رسول مجیدی
روزنامه نگار
مراکش امروز در نیمه‌نهایی به میدان می‌رود و دیگر تبدیل شده به بخشی از تاریخ دنیای فوتبال. بازیکنان مراکش با درخشش‌شان در قطر یک بار دیگر اسم این کشور را در اذهان عمومی زنده کردند و به قول گفتنی مراکش را به نقشه جهان آوردند.
البته مراکشی‌ها یک بار دیگر هم به لطف ورزش در صحنه جهانی مطرح شده بودند. آنهایی که اهل بررسی اسامی مورد علاقه هرکشور برای نامگذاری نسل جدید هستند، حتماً تعجب خواهند کرد که چرا اسم «نوال» در سال ۱۹۸۴ آنقدر پرتکرار بوده. شاید برای‌تان جالب باشید که بدانید پادشاه وقت مراکش دستور داده بود هر فرزند دختری که در روز ۸ آگوست ۱۹۸۴ به دنیا آمده نامش «نوال» باشد. دست‌کم نام رسمی و شناسنامه‌ایش.
در آن روز خاص مراکش برای اولین بار نامش در سطح جهانی مطرح شد. نوال المتوکل، دونده ۴۰۰ متر با مانع آنها موفق شد در المپیک لس‌آنجلس به مدال طلا دست پیدا کند. او اولین زن عرب جهان بود که به مدال طلای المپیک می‌رسید. اولین زن مسلمان جهان. اولین زن آفریقایی. اسمش با اولین‌ها گره خورد و نام مراکش را به رسانه‌های بزرگ دنیا کشاند. پادشاه حسن دوم آنقدر از این موفقیت خوشحال بود که شخصاً با نوال تماس گرفت و در همان تماس تلفنی به او گفت به یمن این پیروزی می‌خواهد دستور دهد همه دخترانی که در آن روز متولد شده‌اند نام‌شان «نوال» باشد.
چند روز بعد سعید عویطه هم موفق شد مدال طلای دوی ۵۰۰۰ متر المپیک را برای خود کند تا این بار پادشاه حسن دوم در پیامی بگوید: «شما دو نفر مراکش را روی نقشه جهانی آوردید.»
دو سال بعد مراکش تبدیل شد به اولین کشور مسلمان و البته آفریقایی که موفق شده تیم فوتبالش را به مرحله حذفی مسابقات جام جهانی برسد. سال ۱۹۸۶ برای آنها فوق‌العاده بود و خاطرات مکزیک را هیچوقت فراموش نمی‌کنند. گرچه آن دوره خیلی زود به آلمان غربی در مرحله یک‌هشتم نهایی باختند و حذف شدند.
بار دیگری که آنها دوباره در حال شاد کردن مردم‌شان به وسیله ورزش بودند، سال ۲۰۰۴ بود. این بار در تونس موفق شدند به فینال جام ملت‌های آفریقا راه یابند ولی در بازی آخر جلوی میزبان کم آوردند. بعدها خالد فوهامی، دروازه‌بان آن تیم گفت: «ما در فینال اعتماد به نفس لازم را نداشتیم. امیدمان کم بود. مثل شیرهای بدون دندان شده بودیم.»
مدافع راست آن تیم فینالیست کسی نبود جز مردی که سه ماه پیش هدایت مراکش را در میان ناامیدی منتقدین برعهده گرفت؛ ولید رکراکی. مربی موفق رده باشگاهی مراکش که در آن فینال تلخ ۲۰۰۴ عضو مهمی از تیم بود و حالا شاید رکن اصلی موفقیت تیم ملی فوتبال کشورش در قطر باشد.
مراکش به کمک او بعد از ۳۸ سال دوباره به نقشه جهان برگشته و حتی اگر دو بازی آینده‌اش را ببازد تا ابد در‌باره آنها و موفقیت‌شان در جام جهانی ۲۰۲۲ حرف زده خواهد شد.   

وصال روحانی
روزنامه نگار

وقتی تیم ملی فوتبال ایران با قبول دو باخت در سه دیدارش در گروه دوم جام جهانی 2022 وداعی زودهنگام با این مسابقات را تجربه کرد،  بسیاری از ناظران گفتند که معدل سنی بالای یوزها سبب‌ساز این رویداد بوده و این تیم پیرتر از آن بود که بتواند بار سنگین سه مسابقه فیزیکی سخت طی 9 روز را سرفرازانه بر دوش‌های فرسوده خود حمل کند.
این یک برآورد صحیح نشان می‌داد زیرا تیم ایران با میانگین سنی 5/29 سال نه تنها مسن‌ترین تیم گروه خود تلقی می‌شد بلکه سن و سال‌دارترین تیم کل جام به شمار می‌آمد و هیچ‌یک از 31 تیم دیگر حاضر در آوردگاه قطر به اندازه تیم ما مسن نبودند. با این حال پس از رسیدن کرواسی به مرحله نیمه پایانی جام طرز تلقی فوق لاجرم رنگ باخت و اعتباری را که پیش‌تر در ذهن‌ها داشت،  از دست داد. نه تنها کروات‌ها به لحاظ آمار سنی یکی از سه تیم نخست جدول پیرها به شمار آمده‌اند،  بلکه سه هافبک نامدار این تیم به سرکردگی لوکا مودریچ بزرگ،  مجموعاً بیش از صد سال سن دارند و در سایر خطوط سه‌گانه این تیم نیز رد پای پیری و البته تأثیرگذاری بزرگ عامل سنی کاملاً محسوس و از سبب‌های بارز کسب پیروزی برای کروات‌ها بوده است.
 
فاکتورهای دیگری هم هست
به این ترتیب موضوع سن و سال و تأثیر آن بر نتایج تیم‌ها دست کم در تورنمنت‌های بزرگ باید با نگرشی سوای آنچه شرحش آمد،  مورد بررسی قرار گیرد و از تعبیرهای سطحی و فاقد ژرف‌نگری پرهیز شود. تعبیرهایی که حاکی از شکست خوردن تقریباً قطعی در صورت مسن بودن و کسب پیروزی‌های پرتعداد در صورت جوانگرایی است و اگر این مصداق کلی وجود داشت،  نه کرواسی پیر باید مثل جام جهانی قبلی (2018) باز به مراحل نهایی رقابت‌ها می‌رسید و نه تیم‌های جوان شده‌ای مانند سنگال،  امریکا و استرالیا به صعود از گروه خود در جام 2022 نایل می‌آمدند. سن البته مهم و اثرگذار است و دوندگی‌ها و جنگندگی‌ها را کم یا زیاد می‌کند اما تنها عامل تأثیرگذار بر نتایج مسابقات نیست و فاکتورهای دیگری مانند فن و تاکتیک و به واقع نحوه طراحی هر مسابقه از سوی تیم‌های حاضر در میدان و چگونگی اجرای آن هم در ترسیم نتیجه هر دیداری سهم بسزایی دارد.
 
بلای جان یا عامل پیروزی؟
به واقع بهترین تعبیر این است که بگوییم کدام تیم تدبیرها،  روش‌ها و راهبردهای بهتری را برای مسابقات خود انتخاب می‌کند و چگونه و با کدامین ساز و کارها آنها را به اجرا در می‌آورد. شما می‌توانید پیر و به لحاظ معدل سنی در سطح بالایی باشید اما با اجرای درست تاکتیک‌های مفید و به واقع با مدبر بودن در انتخاب و اجرای روش‌ها به پیروزی برسید و از قضا مسن بودن در این زمینه‌ها نه تنها سد راه نیست بلکه تسهیل کننده راه عبور از موانع و حائل‌های موجود است. در عین حال شما می‌توانید یک تیم جوان و دونده را در اختیار داشته باشید و با انتخاب تاکتیک‌هایی نادرست و با مدبر نبودن در عرصه برخوردهای میدانی به سوی شکست سوق یابید و در این زمینه‌ها چون جوان و کم‌تجربه هستید و سیاست لازم را برای چرخاندن امور ندارید،  معدل سنی پایین بلای جان‌تان شود و به سبب مدبرنبودن ناکام شوید.
 
مربیان ما کم آوردند
در یک جمع‌بندی نهایی کروات‌ها به این دلیل در جام جهانی امسال هم بسیار خوب نتیجه گرفتند که با طراحی زلاتکو دالیچ سرمربی هوشیارشان از عامل سن بالا و تجربه فراوان نفرات خود بیشترین بهره را برای تدوین عقلایی‌ترین طرح‌ها و اجرای بهینه آن گرفتند و سن بالا نه بلای جان‌شان بلکه ممد حیات برای آنها و اسباب ناکامی حریفان شد. تیم مسن ایران هم به این علت ناکام ماند که مربیانش به سرکردگی کارلوس کی‌روش به شدت محتاط در طراحی فنی مسابقات خود به وضوح کم آوردند و راههای پراشتباهی را پیمودند و چون تدبیر‌های مؤثر به حد کفایت نداشتند و هوشیاری لازم ضمیمه کارشان نبود و بیش از حد دفاعی و منفی عمل می‌کردند، ناکام ماندند. اینها فقط زاییده سن نیست بلکه محصول میزان تدبیر انسان‌ها است و اگر روش‌ درست و لازم را داشته باشید،  حتی پیری هم به یکی از محسنات شما در راه کسب توفیق‌ها تبدیل می‌شود.   

داوطلب ۷۶ ساله جام جهانی قطر ۲۰۲۲:
حضور من در جام‌جهانی بیشتر از مسی است
بیلهر،  مرد ۷۶ ساله آلمانی یکی از ۲۰ هزار داوطلب شرکت کننده در جام جهانی امسال است که تعداد حضور او در جام جهانی با مسی برابری می‌کند و از اولین حضورش در خاورمیانه هیجان‌زده است. او در قطر از عملیات رسانه‌ای در استادیوم ۹۷۴،  یکی از هشت مکان پیشرفته مسابقات و اولین استادیوم موقت و جداشدنی در تاریخ جام جهانی فوتبال،  پشتیبانی می‌کند.
او درباره اینکه کار داوطلبانه را از کجا آغاز کرد، گفت: «من در تمام عمرم عاشق فوتبال بودم و با اینکه معلم ورزش و ریاضی بودم،  اما فوتبال بخش جدا نشدنی زندگی‌ام بود.  من بازیکن فوتبال نیز بودم و پس از بازنشستگی،  شروع به داوطلب شدن در رویدادهای بزرگ کردم.  اولین تجربه من جام جهانی فوتبال ۲۰۰۶ آلمان بود که از همان جا عاشق این کار  شدم. من در پنج جام جهانی فیفا،  در سال‌های ۲۰۰۶،  ۲۰۱۰،  ۲۰۱۴،  ۲۰۱۸ حضور داشتم و الان هم در قطر ۲۰۲۲ مشغول به کارم‌. همچنین در جام جهانی ۲۰۱۱ زنان نیز داوطلب بودم به همین دلیل گاهی به شوخی می‌گویم که تعداد حضورم در جام جهانی بیشتر از مسی است.
 این در واقع اولین تجربه حضور من در جهان عرب است و تاکنون،  سخاوت و میهمان‌نوازی مردم قطر مرا تحت تأثیر قرار داده است.  من لحظات به یاد ماندنی زیادی را اینجا تجربه کرده‌ام. قسمت خوب ماجرا  این بود که داوطلبانی که از تمام نقاط جهان اینجا جمع شده‌اند من را شناختند.  این جام جهانی فضای فوق‌العاده و دوستانه‌ای دارد و دیدن طرفدارانی که به شکلی مسالمت‌آمیز و با احترام با یکدیگر جشن می‌گیرند،  بسیار لذتبخش است.»
او که اعلام کرده بود جام جهانی  ۲۰۱۸ در واقع آخرین رویداد او به عنوان یک داوطلب است،  اما پس از مرگ غیرمنتظره همسرش،  تصمیم به حضور در قطر گرفت.
بیهلر با تجربه‌ای که در این سال‌ها کسب کرده به رسانه‌هایی که برای پوشش حضور دارند کمک می‌کند و وظیفه مدیریت عکاسان برای حضور در استادیوم نیز به عهده او است.
 

دروازه‌بان سابق انگلیس:
پیکفورد می‌توانست جلوی گل اول را بگیرد
بن فاستر دروازه‌بان سابق تیم ملی انگلیس می‌گوید جردن پیکفورد شماره یک فعلی سه‌شیر در اولین گلی که انگلیس در بازی مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی 2022 قطر مقابل فرانسه دریافت کرد،  مقصر بوده است.
در آن بازی که با پیروزی 2 بر یک فرانسوی‌ها خاتمه یافت،  پیکفورد 28 ساله دو بار دروازه‌اش باز شد که اولین بار در دقیقه 17 توسط اورلین شوامنی بود و طبق تشخیص فاستر،  سنگربان اورتون می‌توانست جلوی ورود این توپ به دروازه‌‌اش را بگیرد. فاستر 39 ساله که در ماه سپتامبر بازنشسته شد برای باشگاه‌هایی از جمله استوک،  منچستریونایتد،  وست بروم و واتفورد بازی کرد. او بر این باور است که بیشتر دروازه‌بان‌های لیگ برتری می‌توانستند جلوی ضربه شوامنی را بگیرند. او در شبکه‌‌های اجتماعی گفت: «حدود 25 یا 26 یارد فاصله بود،  بلینگهام حدود 25 یارد از دروازه فاصله داشت و توپ از بین پاهای او گذشت.
شرایط طوری نبود که پیکفورد نتواند مسیر توپ را تشخیص دهد،  درست است؟ باید به سمت توپ شیرجه می‌زد،  می‌دانید منظورم چیست؟ فکر می‌کنم اکثر دروازه‌بان‌های لیگ برتر می‌توانستند توپ را بگیرند  و واقعاً چنین نظری دارم. من فکر نمی‌کنم که ضربه شوامنی غیرقابل مهار بود. همچنین فکر نمی‌کنم که جایی زده شد که نتوان آن را گرفت. به نظر من اگر صحنه گل را به خود پیکفورد نشان دهید،  او خودش هم تسلیم خواهد شد و خواهد گفت که می‌‌توانست بهتر عمل کند.»