ملی زحمت زیادی کشید و در مرحله مقدماتی نتایج خیلی خوبی گرفت، ولی بعد از شکست مقابل کره جنوبی و الجزایر کنترل تیم را از دست داد و چنددستگی و اختلافات بین کادر فنی، بازیکنان و بعضی از مدیران شرایط نگران‌کننده‌ای را به وجود آورده بود. مربی کروات نشان داد که توان مدیریت مجموعه مهمی مثل تیم ملی ایران را ندارد و در شرایط حساسی مثل جام جهانی که همه اتفاقات زیر ذره‌بین دوربین‌ها و رسانه‌های بین‌المللی قرار دارد، ممکن بود فاجعه بزرگی در انتظار فوتبال ایران باشد.
تیم ملی در ماه‌های گذشته مثل بیماری رو به موت بوده که برای نجاتش قبل از هر چیز باید جلوی خونریزی را گرفت و بعد از آن سراغ درمان اعضای آسیب‌دیده برود. کی‌روش قبل از طراحی نقشه بازی مقابل انگلیس، ولز و امریکا باید بتواند اتحاد و همبستگی را به بازیکنان برگرداند و به اصطلاح تیمش را جمع کند. اردوی اتریش فرصت خوبی است که کی‌روش با بازیکنان درباره هدف بزرگی که در پیش است صحبت کند و تیم ملی را به ریلی که چهار سال قبل بود، برگرداند.
او پیش از رسیدن به تهران قطعاً بازی‌های اخیر تیم ملی را بررسی و آخرین وضعیت بازیکنان سابقش را پیگیری کرده است. حتی شنیده می‌شود که از فدراسیون خواسته علاوه بر فهرست اسکوچیچ نام چند بازیکن را برای دریافت ویزا اضافه کند. هرچند رسانه‌ها احتمال می‌دهند که کی‌روش بخواهد تعدادی از بازیکنان مورد علاقه اسکوچیچ را کنار بگذارد، ولی بعید است که بخواهد عوامل غیرفنی را در انتخاب‌هایش دخیل کند، مگر اینکه احساس کند این انتخاب می‌تواند به یکپارچگی تیمش آسیب بزند. استدلال این رسانه‌ها یادآوری ماجراهایی است که کی‌روش در دوره قبلی مربیگری‌اش با بازیکنانی داشت که علیه او مصاحبه کرده بودند، ولی این بار شرایط متفاوتی حاکم است و انتقادات و گلایه‌ها مربوط به زمانی است که او در تیم ملی مسئولیتی نداشته. از طرف دیگر او دوست ندارد تیمش را برای یک تورنمنت سخت تضعیف کند و تلاش خواهد کرد بهترین‌ها و آماده‌ترین‌ها را به قطر ببرد.
اروگوئه و سنگال حریفان تدارکاتی سطح بالایی هستند و کی‌روش زمان زیادی برای آماده‌سازی این دو بازی ندارد. هرچند بازی‌های اردوی اتریش تدارکاتی و دوستانه است، ولی نتایج این دو بازی می‌تواند تأثیر زیادی روی روحیه تیم و افکار عمومی پیش از جام جهانی قطر داشته باشد. سرمربی جدید تیم ملی در این دو بازی به دنبال پیدا کردن ترکیب اصلی تیمش خواهد بود، ولی از طرف دیگر نمی‌تواند با جابه‌جایی‌های زیاد خیلی ریسک کند و با شکست سنگینی به تهران برگردد.
با شناختی که از کی‌روش داریم، او قطعاً بعد از اردوی اتریش هم برای ملی‌پوشان شاغل در لیگ برتر برنامه‌ریزی می‌کند و ممکن است مثل چهار سال قبل در فاصله بازی‌های لیگ برتر یک روز در هفته ملی‌پوشان را در اختیار بگیرد. او زمان زیادی برای ساختن تیمش ندارد، ولی از هر فرصتی برای بالا بردن آمادگی بدنی و ذهنی بازیکنانش استفاده خواهد کرد. کی‌روش در مرحله اول به دنبال ترمیم روحی تیم خواهد بود و در اردوی اتریش نفرات اصلی‌اش را پیدا می‌کند و بعد از آن سراغ طراحی نقشه تیمش برای مقابله با سه حریف مرحله گروهی خواهد رفت. تنها در آن زمان است که می‌توان درباره صعود احتمالی صحبت کرد.

شجاع خلیل‌زاده دعوت می‌شود

در روزهای گذشته این شایعه مطرح شد که ممکن است کارلوس کی‌روش شجاع خلیل‌زاده را به دلیل انتقاداتی که از این مربی داشته از فهرست تیم ملی خط بزند. با این حال شنیده می‌شود که مربی پرتغالی به دنبال خط زدن مدافع الاهلی قطر نیست و خلیل‌زاده به احتمال زیاد یکی از بازیکنان تیم ملی در اردوی اتریش خواهد بود. خلیل‌زاده که در دوره اسکوچیچ یکی از مدافعان اصلی تیم ملی بود، با این شرایط همچنان فرصت خواهد داشت تا در این اردو محک بخورد و از جایگاهش در ترکیب اصلی دفاع کند.

یکی از نقاط ضعف دوران مدیریت مهدی تاج در فدراسیون فوتبال، پرونده جنجالی مارک ویلموتس بود. یک قرارداد نافرجام که جز سیاهی و حاشیه، عایدی دیگری برای فوتبال ایران به همراه نداشت. با این حال، نزدیکان به تاج اعتقاد دارند آن قرارداد، چندان هم بد نبود و این پرونده سنگین به زودی شرایط تازه‌ای پیدا می‌کند. گفته می‌شود در زمان اندک، پرونده با تسویه حساب فوری، مختومه خواهد شد.


 

قربان بردیف وقتی سرمربی تراکتور شد، بعضی‌ها بر طبل ناامیدی کوبیدند که او هم تا هفته پنجم یا ششم دوام می‌آورد اما روند تاکتیکی و امتیازگیری تراکتور نشان داد او مشغول بلند کردن جسد این تیم است. تراکتوری که فصل قبل تا یک قدمی سقوط پیش رفته بود، حالا به شرایط مطلوبی رسیده و از بحران عبور کرده است؛ بحرانی که برای مربی بزرگی چون بردیف، یک شوخی بود.


 

یک سایت آفریقایی خبر داد که راجر دسا مربی اهل آفریقای‌جنوبی به احتمال فراوان دستیار کارلوس کی‌روش در تیم ملی ایران خواهد بود. دسا در تیم ملی مصر هم یکی از دستیاران کی‌روش بود. خبر حضور این مربی در کادر فنی تیم ملی پیش از جام جهانی 2014 هم مطرح شده بود، ولی در آن مقطع حضورش در تهران منتفی شد.

 

وصال روحانی
روزنامه نگار
آنچه علیرضا دبیر در دفاع از حق و حقوق کشتی می‌گوید و دو، سه سالی است بر سر آن با سران وزارت ورزش بحث و جدل می‌کند، چندان دور از حقیقت نیست.
رئیس فدراسیون کشتی که روشی بدون تعارف و زبانی صریح برای گرفتن حق این ورزش دارد، در 6 ماهی که از سال 1401 می‌گذرد، به دفعات با معاون وزیر ورزش و برخی سران دیگر این وزارتخانه بر سر حقوق حقه و امتیازاتی که باید به این ورزش داده شود، در این مجمع و آن محفل مجادله کلامی داشته اما او در صحبت‌هایش معمولاً چیزی را نگفته است که دور از حقیقت باشد. بر عکس او فقط شرح ماوقع داده و تأکید کرده که در سال‌های معاصر به طور متوسط حدود 67درصد از مدال‌های اخذ شده توسط ایران در دیدارهای بزرگ بین‌المللی و بویژه المپیک‌ها توسط ورزشکاران رشته کشتی صید شده و بنا بر این سهم فدراسیون این ورزش از بودجه سالانه‌ای که دولت به وزارت ورزش می‌دهد اگر برابر با رقم فوق نباشد، باید بسیار بیشتر از رقمی باشد که این وزارتخانه در تقسیم ‌بندی‌های اخیر خود لحاظ کرده و به مرحله اجرا گذاشته است و آن بیلان ظاهراً از 7 درصد فراتر نمی‌رود. مدیران ارشد وزارت ورزش و بخصوص سید محمد پولادگر که بیش از هر کسی طرف صحبت و مورد خطاب و عتاب دبیر قرار گرفته، تصریح کرده که چون بیش از 40 فدراسیون ورزشی کشور زیر چتر حمایتی این وزارتخانه قرار دارند و بنیه مالی مورد نیاز به آنها تزریق می‌شود، نمی‌توان خواسته‌های دبیر را به اجرا در آورد.
پولادگر افزوده است که اگر «دبیر» فقط ورزش تحت حمایت خویش را می‌بیند، وزارت ورزش به‌عنوان متولی کل ورزش کشور باید همه فدراسیون‌ها را ببیند و نیازهای آنان را برآورده کند و چون تأمین همه نیازهای هر فدراسیونی نزدیک به غیر ممکن است، هر یک از آنها باید با قبول سهمی کمتر از مبلغ درخواستی خویش و با مدیریت لازم بر آن، ورزش مربوطه را رتق و فتق و به سوی اهدافش رهنمون کنند. البته رضا صالحی امیری هم تا زمانی که رئیس کمیته ملی المپیک بود و بعضی معاونانش بحث‌هایی از همین دست با دبیر در مجامع و گردهمایی‌ها داشتند و از این ماجرا مصون نماندند. با این اوصاف باید اکیداً پرسید که به چه اندازه و میزان باید به کشتی بودجه داد و آیا سهم و حق بایسته هر ورزشی در کشور ما همانی است که وزارت ورزش می‌دهد؟ این در شرایطی است که کمیته ملی المپیک هم در زمان برگزاری رقابت‌های مهم قاره‌ای یا جهانی و المپیک مبلغی را به‌عنوان بودجه حضور در این رقابت‌ها و حق‌الزحمه کمکی به فدراسیون‌ها اعطا و در عمل آن را ضمیمه بودجه اهدایی وزارت ورزش می‌کند. قدر مسلم این که وزارت ورزش قادر نیست 67 درصد از بودجه کل ورزش کشور را به کشتی بدهد تا بهای مستقیم و برابر با درصد مدال‌های صید شده توسط این ورزش باشد و دبیر هم بهتر از هر کس می‌داند که نه این رقم تأمین شدنی است و نه با توجه به حضور بیش از 40 فدراسیون فعال در کشور می‌توان به یک رشته – ولو بسیار موفق – این همه پول داد. بواقع دبیر با اصرار و پافشاری‌هایش روی این مسأله کوشیده است بودجه کشتی را تا آن جا که امکان پذیر است، بالا بیاورد و شاید او به 15 و حتی 13 درصد از بودجه کلی ورزش هم راضی باشد و این دور از انصاف و عدالت نیست اما سران ورزش ایران به این هم رضایت نداده و همچنان بر حق سایر ورزش‌ها هم پافشاری می‌کنند. جدالی که نتیجه آن فقط تضعیف ورزش اول کشور است.