ایمان گودرزی
روزنامه نگار

جام جهانی قطر سه ایده را به کارلو آنچلوتی ارائه کرده تا مرد ایتالیایی در مورد آنها فکر کند. در مواقع لزوم او می‌تواند از ادر میلیتائو به‌عنوان دفاع راست استفاده کند. مارکو آسنسیو می‌تواند به‌عنوان یک 9 کاذب به میدان برود و اورلین شوامنی این ویژگی را دارد که در صورت نیاز در دو محور بازی کند.
 
میلیتائو در دفاع کناری
همانطور که اکثراً می‌دانند، میلیتائو در اصل یک مدافع راست بود. او 26 بازی از 37 بازی خود را برای سائوپائولو به‌عنوان مدافع کناری انجام داده بود. او در پست دفاع راست بازی می‌کرد تا از زمان پیوستنش به پورتو پستش به دفاع وسط تغییر کرد. او در تیم پرتغالی نیز ابتدا در دفاع کناری بازی می‌کرد اما کم‌کم به یک دفاع میانی تبدیل شد. ادر در پورتو 32 درصد از بازی‌ها را به‌عنوان دفاع راست انجام داد. اما در مادرید شرایط کاملاً متفاوت بود و در 107 بازی برای کهکشانی‌ها تنها یک بازی را به‌عنوان مدافع کناری به میدان رفت (8 مارس 2020، در شکست 2-1 مقابل رئال بتیس).
عملکرد نا‌امید‌کننده میلیتائو در این پست باعث شد که کارلتو اولویت خود را بعد از دنی کارواخال به ترتیب به لوکاس واسکز و آنتونیو رودیگر اختصاص دهد. اما تیته در جام جهانی تردیدی در این مورد نداشت. با نداشتن دفاع چپ سرمربی به ناچار دنیلو را به چپ برد و سمت راست را به دنی آلوز و میلیتائو واگذار کرد. انتخاب تیته در بازی‌های جام نیز ادر بود و مقابل سوئیس (1-صفر)، کره جنوبی (4-1) و کرواسی (حذف در ضربات پنالتی) میلیتائو برای زردپوشان در این پست به میدان رفت. این بازیکن آمار قابل توجهی نیز از خودش به جای گذاشت: او میانگین 5/3 دوئل موفق، 91 درصد پاس و 65 درصد سانتر موفق در هر بازی از خودش به جای گذاشت.
 
آسنسیو به‌عنوان 9 کاذب؟
مارکو در جام جهانی چندان درخشان نبود اما لوئیز انریکه همان چیزی که آنچلوتی در این بازیکن دیده بود را دید؛ شماره 9 کاذب. با وجود حرکات و شوت‌های بی‌نظیر این بازیکن این تصمیم دور از ذهن نیز نبود. مارکو در کل دوران حرفه‌ای خود 8 بار به‌عنوان 9 کاذب به میدان رفت که تنها یک گل (در مقابل کاستاریکا، این جام جهانی) به ثمر رسانده است. مارکو در این پست نشان داده که کمک زیادی به تیم می‌تواند بکند فقط باید به او فرصت بیشتری داده شود. در طول جام جهانی 2022، او در هر بازی میانگین 5/2 شوت زده داشت که تنها 5/0 آنها در چهارچوب بود. دقت پاس او 81 درصد بود و فقط 31 درصد از دوئل‌ها را برد.
 
شوامنی در دو محور
فرانسه با دو هافبک بازی می‌کند، اما آنچلوتی به نظر نمی‌رسد که 3-3-4 خود را در مادرید تغییر دهد. شوامنی که نشان داده هم به‌عنوان هافبک وسط هم هافبک دفاعی می‌تواند نقش خود را بخوبی ایفا کند با وجود این چاره‌ای جز عادت کردن به آن و ادامه یادگیری نخواهد داشت. هافبک جوان پس از یک جام جهانی فوق‌العاده به پایتخت اسپانیا برمی گردد. او تقریباً 95 درصد پاس صحیح داشت - یکی از بالاترین درصدهای کل رقابت - همچنین در 81 درصد دوئل‌های هوایی پیروز شد.
توانایی او برای ورود به محوطه جریمه حریف بی‌نظیر است. وقتی این بازیکن از زیر فشار حریف خارج می‌شود می‌تواند یک بازیکن بسیار خطرناک مقابل دروازه حریف باشد که می‌توانید صحت این قضیه را از جوردن پیکفورد بپرسید. برای دیدیه دشان، او یک بازیکن کلیدی است و در ترکیب 1-3-2-4 کشورش، جسورتر از مادرید بازی می‌کند.
   

کمتر از یک ماه دیگر اولین گرند اسلم فصل 2023 تنیس جهان به میزبانی شهر ملبورن استرالیا برگزار می‌شود و فصل جدید گرند اسلم‌های دنیای تنیس به طور رسمی آغاز می‌شود. برهمین اساس اتحادیه برترین تنیس‌بازان جهان معروف به ATP طی چند روز گذشته و با اتمام رسمی فصل 2022 برترین نفرات و رقابت‌های فصل گذشته را اعلام کرد. نکته جالب فهرست برترین‌های فصل برای اهالی قاره آسیا بخصوص غرب قاره انتخاب رقابت‌های مسترز 250 امتیازی دوحه به‌عنوان برترین رقابت‌های 250 امتیازی فصل بود؛ اتفاقی که البته جای تعجب ندارد چراکه کشور قطر طی سال‌های اخیر هزینه‌های بسیاری برای تجهیز زیرساخت‌های ورزشی خودش کرده است. بسیاری پیش از این فکر می‌کردند دولت قطر تنها برای برگزاری باشکوه بیست و دومین دوره جام جهانی تنها اقدام به افزایش زیرساخت‌های فوتبالی در کشور خودش می‌کند اما با اعلام این خبر درمی‌یابیم دولت قطر به‌دنبال برگزاری تورنمنت‌های بزرگ‌تر از جام جهانی دنیای ورزش است. به همین خاطر زیرساخت تمام رشته‌های ورزشی را در کشورش تقویت می‌کند، موضوعی که نتیجه‌اش می‌شود انتخاب رقابت‌های 250 امتیازی دوحه برای پنجمین بار به‌عنوان برترین مسترز 250 امتیازی فصل؛ البته باید توجه داشت که کشور قطر در سالیان اخیر در کنار میزبانی از رقابت‌های مختلف فوتبال و تنیس، میزبان رقابت‌هایی مانند فرمول 1 هم بوده است. باتوجه به آنچه پیش‌تر گفته شد دوحه در غرب آسیا تبدیل به یکی از مهم‌ترین قطب‌های ورزشی شده است، فرصتی که باید فدراسیون‌های مختلف ورزشی ایران از آن برای افزایش سطح ورزشکاران کشورمان استفاده کنند.

 

وصال روحانی
روزنامه نگار

نایب رئیس اول فدراسیون فوتبال ایران گفته است که ازکی‌روش می‌توان در ظرفیت‌های متفاوت استفاده کرد.  این موردی است که به سبب عدم اعلام صریح این قضیه از سوی فدراسیون همچنان مبهم مانده و حتی گذشت 25 روز از واقعه حذف «یوزها» از مرحله گروهی جام جهانی بیست و دوم هم این ابهام را نزدوده و تعلل فدراسیون در انجام وظیفه بدیهی‌اش در این خصوص طبعاً بلاتکلیفی موجود را استمرار بخشیده است.
اگر به اظهارات محمدنبی توجه کنیم، می‌بینیم که تردیدها و سؤالات برخاسته از این صحبت‌ها چندان هم کمتر از ابهام‌هایی نیست که یکسره نکردن قضیه از جانب فدراسیون خالق و بسط‌دهنده آن بوده است. از این مقام فدراسیون که لابد نظراتش ‌نشانگر طرز تصور شماری دیگر از اعضای هیأت رئیسه فدراسیون (و به واقع موافقان با ابقای کی‌روش) هم هست، باید پرسید در کدامین ظرفیت‌ها و پست‌های دیگر می‌توان از کی‌روش استفاده کرد؟ اگر این ظرفیت‌ها از جانب فدراسیون مشخص شده چرا به صراحت اعلام نمی‌شود که کدامیک از آنها از نظر فدراسیون سودمندتر و الزامی‌تر است؟ چنانچه این موضوع و ظرفیت مورد نظر فدراسیون به این مربی پرتغالی هم ابلاغ شده، نظر وی در این خصوص چیست؟
مهم‌ترین و واضح‌ترین مسأله این است که با توجه به شناخت موجود از دیدگاه‌ها و روش‌های کی‌روش او مردی نیست که پشت‌میزنشین باشد و فقط طرح و برنامه بدهد و از کارهای اجرایی دوری جوید. کی‌روش فقط ایده‌های خودش را قبول دارد و با روش‌های شخصی‌اش کار می‌کند و حتی از میان خیل کمک مربیان تحت اختیار خود که اکثر قریب به اتفاق‌شان هموطنان وی هستند، چندان مشاوره‌ای نمی‌گیرد و اگر هم توصیه‌ای را از آنها بشنود، فقط در حد همان شنیدن است و الزامی به اجرای آن نمی‌بیند و تصمیم گیرنده اول و آخر خود او است. آیا از چنین فردی که کاملاً قائم به خود و از هر گونه مشارکت فعال دور است و دستیارانش نه ترسیم‌کننده راه‌های تاکتیکی بلکه فقط درحد بازوهای اجرایی او و مهره‌هایی فاقد اختیار عمل در دست وی هستند، می‌توان خواست که اولاً برخلاف خواسته اصلی‌اش سرمربی نباشد و ثانیاً در پستی که عملاً غیر اجرایی و کمی تا قسمتی صوری است، انجام وظیفه کند؟ آیا کی‌روش پس از دو مقطع زمامداری مطلق در تیم ملی ایران که اولی 8 سال طول کشید و از شروع دومی چهار ماه می‌گذرد، حاضر است یک نقش درجه چندم غیراجرایی را بپذیرد؟ اگر به او گفته شود که مثلاً ‌مدیر فنی تیم ملی فوتبال بزرگسالان ایران یا مدیر سازمان تیم‌های ملی در تمامی رده‌های سنی شود، ‌با خلق و خو و نگاهی که از وی سراغ داریم، ‌آیا حاضر است اینها را بپذیرد؟ پاسخ این سؤال‌ها به وضوح مشخص است ولی آنچه در مورد آن هنوز ابهام احساس می‌شود، وجود کارایی و سرعت عمل لازم در نزد مدیران فدراسیون برای تعیین یک سرمربی جدید و باکفایت در صورت کنار گذاشته شدن کی‌روش و انتقال او به یک پست دیگر است. مسأله‌ای که در روزهای اخیر و بعد از بازگشت تیم ملی از آوردگاه قطر در گفتار و نحوه عمل سران فدراسیون هم کاملاً هویدا بوده و حتی نام و وصف برخی کاندیداهای احتمالی هدایت تیم ملی نشان می‌دهد که این مدیران هیچ طرز فکر واحد و مؤثر و مشخص در راه تعیین اصلح‌ترین مربی برای این تیم ندارند و فاقد هرگونه عزم جدی در این زمینه‌اند. آنها فقط مشتی اسم بر زبان می‌آورند تا به نظر برسد که به نتیجه‌ای واحد و نهایی در مورد رهبری یوزها رسیده‌اند و کارهای مربوطه را در دست اجرا دارند و البته حقیقت امر چیزی به جز این است.