هومن جعفری
روزنامه‌نگار
اینکه استقلال از شکست دقیقه آخر مقابل سپاهان و هشت امتیاز اختلاف با صدر جدول، برسد به چهار برد پی در پی و صفر کردن اختلافش با رقیب، نکته کم‌اهمیتی نیست. حد فاصل همین دو اتفاق، استقلال می‌توانست ساپینتو را کله کند، یزدانی را آزاد نکند، یک مربی موقت بگذارد بالای سر تیم و بیفتد دنبال آزاد کردن قلعه‌نویی یا آوردن یک مربی خارجی دیگر و درنهایت رنگ رویای قهرمانی را هم نبیند.
استقلال اما ثبات را انتخاب کرد. ساپینتو با وجود اختلافاتش با مدیرعامل، حفظ شد. یزدانی را حتی با وجود فشار رسانه‌ای و هواداری، بیرون کردند. ریسک بزرگی که آرامش را به تیم برگرداند. تیم به مسیرش ادامه داد. استقلال به سمتی رفت که باید.
حذف یزدانی، چند بازیکن کم اثر تیم را به خودشان آورد طوری که موتور تهاجمی تیم بسرعت روشن شد. حالا استقلال نان نگه داشتن مربی و حذف کردن بازیکنش را می‌خورد. تیم از همیشه بهتر بازی می‌کند. تیم از همیشه روی فرم‌تر است و بازیکنان از همیشه انگیزه بیشتری از خود نشان می‌دهند.
استقلال حالا دوباره خودش را به کورس تحمیل کرده و این اتفاق مبارکی است. لیگی که سه مدعی درجه یک داشته باشد، لیگ تماشایی‌تری خواهد بود. به همان اندازه که روی فرم برگشتن استقلال خبر خوبی است، افت تدریجی و مقطعی پرسپولیس خبر بدی است. لیگ سپاهان و سرخابی‌ها را کنار هم نیاز دارد. تراکتور و گل‌گهر هم کنار دستشان!
استقلال در بازی‌های آینده چه خواهد کرد؟ صدر را خواهد گرفت؟ مشکلات مالی را مدیریت خواهد کرد؟ کیفیت فنی را افزایش خواهد داد؟ برای پاسخ به این سؤالات باید کمی صبر کنیم. نکته مهم این است که استقلال دوباره به کورس بازگشته و این خبر خوبی است.