گزارش 

محسن وظیفه     

 

 تیم ملی کشتی آزاد ایران با ترکیبی از نفرات جوان راهی اولان باتور مغولستان شد و در حالی‌که به نظر می‌رسید با این جوانان رسیدن به‌عنوان قهرمانی سخت باشد اما با چهار فینالیست در 5 وزن تیم ملی کشتی آزاد باز هم به‌عنوان قهرمانی آسیا رسید. شاگردان پژمان درستکار در روز نخست 3 طلا کسب کرده بودند و در روز دوم و پایانی هم در چهار وزن به فینال رسیدند تا کار بزرگ و مهم روز اول تکمیل شود. قهرمانی در آسیا اتفاقی است که بارها رخ داده و این بار هم تکرار شد. سطح کشتی ایران به نحوی است که باید به سادگی در آسیا قهرمان شود؛ هر چند دوره‌هایی هم بوده مثل سال 2018 که با حضور حسن یزدانی هم نشد که قهرمان آسیا شوند اما این بار با یک برنامه‌ریزی درست با نفرات جوان هم قهرمان شدند. اما تکرار این عنوان خیلی مهم نیست بلکه مهم میدان دادن به جوانانی چون رضا مؤمنی، داریوش حضرتقلی و محسن مصطفوی بود. جوانانی که در اولین حضور خود یک نقره و یک برنز هم به دست آوردند. اعتماد به این جوان و جواب خوبی که این جوانان به اعتماد کادرفنی دادند از هر قهرمانی در آسیا مهم‌تر و بهتر بود. تیم ملی کشتی آزاد در این دوره با 6 مدال طلا، یک نقره و یک برنز مقتدرانه به قهرمانی رسید. یونس امامی در ۷۴، امیرحسین فیروزپور در ۹۲ و یداله محبی در وزن ۱۲۵ کیلوگرم به مدال طلا رسیدند، داریوش حضرتقلی‌زاده در وزن ۶۱ کیلوگرم نقره گرفت و محسن مصطفوی در وزن ۸۶ کیلوگرم هم مدال برنز را کسب کرد.

 

برنــــز نوبرانـــه

تنها برنز تیم 10 نفره ایران در کشتی آزاد قهرمانی آسیا به محسن مصطفوی در وزن 86 کیلوگرم رسید. کشتی‌گیر آذربایجانی ایران در حالی به مدال برنز آسیا رسید که برای اولین بار دوبنده تیم ملی را با کسب عنوان نخست در قهرمانی کشور به دست آورد. مصطفوی با اعتماد پژمان درستکار راهی اولان باتور شد و از این اعتماد به بهترین شکل ممکن استفاده کرد. البته او در این مسابقات نشان داد که هنوز برای رسیدن به ترکیب اصلی تیم ملی خیلی کار دارد اما برای شروع برنز آسیا یک اتفاق مهم است. مصطفوی در دور نخست حریفی از ترکمنستان را شکست داد و در دور دوم هم به مصاف پونیا از هند رفت اما نتوانست از عهده این حریف هندی بربیاید و راهی دیدار رده‌بندی شد. در این مرحله حریف او کیم از کره‌جنوبی بود که مصطفوی با کمترین زحمت حریفش را شکست داد و اولین مدال برنز خود را کسب کرد.

 

دور از آمادگی

طلای سنگین وزن برای یداله محبی در حالی به دست آمد که شاید اگر یرگالی قزاقستانی اندکی هوشیار بود، این مدال از دست ایران خارج می‌شد. یداله محبی از کشتی‌گیران با تجربه تیم ایران بود که راهی اولان باتور شد اما هرگز نتوانست در حد و اندازه‌های خودش ظاهر شود. محبی در دور اول سرداربک خولماتوف از ازبکستان را ضربه فنی کرد اما شکست این کشتی‌گیر ازبک در دیدار رده‌بندی نشان داد که بسیار کم تجربه و ضعیف بوده. این کشتی‌گیر ازبک در دیدار رده‌بندی مقابل باتمانگای انختسوشین از مغولستان (دیگر بازنده محبی) در حالی‌که 13 بر 3 جلو بود، 15 بر 13 باخت.  او در جهانی 2019 نورسلطان قزاقستان هم در ترکیب تیم ملی حضور داشت اما بدون اینکه مدال کسب کند، در رده هفتم قرار گرفت. البته این رده هفتمی با توجه به دوپینگ کشتی‌گیر اوکراینی تغییر کرد و او پنجم شد اما از یداله محبی که از خانواده کشتی‌دوست و قهرمان‌پرور به تیم ملی رسیده خیلی بیشتر از این توقع می‌رفت. نام حسن و حسین محبی بدجوری روی دوش یداله سنگینی می‌کند و این توقع وجود دارد که او بتواند از نام عموهای پهلوانش دفاع کند؛ چیزی که تا الان دیده نشده است. محبی با این طلا در چرخه ماند و باید دید که در ادامه راه چه اتفاقی رخ می‌دهد اما تصور اینکه او با این میزان آمادگی بتواند مقابل امیر حسین زارع قد علم کند، غلط است. او هنوز برای درخشیدن جا دارد و باید از فرصتی که در اختیارش قرار گرفته خوب دفاع کند. بازی‌های آسیایی در پیش است و یکی از گزینه‌هایی است که می‌تواند به بازی‌های آسیایی اعزام شود اما با این آمادگی در بازی‌های آسیایی چه چیزی در انتظارش است؟ او حتماً باید در برنامه‌های آماده‌سازی‌اش تغییراتی بدهد. البته حسن محبی که از بزرگان کشتی است؛ چه در دوره غلام محمدی و چه قبل از آن در دوره‌ای که محمد طلایی و رسول خادم کادرفنی را در اختیار داشتند، اعتقاد داشت مربیان تیم ملی با او خوب رفتار نمی‌کنند. حالا کادرفنی تغییر کرده و باید دید که او در روزهای آینده تغییر می‌کند یا نه؟

 

قدم در راه بزرگان

امیرحسین فیروزپور دومین طلای روز دوم تیم ایران را در وزن 92 کیلوگرم کسب کرد. مدال طلای امیر حسین فیروز‌پور که برای اولین بار در ترکیب تیم ملی راهی قهرمانی آسیا شده بود، این اعتماد به نفس را برای این کشتی‌گیر جوان به وجود می‌آورد که خیلی زود قدم در راه بزرگان بگذارد. فیروزپور از جمله کسانی است که باید درباره‌اش گفت: در آینده علاقه‌مندان به کشتی از او زیاد می‌شنوند. او حالا پشت سر همشهری‌اش کامران قاسمپور است و حتماً در کنار او حرف‌های زیادی برای گفتن دارد و در همین یکی، دو سال آینده در کنار کامران می‌تواند خیال علاقه‌مندان به کشتی را از داشتن دو کشتی‌گیر قدرتمند راحت کند. فیروزپور اولین بار بود که در قهرمانی آسیا کشتی می‌گرفت اما دو نایب قهرمان آسیا (آدیلت داولومبایفرا از قزاقستان و تاکوما اوتسو از ژاپن) را 11 بر صفر شکست داد. فیروز‌پور همانند محمدحسین محمدیان هر سه کشتی خود در این رقابت‌ها را با امتیاز عالی برد و به هیچ یک از رقبای خود امتیاز نداد تا نشان دهد که از همین دور اول حضور در قهرمانی آسیا  برای رسیدن به سکوی قهرمانی جهان برنامه دارد. محل زندگی امیرحسین فیروز‌پور هم جالب توجه است؛ ستاره‌ای از سرزمین کشتی‌خیز جویبار که باز هم نشان داد مهد کشتی دنیا است و اگر اندکی برنامه برای استعدادهای این شهر باشد، شاید به اندازه قهرمانان دو کشور، بتوان قهرمان از این شهر استخراج کرد.

 

حمله ناجوانمردانه به داریوش

 

 لیگ برتر بسکتبال بالاخره به ایستگاه پایانی خود رسید. لیگی که دوران عجیب و پرحاشیه‌ای را گذراند و در آغاز یک رئیس را به خود دید و حالا با حضور رئیس دیگری در فدراسیون به پایان می‌رسد. در یک طرف این رقابت پنج مسابقه‌ای، شهرداری گرگان قرار دارد و در طرف دیگر ذوب‌آهن. دو تیمی که هر دو سابقه قهرمانی در لیگ ایران را دارند و جزو شهرهایی هستند که از گذشته بسکتبال در آنها جاری بوده و طرفداران زیادی هم داشته است.

 

تکرار فینال سال 69؟

لیگ برتر بسکتبال پس از انقلاب و جنگ تحمیلی، از سال 67 از سر گرفته شد. در دومین دوره همین رقابت‌ها بود که اتفاقاً نمایندگان اصفهان و گرگان به رقابت نهایی رسیدند. یک طرف شهرداری اصفهان که بعدها به ذوب‌آهن تغییر نام داد و در طرف دیگر شاهین گرگان. تیمی که نماینده گرگان بود و در سال‌های ابتدایی لیگ همواره جزو مدعیان و تیم‌های بالای جدول. البته که شاهین هم بعدها به اتکا و سپس به شهرداری تغییر نام داد.

به عبارت بهتر دو تیمی که امروز رقابت فینال لیگ 1401 را آغاز می‌کنند، اصل و ریشه‌شان همان تیم‌هایی است که 32 سال قبل رقابت نهایی را برگزار کردند.

 

بازگشت ذوب آهن با کوهیان

بازگشت ذوب در سال گذشته، یکی از اتفاق‌های جذاب لیگ بسکتبال بود. تیمی که خیلی معمولی بسته شد و در نهایت هم نتوانست به نیمه نهایی برسد. در این فصل اما ذوب‌آهن از ابتدا به شکل دیگری بسته شد و در نهایت هم بدون بازیکن خارجی و در حضور مدعیان دیگر، به رقابت پایانی رسید.

به این ترتیب پس از فینال سال 90 – 89 که ذوب‌آهن به رقیب سنتی آن سال‌هایش یعنی مهرام بازی را واگذار کرد، یک بار دیگر شاهد حضور این تیم با ریشه اصفهانی در فینال هستیم. تیمی که در آن سال هم فرزاد کوهیان را روی نیمکت مربیگری‌اش می‌دید و حالا یک بار دیگر با این مربی پا به رقابت پایانی گذاشته است.

 

مادرید، اولین آزمون جدی سابریست‌ها در سال جدید

اعزام یک شمشیرباز با هزینه شخصی

بردیا و صابر به تیم ملی والیبال می‌رسند

حضور مهدی‌زاده با نام «باشگاه انقلاب»

شکست تنها کاراته‌کای ایران در پرتغال