پرسپولیس برای فینال با ایده مشخصی وارد زمین شده بود. یحیی گل‌محمدی با شناخت درستی که از اولسان داشت، با نیمکت‌نشین کردن کمال کامیابی‌نیا، چیدمان 1-3-2-4 را انتخاب کرده بود. حضور بشار رسن پشت سر مهدی عبدی و شیفت کردن دائمی امید عالیشاه و سیامک نعمتی به کانال مرکزی، عملاً پرسپولیس را در مرکز زمین صاحب برتری عددی کرده بود. در واقع عالیشاه و نعمتی وقتی که صاحب توپ نبودند، روی مدافعان کناری اولسان فشار می‌آوردند و در زمانی که مالکیت در اختیار پرسپولیس قرار می‌گرفت، به مرکز زمین متمایل می‌شدند تا بشار رسن، گزینه‌های متنوع‌تری برای پاس دادن در اختیار داشته باشد. در این وضعیت سعید آقایی و مهدی شیری وظیفه داشتند بالاتر از همیشه بازی کنند. بدین ترتیب، اولسان نه از کانال‌های کناری توان نفوذ داشت و نه بیت گارام در مرکز زمین می‌توانست مهاجم خطرناک تیمش را تغذیه کند.

البته بازی برای پرسپولیسی‌ها خوب شروع نشد. در روزی که استرس تمام 22 بازیکن را تحت تأثیر قرار داده بود، قرمزها در 20 دقیقه ابتدایی بارها با اشتباه فردی و پرسینگ هوشمندانه خط سوم و چهارم اولسان، در مناطق مؤثر زمین توپ را از دست دادند. 

در واقع، شروع بازی با برتری محسوس حریف همراه بود و دو موقعیت آشکار گل هم در همین دقایق برای اولسان شکل گرفت اما هرچه از زمان بازی گذشت، پرسپولیس به جریان بازی مسلط‌تر شد و حتی پیش از اینکه به گل برسد، کاملاً تعادل را به بازی برگرداند.

گلی که پرسپولیس را پیش انداخت، همانی بود که قبل از شروع بازی درباره آن صحبت می‌شد. ضعف بزرگ مدافعان کناری اولسان در حفظ توپ، پرسینگ به موقع سیامک نعمتی و اگرسیو بودن بشار رسن، به مهدی عبدی کمک کرد تا مهم‌ترین گل دوران فوتبالش را به ثمر برساند. این گل، نتیجه شناخت دقیق حریف و فشار آوردن روی نقاط ضعف اولسان بود. پرسپولیس از «اشتباه رایج» اولسان، به هوشمندانه‌ترین شکل بهره‌برداری کرد اما خودش هم اسیر «اشتباه رایج فوتبال ایران» یعنی سهل‌انگاری‌های گل‌درشت مدافعان شد. هر دو پنالتی اولسان، چیزی نبود جز بی‌احتیاطی افراطی فردی. احمد نوراللهی در صحنه‌ای مرتکب خطای پنالتی شد که اولسان در موقعیت آشکار گلزنی نبود و مهدی شیری هم در لحظه‌ای که هیچ نشانی از «تمرکز» در او دیده نمی‌شد، بزرگترین هدیه را نصیب حریف کرد.

به تعبیری در بازی‌ای که اشتباهات در آن تعیین‌کننده بودند، پرسپولیس یک بار بیشتر از اولسان اشتباه کرد و به همین سادگی جام قهرمانی را به کره فرستاد.

نکته دیگری که باید به آن اشاره کرد، واکنش نه چندان مؤثر پرسپولیس بعد از پذیرفتن گل دوم بود.

 برنامه‌هایی که یحیی گل‌محمدی در ابتدای بازی طراحی کرده بود و آن تمرکز برای بستن خط ارتباطی میان هافبک‌ها و مهاجم اولسان، معطوف به شرایطی بود که پرسپولیس از حریف عقب نباشد و طبیعی بود که در وضعیت جدید، ناکارآمد باشد. به نظر می‌رسد که یحیی می‌بایست خیلی زودتر به سراغ نقشه دوم (پلن بی) می‌رفت اما از دقیقه 55 که دومین گل اولسان به ثمر رسید، 20 دقیقه طول کشید تا مربی پرسپولیس شیری را از زمین بیرون بکشد، سیامک نعمتی را به خط دفاع منتقل کند و با حضور آرمان رمضانی، بازی را با دو مهاجم هدف دنبال کند. 

در دقایق پایانی، طبیعی بود که پرسپولیس تیم حمله‌ور زمین باشد و اگر این دقایق را مرور کنید، می‌بینید که اولسان در همان ارسال‌های بلندی که به مقصد رمضانی و عبدی صادر می‌شد، متزلزل و آشفته بود.

 در همان لحظات بود که مشخص شد دور زدن مدافعان کناری اولسان، کار چندان دشواری نیست و می‌شد در دقایق بیشتری از مزیت بزرگ برتری در بازی هوایی، استفاده کرد.

فارغ از کلیشه رایج «این شکست چیزی از ارزش‌های ما کم نمی‌کند»، باید به این نکته اشاره کرد که پرسپولیس بازنده سربلندی بود و باوجود محدودیت‌هایی که یحیی گل‌محمدی در استفاده از نفرات مؤثرش داشت، نمایشی هوشمندانه و آبرومند داشت.

نتیجه تست PCR تماشاگران فینال آسیا در 20 دقیقه

کارگران ملیت‌های دیگر در کنار 2 هزار هوادار ایرانی

دکتر جاوید جعفری فراهانی  مشاور استعدادیابی فولام

 

 علی کیانی موحد  

 

اگر گزارش فینال جام باشگاه‌های آسیا را از صداوسیمای ایران شنیده و یا پس از پایان بازی سایت‌ها و خبرگزاری‌ها را مرور کرده باشید، تیتر این یادداشت برای شما غریبه نیست! بارها و بارها مجریان برنامه فوتبال برتر شبکه سه به این نکته اشاره کردند که AFC به فوتبال ایران و پرسپولیس خیانت کرد و قهرمانی را از این تیم گرفت اما خیانت‌های AFC چه بود؟!

 

محرومیت عیسی

یکی از نکاتی که بسیار روی آن تأکید شد محرومیت ناجوانمردانه عیسی آل‌کثیر بود، محرومیتی ناجوانمردانه و طولانی‌مدت که امید اول گلزنی پرسپولیس را از بین برد اما هیچ‌کدام از مجریان و کارشناسان به این نکته اشاره نکردند که دفاع اولیه باشگاه پرسپولیس از عیسی آنقدر مبتدی و کودکانه بود که باعث این محرومیت شد! باشگاه پرسپولیس در دفاع اولیه بازی را بد باخت، آنقدر بد که حتی ممکن بود در تجدید نظر محرومیت بیشتر هم شود. و خواهش (!) برای بخشیدن محرومیت از سوی باشگاه به طور حتم بی‌نتیجه بود. دیگر زمان ولاپان نیست که با قالیچه و فرش و لابی‌گری بتوان محرومیت‌ها را از بین برد!

 

نبخشیدن امیری و دوستان

نکته دیگری که مجریان شبکه سه بسیار به آن اشاره کردند، این بود که پرسپولیس بازیکن تأثیرگذار نداشت و AFC می‌توانست با بخشیدن محرومان پرسپولیس راه را برای قهرمانی این تیم در آسیا هموار کند. و این دوستان حتی با خود فکر نکردند که چرا باید AFC محرومان را ببخشد؟! اگر این اتفاق برعکس می‌شد همین دوستان در حال دریدن گریبان خود AFC را به جانبداری متهم نمی‌کردند؟! اصلاً به چه دلیل AFC باید بخواهد پرسپولیس قهرمان شود؟ نکند این بازی برای مسئولان AFC هم یک دیدار ملی محسوب می‌شد؟

اولسان VAR دوست

گزارشگر بازی چند باری اولسان VAR دوست را به کار برد و اینکه چندبار VAR به کمک این تیم آمده. فوتبال و بازبینی مجدد صحنه‌های بازی مانند والیبال و کشتی نیست که شما درخواست کنید و این اتفاق بیفتد.

 اگر صحنه مشکوکی باشد داوران VAR آن را به داور بازی منتقل کرده و بعد تصمیم‌گیری در این مورد بازهم برعهده داور وسط خواهد بود.

 پس اینکه یک تیم در فینال دوبار روی اشتباهات کودکانه مدافعین حریف به وسیله VAR از روی نقطه پنالتی به گل می‌رسد، ربطی به علاقه‌اش به VAR ندارد.

  رفتن بوسه‌زن بر لوگو

شاید هم جدا شدن شجاع خلیل‌زاده تقصیر AFC بود! اینکه باشگاه پرسپولیس به بدترین شکل ممکن در این چند ماه اداره شد و کار به جایی رسید که بازیکنان این تیم که اتفاقاً جزو بازیکنان مؤثر هم بودند با جدا شدن از باشگاه دست مربی را خالی گذاشتند را تقصیر چه فردی بیندازیم؟ دست‌های پشت‌پرده AFC که از آستین وزیر ورزش و هیأت مدیره و رسول‌پناه بیرون آمده بود تا پرسپولیس ناکام بماند؟! تیمی که در راه قهرمانی است، چگونه بهترین بازیکن‌هایش به سادگی جدا می‌شوند و حتی مبلغ حق انتقالی هم از ترانسفرشان به باشگاه نمی‌رسد؟

میثاقی، عادل و چند داستان دیگر

و مهم‌ترین حاشیه‌ای که از دید گزارشگر بازی در چند روز گذشته برای فوتبال ایران و پرسپولیس از سوی AFC به وجود آمد، عدم اجازه ورود میثاقی و تیم فوتبال برتر به قطر بود چراکه سازمان صداوسیمای ایران حق پخش مسابقه فینال را خریداری نکرده است. مگر مسئولان AFC نمی‌دانند که صداوسیما دست بده نداشته و فقط می‌تواند از دیگران پول بگیرد؟ چرا توقع داشتند  وقتی می‌توان اکثر مسابقات فوتبال را بدون پرداخت پول پخش کرد، باید به آنها حق پخش می‌دادیم؟ واقعاً مسئولان AFC کم‌لطفی در حق علی فروغی کردند و تنظیمات مدارش را به هم زدند چراکه به جای موافقت با سفر میثاقی، عادل فردوسی‌پور را به قطر برده و از او خواستند بازی فینال را گزارش کند. حضور عادل در قطر تیر خلاص AFC بر پیکره نحیف باشگاه پرسپولیس بود!

 

 توهم‌های دایی جانی

شاید اگر چند وقت یکبار درباره دایی جان ناپلئون و توهماتش ننویسم، روزم شب نخواهد شد. نه اینکه خودم بخواهم بنویسم بلکه اتفاقی می‌افتد که مجبور به نوشتن می‌شوم. مدیران صداوسیمای ایران آنقدر درگیر توهم تئوری توطئه شده‌اند که فکر می‌کنند هر اتفاقی که در حال رخ دادن است، به طور حتم دشمن در آن نقش داشته که نمی‌توانند واقعیت‌های ساده را قبول کنند. و از همه بدتر اینکه تریبون سازمان را در اختیار مجری‌ای قرار می‌دهند که این توهم را به مخاطب القا کند. شاید عده‌ای از مخاطبان به حرف‌های مجری بخندند اما برخی دیگر نیز آن حرف‌ها را باور می‌کنند. به همین دلیل بود که علی پروین در انتهای برنامه فوتبال برتر از مردم خواهش کرد به سایت‌ها هجوم نبرده و فحش ندهند! علی آقا، تحریک‌کننده فحاشی مردم در صفحه اجتماعی داور جام جهانی و جام ملت‌ها و یا دیگر افراد، مگر جز گزارش‌های اشتباه و نابخردانه برخی از مجریان صداوسیما بوده؟! 

این فینال هم به پایان رسید و پرسپولیس نایب قهرمان آسیا شد اما به طور حتم هیچ چیز از ارزش‌های این تیم کم نخواهد شد!