وصال روحانی
روزنامه نگار
آنچه علیرضا دبیر در دفاع از حق و حقوق کشتی می‌گوید و دو، سه سالی است بر سر آن با سران وزارت ورزش بحث و جدل می‌کند، چندان دور از حقیقت نیست.
رئیس فدراسیون کشتی که روشی بدون تعارف و زبانی صریح برای گرفتن حق این ورزش دارد، در 6 ماهی که از سال 1401 می‌گذرد، به دفعات با معاون وزیر ورزش و برخی سران دیگر این وزارتخانه بر سر حقوق حقه و امتیازاتی که باید به این ورزش داده شود، در این مجمع و آن محفل مجادله کلامی داشته اما او در صحبت‌هایش معمولاً چیزی را نگفته است که دور از حقیقت باشد. بر عکس او فقط شرح ماوقع داده و تأکید کرده که در سال‌های معاصر به طور متوسط حدود 67درصد از مدال‌های اخذ شده توسط ایران در دیدارهای بزرگ بین‌المللی و بویژه المپیک‌ها توسط ورزشکاران رشته کشتی صید شده و بنا بر این سهم فدراسیون این ورزش از بودجه سالانه‌ای که دولت به وزارت ورزش می‌دهد اگر برابر با رقم فوق نباشد، باید بسیار بیشتر از رقمی باشد که این وزارتخانه در تقسیم ‌بندی‌های اخیر خود لحاظ کرده و به مرحله اجرا گذاشته است و آن بیلان ظاهراً از 7 درصد فراتر نمی‌رود. مدیران ارشد وزارت ورزش و بخصوص سید محمد پولادگر که بیش از هر کسی طرف صحبت و مورد خطاب و عتاب دبیر قرار گرفته، تصریح کرده که چون بیش از 40 فدراسیون ورزشی کشور زیر چتر حمایتی این وزارتخانه قرار دارند و بنیه مالی مورد نیاز به آنها تزریق می‌شود، نمی‌توان خواسته‌های دبیر را به اجرا در آورد.
پولادگر افزوده است که اگر «دبیر» فقط ورزش تحت حمایت خویش را می‌بیند، وزارت ورزش به‌عنوان متولی کل ورزش کشور باید همه فدراسیون‌ها را ببیند و نیازهای آنان را برآورده کند و چون تأمین همه نیازهای هر فدراسیونی نزدیک به غیر ممکن است، هر یک از آنها باید با قبول سهمی کمتر از مبلغ درخواستی خویش و با مدیریت لازم بر آن، ورزش مربوطه را رتق و فتق و به سوی اهدافش رهنمون کنند. البته رضا صالحی امیری هم تا زمانی که رئیس کمیته ملی المپیک بود و بعضی معاونانش بحث‌هایی از همین دست با دبیر در مجامع و گردهمایی‌ها داشتند و از این ماجرا مصون نماندند. با این اوصاف باید اکیداً پرسید که به چه اندازه و میزان باید به کشتی بودجه داد و آیا سهم و حق بایسته هر ورزشی در کشور ما همانی است که وزارت ورزش می‌دهد؟ این در شرایطی است که کمیته ملی المپیک هم در زمان برگزاری رقابت‌های مهم قاره‌ای یا جهانی و المپیک مبلغی را به‌عنوان بودجه حضور در این رقابت‌ها و حق‌الزحمه کمکی به فدراسیون‌ها اعطا و در عمل آن را ضمیمه بودجه اهدایی وزارت ورزش می‌کند. قدر مسلم این که وزارت ورزش قادر نیست 67 درصد از بودجه کل ورزش کشور را به کشتی بدهد تا بهای مستقیم و برابر با درصد مدال‌های صید شده توسط این ورزش باشد و دبیر هم بهتر از هر کس می‌داند که نه این رقم تأمین شدنی است و نه با توجه به حضور بیش از 40 فدراسیون فعال در کشور می‌توان به یک رشته – ولو بسیار موفق – این همه پول داد. بواقع دبیر با اصرار و پافشاری‌هایش روی این مسأله کوشیده است بودجه کشتی را تا آن جا که امکان پذیر است، بالا بیاورد و شاید او به 15 و حتی 13 درصد از بودجه کلی ورزش هم راضی باشد و این دور از انصاف و عدالت نیست اما سران ورزش ایران به این هم رضایت نداده و همچنان بر حق سایر ورزش‌ها هم پافشاری می‌کنند. جدالی که نتیجه آن فقط تضعیف ورزش اول کشور است.