تنها یک بازی از یورو 2020 مانده است. انگلیس و ایتالیا در فینال به مصاف هم می‌روند و این تورنمنت که پر از اتفاقات غیرمنتظره بود، به پایان خواهد رسید. ایتالیا با روبرتو مانچینی تا حالا درخشان کار کرده است. آنها توانسته‌اند اتریش، بلژیک و اسپانیا را در مرحله حذفی شکست دهند اما یک ستاره آنها در این میان چشم همه را خیره کرده: لئوناردو اسپیناتزولا. این بال تدافعی که دچار پارگی تاندون آشیل شده است، در تورنمنت امسال رکورد سریع‌ترین بازیکن را از آن خود کرد. او در یک بازی توانست به سرعت 34 کیلومتر در ساعت برسد. لوییک نگو، مدافع مجارستان هم در این آمار با او شریک است و این دو نفر در صدر جدول قرار دارند. البته مجارستان در همان مرحله گروهی در گروه مرگ حذف شد. در میان بازیکنان با سرعت بالا، کینگزلی کومان از فرانسه و کودی گاکپو از هلند هم حضور دارند. این دو نفر توانسته‌اند رکورد 33/5 کیلومتر در ساعت را به جا بگذارند.

دانیل جیمز از ولز هم دیگر بازیکنی است که در جمع پنج بازیکن برتر حضور می‌یابد. سرعت او 33/4 کیلومتر در ساعت بوده است. البته مارکوس رشفورد، هم‌تیمی‌اش در منچستر یونایتد هم تقریباً همین آمار را کسب کرده است.

هرچند بازیکنان پس از فصلی طاقت‌فرسا پا به این رقابت‌ها گذاشته‌اند، تقریباً تمامی آنها توانسته‌اند با توان بالایی در میدان حاضر شوند و زمین را بپیمایند.

از نظر پوشش زمین، پدری، ستاره جوان اسپانیا در صدر قرار دارد. رکورد خارق‌العاده او 76/1 کیلومتر دوندگی است. اگر اسپانیا به جای ایتالیا به فینال می‌رسید، این آمار او بهتر هم می‌شد.

پایین‌تر از او، جورجینیو از ایتالیا قرار دارد که پنالتی سرنوشت‌ساز بازی با اسپانیا را به گل تبدیل کرد. او 72/3 کیلومتر دوندگی داشته است. کالوین فیلیپس، بازیکن انگلیس هم با 67/3 کیلومتر در رده بعدی است. یواکیم مله، بازیکن دانمارک با 66/6 کیلومتر در رده چهارم است و آیمریک لاپورت از اسپانیا هم 65/9 کیلومتر دویده است.

از نظر دقت پاس، بازیکن صدرنشین فردی غیرمنتظره است. ریس جیمز با 99 درصد پاس‌های صحیح، در صدر جدول حضور دارد. البته این آمار جهت‌دار است، چرا که او تنها مقابل اسکاتلند در مرحله گروهی و به مدت 90 دقیقه بازی کرد اما جیمز در تنها بازی‌ای که انجام داد، توانایی بالای خود را نشان داد و کمک کرد که تیمش در آن بازی، که با تساوی بدون گل به پایان رسید، مالکیت توپ را حفظ کند.

ددریک بویاتا از بلژیک با 97/5 درصد دقت پاس نفر دوم است. متس هوملس، مدافع میانی آلمان هم با 97/3 درصد، با فاصله‌ای اندک در رده سوم قرار دارد. سپس نوبت به اریک گارسیا از اسپانیا با 96/7 درصد دقت پاس می‌رسد. اکسل ویتسل از بلژیک هم با 96/5 درصد دقت پاس، در رده پنجم قرار می‌گیرد.

انگلیس برای اولین بار در 55 سال گذشته به فینال یک رقابت مهم راه یافته است و این خبر بدی برای آنها است: مارکو وراتی، هافبک ایتالیا، با فاصله زیادی بهترین تکل‌زن یورو 2020 بوده است. او 21 قطع توپ داشته و به این ترتیب به‌راحتی در صدر جدول قرار می‌گیرد. یکی از نفرات دوم در این لیست هم ایتالیایی است: ماریو لوکاتلی که هفت تکل موفق کمتر از وراتی داشته است. اشتفان لاینر از اتریش و سرخیو بوسکتس از اسپانیا هم به اندازه لوکاتلی، یعنی 14 قطع توپ موفق داشته‌اند اما اتریش و اسپانیا از رقابت‌ها حذف شده‌اند و این دو بازیکن نمی‌توانند به آمار خود بیفزایند. در نهایت، میکولا شاراپنکو از اوکراین با 13 تکل پنجم است. این نشان می‌دهد که مردان آندری شوچنکو در چند هفته گذشته، عملکرد خوبی داشته‌اند.

 سریع‌ترین بازیکنان: 1. لئوناردو اسپیناتزولا – ایتالیا – 34 کیلومتر در ساعت؛ 2.لوییک نگو - مجارستان – 34 کیلومتر در ساعت 3. کینگزلی کومان – آلمان – 33/5 کیلومتر در ساعت 4. کودی گاپکو – هلند – 33/5 کیلومتر در ساعت 5. دانیل جیمز – ولز – 33/4 کیلومتر در ساعت

 بیشترین پوشش زمین: 1. پدری – اسپانیا – 76/1 کیلومتر 2. جورجینیو – ایتالیا – 72/3 کیلومتر 3. کالوین فیلیپس – انگلیس – 67/3 کیلومتر 4. یواکیم مله – دانمارک – 66/6 کیلومتر 5. آیمریک لاپورت – اسپانیا – 65/ 9 کیلومتر

بیشترین دقت پاس: 1. ریس جیمز – انگلیس – 99 درصد 2. ددریک بویاتا – بلژیک – 97/5 درصد 3. متس هوملس – آلمان – 97/3 درصد 4. اریک گارسیا – اسپانیا – 96/7 درصد 5. اکسل ویتسل – بلژیک – 96/5 درصد

بهترین تکل‌زنندگان: 1. مارکو وراتی – ایتالیا – 21 تکل موفق 2. مانوئل لوکاتلی – ایتالیا – 14 تکل موفق 3. اشتفان لاینر – اتریش – 14 تکل موفق 4. سرخیو بوسکتس – اسپانیا – 14 تکل موفق 5. میکولا شاراپنکو – اوکراین – 13 تکل موفق

 

مکس وینترز 

 

دیدیه دشان و روبرتو مارتنیس، مربی تیم‌های ملی فرانسه و بلژیک با وجود عملکرد ناامیدکننده‌ای که در یورو 2020 داشتند، قصد کناره‌گیری از سمت خود را ندارند.

فرانسه، مدافع عنوان قهرمانی جام جهانی یکی از مدعیان قهرمانی جام ملت‌های اروپا به حساب می‌آمد اما بعد از صعود ناپلئونی از گروه مرگ، در مرحله یک‌هشتم‌نهایی به سوئیس باخت. دشان که در سال 2012 جانشین لوران بلان شده و بادوام‌ترین مربی تاریخ فرانسه به حساب می‌آید، به شدت مورد انتقاد رسانه‌ها قرار گرفت و از احتمال جانشینی زین‌الدین زیدان صحبت کردند اما نوئل لوگره، رئیس فدراسیون فوتبال این کشور بعد از دیدار پنجشنبه با او گفت: «ظرف سه دقیقه همه چیز حل شد.» به این ترتیب دشان که 117 بار روی نیمکت فرانسه نشسته، تا پایان جام جهانی 2022 در این تیم می‌ماند. او ماه گذشته گفته بود: «شاید بعد از جام جهانی 2022 هم بمانم. بعضی‌ها می‌خواهند من را نگه دارند و برای این باید خوب نتیجه بگیرم. فعلاً قصد مربیگری در تیم باشگاهی ندارم، خیلی خوشحالم، همه شرایط مورد نظرم تأمین شده است.» فرانسه قبل از حذف به دست سوئیس پرتنش بود و در جریان دیدار با این تیم رافائل واران و بنژامین پاوار به خاطر کم کاری پل پوگبا در دفاع علناً از او انتقاد کردند. همچنین به گزارش رسانه‌های فرانسوی، آنتوان گریزمان و کیلیان امباپه هم اصلاً رابطه خوبی با هم ندارند.

مربی اسپانیایی بلژیک هم با وجود استفاده از نسل طلایی فوتبال این کشور نتوانست در یک‌چهارم‌نهایی مقابل ایتالیا کار مفیدی انجام دهد و این تیم حذف شد. مربی 47 ساله که سابقه کار در ویگان و اورتون را دارد، پنجشنبه در کنفرانس خبری گفت: «هر وقت به این نتیجه برسم که نمی‌توانم تیم را پیشرفت دهم، اولین کسی هستم که خودم را کنار می‌کشم. باخت برابر ایتالیا غم بزرگی بود اما الان باید روی مقدماتی جام جهانی در شهریور و نیمه‌نهایی لیگ ملت‌های اروپا در ماه بعدش تمرکز کنیم. همیشه حرف زدن درباره آینده‌ام برایم سخت بوده چون به من ارتباطی ندارد. باید بهترین شرایط را فراهم کرد تا این تیم بتواند کار و پیشرفت کند. من هنوز انرژی زیادی در این گروه می‌بینم، این پروژه هنوز جای پیشرفت دارد.»

مارتینس در حالی این حرف‌ها را زده که بحث‌های زیادی هست درباره اینکه برخی بازیکنان قصد بازنشستگی از تیم ملی بلژیک را دارند. نفرات کلیدی مانند توماس فرمالن، یان فرتونگن، توبی آلدرویرلد، اکسل ویتسل، کوین دبروین، ادن آزار، دریس مرتنز و کریستین بنتکه همه بالای 30 سال دارند.

منبع: دیلی میل

 

ورزشگاه ماراکانا میزبان دیداری هیجان‌انگیز خواهد بود. برزیل در خانه در فینال کوپا آمه‌ریکا، به مصاف آرژانتین می‌رود.

برزیل به دنبال دهمین قهرمانی‌اش در این رقابت‌ها است و آرژانتین هم در صورت قهرمانی، به آمار 15 جام می‌رسد.

میزبان در سال 2019 قهرمان این رقابت‌ها شد و می‌خواهد امسال در خانه از عنوان قهرمانی‌اش دفاع کند. مردان لیونل اسکالونی هم به دنبال کسب اولین جام خود در قرن بیست و یکم هستند.

برزیل با انتظارات بالایی وارد این رقابت‌ها شد و در گروهش اول شد. آنها به این ترتیب در مرحله یک‌چهارم نهایی با شیلی بازی کردند و در حالی که 40 دقیقه ده نفره بودند، پیروز شدند. مردان تیته سپس پرو را پشت سر گذاشتند و به فینال رسیدند. برزیل در دور قبلی این رقابت‌ها که باز هم در خانه آنها برگزار شده بود، در فینال توانسته بود پرو را سه بر یک ببرد. آنها امیدوارند که این نتیجه را در فینال امسال هم تکرار کنند.

برزیل به مصاف آرژانتین می‌رود که 28 سال است قهرمان کوپا آمه‌ریکا نشده است. «لا آلبی‌سلسته» این رقابت‌ها را با تساوی آغاز کرد اما سپس با پیروزی‌های پیاپی به عنوان تیم اول صعود کرد. آرژانتین در مرحله یک‌چهارم نهایی به مصاف اکوادور رفت و این تیم را سه بر صفر برد. آنها سپس با کلمبیا بازی کردند و دیدار سختی پیش رو داشتند. کار به ضربات پنالتی کشید ولی در نهایت این آرژانتین بود که بازی را برد.

آرژانتین به این ترتیب برای 29امین بار به فینال کوپا آمه‌ریکا رسید. آنها آخرین بار در سال 2016 به دیدار نهایی راه یافته بودند و در آن سال برابر شیلی شکست خوردند.

این تیم قدرتمند آرژانتین حالا به دنبال آن است که عملکردی بهتر از آن سال داشته باشد و 15امین قهرمانی خود در کوپا آمه‌ریکا را جشن بگیرد. در این صورت، آنها با رکورد تعداد قهرمانی‌های اروگوئه در این مسابقات برابری خواهند کرد.

 

برزیل در دیدار نهایی گابریل ژسوس را در اختیار ندارد. او به دلیل خطای بسیار خشنی که در برد مقابل شیلی انجام داد و منجر به اخراجش شد، دو جلسه از همراهی تیمش محروم شده است. به این ترتیب او دیدارهای نیمه‌نهایی و فینال را از دست داد.

البته برزیل جانشین خوبی برای ژسوس دارد. لوکاس پاکتا در هر دو بازی برزیل در مرحله حذفی، گل‌های پیروزی تیمش را به ثمر رسانده است. او پشت سر نیمار بازی خواهد کرد، که در پنج بازی در کوپا آمه‌ریکای امسال، دو گل زده و سه پاس گل داده است.

در انتهای دیگر میدان، مارکینیوش و تیاگو سیلوا در قلب خط دفاعی قرار می‌گیرند. این خط دفاعی چهارنفره، توانسته در مراحل حذفی، دروازه برزیل را بسته نگه دارد و آنها را به فینال برساند.

پشت سر این مدافعان، ادرسون در دروازه قرار خواهد گرفت. او در مراحل حذفی به آلیسون، دروازه‌بان لیورپول ترجیح داده شده است.

لیونل مسی، اسطوره آرژانتین در حالی پا به این میدان می‌گذارد که عملکرد فوق‌العاده‌ای داشته است. او در شش بازی در این رقابت‌ها چهار گل زده و پنج گل ساخته است. در کنار او لائوتارو مارتینس حضور می‌یابد که در هر سه بازی اخیر آرژانتین گل زده است.

لائوتارو باعث شده که سرخیو آگوئرو، مهاجم جدید بارسلونا، از ترکیب دور بماند. نیکولاس گونسالس، الخاندرو گومس و آنخل دی‌ماریا هم برای حضور در سمت چپ خط حمله سه‌نفره آرژانتین با هم رقابت می‌کنند.

خط میانی سه‌نفره آرژانتین متشکل از رودریگو دی‌پائول، لئاندرو پاردس و جیووانی لوسلسو، در این تورنمنت درخشان ظاهر شده و به نظر می‌رسد که هر سه نفر در دیدار نهایی در ترکیب حضور می‌یابند تا تعادل را به تیم آرژانتین بیاورند.

امیلیانو مارتینس، دروازه‌بان استون ویلا، در کوپا آمه‌ریکا عملکردی تماشایی داشته است و در فینال در دروازه قرار می‌گیرد. جلوتر از او، ترکیب چهارنفره خط دفاعی آرژانتین در این تورنمنت بارها عوض شده است.

منبع: Sports Mole

 

 

سال 1964 سال بزرگی برای فوتبال ایتالیا بود. اینتر هلنیو هررا در فینال جام باشگاه‌های اروپا رئال مادرید را شکست داد، رم بعد از بازی تکراری دراماتیک مقابل تورینو قهرمان جام حذفی ایتالیا شد، بولونیا هفتمین اسکودتوی خودش را برد و در دو قسمت کاملاً متفاوت این کشور، دو تا از بهترین بازیکنانی که تاریخ فوتبال این کشور به خودش دیده، متولد شدند.

اول جان لوکا ویالی به دنیا آمد. در منطقه لومباردی در شمال ایتالیا متولد شد، لوکای جوان در خانواده‌ای ثروتمند و خانه‌ای مشهور و 60 اتاقه رشد کرد. حدود پنج ماه بعد و 400 کیلومتر به سمت جنوب، روبرتو مانچینی در یک خانواده معتقد کاتولیک در شهر باستانی جزی به دنیا آمد.

شرایط زندگی و رشد آنها زمین تا آسمان فرق داشت اما عشق به فوتبال خیلی زود در هر دو پدیدار شد. ویالی از 9 سالگی سفری 45 دقیقه‌ای به تیم محلی آماتور آ اس پیتزیگتونه را شروع کرد. همان موقع‌ها در جنوب، مانچینی اولین گام‌هایش در فوتبال را برداشت. او در شش سالگی فوتبال را آغاز کرد و در تیم محلی اورورا جزی درخشید.

اگرچه ویالی کمی دیر شکوفا شد اما هیچ‌کس درباره استعداد مانچینی شک نداشت. با وجود علاقه بعضی از غول‌های ایتالیا، در 13 سالگی با بولونیا قرارداد بست. همزمان ویالی از تیم آماتور به کرمونزه رفت که آن موقع در سری C حضور داشت. ویالی نخستین بازی‌اش در این رده را در 16 سالگی انجام داد و کمی بعد نوبت مانچینی شد. 13 سپتامبر 1981، سه ماه مانده به تولد 17 سالگی‌اش، او نخستین بار در سری A بازی کرد. فصلی به یادماندنی بود و این بازیکن جوان در 30 بازی 9 گل زد تا به عنوان یکی از استعدادهای درخشان فوتبال ایتالیا معرفی شود. باشگاه‌های بزرگ به دنبالش افتادند و در نهایت به سمپدوریا رسید. پائولو مانتووانی مالک باانگیزه و ثروتمند این باشگاه ستاره‌های خارجی زیادی را جذب کرد. ترور فرانسیس و لیام برادی همان تابستانی آمدند که مانچینی آمد، گرایم سونس هم دو سال بعد اضافه شد.

با وجود جذابیت ستاره‌های جدید، یکی از تازه واردهای کم سر و صدا بزرگترین اتفاق را در تاریخ سمپدوریا رقم زد. ویالی بعد از چهار سال درخشش در کرمونزه و رساندن این تیم به بالاترین سطح فوتبال ایتالیا، طرفداران زیادی از همه جا به دست آورد بخصوص بعد از آنکه این بازیکن 19 ساله بهترین گلزن تیمش در سال صعود به سری A شد.

مانچینی و ویالی قبل از این رابطه خوبی در تیم زیر 21 سال ایتالیا با یکدیگر پیدا کرده بودند، مانچینی بارها از ویالی گفته بود و اینکه دوست دارد در سمپدوریا به او ملحق شود. تلاش‌هایش نتیجه داد. با وجود علاقه باشگاه‌های بزرگ، ویالی در سال 1984 انتخاب کرد به مانچینی و پروژه باانگیزه و هدفدار سمپدوریا بپیوندد.

در اولین فصل همکاری مؤثر این دو، سمپدوریا لیگ را در رده چهارم به پایان رساند و برای نخستین بار در تاریخش قهرمان جام حذفی ایتالیا شد. این دو 20 ساله در بازی برگشت فینال برابر میلانی گل زدند که ستاره دفاعش فرانکو بارزی بزرگ بود.

درخشش واقعی این دو اما با آمدن وویادین بوشکوف خوشفکر به عنوان مربی سمپدوریا در آغاز فصل 1987-1986 صورت گرفت. جدایی سونس و فرانسیس در پایان فصل قبل باعث شد مانچینی و ویالی تک ستاره‌های تیم شوند. این دو به «دوقلوهای گلزن» معروف شدند و سمپدوریا روندی باورنکردنی را در پیش گرفت. بعد از دو قهرمانی پیاپی در جام حذفی سال‌های 1988 و 1989 در جام برندگان جام اروپا در سال 1990 قهرمان شدند. این پایان ماجرا نبود چون سال بعد سمپدوریا برای نخستین بار قهرمانی لیگ ایتالیا را در فصل 1991-1990 از آن خود کرد.

مانچینی حالا دیگر تغییر نقش داده بود و رهبر بی‌گفت‌وگوی تیم درون زمین و تا حدی کمک مربی در بیرون زمین شده بود. ویالی هم مثل همیشه گل می‌زد و آقای گل شد؛ با توجه به سختی‌هایی که در جام جهانی 1990 ایتالیا داشت، این دستاورد بسیار بزرگی بود. آنها سمپدوریا را به بلندترین قله فوتبال ایتالیا رساندند و در این مسیر تمام افتخارات را به دست آوردند؛ قهرمانی در لیگ به معنای آن بود که سمپدوریا می‌توانست در جام باشگاه‌های اروپا بازی کند. این تیم تا فینال ویمبلی پیش رفت و تنها مغلوب ضربه آزاد دقیقه 112 رونالد کومان شد. این آخرین بازی مانچینی و ویالی در کنار یکدیگر بود. دو ماه بعد از آن شکست تلخ، یوونتوس دسته چکش را در آورد و ویالی را خرید تا دوران دوقلوهای گلزن به پایان برسد.

اگرچه مسیرهای متفاوتی را طی کردند اما همچنان به یکدیگر نزدیک ماندند. نزدیک به 30 سال بعد دوباره به هم رسیدند. مانچینی که حالا مربی تیم ملی ایتالیا شده بود، دوست قدیمی‌اش، ویالی را به پست باارزش سرپرست این تیم منصوب کرد. این انتصاب زمانی صورت گرفت که ویالی آشکارا با سرطان مبارزه می‌کرد و این تصمیم به او روحیه مضاعف داد. ویالی گفت: «کارکردن با روبرتو و دستیارانش فوق‌العاده است. او گفته ما پیر شده‌ایم اما به نظر من اگر با هم کار کنیم، جوان می‌مانیم.»

اوایل سال 2021، ویالی تأیید کرد بعد از 17 ماه مبارزه به طور کامل از سرطان بهبود یافته و هر دو برای حضور در یورو آماده شدند تا سفری که 40 سال قبل شروع شده بود، ادامه دهند. مانچینی درباره ویالی گفته: «ما رابطه‌ای داریم که فراتر از دوستی است. او برای من مثل یک برادر است.» ویالی هم در تعریف از مانچو کم نگذاشته و گفته:  «روبرتو از وقتی 14 سال داشتم، قهرمان من بوده.»

مانچینی و ویالی در دهه‌های 80 و 90 نقش مهمی در شکل گیری فوتبال ایتالیا داشتند. حالا امیدوارند این رابطه خاص بتواند محرکی برای بازگرداندن ایتالیا به روزهای پرافتخار گذشته باشد.

هر اتفاقی فرداشب در فینال یورو 2020 در ویمبلی رخ دهد، تأثیری در داستان دوستی و درک تله پاتیک این دو از یکدیگر ندارد، این چیزی است که حال همه ما را خوب می‌کند.

منبع: گاردین

 

ثروتمندترین داور دنیا

فینال یورو را سوت می‌زند

بیورن کوئیپرس، مردی که به ثروتمندترین داور دنیا معروف است، جدال تیم‌های ملی ایتالیا و انگلیس را در فینال یورو 2020 سوت می‌زند. قطار جام ملت‌های اروپا فردا شب در ورزشگاه ویمبلی لندن به ایستگاه پایانی خود می‌رسد و انگلیس، تیمی که روزهای شیرین خود را با پیروزی 2 بر یک در وقت‌های اضافه برابر دانمارک ادامه داد به مصاف تیم ایتالیایی می‌رود که در بازی اول مرحله نیمه نهایی، اسپانیا را در ضربات پنالتی شکست داد. در حالی که ایتالیا برای چهارمین بار در یورو و برای دهمین بار در فینال یک تورنمنت بزرگ بین‌المللی به میدان می‌رود، انگلیسی‌‌ها از اولین حضورشان در فینال جام ملت‌های اروپا هیجان زده‌اند.

بعد از حرف و حدیث‌هایی که دنی ماکلی هلندی با اعلام یک پنالتی بحث‌برانگیز در بازی انگلیس و دانمارک به وجود آورد، یوفا باز هم به یک داور هلندی اعتماد کرده است و این بار بیورن کوئیپرسی که درآمدش در سال 2016 حدود 11/5 میلیون پوند تخمین زده شد، فینال مهم‌ترین تورنمنت فوتبال ملی اروپا را سوت خواهد زد.کوئیپرس مؤسس مشترک سوپرمارکت‌های زنجیره‌ای «جامبو کوئیپرس» در هلند است که اسپانسر مکس فرستاپن، راننده هلندی تیم فرمول یک ردبول هم محسوب می‌شود. کوئیپرس دارای مدرک مدیریت بازرگانی از دانشگاه نایمخن هلند است و آنقدر پول دارد که همین حالا بازنشسته شود و تا پایان عمرش تنها استراحت کند. با این حال او عاشق قضاوت بازی‌های بزرگ است و تعداد بازی‌های بزرگتر از بازی فردا شب هم بسیار کم است. برای هفتمین بار است که یوفا، قضاوت یکی از فینال‌های خود را به کوئیپرس می‌سپارد. در امر قضاوت این بازی، کوئیپرس از کمک دو هموطنش ساندر فن‌روکل و اروین زینسترا بهره می‌برد. کارلوس دل‌سروی اسپانیایی داور چهارم است و باستین دانکرت از آلمان هم به عنوان داور ویدئویی (VAR) ایفای نقش خواهد کرد.

کوئیپرس پیش از این سه بار در یورو 2020 سوت زده است که دو تای آن در مرحله گروهی بوده است: بازی دانمارک و بلژیک و بازی اسپانیا و اسلواکی. قضاوت دیگر او هم در بازی تیم‌های چک و دانمارک در مرحله یک چهارم نهایی بوده است. آخرین فینالی که این مرد هلندی قضاوت کرده، فینال لیگ اروپای سال 2018 میان اتلتیکومادرید و مارسی بود که نماینده اسپانیا پیروز شد. پیش از آن هم او فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال 2014 میان رئال مادرید و اتلتیکومادرید را قضاوت کرده بود که رئالی‌ها با فتح آن دهمین قهرمانی‌شان را کسب کردند.

 

 

«نه» راموس به پیشنهاد‌های پرزرق و برق سیتی و آرسنال

سرخیو راموس بازیکن جدید پاری‌سن‌ژرمن بالاخره روز پنجشنبه به صورت رسمی به تیم پایتخت فرانسه پیوست و با این تیم قراردادی دو ساله بست. او در حالی راهی فرانسه شد که می‌توانست برای تیم‌های بزرگ دیگری مانند آرسنال و منچسترسیتی هم بازی کند. او در پایان قراردادش و به دلیل عدم توافق با فلورنتینو پرس، رئیس باشگاه در مورد تمدید قرارداد و حقوق، مجبور شد به 16 سال حضورش در رئال مادرید خاتمه دهد و به عنوان بازیکن آزاد به فرانسه رفت.

تیم‌های زیادی برای جذب راموس دست به کار شدند که در میان آنها دو قدرت فوتبال جزیره هم حضور داشتند اما مدافع اسپانیایی ترجیح داده به تیمی برود که این روزها خوب خرج می‌کند و امیدوار است که به لطف این ولخرجی‌ها بتواند فصل آینده طلسم ناکامی‌هایش در لیگ قهرمانان اروپا را بشکند.

آرسنال سعی داشت با پیشنهاد قراردادی دو ساله که به ازای هر فصل آن 15 میلیون پوند حقوق می‌داد، راموس را وسوسه کند اما سابقه ناکامی‌های این تیم در سال‌های اخیر برای کسب سهمیه لیگ قهرمانان اروپا کاپیتان سابق رئال مادرید را از فکر کردن به پیشنهاد این تیم منصرف کرد. در واقع نمایندگان و مدیربرنامه‌های راموس به قبول این پیشنهاد راغب‌تر بودند اما خود بازیکن ترجیح داد به تیمی برود که حضور در لیگ قهرمانان را برایش تضمین کند.

پیشنهاد سیتی هم دو ساله بود و در بخشی از آن راموس می‌توانست در پایان این دو سال به MLS آمریکا برود تا با یکی دیگر از تیم‌های تحت تملک مالکان سیتی یعنی نیویورک سیتی قرارداد 3 ساله ببندد اما این بار هم خود بازیکن این پیشنهاد را رد کرد. راموس به ازای هر فصل بازی در PSG، 12 میلیون یورو حقوق می‌گیرد که با احتساب پاداش‌ها به 15 میلیون یورو هم خواهد رسید.