حمایت آرسنال از آرتتا

آرسنال در ژانویه از میکل آرتتا حمایت خواهد کرد و بازیکنانی که او می‌خواهد را می‌خرد. مدیران باشگاه نگران این هستند که تیمشان وارد جنگ برای بقا در لیگ برتر شود. آرسنال فصلی فاجعه‌بار را پشت سر می‌گذارد اما مربی آنها در تلاش است که نارضایتی بازیکنان را برطرف کند. پس از تساوی مقابل ساوتهمپتون، حالا شکست مقابل اورتون باعث شده فشار بر آرتتا افزایش یابد. آرسنال امشب هم در جام اتحادیه با منچسترسیتی بازی دارد. هیأت مدیره آرسنال در کوتاه‌مدت از این مربی اسپانیایی حمایت می‌کنند، هرچند که تیم آنها اوضاعی بحرانی در جدول دارد. پس از بازگشایی پنجره نقل و انتقالات، آرتتا بودجه لازم برای خرید بازیکن را در اختیار خواهد داشت و جذب یک هافبک خلاق اولویت اصلی توپچی‌ها است. گفته می‌شود چند بازیکن ناراضی در آرسنال باعث ایجاد مشکلاتی فراتر از آنچه در زمین می‌گذرد برای این مربی اسپانیایی شده‌اند. با این حال اکثر بازیکنان کاملاً از آرتتا حمایت می‌کنند و بر این باورند که دردسرهای آرسنال برای تیمی که در مرحله گذار است طبیعی است اما برخی منابع می‌گویند که چند بازیکن دارند در رختکن تنش ایجاد می‌کنند. به این ترتیب حل این مشکل برای آرسنال ضروری است، به‌ویژه که بازی‌های پیش رو سرنوشت این فصل آرسنال را شکل خواهد داد.

  

اتفاق عجیب و کشته شدن کارگر  ورزشگاه لوریان

یکی از کارکنان ورزشگاه باشگاه لوریان به دلیل سقوط پروژکتور رویش جان باخته است. این مرد 38ساله برای این تیم فرانسوی کار می‌کرد و او را به بیمارستان اسکورف بردند اما او نتوانست نجات پیدا کند. این اتفاق هولناک در ساعت 19:00 به وقت محلی و دقایقی پس از شکست سه بر صفر لوریان مقابل رن روی داد. این فرد پس از بازی به زمین رفت تا کارش را انجام بدهد اما یک پروژکتور که برای نوردهی به زمین از آن استفاده می‌شد روی او افتاد و باعث مرگش شد. بازیکنان هر دو تیم حاضر در میدان بابت این فاجعه بهت‌زده شدند و به زمین برگشتند. اورژانس بلافاصله وارد عمل شد و از الکتروشوک برای نجات جان او استفاده شد و او را به بیمارستان هم بردند اما فایده نداشت. همچنین از آتش‌نشانان محلی خواسته شد که به ورزشگاه بیایند و ساختار پروژکتورهای این ورزشگاه 16هزار نفری را بررسی کنند. این فرد که به عنوان داوطلب برای باشگاه لوریان کار می‌کرد، سه فرزند داشت. دو نفر دیگر هم که در صحنه حاضر بودند به بیمارستان برده شدند اما آنها دچار مصدومیت خاصی نشده بودند. فابریس لوهر، شهردار لوریان در هنگام این اتفاق در ورزشگاه بود و گفت: «این فاجعه‌ای وحشتناک است. پلیس لوریان در محل حضور دارد و تحقیقات لازم را انجام می‌دهد تا دلیل این حادثه مشخص شود.»

 

اینتزاگی، ناامید از قرارداد جدید

سیمونه اینتزاگی، مربی لاتزیو پس از پیروزی دو بر صفر تیمش برابر ناپولی درباره قراردادش صحبت کرد. به نظر نمی‌رسد که او امید زیادی نسبت به تمدید قرارداد داشته باشد.

لاتزیو در هفته‌های گذشته نتایج خوبی نگرفته بود ولی در یکی از بهترین عملکردهای خود در سری آ، توانست با ضربه سر چیرو ایموبیله و ضربه لوییس آلبرتو، با نتیجه دو بر صفر پیروز شود.آنها در سه بازی اخیر تنها دو امتیاز گرفته بودند و مقابل ورونا باخته و برابر بنه‌ونتو به نتیجه مساوی رسیده بودند.از اینتزاگی درباره مذاکرات تمدید قراردادش با کلودیو لوتیتو، رئیس باشگاه سؤال شد. او خیلی امیدوار نبود و گفت: «ما 17 سال است که با هم کار می‌کنیم. رابطه ما فراتر از فوتبال است اما شما هرگز نمی‌دانید که در فوتبال چه خواهد شد. ما پس از بازی با بروژ کمی صحبت کردیم و تصمیم گرفتیم که تا پایان این دوران فشرده صبر کنیم. همه می‌دانند که من چقدر عاشق لاتزیو هستم. پس باید دید چه می‌شود. هرگز نگویید هرگز.»

 

چرا گتوزو چشم‌بند زد؟

جنارو گتوزو، مربی ناپولی در جریان دیدار با لاتزیو، یک چشم‌بند به روی صورتش بسته بود. او مدت‌هاست که دچار بیماری میاستنی چشم است. این بیماری خودایمنی است و روی ماهیچه‌های بیرونی چشم تأثیر می‌گذارد. این ماهیچه‌ها کنترل چشم و پلک را به عهده دارند. به این ترتیب این عضلات شل شده و باعث دوبینی یا افتادگی پلک می‌شوند.

گتوزو برای اینکه دوبینی‌اش را برطرف کند عینک ویژه به چشم می‌زده و حالا روی چشم راستش چشم‌بند گذاشته است. این بیماری گاه و بیگاه خود را نشان می‌دهد و در یک هفته اخیر، گتوزو را اذیت کرده است.

تیم گتوزو در این مسابقه با نتیجه دو بر صفر به لاتزیو باخت.

 

 

 یکی از موفقیت‌های منچسترسیتی مدرن توانایی حفظ سرخیو آگوئرو، داوید سیلوا و ونسان کمپانی به مدت طولانی بود. این مثلث اگرچه مورد توجه تیم‌های بزرگ اروپایی بودند، ماندند و در یک دهه موفقیت سیتی نقش مؤثری داشتند.

لیورپول حالا وضعیت مشابهی در برابر محمد صلاح دارد. صلاح 28 ساله یکی از بازیکنان طراز اول جهان است و می‌توانیم با اطمینان بگوییم بهترین سال‌های دوران حرفه‌ای خود را سپری می‌کند. یک روز بعد از پیروزی لیورپول برابر تاتنهام، صلاح مصاحبه‌ای با روزنامه آ. اس اسپانیا انجام داد که اوایل این هفته منتشر شد. از او درباره احتمال رفتنش به رئال مادرید یا بارسلونا سؤال شده بود که او پاسخ داد نمی‌داند در آینده چه اتفاقی می‌افتد و اینکه همه چیز دست لیورپول است.

به قول بعضی‌ها از آن جواب‌هایی که هیچ چیز گیرتان نمی‌آید اما عده‌ای هم به کلیت مصاحبه نگاه کرده و ابراز نگرانی کرده‌اند.

یک چیز درباره سابقه صلاح در لیورپول وجود دارد و اینکه او به ندرت مصاحبه می‌کند و رسانه‌ها درباره عادت صلاح در رد درخواست مصاحبه با یک خنده طولانی و معنی‌دار شوخی می‌کنند. او سه سال و نیم است که از رم آمده و در این مدت تنها دو بار با رسانه‌های مکتوب حرف زده که هر دو بار بعد از دستاوردی بزرگ و در یک جمع بوده.

او کاملاً اختیار دارد. تنها بازیکنی هم نیست که چنین رویه‌ای را در پیش گرفته -اتفاقاً آگوئرو یکی دیگر است- و هیچ ورزشکاری به خاطر اینکه می‌خواهد حریم خصوصی‌اش حفظ شود، قابل انتقاد نیست.

اما حالا صلاح تصمیم گرفته حرف بزند آن هم با رسانه‌ای اسپانیایی که مشخصاً طرفدار رئال مادرید است. این یعنی صلاح و نمایندگانش به خوبی می‌دانستند که درباره آینده او سؤال می‌شود اما او مصاحبه کرد بنابراین می‌شود چیزهایی را حدس زد و بدون شک آدم‌هایی که در لیورپول تصمیم‌گیرنده هستند هم این را متوجه می‌شوند.

سؤال متناسب‌تر حالا این است که آنها در قبال او چه می‌کنند؟

پول یک احتمال است. صلاح دو سال و نیم دیگر قرارداد دارد، لیورپول می‌تواند با او قرارداد جدید ببندد و هر چه شرایطش بهتر شود، او شایستگی‌اش را دارد اما شاید این کافی نباشد همانطور که برای ستاره‌های سابق تیم، لوییس سوارس، رحیم استرلینگ یا فیلیپه کوتینیو کافی نبود. همه رفتند به این خاطر که احساس می‌کردند حرفه‌شان و منافع شخصی‌شان جای دیگر بهتر خواهد بود و در یک مقطع ممکن است صلاح هم چنین حسی داشته باشد.

یک ادعای قوی این است که او همه چیز در لیورپول دارد. پول، مدال، شادی و شانس بیشتر بردن در تیمی که در حال پیشرفت است زیر نظر یک مربی که توانایی بالابردن سطح کیفی این بازیکن را دارد. اینها چیزهایی است که مثلث سیتی را برای ماندن متقاعد کرد وقتی تلفن‌هایی از اسپانیا و لندن به آنها می‌شد.

اما گاهی کافی نیست. گاهی یک بازیکن فقط می‌خواهد جای دیگری زندگی و بازی کند و تجربه بازی در یک باشگاه باسابقه و هیجان‌انگیز را به دست آورد قبل از آنکه فرصت به پایان برسد.

اگر چنین اتفاقی درباره صلاح بیفتد و او تصمیم بگیرد برود، باید دو تا چیز را در ذهن داشته باشیم. اول اینکه این نشانه پایان لیورپول یورگن کلوپ نیست. تیم به اندازه کافی باپشتوانه و سازمان یافته است که به هیچ بازیکنی متکی نیست. 

دوم، نباید صلاح را سرزنش کنیم. او لیورپولی نیست و نباید انتظار وفاداری و تعلق ذهنی از او داشت. او یک بازیکن بین‌المللی است که می‌تواند برای هر تیمی بازی ‌کند، یکی از بهترین‌ها. بنابراین اگر خواست برود نباید بپرسیم چرا و به خوبی بدرقه‌اش کنیم و از او تشکر کنیم. او برای ما فوق‌العاده بوده است.

منبع: دیلی میل 

 

درک این موضوع که دو نفر از بزرگترین تنیسورهای تاریخ که روی هم 30 گرنداسلم انفرادی را فتح کرده‌اند، ممکن است تا این حد دچار درد و رنج شوند، سخت است. زوج آندره آغاسی و اشتفانی گراف در بزرگترین صحنه‌های تنیس، هر چیزی که می‌شده را تجربه کرده‌اند: موفقیت در گرنداسلم، رتبه یک دنیا و طلای المپیک. با این حال، درد و رنج هم همیشه با آنها بوده است.

آغاسی می‌گوید: «ما همه رنج می‌کشیم. وقتی جام را بالای سر می‌برید شاید همه چیز گل و بلبل به نظر برسد اما مشقت‌ها و زجرهایی که برای رسیدن به این هدف می‌کشیم باعث می‌شود همه ما دچار اضطراب شویم.» آغاسی در اواسط دهه 1990 به دلیل مصدومیت، مصرف مواد مخدر و همچنین ازدواج ناموفق با بروک شیلدز، دچار افت شدیدی شد. او این مطالب را در کتاب زندگینامه‌اش به نام «اوپن» منتشر کرده است.

آغاسی که هشت بار فاتح گرنداسلم شده است، می‌گوید: «به همین دلیل بود که تصمیم گرفتم کتابم را بنویسم، چون می‌خواستم که تقلاهایم را درک و آنها را بیان کنم. بر این باورم که در سفر زندگی ما، همه چیز باید شفاف باشد. به این ترتیب می‌توانیم دریابیم که در این ماجراها تنها نیستیم.» او در نهایت توانست به مشکلاتش غلبه کند و به اوج برگردد.

اما گراف، همسر او، که 22 بار فاتح گرنداسلم شده و 377 هفته پیاپی رتبه یک تنیس دنیا را در اختیار داشت که این مشکلات احساسی را نداشته است؟ خود او پاسخ می‌دهد: «آن هنگام بازیگر خوبی بودم و نقشم را خوب بازی می‌کردم! البته که من بالا و پایین‌های خودم و چالش‌هایم را داشتم. در تنیس، هر روز به زمین می‌روید و با تمام توان تلاش می‌کنید. سخت بتوان به توازن احساسی رسید. شما شاید از نظر فیزیکی به اوج برسید اما گاهی از نظر احساسی سخت است که هر روز بهترین حس را داشته باشید. وقتی که به اوج نزدیک‌تر می‌شوید، انتظارات و توقعات از شما بسیار بالا می‌رود. خودتان اینطور حس نمی‌کنید اما باید بهترین عملکرد را از خودتان بخواهید. این سخت است و شما نمی‌دانید که گاهی چقدر ممکن است از خود انتظار بالایی داشته باشید. شما فاصله زیادی با آن تعادلی که به دنبالش هستید خواهید داشت.»

اما تعادل چیزی است که آنها در یکدیگر پیدا کردند. آغاسی که شخصیت خودش را بدون رتوش ابراز می‌کرد و در جوانی با موهای بلند و لباس‌های روشنش شناخته می‌شد، توانست آرامش را در وجود گراف بیابد. این دو نفر در سال 2001 ازدواج کردند و مشهورترین زوج دنیای تنیس شدند. آغاسی می‌گوید تنها حسرتش در زندگی این است که چرا ازدواج آنها ده سال زودتر اتفاق نیفتاد.

او می‌گوید: «حرف‌های زیادی می‌توان در این باره زد که شما به چه مسائلی جذب می‌شوید. انضباطی که او در دوران ورزشش نشان داد، چیزی است که شخصیت من نمی‌توانست داشته باشد. شخصیت او و مهارت‌هایش اجازه می‌داد که اوضاع را به شکلی متفاوت مدیریت کند. این جذاب است و متفاوت.»

گراف هم موافق است: «به نظرم ما در زمانی ازدواج کردیم که همدیگر را خوب می‌شناختیم. شاید در زمینه مدیریت مسائل و شخصیت با هم تفاوت‌های مشخصی داشته باشیم اما در تمام مسائل مهم شبیه به هم هستیم. اولویت‌ها و افکار ما کاملاً همسو است. وقتی فرزندانتان را بزرگ می‌کنید درباره همسرتان چیزهای بسیاری می‌آموزید. ما با احترام و اعتمادی که به هم داریم، ازدواجمان را عالی به پیش می‌بریم.»

گراف می‌گوید: «چالش‌های زیادی در تنیس داشتیم اما باید بگویم که بسیاری از این چالش‌ها به مرحله بعدی زندگی شما کمک می‌کند. اگر به آن فکر کنید برایتان عجیب به نظر می‌رسد. افراد معمولاً دوران‌های کاری خود را از 28 یا 30سالگی آغاز می‌کنند اما ما در آن هنگام در اواخر دوران کاری‌مان بودیم!»

این دو نفر پس از تنیس در فعالیت‌های انسان‌دوستانه هم حضور پررنگی داشته‌اند. آغاسی مؤسسه خیریه آندره آغاسی را راه انداخته تا برای کودکان فرصت‌های آموزشی را فراهم کند و گراف هم مؤسسه «کودکان فردا» را دارد که از کودکان مناطق جنگ‌زده حمایت می‌کند.

آغاسی درباره خیریه‌اش می‌گوید: «حس می‌کنم اینکه در کودکی گزینه دیگری نداشتم و مجبور شدم از همان سنین پایین به سراغ تنیس بروم و مدرسه را ترک کنم، باعث شد که از زندگی‌ام خیلی دور بمانم اما تصمیم گرفتم به کودکانی که گزینه‌ای ندارند، فرصت انتخاب بدهم. اینکه درگیر این خیریه باشم به من اجازه داد که اهداف آموزشی‌ام را جلو ببرم.»

منبع: هندوستان تایمز

عزم میلان برای رسیدن به قهرمانی لیگ ایتالیا بعد از 10 سال جزم است حتی اگر زلاتان ابراهیموویچ را در اختیار نداشته باشد. در واقع اساس کار استفانو پیولی بر استفاده از جوانان است که یکی از آنها در دیدار آخر تیم برابر ساسولو شاهکار کرد. رافائل لیائو، بازیکن 21 ساله پرتغالی که معمولاً بال چپ بازی می‌کند، در غیاب زلاتان مصدوم و در حالی که جانشین او، آنته ربیچ هم آسیب دیده، در پست مهاجم نوک بازی کرد و در ثانیه ششم بازی با پاس هاکان چالهان اوغلو سریع‌ترین گل تاریخ سری A را به ثمر رساند. رکورد قبلی در اختیار پائولو پوگی، بازیکن پیاچنتزا بود که 19 سال قبل در ثانیه هشتم دروازه فیورنتینا را باز کرد. لیائو جوان‌ترین بازیکنی است که در سه فصل اخیر در یکی از پنج لیگ ممتاز اروپا موفق به زدن بیش از سه گل شده ‌است.

میلان در این فصل دو بار جوان‌ترین تیم سری A از زمان آمارگیری را روانه میدان کرده، در بازی آبان مقابل اسپتزیا، میانگین سنی ترکیب اصلی این تیم 22 سال و 287 روز بود و در بازی با ساسولو 22 سال و 313 روز. میلان همچنین در 13 بازی ابتدای این فصل شکست نخورده و در 90 سال اخیر سابقه ندارد تیمی با این رکورد در پایان فصل جزو چهار تیم بالای جدول نباشد. میلان که در دو بازی قبلی خود در لیگ با تساوی 2-2 مقابل پارما و جنوا متوقف شده بود، در حال حاضر با 31 امتیاز در صدر جدول لیگ ایتالیا است، با یک امتیاز اختلاف نسبت به اینتر آنتونیو کونته.

میلان در سال 2020 در 15 بازی متوالی توانسته دو گل یا بیشتر بزند و تنها یک تیم در میان پنج لیگ ممتاز اروپا است که روندی طولانی‌تر از این داشته، بارسلونا در سال 1948.

راب داوسن

 

سرالکس فرگوسن معتقد بود که کلید رسیدن به قهرمانی در لیگ برتر، نزدیک ماندن به صدرنشینان جدول تا کریسمس و بعد تلاش برای فتح لیگ در نیمه دوم فصل است. برای اولین بار از سال 2013 که او بازنشسته شد، منچستریونایتد تا حدودی توانسته این هدف را محقق کند. به لطف برد 6بر2 یکشنبه شب مقابل لیدزیونایتد در اولدترافورد در هفته چهاردهم لیگ برتر، منچستریونایتد مطمئن شد که روز کریسمس (سه روز دیگر) تیم سوم جدول خواهد بود، در فاصله 5 امتیازی با لیورپول صدرنشین و البته با یک بازی کمتر.

اوله گنار سولشر سرمربی ‌یونایتد از آن مربیانی نیست که به خاطر این وضعیت از خود بیخود شود اما به هر حال او هم می‌داند که تیمش بعد از مدت‌های طولانی برای اولین جایی در میان مدعیان اصلی قهرمانی پیدا کرده است اما چیزهایی که در ادامه فصل برای تیم او از راه خواهند رسید، بخش سخت ماجرا است و یک سفر به خانه لسترسیتی در باکسینگ دی (روز بعد از کریسمس) و پذیرایی سه روز بعد از آن از ولورهمپتون نشان خواهد داد که آیا حضور شیاطین سرخ در این جایگاه تصادفی است و یا اینکه واقعاً می‌شود روی داعیه قهرمانی این تیم حساب کرد.

سولشر که این هفته دومین سال حضورش در منچستریونایتد به عنوان سرمربی بود، پس از پیروزی قاطع شاگردانش مقابل یکی از رقبای دیرینه گفت: «ما یک سوم فصل را سپری کرده‌ایم و هنوز به نیمه راه هم نرسیده‌ایم. به همین دلیل وضعیت جدول را حتی نگاه نمی‌کنیم. هواداران ما به این پیروزی نیاز داشتند. آنها امشب باید اینجا حضور می‌داشتند. بازیکنان ما هم امشب شاد به خانه می‌روند و می‌خوابند. به نظر آنها سخت تلاش کردند و این پیروزی هم حق‌شان بود. بازی‌مان از اولین دقیقه عالی بود. ما برای غلبه بر حریف برنامه داشتیم. برنامه‌مان برای خلاص شدن از زیر فشار آنها جواب داد. فقط تصور کنید اگر امشب 75 هزار تماشاگر اینجا بودند، چه اتفاقی می‌افتاد. اگر آنها بودند، این بازی می‌توانست به یکی از بهترین بازی‌هــــــــای خانگـــــــــــــی منچستریونایتد در تاریــــــــــــــخ رویارویی‌هایش با لیدز تبدیل شود.»

سولشر حداقل می‌تواند به پیشرفت ملموس در عملکرد و نتایج تیمش اشاره کند. روز کریسمس سال گذشته، یونایتد، بعد از یک باخت در خانه ولورهمپتون در رده هشتم جدول قرار گرفته بود و 24 امتیاز با لیورپول صدرنشین فاصله داشت. بهترین جایگاهی که من‌یونایتد بعد از بازنشسته شدن فرگوسن در لیگ برتر کسب کرد، عنوان نایب قهرمانی فصل 18-2017 بود که با مورینیو کسب کرد اما حتی در آن فصل هم این تیم 13 امتیاز با قهرمان رقابت‌ها، منچسترسیتی فاصله داشت. با این وجود جام‌های قهرمانی در نیمه اول فصل اهدا نمی‌شوند و منچستریونایتد هم به خودش این فرصت را داده است که در نیمه دوم فصل شانسش را برای قهرمانی امتحان کند.

بعد از مصاف با لسترسیتی و ولورهمپتون در فاصله میان کریسمس و سال جدید میلادی، تیم سولشر به آنفیلد می‌رود تا در روز 17 ژانویه با لیورپول روبه‌رو شود که تا آن زمان بدون شک می‌تواند به مهم‌ترین بازی منچستریونایتد در لیگ برتر از زمان جدایی فرگوسن در سال 2013 تبدیل شود. قبل از آن زمان اما چالش‌های بزرگ دیگری هم سر راه شاگردان سولشر قرار خواهد گرفت اما با همه اینها کلی دلیل برای راضی بودن سولشر از وضعیت تیمش در آستانه ورود به سال جدید وجود دارد. یونایتد در این اواخر در اوج بوده و از 21 امتیاز ممکن 19 امتیاز را گرفته است. در بازی آخرش مقابل لیدز هم دو مسأله بسیار مهم این تیم که همواره با آن درگیر بود، حل شد. یکی دیر راه افتادن بازیکنان این تیم برای به دست گرفتن کنترل جریان بازی و دیگری پایان نگرانی‌‌ها درباره روند نتایج ضعیف در بازی‌های خانگی بود که با زدن دو گل در همان سه دقیقه ابتدایی و در مجموع شش گل در کل بازی ناکامی‌های شیاطین سرخ در اولدترافورد را پایان داد. این اولین بار از زمان پیروزی 8 بر2 من‌یونایتد مقابل آرسنال در سال 2011 بود که این تیم در خانه‌اش به یک تیم حداقل شش گل می‌زد.

به جز یکسری حرکات ضعیف در فاز دفاعی، تنها نگرانی سولشر در زمان به صدا درآمدن سوت پایان بازی، مصدومیت‌هایی بود که باعث خروج اسکات مک‌تومینای و لوک شاو از زمین بازی شد. او گفت: «شما باید ارزش‌تان برای بردن بازی را ثابت کنید و این بازی را ما می‌توانستیم و در واقع باید با نتیجه 12بر4 می‌بردیم. مقابل تیمی مانند لیدز شما می‌دانید که بازی پرفشاری خواهید داشت و این هم به خاطر اهمیت بازی نیست بلکه به خاطر سبک خاص بازی آنها است. ما نشان دادیم که تیمی قوی‌تر و آماده‌تر داریم اما روند پیشرفت‌مان باید تداوم داشته باشد». کافی است این روند ادامه داشته باشد و منچستریونایتد قدرتش را به رخ لسترسیتی هم بکشد و این تیم را از پیش رو بردارد تا آن وقت دیگر برای خود سولشر هم سخت باشد که شانس قهرمانی تیمش را رد کند.

منبع: ESPN

اتلتیکومادرید در سفر امشب به زمین رئال سوسیداد به دنبال کنار زدن یکی از رقبا و تثبیت جایگاه در صدر جدول لالیگا است. تیم دیگو سیمئونه در حال حاضر با سه امتیاز اختلاف نسبت به سوسیداد رده سومی در صدر جدول است در حالی که سه بازی کمتر انجام داده است. سوسیداد فصل 2021-2020 را عالی شروع کرده و از 15 بازی‌اش تا اینجا 26 امتیاز گرفته تا پشت سر دو تیم مادریدی قرار بگیرد اما تیم ایمانول آلگواسیل در شرایط خوبی میزبان تیم روی فرم اتلتیکو نیست. آنها دو بازی آخرشان را به بارسلونا و لوانته باخته‌اند و آخرین بردشان در لیگ را دقیقاً یک ماه قبل در زمین کادیس به دست آورده‌اند. 

لا رئال از پنج بازی آخر خود در لیگ تنها سه امتیاز گرفته است.

اما تیمی که فصل قبل را در رده ششم به پایان رساند و از فصل

2013-2012 نتوانسته در میان چهار تیم بالای جدول جا بگیرد و سهمیه لیگ قهرمانان را به دست آورد، موقعیت کنونی‌شان رویایی است و اگر بتوانند در پایان فصل خود را به بالاترین رقابت باشگاهی اروپا برسانند، شاهکار کرده‌اند. در عین حال، سفید و آبی‌پوشان فصل قبل در زمین اتلتیکو یک امتیاز گرفتند و در میزبانی از اتلتیکو به پیروزی 2 بر صفر رسیدند، این نشان می‌دهد خودباوری لازم برای بردن اتلتیکو را دارند.

تیم سیمئونه اما باخت 2 بر صفر برابر رئال مادرید که نخستین شکست فصلش بود را با پیروزی 3 بر یک این هفته برابر الچه تا حدودی جبران کرد، در دیداری که لوییس سوارس دو گل و دیگو کاستا یک گل از روی نقطه پنالتی زد.

اتلتیکو برابر رئال مادرید یک باخت ناامیدکننده داشت اما جدا از این بازی در طول فصل عالی بوده‌اند و با 9 پیروزی، دو تساوی و یک باخت با وجود دو بازی کمتر از رئال و هم امتیاز با این تیم در صدر جدول قرار دارند. اینکه سوسیداد سه امتیاز کمتر و سه بازی بیشتر دارد، نشان‌دهنده قدرت اتلتیکو است و پیروزی در بازی امشب برابر تیم باسکی باعث می‌شود با خیالی آسوده برای آخرین بازی امسال در لیگ که چهارشنبه آینده در خانه برابر ختافه خواهد بود، آماده شوند.

مشکلات بارسلونا و رئال مادرید در این فصل منجر شده به اینکه خیلی‌ها اتلتیکو را شانس اول قهرمانی بدانند. گلزنی به این تیم که در 12 بازی‌اش تنها 5 گل خورده، واقعاً سخت است هرچند سوسیداد با 25 گل زده به طور مشترک با رئال مادرید و بارسلونا بهترین خط حمله را دارد. تیم سیمئونه از بهمن سال گذشته در لیگ به هیچ تیمی جز رئال نباخته اما در پنج سال اخیر تنها یک بار در آنوئتا، زمین سوسیداد به پیروزی رسیده است.

سوسیداد برای این بازی فهرست بلندبالایی از مصدومان دارد که عدنان یانوزای، داوید سیلوا، آریتس الوستوندو، میکل اویارسابال، آسیر ایارامندی بازیکنان شاخص آن هستند. سیلوا شاید به این بازی برسد اما احتمالاً ترکیب بازی در باخت شنبه دست نخورد و این یعنی آلگواسیل گزینه‌های زیادی برای تغییر در اختیار ندارد.

اتلتیکو در این بازی هم هکتور اررا را ندارد، وضعیت خوسه خیمنس مبهم است و درباره ژوائو فلیکس نگرانی وجود دارد که اگر نرسد جایش را آنخل کوره آ می‌گیرد. کاستا احتمالاً در ترکیب اصلی قرار نمی‌گیرد و سائول نیگس و فلیپه از ابتدا بازی می‌کنند به جای رنان لودی و توماس لمار که مقابل الچه ثابت بودند.