ایمان گودرزی
روزنامه‌نگار ورزشی
اخیراً نشریه رکورد پرتغال گزارش داد ستاره ایرانی سالی فراموش نشدنی را سپری و از او تمجید کرد. حالا یکی از رسانه‌های پرتغالی که حامی تیم پورتو است، ۵ بازیکن برتر سال ۲۰۲۲ را معرفی کرده که نام مهدی طارمی هم به چشم می‌خورد.
از نگاه این رسانه، کیلیان امباپه، لیونل مسی، روبرت لواندوفسکی، کریستوفر انکونکو و مهدی طارمی مؤثرترین بازیکنان سال ۲۰۲۲ بودند.
 طارمی فصل گذشته در لیگ پرتغال بهترین گلساز شناخته شد و پس از داروین نونیز دومین گلزن برتر این رقابت‌ها نیز نام گرفت. همین درخشش باعث شده که مشتریان زیادی به‌دنبال مذاکره با مهاجم ایرانی پورتو باشند.
 نکته قابل توجه در مورد بازیکنان لژیونر ایرانی این است که هر زمان بازیکنی از ایران در یکی از تیم‌های برتر اروپا بازی کرده است موفق شده که همیشه جزو بازیکنان تأثیر‌گذار آن لیگ و اروپا شود. شاید تعداد بازیکنانی که از ایران لژیونر می‌شوند کم باشد اما همیشه نشان داده‌اند در تیم‌های خوب اروپا حرفی برای گفتن دارند. در گذشته نیز تیم‌های آلمانی که از بازیکنان ایرانی بهره‌مند بودند نمایش بی‌نظیری از این بازیکنان به چشم دیدند. فوتبالیست‌های ایرانی همیشه نشان دادند که در شرایط ایده‌آل می‌توانند جزو موفق‌ترین‌ها باشند و تنها نبود امکانات در بسیاری از مواقع مانع شکوفایی آنها می‌شود.
 

سعید آقایی
روزنامه‌نگار ورزشی
برای ما تیم‌ورک هیچ‌وقت معنا و مفهوم ندارد. فرهنگ ایرانی با تک‌محوری خو گرفته و از همین رو در کار تیمی و مشارکت جمعی هیچ‌وقت موفقیتی متصور نیست. روحیه خودبرترانگاری و نگاه دانای کل در ناخودآگاه ما ریشه دوانده و همین سبب می‌شود که معمولاً در حرکت‌های جمعی توفیقی نداشته باشیم.
 از جمع ما کمتر نتیجه‌ای به دست می‌آید چرا که در جمع هم عادت کرده‌ایم کار خود را انجام دهیم بدون آنکه ارزیابی کنیم که آیا آن رفتار فردی به مصلحت جمع هست و آیا در راستای منافع فردی قرار می‌گیرد.
 در میان یک جمع، باز هم این فردیت است که حرف اول را می‌زند و منافع فردی جلوتر از منفعت تیمی می‌ایستد و بر آن ارجح است. فرقی نمی‌کند که این جمع چه جمعی باشد؛ جمع دوستانه، جمع خانوادگی یا جمع کاری. در همه این مجموعه‌ها معمولاً اجماعی وجود ندارد.
ما یاد گرفته‌ایم که همیشه ساز مخالف بزنیم چرا که ساز خود را بهتر از بقیه می‌دانیم.
یاد نگرفته‌ایم که در یک ارکستر این هارمونی سازهاست که یک اثر هنری خلق می‌کند و اگر در این ارکستر کسی ساز مخالف یا ناکوک بزند یا یک نت را جابه‌جا بنوازد، قطعاً آهنگی خلق نمی‌شود و هنری زاییده نخواهد شد. عجیب اینکه در ارکستر ما همه می‌خواهند سولوئیست باشند غافل از اینکه سولوئیست بودن هم معیار خود را دارد که هرگز جدای از جمع نیست. سولوئیست با وجود تک‌نوازی‌اش در خدمت جمع است و آنچه می‌نوازد در راستای نتی است که برای جمع نوشته شده. هیچ سولوئیستی در دسته ارکستر برای خودش و با نت خودش نمی‌نوازد، بلکه تک‌نوازی او برتافته از نت جمعی است. نتی که از دل یک اثر هنری می‌آید، نه یک دلخوشی شخصی.
این همان روحیه‌ایست که در همه جای زندگی ما جاری و ساریست. فردگرایی به جای تیم‌ورک. تک‌نوازی به جای ارکستر. فردیت به جای جمعیت. تکثر اجتماعی ما و چندپارگی و ضدیت در بدنه جامعه از همین روحیه می‌آید. آنجا که نظر و خواست خود را همیشه درست‌تر، برتر و مهمتر از نظر، خواست و  منفعت جمع دیده‌ایم و خواسته‌ایم. فرقی نمی‌کند کجا هستیم، چه می‌کنیم و بر سر چه موضوعی ایستاده‌ایم. همه جا و همیشه فردیت بر جمعیت ارجح است. از فرهنگ و اقتصاد گرفته تا البته ورزش. درست به همین دلیل است که ما در ورزش‌های انفرادی بسیار موفق‌تر از ورزش‌های تیمی هستیم.
 در ورزش‌های انفرادی کرور کرور مدال جهان و المپیک جمع کرده‌ایم اما دریغ از یک افتخار کوچک در ورزش‌های تیمی. این همان دلیلی است که سبب شده مهم‌ترین افتخارات ما در ورزش‌های تیمی از سطح قاره تجاوز نکند و در عرصه جهانی تنها تماشاگر باشیم. حتی والیبال که در یک دهه اخیر گوی سبقت را از بقیه ربوده و موفق‌ترین تیم ورزشی ایران محسوب می‌شود، باز هم از رسیدن به سکوی المپیک به‌عنوان مهم‌ترین افتخار بین‌المللی باز مانده؛ آرمانی که برای والیبال بدل به یک اتوپیا شده.
ناکامی تیم ملی فوتبال در جام جهانی و شکست شرم‌آور برابر انگلیس و باخت تلخ برابر امریکا اگرچه هزار و یک دلیل فنی و غیرفنی دارد اما در لابلای تمامی این دلایل می‌توان رد پای این انگاره را دید؛ فردگرایی در وجود ما ریشه دوانده. تیم ایران در جام جهانی یک ناکام بزرگ بود در حالی‌که از منظر فردی ستاره‌های ما هر کدام به تنهایی برای درخشش در جام جهانی کافی بودند و استانداردی بین‌المللی داشتند. نفر به نفر بازیکنان ایران در قیاس با بازیکنان رقبایی چون ولز و امریکا و البته دیگر نمایندگان آسیا در قطر نظیر ژاپن، کره، سعودی و استرالیا اگر نگوییم بهتر و بالاتر، بلکه همسطح بودند و چیزی کم نداشتند اما از منظر تیمی 4 نماینده دیگر آسیا موفق بودند و آبروداری کردند اما ما ناکام ماندیم. از این جمع 3 تیم به مرحله بعد رسیدند و سعودی نیز با شکست قهرمان جام چشم‌ها را خیره کرد اما تیم ما یک ناکام محض بود.
راز این تفاوت اگرچه بی‌شمار مسائل فنی و غیرفنی دارد اما فردگرایی را می‌توان در دل این ناکامی به عینه تماشا کرد. مصداق عینی این ادعا سرنوشت مهدی طارمی در تیم ملی ایران و پورتو است. طارمی درخشان‌ترین بازیکن ایران در جام بود که در بازی نخست برابر انگلیسی‌های مغرور و در همان شب شکست کابوس‌وار زهر خود را به حریف ریخت و دبل کرد. او در برابر ولز هم زمینه‌ساز اخراج گلر حریف شد و پاس گل دوم را داد اما با وجود این نتوانست برای صعود ایران کار خاصی کند. نمایش طارمی در جام جهانی و در ترکیب تیم ملی اگرچه تحسین برانگیز است اما وقتی آن را با پرفورمنس ستاره ایرانی در پورتو مقایسه می‌کنیم، حتی می‌توانیم نتیجه‌گیری کنیم که طارمی در جام جهانی برای تیم ملی کار خاصی نکرده!
طارمی در پورتو و در ترکیب اژدهای پرتغال همچون یک اژدها همه حریفان را نابود می‌کند. درخشش سحرانگیز او در پورتو به اندازه‌ایست که می‌توان او را مهم‌ترین ستاره دراگائو دانست. ستاره‌ای که برای تیمش همه کار می‌کند؛ از گل زدن تا گلسازی و البته ربودن جام‌ها. همین درخشش او را در پایان سال کهنه میلادی در کنار برترین ستاره‌های فوتبال جهان قرار داده.
طارمی در پایان سال 2022 همردیف با مسی، امباپه و لواندوفسکی در جمع مؤثرترین بازیکنان اروپا معرفی شده. طارمی فصل گذشته در لیگ پرتغال بهترین گلساز شناخته شد و پس از داروین نونیز دومین گلزن برتر این رقابت‌ها نام گرفت.
او در سالی که گذشت در مجموع ۴۸ بازی، ۲۶ گل و ۱۷ پاس گل به‌نام خودش ثبت کرد تا در ۴۳ گل پورتو سهیم باشد. قیاس این آمار رشک‌انگیز با آنچه طارمی در تیم ملی ایران در جام جهانی رقم زده، خود گویای همه چیز است؛ آنچه از دل همان گزاره قدیمی می‌آید.
 جایی که جمعیت بر فردیت ارجح است، مهدی جزو بهترین‌های اروپا می‌شود و وقتی به همان پوستین قدیمی در تیم ملی ایران بازمی‌گردد، نتیجه چیزی جز ناکامی نیست. راز ناکامی ایران و توفیق سایر نماینده‌های آسیا را باید در همین نکته به ظاهر ساده اما کلیدی بیابید.
 

هومن جعفری
خبرنگار

قرار است آخرین و بزرگترین انتقال طارمی، تابستان رقم بخورد. برای یک بازیکن در نزدیکی سی سالگی، بدون داشتن یک پاسپورت اروپایی و با حذف شدن در مرحله گروهی جام جهانی، فقط یک انتقال بزرگ ممکن است. اینکه مثلاً از پورتو به تیمی مثل چلسی برود. قبلاً علی دایی یا علی کریمی یا وحید هاشمیان به بایرن مونیخ رفته بودند اما دیگر انتقال بزرگتری را بعد از جدایی از این تیم تجربه نکردند.
طارمی هم احتمالاً برای رفتن به یک تیم بزرگ فقط همین یک شانس را دارد. سناریوهای ذهنی من برای او اینها هستند. اینکه مثلاً به یک تیم بزرگ برود، آنجا دوام نیاورد و بعد به تیم کوچک‌تر برود. مثلاً برود چلسی، بعد که نتیجه نگرفت به تیم‌هایی مثل وستهام یا استون‌ویلا منتقل شود.
یک راه دیگر که به آن فکر می‌کنم این است که به تیمی مثل چلسی برود و آنجا خوب کار کند. آنقدر خوب که چند سال نگهش دارند اما نه آنقدر درخشان که به یوونتوس و بارسلونا و رئال مادرید منتقل شود. چند سال بعدش هم به‌عنوان یک خرید درجه یک به تیم دیگری برود مثل لاکرونیا یا فیورنتینا یا گلادباخ!
اینکه طارمی می‌تواند انتقال‌های شگفت‌انگیزش را به 2 برساند و از پورتو به تیمی مثل چلسی یا لیورپول ملحق شود و در گام بعد به تیمی مثل اینتر یا اتلتیکو یا بارسلونا و رئال ملحق شود، از نظر من شدنی نیست. شاید اگر دو سه سال زودتر به جایگاه امروزش می‌رسید، این اتفاق عملی‌تر بود.
به هر حال من ارزیاب نقل و انتقالات نیستم. شاید قسمت طارمی این بود که تا چند سال آینده سالی یک تیم عوض کند و هر بار به تیمی قدرتمندتر از قبل منتقل شود! ما صرفاً بر مبنای تجارب گذشته نظر می‌دهیم.
 

سینا فتوت
خبرنگار ورزشی
سر ظهر داشتیم تفاوت‌های بین فیلم‌ها و سریال‌های خارجی با محصولات سینمایی داخلی را با دوستی بررسی می‌کردیم. فکر می‌کنم می‌شود تک تک جملات را به فوتبال ایران و لژیونرهای ایران و تفاوتشان با فوتبال خارجی و لژیونرهای آسیایی دیگر منتقل کرد و به همان نتیجه رسید.
چرا لژیونرهای کره و ژاپن در اروپا موفق‌ترند؟ دلیلش این است که خودروهای کره و ژاپن در بازار جهانی موفقند! اگر هنوز برایتان جا نیفتاده، به این فکر کنید که لوازم خانگی کره و ژاپن در بازار جهانی به‌شدت جا افتاده‌اند. به موبایل فکر کنید. موبایل‌های تولید کره و ژاپن هم در بازارهای جهانی جا افتاده‌اند. در کنار اینها، محصولات فرهنگی کره و ژاپن هم در بازارهای جهانی نمود و جلوه و فروش بیشتری دارند.
هنوز موضوع را نگرفته‌اید؟ ما با دو فرهنگ طرفیم. فرهنگی که ورود ماشین خارجی را ممنوع می‌کند تا انحصار خودرو دست شرکت‌های بزرگ بماند و فرهنگی که خودروهایش را به انواع کشورهای دنیا صادر می‌کند!
قصه این نیست که چرا بازیکنان کره‌ای و ژاپنی در اروپا جا افتاده‌اند. قصه اینجاست که هر چیزی که کره‌ای و ژاپنی است، در مارکت جهانی وضعش از مشابه ایرانی بهتر است. شما را به فکر نمی‌اندازد؟

 

امیررضا همایون
خبرنگار ورزشی
باز هم مهدی طارمی و باز هم یک افتخار دیگر. دیگر عادت کرده‌ایم که همیشه او را در اوج ببینیم. از گلزنی‌های سریالی برای پورتو گرفته تا جام‌ها و عناوین فردی. اگرچه جام جهانی مطابق میل او پیش نرفت اما او در یک جام نحس باز هم خوش درخشید و مهم‌ترین ستاره ایران بود که در قطر هم گل زد، هم پاس گل داد و هم دبل کرد. اما این درخشش پایان کار پسر بوشهری فوتبال ایران در سال 2022 نبود و طارمی در پایان سال کهنه برای دومین سال متوالی در جمع 5 بازیکن برتر فوتبال اروپا قرار گرفت.
 این فهرست از آنجا مهم است که بدانیم بازیکنان بزرگی همچون لئو مسی و کلیان امباپه ابرستاره‌های جام جهانی حضور دارند.
درخشش مهدی در پورتو بدل به یک سریال کلیشه‌ای شده که از روز نخست و تابستان 2020 که او از ریوآوه به پورتو آمد، استارت خورده. طارمی در فصل جاری برای تیم تحت هدایت سرجیو کونسیسائو در 33 بازی به میدان رفته و موفق شده 20 گل برای تیمش تا به اینجای فصل به ثمر برساند، طارمی همچنین در این فصل 10 پاس گل هم ارسال کرده. به نوعی می‌توان گفت طارمی در این فصل تنها در 3 مسابقه روی گل‌های تیمش تأثیر نداشته.
آماری که بدون شک تا پایان فصل ادامه‌دار خواهد بود و ادامه این روند شاید طارمی را در پایان فصل به‌عنوان برترین بازیکن فصل لیگ برتر فوتبال پرتغال برساند، البته در صورتی که او در پنجره نقل و انتقالات زمستانی، پرتغال را ترک نکند.