مایکل فلپس، پرافتخارترین ورزشکار المپیک، امیدی به اینکه مسابقات المپیک توکیو پاک باشد، ندارد.

از او که 23 طلای المپیک در کارنامه دارد، سؤال شد که به نظرش مسابقات المپیک پیش رو چقدر پاک خواهد بود و او گفت: «من نمره 4 یا 5 از 10 را می‌دهم. راستش را بگویم، در کل دوران ورزشی‌ام، مطمئن نیستم که حتی یک بار هم در مسابقاتی پاک شرکت کرده باشم. فکر نمی‌کنم که اوضاع عوض شده باشد. مشکلات زیادی وجود دارد و اینکه ورزشکاران در سطحی نابرابر به مصاف هم می‌روند واقعاً ناراحت‌کننده است.»

امسال هشتمین سالگرد المپیک 2012 لندن است، که در آن فلپس چهار مدال طلا کسب کرد. آن رقابت‌ها را کثیف‌ترین المپیک تاریخ می‌دانند و بیش از 130 ورزشکار در آن دوره دوپینگ کردند. 68 نفر از این تعداد در سال‌های بعد از آن و با انجام آزمایش‌‌های بیشتر از آن مسابقات کنار گذاشته شدند.

تقریباً 11هزار ورزشکار در المپیک 2016 ریو شرکت کردند و از هر 100 نفر، تقریباً یک نفر محروم شد یا اینکه مجبور شد مدالش را پس بدهد.

فلپس که در دوران ورزشی‌اش بارها علیه دوپینگ حرف زده، می‌گوید که هیچ ورزشکاری به اندازه او تحت آزمایش دوپینگ قرار نگرفته است: «اگر از همه مانند من تست گرفته شود که عالی است اما می‌دانیم که اینطور نیست. تا وقتی که همه در یک سطح قرار نگیریم، چیزی عوض نمی‌شود.»

کمیته بین‌المللی المپیک که بر تست دوپینگ نظارت دارد، اعلام کرده که ورزش پاک از اولویت‌های اصلی‌اش است. اخیراً دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا اعلام کرده بود که قانون رادچنکوف را امضا کرده، که به آمریکا اجازه می‌دهد افراد دوپینگ‌کننده را مجرم بداند. این قانون به نام دکتر گریگوری رادچنکوف است، که رسوایی دوپینگ روسیه را افشا کرد. قانون رادچنکوف ماه پیش در سنا بدون رأی مخالف تصویب شد.

جیم والدن، تهیه‌کننده این قانون و وکیل رادچنکوف می‌گوید: «دوپینگ همچنان مشکلی بسیار بزرگ خواهد بود، مگر اینکه دوپینگ‌کنندگان و افرادی که این مواد را برایشان فراهم می‌کنند، به دلیل کلاهبرداری از سایر ورزشکاران به زندان بروند. این قانون اولین گام ضروری است.»

فلپس امیدوار است که رقابت‌های المپیک پاک‌تر شود و می‌گوید که بازی‌های توکیو فرصت خوبی است تا ورزشکاران پای باورشان بایستند. کمیته بین‌المللی المپیک در حال حاضر با کمیسیون ورزشکاران المپیک در مذاکره است تا اجازه اعتراض به ورزشکاران داده شود. طبق مقررات فعلی، هیچ اعتراضی در المپیک پذیرفته نیست؛ حتی زانو زدن، دست‌ها را مشت کردن و از پروتکل اهدای مدال پیروی نکردن.

اما اخیراً ورزشکاران علیه نژادپرستی موضع گرفته‌اند، به‌ویژه پس از جنبش «جان سیاهپوستان مهم است». برای مثال، بازیکنان لیگ برتر انگلیس پیش از مسابقاتشان به دلیل نژادپرستی سیستماتیک در این کشورها زانو می‌زدند و تیم‌های NBA هم در جریان پلی‌آف این فصل، در اعتراض به خشونت پلیس و قتل جیکوب بلیک دست به اعتراض زدند. کمیته المپیک و پارالمپیک آمریکا اخیراً اعلام کرده که با اعتراضات مسالمت‌آمیز در جریان بازی‌ها کاری نخواهد داشت.

فلپس می‌گوید: «حس می‌کنم که جایگاهی دارم که باید از آن استفاده کنم و درباره موضوعاتی که به نظرم مهم هستند صحبت کنم. به نظرم همه همین فرصت را دارند. ما این فرصت را داریم که بایستیم و ارزش‌هایمان را فریاد بزنیم. خوب است که این را می‌بینیم؛ خوب است که تغییر را می‌بینیم و به نظرم ما باید روزهای راحت و سخت زیادی را سپری کنیم تا در بلندمدت، به تغییری که می‌خواهیم، برسیم. امسال ترسناک بوده است اما حس می‌کنم که درس‌های بسیاری آموخته‌ام و امیدوارم که بتوانیم این آموزه‌ها را تبدیل به تغییراتی جدی کنیم؛ نه فقط در آمریکا، که در سراسر دنیا.» فلپس می‌گوید که تعجب نخواهد کرد اگر ببیند ورزشکاران روی سکوی اهدای مدال اعتراض خود را نشان می‌دهند. او اما امیدوار است که این کار با احترام انجام شود: «مهم‌ترین بخش، ایستادن روی سکو است، در حالی که مدال دور گردنتان است و به سرود ملی کشورتان گوش می‌کنید. به نظرم در ورزش هیچ چیزی به این اندازه ارزشمند نیست. پس اگر کسی می‌خواهد اعتراض کند، می‌خواهم که احترام بگذارد.»

منبع: CNN

 

آنتونی جاشوا با غلبه بر کوبرات پولف در راند نهم مبارزه‌ای که شنبه شب در لندن برگزار شد به فرم بی‌رحمانه خود بازگشت و آماده مصاف با تایسون فیوری در سال 2021 شد. دارنده کمربند قهرمانی دسته سنگین وزن اتحادیه جهانی بوکس، فدراسیون جهانی بوکس و سازمان جهانی بوکس با دو بار انداختن پولف به کف رینگ در راند نهم مبارزه همه عناوین‌اش را پس گرفت و در عین حال برای رقبای بعدی‌اش هم خط و نشان کشید. این اولین پیروزی جاشوا با ضربه فنی از ماه سپتامبر سال 2018 بود که آن مبارزه هم در خاک کشور خودش برگزار شد.

در نتیجه ضربات آپرکات راست سنگین جاشوا، پولف به دیواره رینگ چسبید و در نهایت جاشوا خیلی راحت و بدون حرف و حدیث برنده اعلام شد. بوکسور انگلیسی این مبارزه را در حضور هزار تماشاگر در سالن SSE‌آره‌نا لندن برد و یکی از آن تماشاگران قهرمان آمریکایی دسته سبک وزن بوکس، فلوید می‌ودر جونیور بود که از آمریکا به انگلیس سفر کرده بود و اولین نفری هم بود که در کنار رینگ پیروزی جاشوا را به او تبریک گفت.

جاشوا از دو سال پیش که الکساندر پووتکین، را شکست داد، به خاطر یک باخت غیرمنتظره به اندی روییس آمریکایی عناوین‌اش را از دست داد و البته او یک سال پیش دوباره با پیروزی مقابل او با کسب امتیازات بیشتر آنها را پس گرفت. مبارزه شنبه شب او مقابل پولف اما نمایشی انفجاری‌تر از مبارزه مجددش با روییس بود چرا که بوکسور انگلیسی در راند سوم و نهم مبارزه دو بار حریف بلغارستانی‌اش را کف رینگ انداخت و در حضور تماشاگرانی که برای اولین بار از ماه مارس - پیش از شیوع همه‌گیری کرونا - به سالن می‌آمدند، مسابقه را به سود خود به پایان رساند.

این دومین دفاع جاشوا از عناوین قهرمانی‌اش در دسته سنگین وزن بود و به این ترتیب راه برای مبارزه او با هموطن و رقیب دیرینه‌اش در این دسته، تایسون فیوری باز شد. البته ممکن است که او با اولکساندر اوسیک از اوکراین روبه‌رو شود، مبارزه‌ای که در سال 2021 برگزار خواهد شد. فیوری که شبکه ESPN او را پس از پیروزی‌اش مقابل دونتای وایلدر بر سر کمربند قهرمانی شورای جهانی بوکس در ماه فوریه، به عنوان مرد شماره یک بوکس سنگین وزن جهان معرفی کرد، گزینه ارجح جاشوا است اما از طرفی این احتمال وجود دارد که اوسیک، قهرمان سابق میان‌وزن جهان اولین نفری باشد که سال آینده مقابل جاشوا روی رینگ برود.

جاشوا گفت: «برای من مهم نیست که حریفم چه کسی است. برای من مهم است که چه کسی کمربند را داشته باشد و اگر تایسون فیوری کمربند را دارد، پس با تایسون فیوری مبارزه می‌‌کنم. هر بار با یک نفر می‌‌توانم مبارزه کنم، پس یکی یکی باید با آنها روبه‌رو شوم.»

در این حال ادی هیرن، مسئول برگزار کننده مبارزات اعتراف کرد که ترجیح می‌دهد که فیوری حریف بعدی جاشوا باشد و این در حالی است که موانعی برای برگزاری این مبارزه وجود دارد، از جمله اقدام حقوقی وایلدر که فیوری را مجبور کرده یک مبارزه سوم را با او انجام دهد.

 

گزارش

ریک شارما   

 

 توفان عبور کرده و قایق زین‌الدین زیدان نه تنها ایمن در حال حرکت است، بلکه با تمام سرعت پیش می‌رود. رئال مادرید او از شرایط بحرانی به خوبی گذشت و با سه پیروزی فوق‌العاده در طول یک هفته جایگاه این مربی فرانسوی تثبیت شد؛ بعد از سویا و بوروسیامونشن گلادباخ، این بار نوبت اتلتیکومادرید بود که قربانی سفیدپوشان پایتخت اسپانیا شود. همین شنبه گذشته شایعات زیادی درباره اینکه فلورنتینوپرس در حال بررسی گزینه‌های جانشینی زیدان است، مطرح شده بود اما این نخستین بار نیست که او، باشگاه را به ساحل آرامش می‌رساند. پیروزی 2 بر صفر شنبه شب در ورزشگاه آلفردو دی استفانو فاصله میان دو تیم را به سه امتیاز رساند ضمن اینکه رئال به رتبه سوم جدول لالیگا صعود کرد.

شنبه هفته گذشته رئال مادرید به سویل رفت و با هر جان کندنی بود، سه امتیاز به دست آورد و مهم‌تر از آن خودش را پیدا کرد. چهارشنبه برد آسانی برابر گلادباخ کسب کردند تا از یک حذف تحقیرآمیز و بی‌سابقه از مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا بگریزند و به عنوان صدرنشین به مرحله حذفی بروند. حالا با این پیروزی برابر اتلتیکومادرید با آرامش، قرعه‌کشی امروز مرحله حذفی لیگ قهرمانان را پیگیری می‌کنند در حالی که آسمان کاملاً صاف است و باد در مسیر حرکت قایق این تیم در جریان.

حال و هوای باشگاه در این یک هفته کاملاً عوض شده، از آن هفته‌هایی که می‌تواند به عنوان یک سکوی پرتاب برای رویای قهرمانی و کسب جام عمل کند. آنچه اهمیت بسیاری دارد اینکه تک تک بازیکنانی که زیدان در این هشت روز به کار گرفت، با تمام وجود تلاش کردند، تا آخرین لحظه حریف را تحت فشار گذاشتند و ذره‌ای خلل در تمرکزشان وارد نشد.

اتلتیکو در حالی به ورزشگاه رئال مادرید آمد که با یک بازی کمتر و شش امتیاز بیشتر نسبت به همسایه بسیار پرافتخارتر خود در صدر جدول قرار داشت. تیم سیمئونه در 26 بازی قبلی خود در لیگ شکست نخورده بود و هفت برد متوالی در این رقابت‌ها به نام خود ثبت کرده بود تا مشخص شود رئال چه کار سختی در پیش دارد.

اتلتیکو که در 10 بازی‌اش تنها دو گل خورده بود، هرگز در این فصل از رقبا عقب نیفتاده بود تا اینکه کاسمیرو روی کرنر ارسالی تونی کروس با ضربه سر دقیق خود به گوشه دروازه این طلسم را شکست در حالی که قبل از آن کریم بنزما تیرک دروازه میهمان را به لرزه درآورده بود. جالب است، این برزیلی در بازی‌های کمتر نسبت به دو همکارش در خط میانی، تونی کروس و لوکا مودریچ گل‌های بیشتری زده، او 26 گل و کروس و مودریچ به ترتیب 19 و 24 گل زده‌اند. این گل مهمی بود که کار اتلتیکومادرید را سخت کرد بخصوص با برنامه‌ریزی که مربی آرژانتینی برای این تیم کرده بود.

او توماس لمار و آنخل کوره آ را روی نیمکت نشاند و ترجیح داد با احتیاط بیشتری بازی کند، که اشتباه بود. اتلتیکو تا اینجای فصل برای این فوق‌العاده بوده که میل هجومی‌اش را افزایش داده. لوییس سوارس در خط حمله تنها و ناکارآمد شده بود به خاطر اینکه هم‌تیمی‌ها با فاصله زیادی از او عقب بودند در حالی که ژوائو فلیکس هم با کار عالی کاسمیرو یک ناکام واقعی در نیمه اول بود. تیم میهمان در تمام 45 دقیقه اول یک ضربه در چارچوب نداشت و این اتفاق برای دومین بار در طول پنج فصل رخ داد.

این اتلتیکو روحیه مبارزه نداشت، چیزی که برای تیم سیمئونه کاملاً عجیب است. در واقع مادرید زیدان توان مبارزه را از آنها گرفته بود. سیمئونه بین دو نیمه دست به تغییرات گسترده زد و کوره آ و لمار را به زمین فرستاد که دومی خیلی دوید و زحمت کشید اگرچه بی فایده بود. او به محض ورود به خاطر خطای بدش روی کاسمیرو می‌توانست اخراج شود.

اتلتیکو خیلی بهتر شد اما در نهایت همان داستان تکراری برایشان رقم خورد؛ اتلتیکو در 9 بازی پیاپی لیگ برابر رئال بردی دشت نکرده و آخرین باخت این تیم قبل از شکست شنبه شب در بهمن سال گذشته برابر همین رئال بوده است.

دنی کارواخال گل دوم را با یک شوت عالی از فاصله دور به ثمر رساند اگرچه این گل به نام یان اوبلاک ثبت می‌شود چون بعد از برخورد با تیرک دروازه به گلر اسلوونیایی خورد و گل شد. سوارس در خط حمله بی‌دندان بود با آنکه بارها با بارسلونا رئال را شکار کرده بود، فلیکس هم با تعویض زودهنگامش، عصبانیت خود را بر سر صندلی‌های پلاستیکی خالی کرد.

بنزما بعد از برد مقابل گلادباخ گفت: «اینطور بازی کنیم، هیچ تیمی حریفمان نیست.» درست می‌گفت. اگر مربی بتواند تیم را همینطور در دوران طلایی‌اش حفظ کند، این فصل نویدهای بسیار دارد.

منبع: گل

 

گزارش

 مارک آگدن  

 

همیشه برای منچسترسیتی و طرفدارانش ناراحت‌کننده بوده که زیر سایه منچستریونایتد بوده‌اند. یونایتد به خاطر تاریخچه غنی‌اش و طرفداران پرشمارش در سطح دنیا، بیشتر مواقع تیترها را از آن خود می‌کند، در حالی که در سال‌های اخیر، این سیتی بوده که رکوردها را شکسته و قهرمانی‌ها را به دست آورده است.

سیتی در سال‌های اخیر با پپ گواردیولا موفقیت‌های بسیاری داشته اما مرتباً با یونایتد سر الکس فرگوسن مقایسه شده است اما گاهی تمرکز روی نیمه سرخ شهر منچستر باعث شده که اتفاقات منفی در ورزشگاه اتحاد نادیده گرفته شوند و گواردیولا و بازیکنانش از این موضوع بهره برده‌اند.

یونایتد در این فصل تیمی نشان داده که در آستانه بحران است. مردان اوله گونار سولشر در خانه مقابل تاتنهام با نتیجه تحقیرآمیز شش بر یک شکست خوردند، از مرحله گروهی لیگ قهرمانان کنار رفتند و در خانه‌شان تنها یک برد در لیگ برتر کسب کرده‌اند که آن هم مقابل تیم تازه ‌صعودکرده وست‌بروم بوده است. آنها همچنین باید حرف‌های ایجنت مشهورترین بازیکنشان، پل پوگبا، را هم تحمل می‌کرده‌اند که در این هفته گفت این هافبک دوست دارد در تیم دیگری فوتبالش را احیا کند.

با این حال، پیش از سوت آغاز دربی منچستر و البته پس از 90 دقیقه نمایش مصیبت‌بار دو تیم که به تساوی بدون گل انجامید، یونایتد در جدول بالاتر از سیتی قرار داشته است. با وجود تمام بحران‌ها و ابهام‌هایی که درباره آینده سولشر به عنوان مربی یونایتد وجود دارد، آنها از بالا به تیم همشهری نگاه می‌کنند و در پنج بازی اخیر مقابل سیتی در تمامی رقابت‌ها، تنها یک شکست را تجربه کرده‌اند.

سولشر پس از بازی گفت: «در دوران من، این بهترین عملکردی است که مقابل منچستر سیتی داشته‌ایم. آنها البته در جریان بازی فرصت‌های بهتری داشتند اما همه باید از این تساوی راضی باشند.»

سیتی و گواردیولا طبق معیارهای بسیار بالایشان، در این فصل دچار مشکلات فراوانی بوده‌اند و این بار عملکردشان مقابل یونایتد فاجعه‌بار بود. آنها رقیبی جدی برای لیورپول یورگن کلوپ و تاتنهام ژوزه مورینیو به شمار نمی‌روند.

یکی از بزرگترین نقاط قوت سیتی با گواردیولا این بوده که می‌توانسته تیم‌ها را با قاطعیت شکست دهد و هر زمان که بخواهد گل بزند و بازی مقابل یونایتد اولین تساوی بدون گل آنها در لیگ پس از 79 بازی را رقم زد اما آنها دیگر نمی‌توانند به‌راحتی گل بزنند. سیتی تا هفته یازدهم فصل گذشته 34 گل به ثمر رسانده بود اما در این فصل نصف این تعداد گل زده، یعنی 17 گل. مقابل یونایتد هم به نظر نمی‌رسید که به گل‌هایشان بیفزایند.

نبود سرخیو آگوئرو هم مزید بر علت شد، ولی این مهاجم در این فصل لیگ تنها 110 دقیقه بازی کرده است و سیتی فرصت کافی داشته تا راه‌های گل‌زنی بدون او را پیدا کند. این بازیکن 32ساله در پایان فصل آزاد خواهد شد و مشکل سیتی هم کوتاه‌مدت است و هم بلندمدت. چه او بماند و چه برود، سیتی نیاز به خرید یک گل‌زن دارد. گابریل ژسوس هم مقابل یونایتد تأثیر چندانی نگذاشت، ولی سیتی در کل در ایجاد امواج حمله مشکل داشته است.

در گذشته، مدافعان کناری سیتی به پیش می‌تاختند و هافبک‌هایی نظیر کوین ده‌بروینه، داوید سیلوا، یایا توره و برناردو سیلوا خطوط دفاعی حریف را نابود می‌کردند اما توره و سیلوا از این تیم جدا شده‌اند و جانشینی هم برایشان پیدا نشده و ده‌بروینه هم در این فصل تنها دو گل در لیگ زده. تعداد گل‌های برناردو سیلوا هم صفر بوده است.

در حال حاضر شاید فیل فودن سرزنده‌ترین هافبک سیتی در یک‌سوم هجومی باشد اما او در فصل 21-2020 تنها چهار بار در لیگ در ترکیب ثابت قرار گرفته و مقابل یونایتد هم نیمکت‌نشین بود.

هرچند کسب یک امتیاز در اولد ترافورد برای هر تیمی که رویای قهرمانی ندارد، نتیجه خوبی است اما سیتی در این بازی واقعاً دو امتیاز را از دست داد، چرا که تیم سولشر در این فصل بارها متزلزل نشان داده، به ‌ویژه در خانه.

کریستال پالاس، تاتنهام و آرسنال توانسته‌اند در خانه یونایتد پیروز شوند و چلسی هم در این زمین به تساوی بدون گل رسیده است. یونایتد مقابل آن تیم‌ها خطرساز نشان نداد، ولی سیتی طوری بازی کرد که انگار از یک امتیاز راضی است.

گواردیولا پس از بازی گفت: «ما سه، چهار موقعیت آشکار گل‌زنی ساختیم. شما نمی‌توانید انتظار داشته باشید که مقابل تیمی مانند یونایتد فرصت‌های پرشماری داشته باشید. در نهایت یک امتیاز خوب کسب کردیم.»

یونایتد فعلاً بالاتر از سیتی قرار گرفته است اما سیتی در حال حاضر بسیار قوی‌تر است اما اگر آنها نتوانند به آمار گل‌زنی خود اضافه کنند و بازی‌های نزدیک را ببرند، ممکن است برای اولین بار پس از بازنشستگی سر الکس فرگوسن در سال 2013، در پایان فصل پایین‌تر از یونایتد قرار بگیرند. با این شرایطی که حالا می‌بینیم، این دو تیم ممکن است به جای آنکه برای اول و دوم شدن بجنگند، بر سر پنجم و ششم شدن رقابت کنند.

منبع: ESPN

 

طبق گزارش روزنامه مارکای اسپانیا، فرهاد مشیری مالک باشگاه اورتون برای اینکه روند پیشرفت این تیم در فصل جاری تداوم داشته باشد، حاضر است سرمایه بیشتری به خزانه باشگاه تزریق کند. «تافی‌ها» در طول تابستان امسال بودجه‌ای حدود 130 میلیون پوند را صرف خرید بازیکنان جدید کردند تا فاصله میان خود و مدعیان قهرمانی لیگ برتر را کاهش دهند. یکی از بازیکنانی که آنها به خدمت گرفتند، خامس رودریگس، هافبک کلمبیایی سابق رئال مادرید بود که در بدو ورودش به گودیسون پارک تأثیرگذار ظاهر شد هرچند مصدومیت باعث افت وی شد.

با وجود ضرر 140 میلیون پوندی اورتونی‌ها در فصل گذشته به خاطر شیوع کرونا، مشیری، دارنده 77درصد از سهام باشگاه اورتون، قصد دارد 150 میلیون یوروی دیگر به خزانه باشگاه تزریق کند تا این تیم از رقبایش عقب نماند. از بازیکنانی مانند دله آلی، هافبک نیمکت‌نشین تاتنهام، دانیل جیمز بال 23ساله منچستریونایتد، ایسکو هافبک اسپانیایی رئال مادرید و آرکادیوژ میلیک مهاجم لهستانی ناپولی به عنوان بازیکنان مد نظر اورتون برای بازار نقل و انتقالات نام برده می‌شود. اورتونی‌ها در تابستان علاوه بر خامس، آلان و عبدالله داکور را هم به خدمت گرفتند اما کارلو آنچلوتی ممکن است در ماه ژانویه بازیکنان جدید دیگری را هم در اختیار داشته باشد.

در میان این بازیکنان شانس رسیدن اورتون به دله آلی زیاد است. او و هم‌تیمی‌هایش هری وینکس هر دو جایی در برنامه‌های تاکتیکی ژوزه مورینیو در تاتنهام ندارند و به همین دلیل این احتمال وجود دارد که مشیری با ارائه یک پیشنهاد خوب بتواند این دو بازیکن انگلیسی را به گودیسون پارک ببرد. ژوزه مورینیو در پایان بازی اخیر تیمش در لیگ اروپا ادعا کرد ممکن نیست که به تمام بازیکنانش فرصت یکسان بازی کردن برسد و همین موضوع ممکن است دله آلی را بیش از پیش برای ترک سفیدپوشان لندن ترغیب کند.

 

درباره پل پوگبا نظرهای مختلفی وجود داشت. از یک طرف کسانی بودند که باور داشتند تکنیک، قدرت بدنی و هوش فوتبالی او کلید بازگشت منچستریونایتد به قله فوتبال انگلیس است، کسانی که در زمان خریدن او در سال 2016 فکر می‌کردند او می‌تواند عامل تحول باشگاه باشد.

تصور من این بود که او استانداردهای باشگاه را جابه‌جا می‌کند و استعداد اول باشگاه می‌شود. فکر می‌کردم همانی می‌شود که زمانی روی کین بود، که اشتباه می‌کردم. البته او بازیکن متفاوتی نسبت به کین است اما توانایی و شخصیت لازم را برای اینکه رهبر تیم در رختکن و زمین شود، دارد. کسی که می‌تواند تیم را جلو ببرد.

از طرف دیگر یک عده دیگر فکر می‌کردند پوگبا بیشتر شکل دارد تا محتوا، اینکه یونایتد با او بدتر از بدون او است؛ کسانی که خسته شدند از تلاش‌های او برای رفتن از اولدترافورد یا حداقل از تحملش نسبت به تلاش‌های مدیر برنامه‌هایش، مینو رایولا، برای هل دادنش به سمت در خروجی به تنگ آمدند.

اما دیگر اختلافی نیست. واقعاً نیست. چهار سال بعد از بازگشت به یونایتد، داستان پوگبا در اولدترافورد به پایان رسیده.

اگر به دنبال بازیکنی هستید که در دوران پسافرگوسن باشگاه را به جلو برده، نزدیک‌ترین کسی که می‌توانید به دست آورید، برونو فرناندز است نه پوگبا. پوگبا گاهی عالی بوده و گاهی خوب اما بیشتر یک بازیکن معمولی بوده. نقش او در دربی منچستر کاملاً عادی بود، چند پاس خوب داد اما امید به اینکه یک بازی را اداره کند، دیگر رویایی دوردست شده. او بدترین بازیکن زمین نبود اما هیچ کار خاصی هم نکرد. دوست ندارم بگویم اما او «آقای معمولی» شده است.

او گران‌ترین بازیکن فوتبال انگلیس است اما هیچ شباهتی به آن ندارد و هرگز اثری مثل ویرجیل فان‌دایک در لیورپول یا کوین دبروین در منچسترسیتی نداشته. غالباً ناامیدکننده و مزخرف و اغلب بازیکنی بزرگ با اثرگذاری کوچک.

هفته گذشته که آخرین ملودرام درباره او شکل گرفت و رایو گفت پوگبا در ژانویه می‌رود، عده‌ای درباره زمان‌بندی این مصاحبه عصبانی شدند اما بیشتر واکنشی نشان ندادند. دیگر برای کسی اهمیت ندارد، بگذارید برود، همه باید بپذیریم او ستون موفقیت تیم نیست. الکس لاوری، روزنامه نگار، آماری درباره او جمع کرده از جمله اینکه تیم با او55درصد بازی‌هایش را برده و بدون او

 5/62 درصد. همچنین یونایتد در هر سه چهار بازی بدون او یک گل بیشتر زده و یکی کمتر خورده. لاوری می‌گوید: «یونایتد عملاً در همه آمارها بدون او بهتر بوده است.»

پوگبا همه ما را ناامید کرده با وجود آنکه هنوز هم می‌تواند بهترین بازیکن تیم باشد چون فرصتی برای اثبات نه دارد و نه می‌خواهد. وقتی اخیراً به اردوی تیم ملی فرانسه رفت گفت خوشحال است که از یونایتد فاصله گرفته. همه این ابراز تمایل‌ها به جدایی و تحریکی که توسط رایولا صورت می‌گیرد، دیگر خسته کننده شده.

او لحظات درخشانی را با یونایتد داشته از آنها که غالباً در تیم ملی فرانسه دارد و باعث شد یکی از بهترین بازیکنان تیم در قهرمانی جهان در تورنمنت سال 2018 روسیه باشد برای همین، اینکه گفته شود او یک ناکام بزرگ و تمام عیار است، درست نیست.

در فصل 2019-2018 که رقابت قهرمانی لیگ برتر بین منچسترسیتی و لیورپول به اوج رسید، تنها بازیکن تیم منتخب فصل غیر از بازیکنان این دو تیم، پوگبا بود. او بارها جایزه بازیکن ماه هواداران منچستریونایتد را به دست آورده است. پوگبا همیشه توانسته لحظات نفسگیر درخشش خود را به نمایش بگذارد مثل گلی که در بازی با وستهم از حدود 20متری به ثمر رساند.

اما اینها کافی نبوده. نه برای بازیکنی که ما امیدوار بودیم اسطوره منچستریونایتد شود. واقعیت این است که پوگبا یک نماد شده است، نه نماد تحول منچستریونایتد بلکه نماد سردرگمی که در باشگاه شیاطین سرخ موج می‌زند. می‌توان پوستر او را به عنوان نماد شکوفانشدن استعدادها و استفاده نکردن از پتانسیل‌ها مورد توجه قرار داد. از این جهت او کاملاً با حال و هوای منچستریونایتد منطبق است.

زمانش رسیده منچستریونایتد جلوی ضرر را بگیرد. زمانش رسیده بپذیرد پوگبا آمادگی لازم برای کشیدن بار بی‌نهایت سنگین برگرداندن یونایتد به اوج را ندارد.

شایعاتی وجود دارد درباره اینکه در ماه ژانویه که پنجره نقل و انتقالات زمستانی باز می‌شود، او می‌تواند به آرزویش برای جدایی از منچستریونایتد برسد اما با گذشت سال‌ها، او بیشتر یک پاورقی در کتاب تاریخ یونایتد خواهد بود تا یک سرفصل.

منبع: دیلی میل