آه، گروه پرتغال و اروگوئه و این یعنی کریستیانو رونالدو و لوییس سوارس هم رسیدند، شاید برای آخرین بار. این دو سال‌های درخشانی در رئال مادرید و بارسلونا داشتند و حالا دیگر به آخر خط نزدیک شده‌اند. این فرصت پایانی برای دو ستاره فوتبال است که در بزرگترین تورنمنت این رشته خودی نشان دهند. تیم دیگر گروه غنا است که رویارویی‌اش با اروگوئه یادآور بازی یک‌چهارم‌نهایی جام جهانی 2010 است؛ مسابقه‌ای که در ثانیه آخر سوارس با دست نگذاشت توپ وارد دروازه‌اش شود و اگرچه اخراج شد اما تیمش به نیمه‌نهایی رسید. کره جنوبی هم نماینده آسیایی این گروه است که برای صعود به مرحله بعد کار بسیار سختی دارد.

      پرتغال
رونالدو گفته تا یورو 2024 به فوتبال ملی ادامه می‌دهد اما در 37 سالگی شرایط باشگاهی خوبی ندارد و حتی اگر فرم بدنی و فنی خود را حفظ کند، این آخرین فرصت او برای درخشش در جام جهانی است. رکورددار گلزنی ملی ششمین جام جهانی خود را تجربه می‌کند اما هرگز به فینال نرسیده، در جام جهانی 2006 بیش از همیشه نزدیک شد که در نیمه‌نهایی به آلمان میزبان باختند. بعد از آن در سال‌های 2010 و 2018 در یک‌هشتم‌نهایی حذف شدند و در 2014 از گروه خود بالا نرفتند. البته این تیم در رقابت‌های دیگر موفقیت‌هایی داشته از جمله اینکه در یورو 2016 و بعد در نخستین دوره لیگ ملت‌های اروپا در سال 2019 به ‌عنوان قهرمانی رسیده است. تیم نهم رنکینگ جهانی از طریق پلی‌آف به جام جهانی آمده و می‌شود گفت به نوعی متخصص صعود از پلی‌آف شده است؛ این سومین حضور پیاپی تیم در جام جهانی از این طریق است.
رونالدو با وجود سن بالای خود می‌تواند اثرگذارترین بازیکن تیم باشد، او در 190 بازی 117 گل زده و بر همین اساس منبع اصلی گل در تیم فرناندو سانتوس او است. البته موفقیتش تا حد زیادی به ژوائو کانسلو و حرکات و سانترهایش از سمت راست بستگی دارد. مصدومیت دیوگو ژوتا هم باعث شد فرصت بازی در سمت چپ خط حمله به رافائل لیائو برسد که در 14 بازی این فصل سری A شش گل زده و چهار پاس گل داده است.

      اروگوئه
اروگوئه تنها سه و نیم میلیون نفر جمعیت دارد اما با وجود کوچکی‌اش، تا به حال دو بار قهرمان جهان شده است. تیم چهاردهم رنکینگ جهانی با مربیگری دیگو آلونسو که بعد از 15 سال جای اسکار تابارس را گرفت، صعود از گروه را هدف اولیه خود فرض کرده. آلونسو وظیفه سختی دارد. او باید از امثال دیگو گودین، ادینسون کاوانی، مارتین کاسرس، فرناندو موسلرا و سوارس آخرین توشه را بگیرد ضمن اینکه از نیروی جوانی بازیکنانی مانند داروین نونیس، فاکوندو پلیستری، مانوئل اوگارته و آگوستین مارتینس بدرستی استفاده کند. از خوش‌شانسی بازیکنان باتجربه دیگری در اختیار او هستند که در دوران اوج بازی خود هستند، رودریگو بنتانکور، فدریکو والورده، نیکلاس دلاکروز، لوکاس توریرا و ماتیاس وینا از آن جمله‌اند. به طور خاص والورده فصلی رؤیایی را با رئال مادرید سپری می‌کند و در 18 بازی این فصل در رقابت‌های مختلف هشت گل و دو پاس گل به‌نام او ثبت شده. انرژی و دقت او همراه با قدرت شوتزنی‌اش در بسیاری از بازی‌ها برای رئال راهگشا بوده و 90 دقیقه در دفاع و حمله مشارکت دارد. او جام جهانی قبلی را به‌دلیل مصدومیت از دست داد. اما سوارس و کاوانی؛ دو بازیکنی که روی هم در 265 بازی ملی 126 گل زده‌اند. سوارس با ناسیونال قهرمان اروگوئه شده و در 14 بازی هشت گل زده و کاوانی در هفت بازی برای والنسیا چهار گل به ثمر رسانده است. توانایی‌های آنها غیرقابل انکار است اما باید دید با فشار فیزیکی جام جهانی کنار می‌آیند یا سن بر آنها غالب می‌شود.

کره جنوبی
دو دهه بعد از چهارمی در جام جهانی وطنی، کره جنوبی به‌دنبال صعود از مرحله گروهی است. تیم بیست و هشتم جهان در 11 دوره متوالی جام جهانی حاضر بوده اما پس از جام جهانی 2002 تنها یک بار از مرحله گروهی عبور کرده که در سال 2010 به وسیله تیم همگروهش در این دوره، اروگوئه حذف شد. کره در 13 بازی آخرش در مرحله گروهی تنها سه برد داشته که بزرگترین آنها، پیروزی بر آلمان معروف به «معجزه کازان» در دوره قبل بود. پائولو بنتو وقتی در سال 2018 مربی کره شد این تیم در رده پنجاه و هشتم جهان بود اما تیم 30 رتبه بالا آمده است. انتظارات زیادی از سون هئونگ مین وجود دارد؛ مهاجم تاتنهام که فصل قبل همراه با محمد صلاح کفش طلای لیگ برتر را به دست آورد اما این فصل را چندان موفق شروع نکرده و در 19 بازی در رقابت‌های مختلف تنها پنج گل زده و دو پاس گل داده است. او در 106 بازی ملی خود 35 گل زده و 17 پاس گل داده و در دو حضور قبلی‌اش در جام جهانی سه گل زده است. کیم مین جائه، مدافع ناپولی که در کنار کیم یونگ گوون باتجربه، قلب دفاع را تشکیل می‌دهد، روی ضربات ایستگاهی گلزن است و بازیکن مقتدری در انتهای زمین کره جنوبی است.
این تیم در شش بازی آخر خود 12 گل زده و پنج گل خورده و این نشان می‌دهد به‌دنبال آسیب زدن به رقیب از هر طریق است. بازی اول کره با اروگوئه است و اگر بتوانند از آن امتیاز بگیرند، می‌توانند برای صعود به مرحله حذفی شانس داشته باشند.

      غنا
«ستارگان سیاه» تیم شصت و یکم رنکینگ فیفا هستند و پایین‌ترین رتبه را در میان 32 تیم حاضر در این رقابت‌ها دارند. غنا در سال 2006 برای نخستین بار در جام جهانی حاضر شد و دو بار دیگر در سال‌های 2010 و 2014 در این رقابت‌ها بازی کرد. غنا در سال 2021 به میلووان رایواچ رو آورد که بهترین عملکرد این تیم را در سال 2010 رقم زده بود اما در ژانویه 2022 و چند هفته قبل از بازی پلی‌آف با نیجریه اخراج شد و جای خود را به اوتو آدو بازیکن سابق غنا داد. آدو خوش‌شانس بوده که اخیراً بازیکنان دوملیتی زیادی به ترکیب غنا اضافه شده‌اند. محمد کودوس یکی از بازیکنان تأثیرگذار آژاکس در این فصل بوده که در 20 بازی در رقابت‌های مختلف 9 گل زده و اگر چه در تیم هلندی شماره 9 کاذب بازی می‌کند، در تیم ملی با حضور اینیاکی ویلیامز، کودوس یا در پست بال بازی می‌کند یا پشت سر مهاجم به کار گرفته می‌شود، اما کودوس مطمئناً تهدید بزرگی برای دروازه رقبا است هر جا که باشد. ویلیامز در 13 بازی این فصل لالیگا پنج گل زده و یک پاس گل داده و می‌خواهد نخستین بار در یک تورنمنت بزرگ برای غنا بازی کند. او بعد از یک بازی ملی به اسپانیا پشت کرد و غنا را انتخاب کرد. او رکوردهای عجیبی دارد، شش سال و نیم است که در تمام بازی‌های لیگ برای اتلتیک بیلبائو به میدان رفته و 240 مسابقه متوالی با این تیم بوده یعنی مصدومیت کمترین احتمال را در مورد او دارد.



 

جام جهانی به دلایل مختلف عالی است اما شاید یکی از هیجان‌انگیزترین جنبه‌های آن، فراهم کردن عرصه‌ای برای بازیکنان کمتر شناخته شده است تا در تورنمنتی جهانی خودشان را ثابت کنند. هواداران فوتبال عاشق بازیکنانی می‌شوند که در ابتدای دوران حرفه‌ای خود در یک جام بزرگ می‌درخشند و آینده‌ای طولانی در پیش دارند. در قطر، بازیکنان زیادی با این ویژگی‌ها هستند و برخی نسبت به دیگری شناخته شده‌ترند که می‌توانند اثر بزرگی در تیمشان بگذارند. به تعدادی از جوان‌های آینده‌دار حاضر در جام جهانی می‌پردازیم:
 
برندون آگویلرا

او در اسفند اولین بازی‌اش را برای کاستاریکا انجام داد اما آنقدر خوب بود که جزو تیم اعزامی به قطر باشد. این هافبک هجومی 19 ساله در تیم گوانا کاستکا درخشید و در تابستان به ناتینگهام فارست منتقل شد هر چند به‌صورت قرضی در تیمش ماند.

 آلخاندرو بالده

بعد از مصدومیت خوسه گایا، بالده به تیم ملی اسپانیا دعوت شد بعد از فصل خوبی که در بارسلونا داشت. این مدافع چپ 19 ساله که توان بازی در راست را هم دارد، در نوکمپ بازیکن ثابت شده و در باشگاه او را جانشین خوردی آلبا می‌دانند، حالا در قطر ذخیره آلبا است.
 
جود بلینگهام

برنده جایزه پدیده سال 2022 در بوروسیادورتموند روز به روز بهتر می‌شود و جای تعجب است اگر در ترکیب اصلی انگلیس قرار نگیرد. این بازیکن 19 ساله در این فصل حتی کاپیتان دورتموند هم شده و خیلی بعید است جو حضور در بزرگترین عرصه فوتبالی جهان او را تحت تأثیر قرار دهد.
 
جویسون بنت

 او مرداد سال گذشته جوان‌ترین بازیکن تاریخ تیم ملی کاستاریکا شد و در تابستان راهی ساندرلند در چمپیونشیپ شد. این بال 18 ساله شروع خوبی در «گربه‌های سیاه» داشته و فرمش در تیم ملی هم خوب بوده. در بازی پلی‌آف صعود به جام جهانی مقابل نیوزیلند، پاس گل پیروزی‌بخش جوئل کمپبل را او داد قبل از اینکه در شهریور مقابل کره‌جنوبی گلزنی برای تیم ملی را با دو گل آغاز کند.
 
زنو دباست

در بلژیک او را که پرورش یافته آکادمی اندرلخت است، ونسان کمپانی جدید می‌دانند. این مدافع میانی 19 ساله از ابتدای فصل درخشیده و در شهریور اولین بازی ملی‌اش را انجام داد. با توجه به خونسردی دباست در حمل توپ و تجربه‌اش برای بازی در دفاع سه نفره، می‌تواند در ترکیب اصلی تیم روبرتو مارتینس باشد، آن وقت علاقه امثال لیورپول و بوروسیادورتموند هم بیشتر می‌شود.
 
 
بلال الخنوس

دعوتش به تیم ملی مراکش تا حدی تعجب‌آور بود چون به خاطر شروع خوبش در این فصل بازیکن ثابت خنک شده بود. این هافبک هجومی که سابقه بازی ملی ندارد، 18 ساله است و با توجه به مصدومیت امینه هریت شاید فرصت بازی به دست آورد.

گاوی

تقریباً یک سال پیش از سوی لوییس انریکه برای لیگ ملت‌های اروپا به تیم ملی اسپانیا دعوت شد در حالی که شناخته شده نبود و در این مدت توانایی خود را نشان داده. هافبک 18 ساله بارسلونا به همراه دیگر جوان تیم، پدری، نه تنها آینده خط میانی اسپانیا است بلکه حال این تیم هم دست این دو است.
 
عبدالفتاوو عیساهاکو

 تابستان پارسال در رقابت‌های زیر 20 سال آفریقا بهترین بازیکن تورنمنت شد در حالی که 16 سال بیشتر ندارد و همان موقع چشم استعدادیاب‌های اروپا را گرفت. مهاجم 18 ساله غنا پای چپ وحشتناکی دارد و مورد توجه لیورپول قرار گرفته بود تا اینکه در تابستان به اسپورتینگ رفت.
 
گارانگ کول

 جوان‌ترین بازیکنی که بعد از هری کیول 1996 به تیم ملی استرالیا دعوت شده و اولین بازی‌اش را در شهریور برای ساکروز انجام داد. کول 18 ساله اگرچه هرگز در ترکیب اصلی سنترال کوست مارینرز در لیگ استرالیا قرار نگرفته اما در 13 بازی تعویضی شش گل زده و سه پاس گل داده. او را شبیه عثمان دمبله می‌دانند و موافقت کرده در ژانویه به نیوکاسل برود.
 
هانیبال مجبری

 هافبک تونسی در سال 2019 از موناکو به منچستریونایتد آمده و با وجود درخشش در تیم ملی نتوانسته در تیم اول شیاطین سرخ بازی کند. او البته به بیرمنگام قرض داده شده و باید منتظر بازی‌های خوبش در جام جهانی باشیم.
 
یوسف موکوکو

 جوان‌ترین بازیکن جام جهانی 2022 که امروز 18 ساله شد. او در رده جوانان رکوردهای زیادی بر جای گذاشته و در این فصل نشان داده در میان بزرگترها هم می‌تواند تأثیرگذار باشد. او که متولد کامرون است، در این فصل شش گل و شش پاس گل برای دورتموند داشته و در قطر بیشتر تجربه‌اندوزی می‌کند تا اثرگذاری اما اگر فرصت بازی به او رسید و درخشید، تعجب نکنید.
 
جمال موسیالا

 شاید بهترین بازیکن بوندس‌لیگا در سه ماه ابتدای فصل 2023-2022 باشد که روی 22 گل بایرن‌مونیخ تأثیر مستقیم داشته. ستاره سابق تیم جوانان چلسی و انگلیس تازه 19 سال دارد و قرار است بازیکنی کلیدی در خط حمله آلمان باشد که تصمیم دارد به عملکرد ضعیف اخیر خود در تورنمنت‌های بزرگ پایان دهد.
 
سیمون انگاپاندوتنبو

 بعید است که این دروازه‌بان 19 ساله بدون سابقه بازی ملی برای کامرون بازی کند اما قطر تجربه خوبی برای انتخاب سوم «شیرهای رام نشدنی» برای دروازه خواهد بود. او تنها یک بازی برای تیم‌ ب مارسی در لیگ‌های رده پایین فرانسه انجام داده است.
 
آنتونیو سیلوا

 تقریباً هیچ فاصله زمانی نبوده از مرداد که نخستین بازی‌اش را برای تیم اول بنفیکا انجام داد تا الان که یکی از پرطرفدارترین مدافعان میانی جهان شده و دعوت به تیم ملی پرتغال هم پاداش عملکرد عالی‌اش در رده بزرگسالان است. سیلوای 19 ساله که به خاطر بازی‌های خوبش در لیگ قهرمانان مورد توجه منچستریونایتد، رئال مادرید و لیورپول قرار گرفته، حتی می‌تواند در تیم فرناندو سانتوس بازیکن اصلی شود.
 
ژاوی سیمونز

 وقتی در تابستان تصمیم گرفت از پاری‌سن‌ژرمن به پی‌اس‌وی آیندهوون برود خیلی‌ها شانسی برای حضورش در قطر متصور نبودند اما بازیسازی که سابقه بازی ملی ندارد با درخشش در پی‌اس‌وی نظر لویی فان‌خال را جلب کرد. پسر شگفت انگیز سابق بارسلونا که الان 19 سال دارد، برای تیم جدیدش 10 گل زده و چهار پاس گل داده. او حالا آماده است پتانسیلی را که در چند سال گذشته در آکادمی نشان داده، در جام جهانی تکرار کند.

جوردن هندرسون حالا یکی از بازیکنان ارشد تیم ملی انگلیس به حساب می‌آید و بعد از ناکامی در دو تورنمنت مهم اخیر برای موفقیت برنامه دارد. او لذت بالابردن جام را بخوبی می‌داند، هیچ بازیکنی در تاریخ باشگاه لیورپول مثل او به‌عنوان کاپیتان شش جام مختلف را در یک سال بالای سر نبرده البته در 11 سال حضورش در آنفیلد شکست‌های دردناک زیادی را تجربه کرده، او با لیورپول پنج فینال را باخته، دو بار با یک امتیاز اختلاف قهرمانی لیگ برتر را از دست داده آن هم با امتیازاتی که برای قهرمانی در 27 دوره از 30 دوره لیگ برتر کافی بود.
هندرسون به فورفورتو می‌گوید: «بخشی از موفقیت، رنج‌های قبلی است. باید از شکست عبور کنی، باید از لحظات بد بگذری، سخت بکوشی تا به جایی که می‌خواهی برسی.»
لیورپول شکست تلخی در فینال سال 2018 لیگ قهرمانان مقابل رئال مادرید داشت اما سال بعد قهرمان این مسابقات شد که بزرگترین لحظه فوتبالی هندرسون بوده. این هافبک متولد ساندرلند حالا امیدوار است موفقیت باشگاهی را در تیم ملی تکرار کند: «آسان نیست اما امیدوارم بعد از شکست در فینال یورو 2020 اشتیاق و اراده لازم برای اینکه یک قدم دیگر برداریم، داشته باشیم. اما من می‌دانم چقدر سخت است، جام جهانی جای بهترین تیم‌های جهان است.» انگلیس در یورو یک قدم جلوتر از جام جهانی 2018 رفت که در نیمه‌نهایی‌اش مغلوب کرواسی شدند. این بازیکن 32ساله ادامه داد: «اما باید همان ذهنیت لذت بردن از لحظه را حفظ کنیم، لذت ببریم از اینکه در جام جهانی نماینده کشورمان هستیم و با لبخند بازی کنیم کاری که در تورنمنت قبلی انجام دادیم.» او 13 سال داشت که در بازی انگلیس با ترکیه در استادیوم لایت توپ جمع‌کن بود. در آن بازی در سال 2002 مایکل اوون مهاجم تیم اسون گوران اریکسون بود. هندرسون متولد 1990 است و نخستین خاطرات او از تماشای جام جهانی به آن گل اوون به آرژانتین مربوط می‌شود: «چقدر عالی بود، او جوان بود و آن گل یکی از شیرین‌ترین خاطرات من از جام جهانی است.» در جام جهانی بعدی در کره جنوبی و ژاپن، هندرسون زودتر به مدرسه می‌رفت تا بازی‌هایی را که ساعت هفت و نیم صبح به وقت انگلیس شروع می‌شد، تماشا کند: «تفاوت زمانی آن جام را خیلی خوب یادم هست. می‌توانستیم زودتر به مدرسه برویم و قبل از شروع درس، بازی‌ها را تماشا کنیم. برای من در آن سن و سال اتفاق مهمی بود.» آن بازی‌های صبح زود شامل شکست انگلیس برابر برزیل در یک‌چهارم‌نهایی هم می‌شد.