امیررضا همایون
خبرنگار
از آخرین بازی تیم ملی در جام جهانی فوتبال قریب به 3 ماه می‌گذرد. روزهایی که مسئولان فدراسیون فوتبال به مانند بسیاری از تیم‌های ناکام و حذف شده از رقابت‌ها، باید سرمربی جدید خود را برای هدایت تیم ملی در رویدادهای پیش رو انتخاب می‌کردند، اما آنچه در عمل می‌بینیم، انفعال و وقت‌کشی است. این در حالی است که مطالبه افکار عمومی و فوتبالدوستان انتخاب سرمربی جدید برای تیم ملی در جام جهانی بوده، اما فدراسیون فوتبال در واکنش به این مطالبه تنها تغافل را پیشه کرده. تنها سهم تیم ملی از فضای انتخاب سرمربی، بیرون آمدن شایعات و گزینه‌های مختلف و گاه عجیب برای هدایت یوزها بود، شایعاتی که بسیاری از آنها تأیید شد و برخی هم هیچ واکنشی از سوی مسئولان فدراسیون فوتبال به همراه نداشت، اما هنوز نه خوانی آمده و نه اتفاقی افتاده و تیم ملی همچنان بدون سرمربی است.
در روزهای اخیر اخباری مبنی بر حضور مربیان ایرانی روی نیمکت تیم ملی منتشر شد. شایعاتی که خیلی زود با مصاحبه مهدی تاج رنگ واقعیت گرفت و بسیاری تصور می‌کردند نیمکت تیم ملی پس از گذشت 12 سال از جام ملت‌های آسیا 2011 بار دیگر ایرانیزه می‌شود. فضا به اندازه‌ای رادیکال شد که حتی بسیاری از کارشناسان نظر خودشان را درباره احتمال انتخاب مربی ایرانی برای تیم ملی بیان کردند اما ناگهان دوباره بحث حضور مربی خارجی روی نیمکت تیم ملی داغ شده و حتی برخی شایعات تأیید نشده از مذاکره فدراسیون فوتبال با دومنیکو تدسکو سرمربی جوانی که به بلژیک رفت، خبر دادند.
این فضای غبارآلود و مبهم و سراسر تناقض یک پرسش کلیدی به اذهان فوتبالدوستان ایرانی متبادر می‌کند؛ اینکه چرا مسئولان فوتبال ایران بار دیگر به انتخاب مربی ایرانی پشت کرده‌اند و بار دیگر به سمت گزینه خارجی متمایل شده‌اند؟ این پرسش، پاسخ روشنی دارد؛ اینکه مقامات فوتبال ایران از تکرار اتفاقات مقدماتی جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی و جام ملت‌های آسیا 2011 قطر واهمه دارند و به همین خاطر مربیان ایرانی مانند تمام این سال‌ها به صف دوم گزینه‌های هدایت تیم ملی تبدیل شده‌اند.