از احسان اصولی می‌پرسند تا نیم فصل دوم از VAR رونمایی می‌شود؟ عضو هیأت رئیسه و سخنگوی فدراسیون می‌گوید: «ما هدف‌گذاری‌مان را برای شروع نیم‌فصل دوم گذاشتیم، اما قولی نمی‌دهیم و تلاش خواهیم کرد. به این جهت که برخی اتفاقات غیرقابل پیش‌بینی وجود دارد و ممکن است که کار به تأخیر بیفتد.» اگر قرار به سعی کردن و قول ندادن باشد و پیش‌بینی واضحی از آینده نباشد، پس فرق شما با مردم عادی چیست؟
 

پس از مذاکرات کارلوس کی‌روش و مهدی محمدنبی در قطر با مدیران باشگاه الاهلی قطر، قرار شد شجاع خلیل‌زاده و محمد حسین کنعانی زادگان با توجه به تعطیلی لیگ ستارگان برای حضور در تمرینات تیم ملی به ایران بیایند‌. تاج پس از این در تماس با رئیس فدراسیون قطر، بحث بازگشت این مدافعان را پیگیری کرد و شیخ حمد نیز از باشگاه الاهلی خواست شرایط حضور آنها را در اردوی ایران فراهم کنند.

اعلام مخالفت‌های حمیدرضا گرشاسبی درباره همراهی نکونام با تیم ملی، هر بار با بی‌توجهی فدراسیون فوتبال همراه شده است. او همچنان تأکید می‌کند: «نمی‌دانیم با چه زبانی اعلام کنیم که این قضیه -حضور نکونام در تیم ملی- اصلاً تمام شده است.» او در پاسخ به سؤالی مبنی بر انتخاب دستیار ایرانی دیگر برای کی‌روش، گفت: «این را فدراسیون باید جواب بدهد ولی صحبتی که داشتیم این بود که نکونام در فولاد می‌ماند.»

 

یک بار دیگر روند خصوصی‌سازی دو باشگاه پرطرفدار فوتبال پایتخت در دستور کار قرار گرفته اما سیاست‌های متضاد مسئولان امر سبب شده که استقلال و پرسپولیس نه زنگی زنگی باشند و نه رومی رومی و روش اخیر خصوصی‌سازی آنها نیز همان خط غیرعقلایی قبلی را تعقیب می‌کند. این خط را که پول اداره دو باشگاه را نهادهای خصوصی و خیل هواداران بپردازند اما کوچک‌ترین حق رأی و سهمی در تعیین روش کار و نحوه گرداندن این دو باشگاه نداشته باشند پیشنهادی که بدیهی است هیچ سرمایه‌گذاری آن را نپذیرد و همین حالا هم هزاران هزار هواداری که برگه‌های سهام مالکیت این دو باشگاه را خریده‌اند، دائماً می‌پرسند که بهره آن کجاست و اگر ثمره آن مشارکت در تعیین خط مشی باشگاه است چرا هیچ تماسی با آنها گرفته نمی‌شود و مشورتی صورت نمی‌پذیرد.
 
حلقه‌های ناپیوسته یک زنجیره مبهم
سازمان خصوصی‌سازی شش هفت سال پیش هم تا مرز واگذاری سرخابی‌های پایتخت به بخش خصوصی پیش رفت و کار به مزایده‌های نهایی هم کشیده شد و اگر به ثمر ننشست، به این سبب بود که اهلیت برندگان مزایده احراز نشد.
چه در آن زمان‌ها و چه در یکی دو سال اخیر که طرح واگذاری با همت مسئولانی دیگر پیگیری شده، زحمات سران این سازمان قابل تقدیر بوده و دلسوزی به خرج داده و واقعاً خواستار پیشرفت امور بوده‌اند اما روش‌های انتخابی، ساز و کارهای موجود و حاصلی که به جای می‌ماند، هرگز به سطح مطلوب و روالی مثبت ارتقا نیافته و کار همیشه می‌لنگیده است. این بار روند فروش سهام به هواداران و بازیکنان و سایر اعضای سابق باشگاه در رأس امور قرار گرفت و این روند به‌عنوان قدم نخست از اسفند سال پیش اجرایی شد اما 8 ماه و اندی پس از آن تاریخ ابهام درباره فرجام این پروسه و چگونگی کار در مراحل بعدی واگذاری همچنان وجود دارد و کمتر کسی می‌داند قسمت‌های آگهی این پروسه از چه مواردی شکل می‌گیرد و اگر بنا بر تحقق یک به یک این امور به ترتیب و توالی مشخص است، حلقه‌های مختلف این زنجیر چگونه به یکدیگر پیوند می‌خورند.
 فقط در ظاهر
سال‌ها است که پول اداره پرسپولیس و استقلال را دولت می‌دهد و وزارت ورزش که بازوی اصلی دولت در امر ورزش است آنها را حمایت و تغذیه سازمانی و تقویت استراتژیک می‌کند اما حالا که اصرار فیفا و «AFC» برای خصوصی شدن همه باشگاه‌های فوتبال جهان به اوج خود رسیده و گریزی از آن وجود ندارد، مسئولان امر در این زمینه در ایران به نحوی جدی‌تر از گذشته وارد کارزار شده‌اند.
مشکل آنجا ایجاد می‌شود که راه انتخابی خصوصی‌کنندگان این دو باشگاه ایجاد یک چهره ظاهراً «خصوصی» و مکانیسم خودکفایی صوری برای آنها اما اداره واقعی سرخابی‌ها در خفا با همان ابزار گذشته و روش‌های دولت است. بواقع تلاش سران ورزش حول این محور است که سرخابی‌ها همچنان با آیین‌ها و ملاحظات و آدم‌هایی مدیریت و رتق و فتق شوند که تاکنون مد نظر قرار داشته و مورد وثوق بوده‌اند ولی نما و نمادی از آنها به سران فوتبال قاره کهن و کل فوتبال جهان ساطع شود که بوی اتکا به سرمایه‌های خصوصی را بدهد و رها از هر قید و بند دولتی بنظر برسد. سیاستی که در دفعات قبلی مؤثر واقع نشده و بعید است که این مرتبه هم پیروز و بر اذهان حاکم شود و سرخابی‌ها را از مخمصه برهاند و واقعاً خصوصی کند و به تبع آن راه بازگشت‌شان به مسابقات قاره‌ای را – البته در صورت کسب استانداردهای حرفه‌ای – بگشاید.

مسابقات جام جهانی ۲۰۲۲ قطر از ۲۹ آبان آغاز می‌شود و کمتر از ۲۰ روز دیگر تا شروع این دوره از مسابقات باقی مانده است.
طبق اعلام فیفا، تیم‌های شرکت‌کننده در این رقابت‌ها باید لیست نهایی و ۲۶ نفره بازیکنان خود را قبل از ۱۴ نوامبر (۲۳ آبان) ارسال کنند. فدراسیون جهانی هم یک روز بعد، لیست بازیکنان تمام کشورها را منتشر خواهد کرد.
لیست نهایی تیم‌ها باید از میان بازیکنانی انتخاب بشود که نامشان در لیست اولیه وجود داشته است. علاوه بر این، فیفا اعلام کرد تغییر و جایگزین کردن بازیکن جدید توسط تیم‌های ملی بعد از ارسال لیست نهایی امکانپذیر نیست مگر در صورت بیماری یا مصدومیت جدی یک بازیکن آن هم با ارسال مدارک و مستندات قابل تأیید.
تغییر لیست نهایتاً ۲۴ ساعت قبل از شروع اولین بازی تیم درخواست دهنده عملی خواهد بود و فدراسیون مربوطه باید این موضوع را با ذکر تمام اطلاعات بازیکن و کپی پاسپورت به فیفا اطلاع بدهد. تیم ملی ایران در جام جهانی با انگلیس، امریکا و ولز در گروه دوم قرار دارد.

هافبک یوونتوس در آستانه از دست دادن بازی با ایران در جام جهانی است. مسابقات جام جهانی 2022 دقیقاً 20 روز دیگر به میزبانی قطر آغاز می‌شود. تیم ملی کشورمان در این رقابت‌ها در گروه دوم با تیم‌های ملی امریکا، انگلیس و ولز رقابت می‌کند.
تیم ملی امریکا قبل از این مسابقات با بحران مصدومیت مواجه شده است. دو روز پیش رسانه‌های این کشور از غیبت لوکا د لا توره، هافبک سلتاویگو به‌دلیل مصدومیت در جام جهانی خبر دادند.
در جدیدترین خبر نشریه «گازتا دلو اسپورت» ایتالیا آمده است: مصدومیت وستون مک کنی ستاره یوونتوس نگران‌کننده است. دوری او از میادین حداقل 2 هفته است و این مدت باعث می‌شود تا این بازیکن در آستانه از دست دادن جام جهانی باشد. هافبک ۲۴ ساله یوونتوس در این فصل در ۱۱ بازی سری‌آ و ۵ دیدار لیگ قهرمانان اروپا برای تیمش بازی کرده است. او در بازی هفته گذشته یوونتوس با لچه مصدوم شد.
دیدار تیم ملی کشورمان با امریکا در تاریخ 8 آذر است.
 

وصال روحانی
روزنامه نگار
رضا مهاجری، سرمربی تیم فوتبال نفت مسجدسلیمان پس از باخت 1-5 این تیم مقابل ذوب‌آهن در واپسین روز قبل از تعطیلی یک ماه و نیمه لیگ بیست و دوم برتر فوتبال کشور در مصاحبه‌هایش گفت شکست‌های سنگین اخیر این تیم آبروی شغلی وی را در معرض نابودی قرار داده اما اشاره‌ای به این نکته مهم‌تر نکرد که ضعف‌های فراوان خود او و عجزش در روبه‌راه کردن کارهای آشفته نفت مسجدسلیمان چه لطمات سنگینی را به این باشگاه وارد کرده و تا چه میزان برای نفتی‌ها سوء اعتبار به بار آورده است.
به ثبت رسیدن 25 گل خورده در 11 دیدار اول این تیم در رقابت‌های امسال لیگ برتر فوتبال کشور نفتی‌ها را به رده چهاردهم جدول رده‌بندی تنزل داده و با دو تیم قعر جدولی ملوان و صنعت نفت همسایه کرده است. به واقع تنها حسن برخاسته از رگبار گل‌های خورده نفت مسجد سلیمان بالا رفتن شمار گل‌های به ثمر رسیده در هفته‌های ششم تا یازدهم لیگ امسال بود و اگر شاگردان مهاجری در آن هفته‌ها شکست‌های متعدد پنج، چهار و سه گله را متحمل نمی‌شدند، معدل گل‌های آن هفته‌ها بسیار پایین می‌آمد و ضعف توان تهاجمی تیم‌ها بیش از این چهره نشان می‌داد و لیگ و مسئولان آن و به واقع کل فوتبال ایران این شرایط و قابل قبول شدن نسبی میانگین گل‌های زده شده در هر هفته را مدیون رضا مهاجری و تیم او هستند. تیمی که در هفته‌های مورد بحث به کمترین حریفی نه گفت و با لطف و مهربانی (!) هر چه بیشتر قفل دروازه خود را برداشت و اجازه داد رقبا به هر تعداد و به هر شکلی که می‌خواهند گلزنی کنند.
به واقع فقط تعطیل شدن لیگ به سبب در پیش بودن جام جهانی 2022 بود که به الطاف بیکران نفت مسجدسلیمان به سایر تیم‌های لیگ موقتاً پایان بخشید و گرنه معلوم نبود با روالی که تیم مهاجری در پیش گرفته، نفت در چهار هفته باقی مانده از نیم فصل اول لیگ باید چند توپ دیگر را از کیسه خود بیرون می‌کشید. همین حالا هم 25 گل خورده در 11 هفته اول لیگ که تیم مسجدسلیمانی برجای نهاده، یک رکورد نادر و جدیدی در زمینه گل‌های دریافتی در تاریخ برگزاری لیگ‌های ایران است و بسیار بعید می‌نماید که حالا حالاها تیم دیگری به آن برسد. شاید در صورت قطع نشدن موقتی روند برگزاری لیگ آمار گل‌های خورده نفت در چهار هفته بعدی به 40 گل هم می‌رسید و اگر تغییری وسیع و عاجل در وضعیت و برنامه‌های کاری این تیم داده نشود قطعاً همین شکست‌های سنگین استمرار خواهد یافت.
اینکه چگونه مهاجری به جای تأکید بر لزوم بازیابی اعتبار فوتبال تیم نفت صحبت از لطمات وارده به اعتبار خودش می‌کند، مسأله تأسف‌آوری است اما عجیب‌تر از آن واکنش مدیران این باشگاه به این همه شکست‌های هولناک و تبعات آن است که چنان خنثی و ناپیدا بوده که هر فوتبالدوستی حتی در سایر استان‌ها از این همه بی‌توجهی و منفعل و بی‌تفاوت بودن حیرت‌زده می‌شود و نمی‌داند که چه بگوید. مهاجری و نفت می‌توانند به این ببالند که سیلاب گل‌های خورده‌شان لیگ برتر را از اتهام عقیم و کم گل بودن و رویکردهای بیش از حد تدافعی کمی تا قسمتی رهایی بخشیده‌اند اما معلوم نیست فوتبال ما چگونه می‌خواهد با داشتن چنین تیم‌ها و مربیان و مسئولانی سر بر آورد و به سطوحی بالاتر از امروز برسد.