ژولین لوران

 

  نیمار به آمار صد بازی با پاری سن ژرمن رسید. البته او باید مدت‌ها پیش به این آمار می‌رسید. او در بازی با مون‌پلیه گل دوم و مهم تیمش را زد و در نهایت پی‌اس‌جی بازی را چهار بر صفر برد. حالا زمان خوبی است تا نگاهی به صد بازی او داشته باشیم.

اول از همه باید بگوییم که رسیدن به 100 بازی برای یک باشگاه در تمامی رقابت‌ها رایج است اما زدن 81 گل و دادن 46 پاس گل در این 100 بازی اتفاقی کاملاً نادر است. آمار نیمار فرازمینی است. او بازیساز است و مانند زلاتان ابراهیموویچ یا کارلوس بیانکی – تنها بازیکنان تاریخ پی‌اس‌جی که با میانگین 0/86 و 0/88 گل در هر بازی، بالاتر از نیمار با 0/81 گل در هر دیدار قرار می‌گیرند – مهاجم کلاسیک نیست و به این ترتیب آمار او تأثیرگذارتر هم می‌شود.

نمی‌توان آمار نیمار را تنها به دلیل ضعیف بودن لیگ یک فرانسه دانست. او در 60 بازی در لیگ 51 گل زده اما در 25 دیدار در لیگ قهرمانان هم 21 گل به ثمر رسانده و البته در 15 بازی در جام‌های حذفی هم 9 گل زده است. گل‌هایی که او زده هم بسیار متفاوت بوده: از ضربات ایستگاهی تا پنالتی و روی حرکات انفرادی و گذر از مدافعان حریف تا یک تک‌ضربه مانند دیدار با مون‌پلیه و با پای راست، پای چپ و شوت از راه دور اما بیشتر گل‌های او از داخل محوطه جریمه زده شده است. او 175 سانتی‌متر قد دارد و به این ترتیب سرزن متبحری نیست اما در بقیه زمینه‌ها عالی است.

نیمار پس از پیوستن از بارسلونا به پی‌اس‌جی در تابستان 2017، تأثیری فوق‌العاده بر این تیم گذاشته است. در دیدارهایی که او در میدان بوده، تیمش در 79درصد مواقع پیروز شده، و پی‌اس‌جی با حضور او تنها 13 بار شکست خورده (و هشت بار هم مساوی کرده). او در لیگ قهرمانان هم تنها پنج بار شکست خورده است.

در این 100 بازی، یک دیدار هم فینال لیگ قهرمانان بوده که پی‌اس‌جی در آن یک بر صفر به بایرن مونیخ باخت. این بازیکن برزیلی در آستانه رساندن باشگاهش به نخستین قهرمانی‌اش در لیگ قهرمانان بود و البته پاریسی‌ها هم او را برای همین خریداری کردند اما او در آخرین گام ناکام ماند. او در سه فصل حضور در پاریس، تنها یک بار در مراحل حذفی کاملاً آماده بوده است، و در آن یک فصل هم تیمش را به فینال رساند.

اما همین آمار نشان‌دهنده بدترین روند او در این مدت بوده است. او دیدارهای بسیاری را از دست داده است. او 100 بازی انجام داده اما در 87 بازی هم غایب بوده، که به دلیل مصدومیت، محرومیت، مرخصی گرفتن، ابتلا به کووید-19 و مسائل دیگر بوده اما هر دلیلی که داشته باشد، تعداد دیدارهایی که او از دست داده بسیار زیاد است. برای مقایسه، کیلیان امباپه که به همراه نیمار به پی‌اس‌جی پیوست، در نوامبر 2019 به آمار 100 بازی رسید. در همین فصل جاری هم نیمار در 28 بازی تیمش، تنها 15 بار به میدان رفته است.

در سه سال و نیم حضور او در پاریس، جنجال‌های فراوانی هم شکل گرفته است. رفتار او در قبال لیگ یک خوب نبوده، واکنش‌های تندی نسبت به بازیکنان رودررویش نشان داده (بازی اخیر با مارسی را به یاد بیاورید) و بارها تلاش کرده نمایشی بازی کند. از همان روز نخست حضور او در پاریس، جوی منفی علیه‌اش شکل گرفته، ولی در سال 2021 که این ستاره برزیلی آرام‌تر شده و ذهنیتی متفاوت پیدا کرده، این سروصداها بسیار کمتر شده است.

برداشت‌ها از نیمار از بازی اول تا بازی صدم تفاوت زیادی داشته است. او هم عوض شده است. زمانی که به پاریس رفت، در ابتدا نتوانست جا بیفتد. او همچنین نمی‌توانست روزگار حضور در بارسلونا را فراموش کند اما حالا این بازیکن در بهترین دوران ورزشی‌اش به سر می‌برد. او به‌زودی 29ساله می‌شود و بالغ‌تر و حرفه‌ای‌تر شده است. منابعی گفته‌اند که نیمار حتی یک سرآشپز استخدام کرده تا غذاهای مناسبی برایش درست کند. سبک زندگی او بهتر شده و تمرکزش بالاتر رفته است. او سرانجام به‌عنوان یک انسان و یک بازیکن از حضور در پاریس راضی است.

سمت و سوی مثبت باشگاه هم بی‌تردید به او کمک کرده است. موریسیو پوچتینو، مربی جدید تیم رابطه‌ای عالی با او دارد. آنها زیاد با هم حرف می‌زنند و منابع آگاه می‌گویند که درک متقابل آنها بالا است. پوچتینو می‌خواهد نیمار آماده‌تر باشد و آنها برنامه‌ای چیده‌اند تا مصدومیت‌های نیمار کمتر شود.

پیش از صدمین بازی نیمار، باشگاه پی‌اس‌جی پیراهنی با شماره 100 و مدالی که رویش عدد 100 حک شده بود را به او داد. مذاکرات بر سر تمدید قرارداد او – که تا سال 2022 است – ادامه دارد اما پیام باشگاه کاملاً مشخص است: عدد 100 تازه شروع راه است.

منبع: ESPN

 

ماجرای کنایه زلاتان به مادر لوکاکو

 تاتنهام و لیورپول در یک مقطع از فصل شانس اول قهرمانی لیگ برتر تلقی می‌شدند اما در آستانه بازی امشب در پایتخت دنباله‌رو یک عده تیم مدعی شده‌اند. این دو پشت سر هم در صدر جدول لیگ نفس می‌کشیدند اما اگرچه آن بالا امتیازات نزدیک و فاصله‌ها کم است اما به هر حال فعلاً از منطقه سهمیه لیگ قهرمانان هم بیرون هستند. میزبان با پیروزی 4 بر یک برابر وایکامب واندررز در جام حذفی با روحیه خوبی به این بازی می‌آید در حالی که لیورپول با شکست 3-2 مقابل منچستریونایتد، حذف شده است.

تیم ژوزه مورینیو از یک غول‌کشی دیگر در باسابقه‌ترین تورنمنت جهان نجات پیدا کرد و با سه گل در دقایق پایانی بازی به یک‌هشتم‌نهایی صعود کرد. با احتساب این برد، تاتنهام در پنج تا از شش بازی آخرش در رقابت‌های مختلف برنده شده با 18 گل زده و تنها سه گل خورده اما مربی پرتغالی راهی طولانی در پیش دارد اگر می‌خواهد اسپرز را به نخستین قهرمانی‌اش در لیگ برتر برساند. این تیم که با هشت امتیاز اختلاف نسبت به منچسترسیتی صدرنشین در رده ششم قرار دارد، احتمالاً باید از بازی با مدافع عنوان قهرمانی ترس داشته باشد اما فصل گذشته هم 2 بر صفر منچسترسیتی را بردند و اگر امشب میهمان خود را شکست دهند، برای نخستین بار از سال 2001 است که دو سال پیاپی قهرمانی فصل قبل را می‌برند. از طرف دیگر مورینیو مصمم است بعد از سه باخت پیاپی به لیورپول که طولانی‌ترین روند ناکامی‌اش برابر یک تیم در لیگ است، شاگردان یورگن کلوپ را بدون امتیاز به شهرشان برگرداند.

لیورپول تنها تیم در میان 13 تیم بالای جدول انگلیس است که در پنج بازی آخرشان برد نداشته‌اند و باخت یک بر صفر پنجشنبه گذشته در خانه برابر برنلی نه تنها رکورد شکست‌ناپذیری در آنفیلد را بعد از 68 بازی از بین برد، بلکه باعث شد قرمزها بدترین آمار گل زدن خود در 20 سال اخیر را تجربه کنند یعنی چهار بازی پشت سر هم در لیگ. حالا مثلث هجومی رویایی این تیم، محمد صلاح، سادیو مانه و روبرتو فیرمینو زیر سؤال رفته‌اند و شایعات جدایی مهاجم مصری هم اوضاع را بدتر کرده. او دو گل به منچستریونایتد زد اما بی‌فایده بود و دومین باخت پیاپی لیورپول بعد از سه ماه رقم خورد. قرمزها از نبود بازیکنان کلیدی به دلیل مصدومیت از جمله ویرجیل فان‌دایک و جو گومز به شدت متضرر شده‌اند و حالا شاید هواداران هم امیدی به دفاع موفق از عنوان قهرمانی‌شان نداشته باشند. لیورپول و تاتنهام برای نخستین بار در پنجشنبه بازی می‌کنند و قرمزها که در شش روز دیگر هفته موفق به شکست تاتنهام شده‌اند، اگر این بازی را ببرند، اسپرز را هم در کنار اورتون و وستهم قرار می‌دهند که هر هفت روز هفته شکستشان داده‌اند.

لیورپول و تاتنهام تا به حال 176 بار در رقابت‌های مختلف با هم بازی کرده‌اند که سهم لیورپول 86 برد و سهم تاتنهام 48 برد است. دو تیم در ماه دسامبر در یکی از معدود بازی‌های با حضور دو هزار تماشاگر به مصاف هم رفتند که لیورپول در آنفیلد 2 بر یک برنده شد. بعد از آن دوباره، حضور تماشاگران لغو شد.

 

 

 

بایرن‌مونیخ همچنان قدرت اول فوتبال آلمان است اما نیمه اول فصل 2021-2020 بوندس‌لیگا به اندازه خودش شگفتی داشت. دویچه وله بهترین‌ها و بدترین‌ها را انتخاب کرده است.

 

بهترین بازیکن: روبرت لواندوفسکی

در نظرگرفتن بهترین بازیکن جهان از نگاه فیفا شاید بدیهی‌ترین انتخاب باشد. او در این فصل 23 گل زده که از کل آمار آگزبورگ، بیلفلد، کلن، ماینتس و شالکه بیشتر است. بایرن‌مونیخ مثل همیشه به مهاجم لهستانی وابسته بوده و در سه تا از چهار بازی که او نتوانسته گل بزند، امتیاز از دست داده.

 

بهترین بازیکن جوان: سیلاس وامانگیتوکا

آمار گل این بازیکن 21 ساله (10 گل و سه پاس گل) از ارلینگ هالند (14 گل و 2 پاس گل) بهتر نیست اما باید او را پدیده سمت راست دفاع اشتوتگارت دانست که تازه به دسته اول برگشته. او به خصوص در برد 5 بر یک برابر بوروسیادورتموند در دسامبر درخشید و دو گل زد و یک پاس گل داد تا جایی که مربی‌‎اش، پلگرینو ماتارازو استعدادش را بی‌حد توصیف کرد.

 

بهترین خرید: ریدل باکو

انتقال 10 میلیون یورویی او از ماینتس به ولفسبورگ چندان مورد توجه رسانه‌ها قرار نگرفت اما او بدون شک یکی از دلایل شرایط خوب ولفسبورگ است. باکو که در ماینتس بیشتر هافبک بود، بهترین دفاع راست آلمان شده است. او مورد توجه یواخیم لوو مربی آلمان هم قرار گرفت و دو ماه قبل نخستین بازی ملی‌اش را انجام داد.

 

بهترین مربی: پیتر بوژ

لورکوزن می‌توانست در مسیر افت قرار گیرد وقتی دو ستاره هجومی‌اش کای هاورتز و کوین فولاند را به ترتیب به چلسی و موناکو فروخت اما بوژ تیم را در میانه فصل در رتبه سوم قرار داده. موفقیت حاصل تفکر مبتنی بر حمله بوژ است. تفاضل گل تیم او مثبت 14 است که با تیم دوم جدول، لایپزیگ برابر است، بهترین تفاضل در اختیار بایرن است، مثبت 28. اگرچه رقابت برای قرارگرفتن در چهار رتبه ابتدایی سخت و سنگین است اما لورکوزن در مسیر بازگشت به لیگ قهرمانان قرار دارد.

  

بیش از انتظار: اونیون برلین

برای دومین فصل در تاریخشان در بالاترین سطح فوتبال باشگاهی آلمان حضور دارند اما خودشان را یکی از سرسخت‌‎ترین تیم‌های لیگ کرده‌اند. در برابر برخی از بهترین گلزنان لیگ مقاومت کرده‌اند، دورتموند و لورکوزن را برده‌اند و از بایرن یک امتیاز گرفته‌اند. تیم اورس فیشر هماهنگ است و مبتنی بر ضدحمله. خیلی از بازگشت مکس کروز به آلمان بهره برده‌اند اما به این بازیکن 32 ساله و درخشان متکی نیستند و از هشت بازی بعد از شروع مصدومیت او 12 امتیاز گرفته‌اند. تیم همشهری اونیون یعنی هرتا اوضاع نابسامانی دارد اما «آهنی‌ها» می‌توانند در این فصل حتی سهمیه اروپا را بگیرند.

 

 کمتر از انتظار: بوروسیادورتموند

آخرین بار که دورتموند بعد از 18 بازی خارج از منطقه سهمیه لیگ قهرمانان قرار داشته، در فصل 2015-2014 بوده یعنی آخرین فصل مربیگری یورگن کلوپ که بیشتر فصل را در نیمه دوم جدول سپری کردند هرچند با خیزش آخر فصل، در نهایت هفتم شدند. حالا هم هفتم هستند و این برای تیمی که برخی از بااستعدادترین‌های اروپا را دارد، زیبا نیست. بعد از اخراج لوسین فاوره، با ادین ترزیچ پیشرفت خاصی نداشتند. نایب قهرمان فصل قبل ظرفیت کافی برای برگشتن به جمع چهار تیم اول را دارد اما با لایپزیگ، لورکوزن، ولفسبورگ، گلادباخ و حتی اونیون، قطعاً کار خیلی آسانی نیست.

  

کاندیدای قهرمانی: بایرن‌مونیخ

کسی نظر دیگری دارد؟ قهرمان سه‌گانه در سطحی پایین‌تر نسبت به فصل قبل بازی می‌کند. برنامه فشرده که طبق آن در چهار ماه 25 بازی انجام دادند، نقش خودش را به خوبی ایفا کرده در اینکه نتوانند از ظرفیت‌شان به طور کامل استفاده کنند اما تیم هانسی فلیک همچنان سلطان بی‌رقیب آلمان است و برتری هفت امتیازی نسبت به لایپزیگ رده دومی؛ یعنی با اقتدار به سوی نهمین قهرمانی متوالی در حرکتند. شاید سال بعد کسی جلویشان را گرفت.

 

کاندیدای سقوط: شالکه

 30 بازی بدون برد، این تیم را به دلیلی نامطلوب خبرساز کرد و اگرچه پیروزی 4 بر صفر برابر هوفنهایم به این روند پایان داد اما تنها فرصت پیدا کردند نفسی بکشند و بعد از آن سه باخت متوالی را متحمل شدند. بازگشت قهرمانان باشگاه، کلاس یان هونتلار و سئاد کولاسیناچ شاید روحیه شان را تقویت کند اما با کسب تنها هفت امتیاز از 18 بازی، نخستین سقوطشان بعد از سال 1988 اجتناب ناپذیر است، هیچ تیمی چنین شروع بدی در دسته اول نداشته که در نهایت سقوط نکند.

 منبع: دویچه وله

 

رافائل نادال به انتقادات از سکوتش در برابر ماجرای قرنطینه در اوپن استرالیا را با طعنه به نواک جوکوویچ پاسخ داد. تنیسور صرب در طول یکی دو هفته اخیر جنجال‌ساز بوده چون با مقامات تنیس استرالیا و دولت این کشور لابی کرده تا محدودیت‌ها را برای 72 بازیکن خارجی که مجبور به رفتن به قرنطینه شده‌اند، کاهش دهند. این بازیکنان با هواپیماهایی به استرالیا رفته‌اند که در آن موارد مثبت ابتلا به کرونا وجود داشته اما گویدو پیا بازیکن آرژانتینی به انتقاد از نادال پرداخت و سکوتش را در این مورد «عجیب» توصیف کرد.

 پیا گفت: «بالکن جوکوویچ از اتاق من بزرگتر است اما او حداقل یک چیزی گفت. من از سکوت نادال و دومینیک تیم تعجب می‌کنم.»

نادال که 20 قهرمانی در گرنداسلم‌ها را دارد و در آدلاید خودش را قرنطینه کرده، گفت: «بعضی‌ها هر کاری می‌کنند همه را باخبر می‌کنند در حالی که عده‌ای بدون اینکه سر و صدا کنند، کارشان را انجام می‌دهند. ظاهر قضیه این است که تلاش می‌کنیم به بازیکنان ضعیف‌تر کمک کنیم در حالی که هیچ نیازی به این تبلیغات نیست. می‌گویند آنهایی که در آدلاید هستند شرایط بهتری دارند اما من از هیچ بازیکنی در ملبورن نشنیده‌ام که اتاق یکی از دیگری بهتر باشد. هیچ یک از آنها که گله کردند، درباره شرایط آدلاید و 20 بازیکنی که شرایط تمرین نداشته‌اند، حرفی نزده‌اند. وقتی صحبت از بی‌عدالتی است، کسی از آنها که شرایط بدتری دارند، چیزی نمی‌گوید. به هر حال همه باید تلاش کنیم به یکدیگر کمک کنیم.»

 

پرواز شاهین‌ها روی بال‌های یانگ

نهمین پیروزی فصل تیم بسکتبال آتالانتا هاوکس دیروز در یک بازی خانگی مقابل تیم قدرتمند لس‌آنجلس کلیپرز با نتیجه 108-99 رقم خورد، تیمی که نبود سه تا از مهره‌های کلیدی خود یعنی کاوی لنارد، پل جورج و پاتریک بورلی را کاملاً احساس کرد.

آتالانتا در مسابقه‌ای که ترائه یانگ ستاره‌شان بود و به تنهایی ۳۸ امتیاز گرفت، موفق شد به بردهای متوالی کلیپرز که تعدادشان به ۷ مورد رسیده بود پایان دهند و از نبود مهره‌های تأثیرگذار حریف نهایت استفاده را بردند.

ایویکا زوباچ، سنتر تیم لس‌آنجلس کلیپرز در پایان مسابقه با اشاره به تأثیر نبود سه مهره اصلی تیمش به خبرنگاران گفت: «وضعیت ما واقعاً سخت است. البته چاره‌ای نیست و وضعیت تا پایان فصل هم همین‌گونه خواهد ماند.»

کلیپرز تا همین یک هفته قبل جزو تیم‌هایی بود که کمترین آسیب را از شیوع کرونا دیده بود اما این تیم به یکباره سه تن از مهره‌های کلیدی‌اش را از دست داد. در غیاب آنها امتیازآورترین بازیکن تیم، رجی جکسون بود که ۲۰ امتیاز گرفت و علاوه بر آن ۸ پاس گل و ۷ ریباند هم داشت. بعد از او هم سرژ ایباکا با ۱۵ امتیاز دومین بازیکن امتیازآور لس‌آنجلسی‌ها بود.

طبق پروتکل‌های بهداشتی NBA، تیم‌ها اجازه ندارند از بازیکنانی که در معرض ابتلا، تماس با افراد مبتلا و حتی دارای آزمایش‌های با نتایج نامشخص هستند، استفاده کنند تا تکلیف‌شان مشخص و عدم ابتلای آنها به کرونا ثابت شود. از این رو تایرون لو سرمربی کلیپرز نتوانست روی کمک کاوی لنارد و جورج حساب کند، دو بازیکنی که در این فصل امتیازآورترین بازیکنان تیمشان بوده‌اند و به ترتیب ۲۵/۹ و ۲۳/۹ امتیاز کسب کرده‌اند. غایب دیگر کلیپرز هم پاتریک بورلی بود که البته او به دلیل مصدومیت نتوانست این تیم را برابر هاوکس همراهی کند.

در ترکیب شاهین‌های آتالانتا پس از یانگ، ده آندره هانتر با ۲۲ امتیاز و کلینت کاپلا با ۱۳ امتیاز و ۱۹ ریباند امتیازآورترین‌های تیمشان بودند.

 

 

نمایش خاص وال در یک شب خاص

روبه‌رو شدن با تیم‌های سابق برای ورزشکاران تمام رشته‌ها اتفاقی خاص است و جان وال، ستاره تیم بسکتبال هیوستون راکتس هم این اتفاق احساسی را دیروز تجربه کرد. او مقابل واشنگتن ویزاردز به میدان رفت، تیمی که خوب او را می‌شناسد و به همین دلیل هم وقتی وال به دلیل مصدومیت در کوارتر سوم از زمین بازی خارج شد، میهمان واشنگتنی نفس راحتی کشید. این مصدومیت اما تنها تا دقیقه ۷ کوارتر چهارم ادامه داشت چون پزشکان به وال اجازه بازگشت به میدان را دادند تا او درخشش‌اش را از سر بگیرد. این مصدومیت ذره‌ای در کیفیت و انگیزه او خللی وارد نکرد و خیلی طول نکشید که او به همه نشان داد بودن و نبودش در میدان چقدر تفاوت دارد. وال با ۲۴ امتیازی که گرفت بیشترین سهم را از پیروزی ۱۰۷ بر ۸۸ هیوستون راکتس برابر واشنگتن ویزاردز داشت. وال که در پایان نیمه اول ۱۵ امتیاز و ۴ پاس گلی داشت در کوارتر سوم به خاطر همان مصدومیتی که او را از همراهی تیمش در ۵ بازی محروم کرده بود، افت کرد و مجبور شد روی نیمکت بنشیند اما او بلافاصله پس از بازگشتش به میدان، آزار دادن مدافعان حریف را از سر گرفت و این در حالیست که او تنها دومین بازی خود را پس از غیبت ۵ جلسه‌ای خود انجام می‌داد.

زمانی که وال به زمین بازی برگشت، هیوستونی‌ها ۶ امتیاز از حریف پیش بودند. او هم بلافاصله ۵ امتیاز دیگر برای تیمش گرفت تا نتیجه ۹۳ بر ۷۹ شود. وال درباره مصدومیتش گفت: «لحظه شماری می‌کردم که زودتر به زمین برگردم. برای حضور در این بازی خیلی انگیزه داشتم. به هر حال روبه‌رو شدن با تیم سابق اتفاق خاصی است.»

جورج وال سال ۲۰۱۰ با واشنگتن به طرفداران NBA شناخته شد تمام دوران بازی‌اش قبل از پیوستن به هیوستون را هم در این تیم سپری کرد. وال اگرچه امتیازآورترین بازیکن تیمش بود اما امتیازآورترین بازیکن زمین بازی، بردلی نیل گارد تیم واشنگتن ویزاردز بود که ۳۳ امتیاز گرفت، ۴ پاس گل داد و ۵ ریباند داشت.