سید علی بلندنظر
روزنامه‌نگار

 در دهه 90 پسری از بنتو ریبیرو پیدا شد که اروپا را مبهوت کرد و بهترین مهاجم دوران مدرن فوتبال شد. در آوریل 2008، یک نفر را به اتهام تهدید سه زن به پلیس ریودوژانیرو معرفی کردند و اگرچه او تبرئه شد اما همین اتهام برایش خیلی گران تمام شد چون قراردادهای تجاری‌اش به ارزش 8/4 میلیون دلار فسخ شد، همسرش برای مدتی او را ترک کرد و رسانه‌های برزیل به‌شدت از او انتقاد کردند. برای هوادارانش البته اهمیتی نداشت چون فقط می‌خواستند زودتر از جراحی زانو ریکاوری شود و پیراهن تیم باشگاهی‌اش در برزیل را بپوشد.
آن مرد، رونالدو لوییز نازاریو دلیما بود که به پدیده، رونالدوی اصلی یا از نظر برخی به رونالدوی چاق مشهور است؛ بهترین مهاجم عصر جدید فوتبال که سه جایزه بازیکن سال فیفا، دو توپ طلا و بیش از 400 گل در کارنامه‌اش دیده می‌شود.
ما البته لحظات بزرگ او را به یاد داریم، آن گل استثنایی برای بارسلونا، اشک‌هایش در فینال جام جهانی 1998 که به نمایش خارق‌العاده چهار سال بعد منجر شد. هت‌تریک او در اولدترافورد و تشویق ایستاده هواداران و قهرمانی جام یوفا با اینتر. زمان گذشته و از دوران حرفه‌ای درخشان او مجموعه‌ای از ویدیوهای یوتیوب باقی مانده اما نباید فراموش کنیم او هیجان‌انگیزترین فوتبالیست 25 سال گذشته است که هر وقت به زمین می‌آمد لذتی کودکانه داشت و این چیزی است که امروز نایاب شده.
 رونالدو در تمام ششصد و چند بازی‌اش مثل کودکی بود که برای اولین بار آب می‌بیند و می‌خواهد سرش را در آن فرو کند، شما هم هر چقدر می‌خواهید برایش سوت بزنید، او کار خودش را می‌کند و لذت می‌برد. حتی در اواخر دوران بازی‌اش که وضع مالی خوب و زانوهای بدی داشت، مشتاق بازی بود.

 جام جهانی 1994
تیم قهرمان برزیل در جام جهانی 1994 ترکیب عجیبی بود. دونگا با آن تکل‌های کارساز و فوتبال ساده‌اش، برانکو با آن ضربات از 40 متری و روماریو، سلطان محوطه جریمه و در این تیم رونالدو به دنیا لبخند زد. دقایقی بعد از به آسمان رفتن پنالتی روبرتو باجو، یک پسر 17 ساله جام قهرمانی جهان را لمس کرد. گزارشگر امریکایی می‌گفت: «این هم شماره 20، رونالدوی شگفت‌انگیز. او را ندیده‌ایم اما می‌گویند بازیکن خاصی است.»
در 14 ماه منتهی به جام جهانی امریکا، رونالدو در 47 بازی برای کروزیرو 44 گل زد. این گل‌ها را ببینید، پرتره زیبایی از یک هنرمند جوان هستند، ترکه‌ای و سرتراشیده که مدافعان برزیلی را سرگردان می‌کند. در نوامبر 1993 رونالدو با زدن پنج گل در برد 6 بر صفر تیمش مقابل باهیا به شهرت رسید. چند ماه بعد در بازی کوپالیبرتادورس با بوکا جونیورز سختی‌های یک پسر 17 ساله به اوج رسید. در بازی رفت در لابومبونرا تیم سزار لوییس منوتی او را نشان کرده بود با همان خشونت رایج در امریکای جنوبی اما برای انتقام زیاد صبر نکرد. سه هفته بعد در بازی برگشت در آوریل 1994 توپی را در فاصله 50 متری دروازه میهمان گرفت و با عبور از سه مدافع و دروازه‌بان حریف گل زد، گلی که بعدها خیلی تکرار شد و او را در فهرست برزیل در جام جهانی 1994 قرار داد و استعدادیاب‌های اروپایی به دنبالش افتادند.

 سرنوشت متفاوت
اگر او در جام جهانی بازی می‌کرد شاید سرنوشت متفاوتی برایش رقم می‌خورد. سر الکس فرگوسن تازگی‌ها گفته می‌خواسته او را به اولدترافورد بیاورد اما نخواسته درگیر ماجراهای اجازه کار در انگلیس شود. تصور کنید تیمی که رونالدو در نوک حمله‌اش باشد و رایان گیگز و اریک کانتونا تغذیه‌اش کنند. لویی فان‌خال هم می‌خواست او را به آژاکس ببرد تا جای پاتریک کلایورت و نوانکو کانو را بگیرد اما به توصیه روماریو، به پی‌اس‌وی آیندهوون رفت با 83/3 میلیون پوند به همان اندازه‌ای که لیورپول برای فیل باب پول داد.
در پیروزی 5 بر 4 پی‌اس‌وی مقابل بایرلورکوزن در جام یوفا سه گل زد و برای نخستین بار به هواداران اروپایی معرفی شد. این بازی را نگاه کنید، کار هیچ نوجوانی نیست بخصوص که یک ماه از آمدنش به اروپا بیشتر نگذشته و هیچ یک از حرف‌های هم‌تیمی‌ها را نمی‌فهمد. فصل با 35 گل در 36 بازی در رقابت‌های مختلف به پایان رسید اما یکی از بازی‌های خاطره‌انگیز او در آن فصل مقابل آژاکس بود که تیمش 4 بر یک باخت و او موفق به گلزنی نشد. فان درسار، رایزیگر، بلیند، رایکارد و دی بوئر شاید بهترین خط دفاعی تاریخ باشگاه را تشکیل داده بودند و تیم پایتخت بدون شکست قهرمان شد اما جوان قرمز و سفیدپوشی روی یک صحنه چهار ستاره جهانی را به حیرت وا داشت. ابتدا مایکل رایزیگر، بعد رایکارد، بعد دی بوئر و در آخر ادگار داویدز. اگر واکنش در کلاس جهانی ادوین بزرگ نبود، بازی عالی رونالدو با یک گل تکمیل می‌شد.

 یک فصل استثنایی
به دلایل مختلف فصل دومش در پی‌اس‌وی با موفقیت کمتری همراه بود اگرچه در 21 بازی 19 گل زد و قهرمانی جام حذفی را به دست آورد. به خاطر بی‌نظمی در تمرین، با دیک ادووکات اقتدارگرا درگیر شد و مهم‌تر اینکه نخستین مصدومیت جدی دوران حرفه‌ای خود را در زانوی راست تجربه کرد. خوشبختانه به آمادگی رسید و فصل را خوب تمام کرد. حالا دیگر همه تیم‌های بزرگ اروپا او را می‌خواستند.
 یک سال حضورش در بارسلونا استثنایی بود. هر بازیکن و تیمی که مقابلش قرار می‌گرفت و قرار بود متوقفش کند، ناکام بود و اگر الان تکه فیلم‌های آن موقع را تماشا کنید، از کار پا و تکنیک‌های جذابش ذوق‌زده می‌شوید. مربی بارسلونا در آن فصل سر بابی رابسون بود و دستیارش ژوزه مورینیو.
در تابستان 1997 به تیم ملی برزیل ملحق شد تا در کوپا امریکای بولیوی شرکت کند. او بازی در تیم ملی را در سال 1994 و بازی دوستانه با آرژانتین شروع کرده و با 20 گل زده برای تیم امید و بزرگسالان برزیل به کوپا آمد. فرم بارسلونا را به تیم ملی آورد و ستاره تورنمنتی بود که پنجمین قهرمانی برزیل در آن به دست آمد. در دقیقه 78 فینال مقابل میزبان هم در حالی که بازی یک-یک مساوی بود، با رد و بدل کردن پاس با دنیلسون گل زیبایی زد که زبان گزارشگر بازی را بند آورد؛ مثل همیشه دست‌هایش را به نشانه شادی باز کرد مانند یک ققنوس بر فراز استادیوم.

انتقال به اینتر
درباره جدایی رونالدو از بارسلونا چیزهای زیادی گفته می‌شود، برخی می‌گویند ایجنت‌های او خواستار قرارداد جدیدی بوده‌اند که باشگاه قبول نکرده و دیگران می‌گویند وقتی قرار شده اینتر دو برابر به او دستمزد بدهد، مذاکرات را رها کرده‌اند. به هر حال با 47 گل در 49 بازی و قهرمانی در جام برندگان جام، اینتر مبلغ فسخ قرارداد بازیکن سال فیفا را پرداخت و با 19 میلیون پوند به میلان رفت. در 22 مارس 1998 هفدهمین گل خود در سری A را در دربی دلا مادونینا مقابل میلان زد. بعد از 75 دقیقه دوندگی دسایی، مالدینی و دونادونی و البته تلاش‌های پاتریک کلایورت و ژرژ وه آ برای گلزنی به اینتر، نوبت رونالدو رسید. فرانچسکو مورینو در سمت راست صاحب توپ شد و رونالدوی در حال حرکت را دید که دسایی و ابراهیم اطرافش بودند اما در کسری از ثانیه خودش را از آنها جدا کرد و گل زد.
البته شگفت‌انگیز نبود. اگر فصلش در بارسلونا به خاطر استفاده از فضاهای به دست آمده از مدافعان حیرت‌زده شهرت پیدا کرد، در اینتر واقعاً توقف‌ناپذیر شد. در فضاهای بسته مقابل تیم‌های دفاعی و مدافعانی که ترجیح می‌دادند در برنامه‌های تلویزیونی توبیخ شوند تا اینکه در زمین بازی تسلیم شوند، رونالدو انواع حقه‌هایی که در زمین‌های فوتسال ریودوژانیرو یاد گرفته بود، به نمایش می‌گذاشت تا همیشه سه گام جلوتر از دیگران باشد. او تقریباً همه جور گل در آن فصل زد و شاید مهم‌ترین گل از 34 گل او در آن فصل در فینال جام یوفا برابر لاتزیو به ثمر رسید.

 بهترین بازیکن جهان
او به‌عنوان بهترین بازیکن جهان به جام جهانی 1998 فرانسه آمد اما بازی فینال مقابل میزبان عجیب بود و نسل‌های آینده از اتفاقات صبح روز بازی که به قرارنگرفتن او در ترکیب اصلی تیمش منجر شد، صحبت خواهند کرد. هر چه بود برزیل با سه گل مغلوب فرانسه شد و تیم امه ژاکه برای نخستین بار قهرمان جهان شد.
فصل 1999-1998 او نیز پرجنجال بود. با اتفاقات جام جهانی و مصدومیت‌های جزئی روحیه خوبی نداشت و از استعداد درخشانش بهره‌ای نبرد. در نوامبر 1999 مقابل لچه تاندون زانوی راستش پاره شد. تحقیقات نشان می‌دهد مصدومیت‌های زانو دوران ورزشی مردان و زنان را تحت تأثیر قرار می‌دهد، افسردگی، اضطراب و آثار روانی بسیاری بعد از آن به وجود می‌آید. در ایتالیای آن موقع این چیزها اهمیت زیادی نداشت و پنج ماه بعد از مصدومیت در بازی رفت فینال جام حذفی مقابل لاتزیو به میدان رفت. بعد از هفت دقیقه توپی دریافت کرد و به دفاع لاتزیو زد. می‌خواست از میان دو مدافع رد شود که زمین خورد. تصویر فریادهای او و گرفتن پای راستش فراموش نشدنی است. او با برانکارد به بیرون زمین انتقال یافت.

 دومین قهرمانی
 دو فصل با مصدومیت سپری شد و او در 10 بازی لیگ هفت گل زد اما رونالدو برای جام جهانی 2002 آماده شد. تورنمنت کره جنوبی و ژاپن پر از اتفاقات عجیب بود، در حالی که برای رونالدو عادی سپری شد. در مرحله گروهی به ترکیه، چین و کاستاریکا گل زد. در مرحله حذفی هم به بلژیک گل زد و بعد انگلیس را از پیش رو برداشتند. در نیمه‌نهایی با گل او از سد ترکیه گذشتند و در فینال مقابل آلمان قرار گرفتند. دو بار الیور کان را شکست داد و با هشت گل به تمام تردیدها پاسخ داد. اما یک تغییر بزرگ در رونالدو رخ داد، دیگر خبری از آن استارت‌های انفجاری نبود و او یک مهاجم فرصت‌طلب در محوطه جریمه رقبا شده بود. خودش بدرستی فهمیده بود دیگر نمی‌تواند مثل قبل باشد و باید در نزدیکی‌های دروازه رقبا بچرخد تا فرصت خوبی برای گلزنی پیش بیاید.
 9 ماه بعد از جدایی از اینتر و رفتن به رئال مادرید به قیمت 46 میلیون یورو، در آخرین بازی فصل مقابل اتلتیک بیلبائو قرار گرفت در حالی که تیمش برای اطمینان از بیست و نهمین قهرمانی به پیروزی نیاز داشت. او در نخستین بازی برای رئال گل زده و در تمام فصل برای تیم پرستاره مادریدی درخشیده بود. تیمی که ماکلله ستاره‌اش بود و گوتی و مک منمن بازیگردان‌هایش. رائول هم رائول بود و رونالدو با زیدان همکاری فوق‌العاده‌ای داشت و در 44 بازی 30 گل زد. 5 سال در رئال مادرید بود و دو قهرمانی لالیگا به دست آورد.

 بازگشت به برزیل
بعد از دومین قهرمانی لالیگا به میلان رفت اما یک سال حضورش در این تیم عالی نبود. تقریباً 9 سال بعد از آن گل استثنایی در دربی میلان، مقابل هوادارانی قرار گرفت که زمانی او را می‌پرستیدند. 33 هزار سوت برای هوکردن او تهیه دیدند اما اهمیت نمی‌داد. بعد از 40 دقیقه گل زیبایی زد و دست‌هایش را به نشانه سکوت هواداران اینتر پشت گوشش برد. آخرین گل‌های او در فوتبال اروپا در پیروزی 5 بر 2 مقابل ناپولی در ژانویه 2008 بود. یک ماه بعد دوباره مصدوم شد و میلان قراردادش را تمدید نکرد. 14 سال بعد از ترک برزیل و رفتن به پی‌اس‌وی آیندهوون به برزیل برگشت.

 فراتر از گل و جام
یک ســــــــــال بعد از ماجـــــــــــــــرای بازداشــــــــــتش دو گــــــــــل به سانتوس زد تا کورینتیانس را به یک قدمی قهرمانی ایالتی برساند. یک ماه قبل از مصدومیت برگشته بود و در 9 بازی هشت گل زده بود. داستان‌سرایی‌ها در برزیل قابل پیش‌بینی بود، می‌گفتند هالیوود باید فیلم تحول او را بسازد و بزرگترین خواننده رپ برزیل برای او آهنگ ساخت و خواند. حتی رئیس‌جمهور، لولا داسیلوا گفت اگر به تیم ملی برگردد، عالی می‌شود. اما چنین چیزی در رویای او نبود.
در روز ولنتاین سال 2011 بهترین مهاجم آن نسل فوتبال در کنفرانس خبری اعلام بازنشستگی کرد در حالی که دو پسرش کنارش نشسته بودند. از کورینتیانس که برایش در 69 بازی 35 گل زد، تشکر کرد همچنین از هواداران برزیل و هم‌تیمی‌هایی که عاشقش بودند و رقبایی که او را زدند و منتقدانی که قوی‌ترش کردند.
داستان رونالدو فراتر از گل‌ها و جام‌های او است، حتی از مجسمه‌های چاق پارک‌ها که با دست‌های باز جشن شادی می‌گیرند. تبلیغاتی است با حضور خدایان فوتبال، کفش‌های رنگی است که بازیکنان با آن بی‌وزن می‌شوند و مدل موهایی است که شما دوستشان دارید اما همه مسخره می‌کنند. من و شماییم که با حسرت از استعداد و نبوغ او حرف می‌زنیم و پدرانی که داستان او را برای فرزندان خود تعریف می‌کنند. این افسانه یک پدیده است.

 

درست است که منچسترسیتی با پیروزی 3 بر صفر در زمین ولورهمپتون موقتاً به صدر جدول لیگ برتر رفت، اما تیم پپ گواردیولا همین ابتدای فصل شبیه همان تیمی شده که در پنج فصل اخیر چهار قهرمانی در سخت‌ترین لیگ جهان به دست آورده. جک گریلیش، ارلینگ هالند و فیل فودن گل‌های سیتی را زدند و ناتان کالینز مدافع میزبان هم به خاطر خطایی وحشتناک و احمقانه اخراج شد. آزمون‌های سخت برای سیتی در راه است و بعد از تعطیلی بازی‌های ملی با دربی منچستر شروع می‌شود اما رقبا با اضطراب کار آنها را دنبال می‌کنند چون ماشین سیتی راه افتاده است.

 بعد از 125 روز
وقتی گریلیش بعد از 55 ثانیه دروازه میزبان را باز کرد، شادی فوق‌العاده‌ای داشت و معلوم بود این گل برایش اهمیت زیادی دارد. انتقاد از او زیاد شده بود و مهاجم تیم ملی انگلیس به‌دنبال گل و پاس گل بود. 125 روز در لیگ برتر گل نزده بود و با این گل زودهنگام در بازی جا افتاد و همان بازیکن درخشان مورد انتظار شد. هواداران گرگ‌ها از او خوششان نیامد بخصوص به خاطر نقشش در اخراج کالینز اما خودش می‌داند وقتی هو می‌شود یعنی کارش را درست انجام داده.

 یک رکورد دیگر
نمی‌شود سیتی یک روز خوب داشته باشد و اسمی از هالند برده نشود. او با این گل نخستین بازیکن تاریخ لیگ برتر شد که در چهار بازی اول خارج از خانه موفق به گلزنی می‌شود. او کابوس مدافعان شده و برای همین مکس کیلمان وحشت‌زده نمی‌دانست در برابرش چه کند. این گل مثل گل آکروباتیک او مقابل دورتموند نبود اما حالا در 10 بازی آخرش 14 گل زده، هفت بازی پیاپی موفق به گلزنی شده و در 99 بازی آخرش 100 گل به ثمر رسانده است.

مود پاس گل
هیچ بازیکنی به اندازه کوین دبروین در سال 2022 در ورزشگاه مولنا، ورزشگاه اختصاصی ولورهمپتون، گل نزده اما این بار روی مود پاس گل بود.
ستاره بلژیکی در بازی اواخر فصل قبل که تیمش 5 بر یک پیروز شد، چهار گل زد و توقف‌ناپذیر بود اما در این بازی در کمتر از یک دقیقه پاسی داد که اگرچه به هالند نرسید اما گریلیش گلش کرد.
 پاس گل بعدی به فودن رسید و با این کارسازی، او همچنان مهم‌ترین بازیکن سیتی به حساب می‌آید.

 همان قدر احمقانه
چانه زدن کالینز برای خروج از زمین به اندازه خطایش روی گریلیش احمقانه بود. لگد او را با ضربه کونگ فوی اریک کانتونا به هوادار کریستال پالاس یا خطای نایجل دیونگ روی ژابی آلونسو در فینال جام جهانی 2010 مقایسه کرده‌اند و آنتونی تیلور برای اخراج او شک نکرد. با این همه کالینز باور داشت کار خاصی نکرده در حالی که جای استوک‌هایش روی بدن گریلیش بود.

 کار سخت فیلیپس
کالوین فیلیپس بعد از انتقال 42 میلیون پوندی از لیدز به سیتی با وظیفه سخت رقابت با رودری مواجه بود و حالا مصدومیت‌های جزئی کارش را سخت‌تر کرده.
او غیر از بازی دوستانه با بارسلونا در ترکیب اصلی سیتی قرار نگرفته و روی هم کمتر از 20 دقیقه برای این تیم بازی کرده. هافبک تیم ملی انگلیس به مولنا نرفت اما امیدوار است به تیم گرت ساوت‌گیت ملحق شود تا کمی هماهنگی به دست آورد.

 رقابت اخراج
رقابت اخراج در میدلندز متمرکز است و برندان راجرز از لسترسیتی، استیون جرارد از استون ویلا و استیو کوپر از ناتینگهام فارست پیشتاز آن. اما ولورهمپتون تنها دو امتیاز با منطقه سقوط فاصله دارد و برونو لاژ هم باید خیلی مراقب باشد.
تیم او اصلاً بد بازی نکرد حتی بعد از ده نفره شدن اما مسأله تیم گلزنی است و در هفت بازی تنها سه گل زده‌اند. مصدومیت رباط زانوی ساشا کالادزیچ اتفاق خیلی بدی بود اما لاژ امیدوار است دیگو کاستا بعد از تعطیلات بازی‌های ملی کاری کند.

 

لورنتزو اینسینیه فعلاً شرایط بازی در تورنتو اف‌سی و تیم ملی ایتالیا را ندارد، چرا که فرزندش زنده به دنیا نیامده است. او شروعی قدرتمند در MLS داشت ولی از ده روز پیش تمرینات تیمش را ترک کرده است. حالا دومنیکو کریشیتو، هم‌تیمی او گفته که ماجرا چیست. اینسینیه و همسرش جنی منتظر فرزند سوم‌شان بودند و شش ماه از بارداری همسر او می‌گذشت. اما این فرزند آنها درگذشته است.

 

از ژانویه، دیگر قرار نیست نام دیجیتال‌بیتس روی پیراهن اینتر نقش ببندد. این باشگاه به دنبال یافتن اسپانسر جدیدی است. آنها پیش‌تر با شرکت تولید لاستیک پیرلی همکاری داشتند، ولی سال گذشته، سوشیوز که در زمینه ارز دیجیتال فعال است جای این شرکت را گرفت. سپس دیجیتال‌بیتس که در زمینه بلاک‌چین فعال است جانشین‌اش شد، اما این شرکت نتوانسته مبالغ قرارداد را به اینتر پرداخت کند. به این ترتیب نام آنها از روی پیراهن اینتر حذف خواهد شد.


 

ماتئوس و مارادونا پس از فینال جام جهانی ۱۹۸۶ پیراهن‌های‌شان را با هم عوض کردند. استیو هاج در ماه مه ‌پیراهن مارادونا که در مرحله یک‌چهارم نهایی آن جام جهانی از او گرفته بود را به قیمت ۷ میلیون پوند فروخت. ماتئوس اما می‌گوید: «در ۳۶ سال گذشته، هرگز به خود نگفتم که می‌خواهم از این راه کسب درآمد کنم. این پیراهن متعلق به مردم آرژانتین بود و من آن را به آنها پس دادم. دیه‌گو چهره‌ای بسیار محبوب در آرژانتین است و برایم کار ویژه‌ای بود که آن را به مردم برگردانم.»


 

کارلوس آلکاراس، ستاره 19 ساله تنیس جهان هفته پیش با پیروزی مقابل کسپر رود نروژی در فینال رقابت‌های آزاد امریکا اولین گرنداسلم خودش و صدرنشینی انجمن تنیس‌بازان جهان را جشن گرفت، اتفاقی که برای اسپانیایی‌ها خوشحال کننده بود زیرا آنها امیدوار بودند پس از نادال ستاره‌ای ظهور کند که جانشین پادشاه خاک رس تنیس جهان شود. موضوعی که با درخشش آلکاراس به حقیقت پیوست.  
اما اتفاق عجیبی که هر ساله گریبان تنیس‌بازان را پس از اتمام گرند‌اسلم امریکا می‌گیرد فاصله زمانی کم بازی نهایی رقابت‌های امریکا تا آغاز مسابقات دیویس کاپ است. رقابت‌هایی که در سطح ملی برگزار می‌شود و بازیکنان با هر عنوان و جایگاهی در سطح دنیای راکت تیم‌های ملی خودشان را در این مسابقات همراهی می‌کنند. به نظر می‌رسید سرمربی تیم ملی اسپانیا به علت قهرمانی آلکاراس در آخرین گرنداسلم فصل به او استراحت بدهد اما آلکاراس بلافاصله پس از بازگشت از نیویورک به والنسیا یکی از چند شهر میزبان دیویس کاپ و محل برگزاری بازی‌های تیم ملی تنیس اسپانیا رفت و اولین مسابقه خودش را بدون هیچ استراحتی مقابل  تیم صربستان برگزار کرد. تیمی که به نظر می‌رسید با توجه به عدم حضور نواک جوکوویچ در ترکیب تیمش مقابل آلکاراس و یارانش کار دشواری برای شکست دادن ماتادورها داشته باشد اما کارلیتیوس مقابل صرب‌ها شکست خورد تا اولین مسابقه‌اش پس از صدرنشینی در رنکینگ برترین تنیس‌بازان جهان (ATP) با شکست همراه باشد، مسابقه‌ای که تا آخر عمر به یاد او و هوادارانش می‌ماند و شاید از این پس آلکاراس برای بازگشت به میدان پس از اتمام تورنمنتی سخت و دشوار مانند رقابت‌های گرنداسلم عجله نداشته باشد.