تیم جوانان ایران ساعت ۱۱ دیروز تمرین خود را در زمین چمن شماره دو مرکز ملی فوتبال برگزار کرد.
 این تمرین پر فشار در حالی ۱۲۰ دقیقه طول کشید که بخش ابتدایی آن به انجام تمرینات هوازی با فشار مربوط به بدنسازی همراه بود. شاگردان صمد مرفاوی یک ساعت ابتدایی را به دوهای سرعتی و تمرین بدون توپ پرداختند. آنها سپس زیر نظر کادر فنی به انجام فوتبال در یک نیمه پرداختند.
 

 میروسلاو بلاژویچ سرمربی سابق تیم ملی صبح دیروز و در آستانه ۸۸ سالگی از دنیا رفت. بلاژویچ مدت ‌ها با سرطان دست و پنجه نرم می‌کرد. برانکو ایوانکوویچ سرمربی سابق ایران که در حال حاضر هدایت تیم ملی عمان را بر عهده دارد، با انتشار پیامی در اینستاگرام خود درگذشت بلاژویچ را به خانواده او «صمیمانه» تسلیت گفت. برانکو زمانی که بلاژ سرمربی تیم ملی ایران بود، به‌عنوان دستیارش فعالیت می‌کرد.
 

 سرمربی تیم امید چه زمانی انتخاب می‌شود؟ در حالی که چندی پیش حبیب کاشانی به‌عنوان سرپرست تیم امید از جانب کمیته ملی المپیک اعلام شد، اما فدراسیون فوتبال نه سرپرستی کاشانی را تأیید کرد و نه سرمربی را هنوز انتخاب کرده است.
پیش از این گفته شد محرم نویدکیا سرمربی می‌شود که از جانب هیچ مسئولی تأیید نشد.
 

دوباره داستان راه افتادن تیم ملی امید مطرح شده است و حرف و حدیث‌های مجددی پیرامون آن شنیده می‌شود که البته برای بخش وسیعی از اهالی فوتبال کاملاً حالت تکراری دارد و تقریباً عادت کرده‌ایم که در برهه‌های خاص زمانی این حرف‌ها را بشنویم. حرف‌های مملو از انگیزه و دستورات قاطع اما اقداماتی که به جایی نمی‌رسد و حاصل آن در تمام ۴۰ سال گذشته فقط ناکامی تیم ملی امید در رسیدن به رقابت‌های المپیک بوده و بس.
طی چند دهه اخیر ما بارها به رقابت‌های جام جهانی صعود کرده‌ایم و در عرصه پیکار‌های نوجوانان و جوانان نیز سابقه قهرمانی و نایب قهرمانی در آسیا و رسیدن به جام‌های جهانی را داشته‌ایم اما تیم امید به طلسم بزرگی تبدیل شده است که شکسته نمی‌شود. حالا دوباره وزیر ورزش به‌عنوان مرد شماره یک این وزارتخانه دستور تسریع در روشن شدن تکلیف این تیم را داده است و فدراسیون نیز مدعی شده که همراه با کمیته ملی المپیک قضیه را پیگیری می‌کند اما می‌ترسیم باز هم سرنوشت المپیک‌های قبلی تکرار شود و رقابت‌های فوتبال بدون ایران برگزار شود. اتفاقی که به نظر می‌رسد در شرایط عادی متأسفانه احتمال وقوع آن اصلاً کم نیست مگر اینکه در هفته‌ها و ماه‌های آینده شرایط تیم امید واقعاً متحول شود. تیمی که فعلاً حتی سرمربی هم ندارد و امید چندانی به موفقیتش نمی‌رود.
 
آخرین حضور و سال‌های جنگ
تیم ملی فوتبال کشورمان اسفندماه سال ۱۳۵۸ جواز حضور در رقابت‌های المپیک ۱۹۸۰ مسکو را به دست آورد اما با توجه به تحریم شدن این مسابقات از طرف دولت ایران، ما به پیکار‌های مذکور نرفتیم و هیچکس در آن مقطع فکر نمی‌کرد رسیدن به المپیک برای فوتبال ایران به یک آرزوی بزرگ تبدیل شود. در دهه ۸۰ میلادی کشورها این اجازه را داشتند که با تیم ملی بزرگسالان خود راهی رقابت‌های المپیک شوند به همین خاطر تیم ملی ایران پس از تحریم المپیک ۱۹۸۴ لس آنجلس، برای حضور در رقابت‌های فوتبال المپیک ۱۹۸۸ سئول ثبت‌نام کرد اما در مجموع دو بازی رفت و برگشت مغلوب کویت شد و در سال‌های پایانی جنگ نتوانست به راه خود در عرصه پیکار‌های انتخابی المپیک ادامه دهد.
 
 ناکامی با جناب سرهنگ
 از المپیک ۱۹۹۲ بارسلون قرار شد تیم‌های زیر ۲۳ سال هر کشور در پیکارهای فوتبال المپیک حاضر شوند. روی همین اصل زمستان سال ۱۳۶۹ حسن حبیبی به‌عنوان سرمربی تیم امید برگزیده شد و مأموریت پیدا کرد تا ما را به اسپانیا ببرد اما متأسفانه در همان مرحله اول پیکارهای انتخابی با وجود در اختیار داشتن بازیکنان فوق‌العاده ارزشمندی همچون خداداد عزیزی، افشین پیروانی، میرشاد ماجدی، بهزاد داداش‌زاده، یحیی گل‌محمدی و... از گردونه مسابقات حذف شدیم. در آن دوره مشکلات زیادی پیرامون تیم وجود داشت و برای نمونه بگوییم قبل از بازی رفت با قطر، کار به گونه‌ای جلو رفت که پنج بازیکن تیم ملی به فاصله شش ساعت تا قبل از آغاز مسابقه تازه به دوحه رسیدند!
ناکامی ما با سرهنگ حسن حبیبی در راه رسیدن به پیکارهای فوتبال المپیک هنگام برگزاری رقابت‌های گزینشی ۱۹۹۶ آتلانتا هم تکرار شد و این بار نسلی طلایی متشکل از مهدی مهدوی‌کیا، مرحوم مهرداد میناوند، کریم باقری، مهدی پاشازاده، نیما نکیسا، حمید مطهری، اسماعیل حلالی، ستار همدانی و... از حضور در المپیک محروم شدند. البته این نکته را هم نباید فراموش کرد که تیم ایران جواز حضور در رقابت‌های المپیک ۱۹۸۰ مسکو را با هدایت همین حسن آقای حبیبی به دست آورده بود.
 
فاجعه با مرد آلمانی
ما برای رسیدن به المپیک ۲۰۰۰ سیدنی شرایط بسیار خوبی داشتیم از بازیکنان ارزشمندی همچون مهدی مهدوی‌کیا، رسول خطیبی، علیرضا نیکبخت واحدی، جواد نکونام و داریوش یزدانی گرفته تا برگزاری اردوهای تدارکاتی در آلمان ولی متأسفانه تیم امید کشورمان در اختیار یک مربی فوق‌العاده ضعیف آلمانی تحت عنوان اگون کوردس قرار داشت و به همین خاطر نتوانستیم راه به جایی ببریم و باز هم ناموفق عمل کردیم.
 
 تلخکامی با مایلی‌کهن
در پیکارهای انتخابی المپیک ۲۰۰۴ آتن ما به مرحله نهایی مسابقات گزینشی صعود کردیم و خیلی امیدوار بودیم تا بتوانیم به این مهم جامه عمل بپوشانیم. بازیکنان خیلی خوبی هم در اختیار داشتیم از مهدی رحمتی و وحید طالب‌لو گرفته تا محرم نویدکیا، محمد نصرتی، جواد کاظمیان و...
اما متأسفانه در آن مرحله ناکام شدیم و دو شکست فوق‌العاده تلخ برابر کره جنوبی و چین آرزوهای ما را برای رسیدن به آتن پرپر کرد.
 
تیم بازنده
هدایت تیم امید ایران برای رسیدن به المپیک ۲۰۰۸ پکن برعهده وینگو بگوویچ گذاشته شده بود و به جرأت می‌توان گفت این مربی کروات اصلاً نتوانست روحیه جنگندگی و پیروزی را به بچه‌ها تزریق کند. ما نتایج خوبی نگرفتیم و اگر بخواهیم منصفانه به قضیه نگاه کنیم واقعاً شرایط حضور در المپیک را نداشتیم. آن تیم در شرایطی آماده حضور در مسابقات شد که فوتبال ما تازه داستان تعلیق را پشت سر گذاشته بود و رئیس فدراسیون نداشت.
 
فاجعه کارت زرد
تیم امید کشورمان برای رسیدن به المپیک ۲۰۱۲ لندن با یک فاجعه مدیریتی مواجه شد و به خاطر یک اشتباه که در نهایت هیچکس هم آن را گردن نگرفت در همان مراحل اول پیکارهای انتخابی حذف شد.
کمال کامیابی‌نیا که در بازی رفت و برگشت مقابل تاجیکستان کارت زرد گرفته بود و محروم به حساب می‌آمد، توسط علیرضا منصوریان سرمربی وقت تیم امید برای جدال برابر عراق به میدان فرستاده شده و همین مسأله کافی بود تا کنفدراسیون فوتبال آسیا ما را سه بر صفر بازنده کند و تیم امید با وجود امیدواری فراوان بازیکنانش، از این پیکار‌ها حذف شود! پس از وقوع این فاجعه، هیچکس آن را گردن نگرفت. از خود کامیابی‌نیا گرفته تا علیرضا منصوریان و اصغر حاجیلو که در آن مقطع سرپرست تیم بود. علی کفاشیان هم از کنار ماجرا براحتی عبور کرد تا یک حذف دیگر بر حذف‌های این تیم افزوده شود.
 حسرت به دل با خاکپور
سرنوشت تیم ملی امید ایران برای رسیدن به المپیک ۲۰۱۶ ریو هم همانند ادوار گذشته بود. ما به مرحله نهایی پیکار‌های انتخابی صعود کردیم و در آستانه حضور قرار داشتیم اما شکست در مرحله یک‌چهارم نهایی همه آرزوهای این تیم که توسط محمد خاکپور هدایت می‌شد را بر باد داد و یک المپیک دیگر هم از دست ما پرید.
 
دست خالی با استیلی
اگرچه پیکارهای انتخابی المپیک ۲۰۲۰ توکیو را با مرحوم زلاتکو کرانچار شروع کردیم اما پس از برکناری او، ابتدا فرهاد مجیدی سرمربی تیم ملی امید شد ولی اختلاف‌نظرش با حمید استیلی که در آن مقطع مدیر این تیم به حساب می‌آمد موجب کناره‌گیری مجیدی گردید. در نهایت خود استیلی تیم را به مرحله نهایی رقابت‌های انتخابی در تایلند برد. در آنجا هم به نتیجه دلخواه نرسیدیم و دوباره حسرت نصیب ما شد.
 
سردرگمی بعد از رفتن
مهدوی‌کیا
مهدی مهدوی‌کیا سال گذشته به‌عنوان سرمربی تیم امید برگزیده شد و از مرحله اول پیکارهای انتخابی هم صعود کردیم اما کاملاً مشخص بود که رابطه او با مدیران فدراسیون اصلاً خوب نیست. در نهایت پس از روی کار آمدن مهدی تاج، مهدوی‌کیا ترجیح داد کناره‌گیری کند. حالا پس از رفتن او ماه‌هاست که تیم امید در سردرگمی و بلاتکلیفی فرصت را از دست می‌دهد. امیدواریم این بار مثلث مدیریتی وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک و فدراسیون فوتبال بتوانند تصمیم درستی برای این تیم بگیرند.
 

وصال روحانی
روزنامه نگار
یکی از ایرادات اساسی فوتبال ایران کمبود هافبک‌های خلاق و بازیساز است و ایستادن یک «خارجی» در صدر جدول پاسورهای گل لیگ بیست و دوم نشانه روشن و تازه‌ای در این خصوص است.
آن بازیکن خارجی ریکاردو آلوز هافبک پرتغالی تیم تراکتور است که نیمی از 24 گلی که این تیم پس از گذشت 19 هفته از این لیگ به ثمر رسانده، محصول مانورها و پاس‌های فرصت‌شناسانه وی بوده و دیروز هم سازنده تک‌گل سه امتیازی تراکتور مقابل هوادار بود. سرخ‌های تبریزی به همین خاطر قرارداد وی را به تازگی برای دو سال دیگر تمدید کرده‌اند و این یک پیام‌رسانی قاطع و پاسخگویی صریح به خواستاران پرشمار آلوز به حساب آمده که سرآمد آنها تیم استقلال تهران بوده است. گفته می‌شود استقلال یک نامه درخواست رسمی برای انتقال او به جمع مردان خویش طی خریدهای زمستانی به تراکتوری‌ها داده و مخارج آن را هم تقبل کرده ولی پاسخ منفی شنیده.
وقتی هافبک‌های خلاق در فوتبال ما به کمترین تعداد می‌رسند و همان نفرات اندک هم فصل کم‌ثمری را پشت سر می‌گذارند، بدیهی است که یک هافبک وسط بازیساز خارجی در فرصتی کوتاه به ارج و قربی برسد که اینک آلوز در فوتبال ما به آن نایل شده است. پس از بازنشسته شدن مجتبی جباری و قاسم حدادی‌فر خلاق‌ترین هافبک وسط‌های نسل قبلی فوتبال ایران چشم‌ها و امیدها به سروش رفیعی فانتزی‌باز، محسن آذرباد تیزهوش و سعید صادقی فکور بود تا آنها در این زمینه بدرخشند و برترین پاسور گل‌های لیگ برتر شوند اما این سه نفر در فصل جاری حتی سایه‌ای از خویش نیز نبوده‌اند. رفیعی در بازگشتش به پرسپولیس هر چیزی بوده الا آن هافبک طراح و باهوشی که در دو فصل متوالی در سپاهان بیش از 13 پاس گل تماشایی برای یارانش صادر کرد و انگار که پاس‌های او در عمق دفاع حریفان روی خط‌کش گذاشته شده بود. سعید صادقی هم که طی تابستان از گل‌گهر به جمع قرمزهای تهرانی آمد، در بد بودن گوی سبقت را از رفیعی ربوده و اگر هر دوی آنها یکی دو بازی خوب را هم ارائه داده باشند، در سایر مسابقات فرقی با تماشاگران نداشته‌اند. آذرباد هم لیگ برتر امسال فوتبال کشور را با حالت تقریباً تعطیل پشت سر نهاده است.
یک دلیل توی چشم بودن آلوز استعداد و مهارت‌های او در بازیسازی و ارسال هوشمندانه پاس‌های منجر به گل برای «پرشورها» است اما سبب دیگر درخشش او و مطرح شدن فراوان کار ضعیف رقبای ایرانی وی و بیلان پرایراد آنها در رقابت‌های باشگاهی است. این هافبک‌های خواب‌رفته و رنگ‌باخته کی از خواب غفلت بیدار شده و انجام وظیفه می‌کنند؟ با توجه به قلت چشمگیر این «پاسورهای گل» و همت کافی‌شان پاسخ این سؤال مشخص نیست اما با طولانی‌تر و وسیع‌تر شدن این عارضه، قطعاً اوضاع «آلوز» و «آلوز»‌های بعدی در فوتبال ما داغ‌تر شده و قیمتی برابر با شمش‌های طلا خواهند یافت و بر سر تصاحب‌شان چه دعواها که نخواهد شد!