ایمان گودرزی
روزنامه‌نگار
روزگاری سپاهان با شعار حالا حالاها قهرمانیم شهرت داشت. پس از اینکه 6 فصل اخیر سرخابی‌ها قهرمانی لیگ را دست گرفته بودند سران اصفهانی تصمیم گرفتند که تغییرات اساسی در باشگاه ایجاد کنند و تیم را به روزهای خوب هت‌تریک در قهرمانی برگردانند. در تابستان آمدن سرمربی پرتغالی، خوزه مورایس سرآغاز این تحولات بود. بعد از آمدن سرمربی با شخصیت، سپاهان بازیکنان گرانقیمت زیادی نیز از لیگ برای تقویت تیمش به خدمت گرفت و بدون شک خرید بازیکن خارجی نیز در دستور کار زردپوشان بود. در نهایت تیم با چندین خارجی که اکثراً برزیلی بودند فصل را آغاز کرد و تیم شروع خوبی داشت و بعد از پشت سر گذاشتن میانه‌های فصل سینوسی موفق شد به ثبات برسد و یکی از مدعیان اصلی قهرمانی شود. تنها نکته منفی تیم سپاهان در لیگ بیست و دوم قطعاً عملکرد ناامیدکننده بازیکنان خارجی این تیم بود. شاید تنها بازیکن خارجی که به کار مورایس در لیگ آمد نیلسون جونیور برزیلی بود که در 13 بازی برای سپاهان به میدان رفت و اکثراً 90 دقیقه کامل را در زمین حضور داشت. به جز جونیور، مانوئل فرناندز و کامسوبا نیز از دیگر خارجی‌های تیم بودند که نتوانستند خود را به ترکیب تیم تحمیل کنند و عملکرد ضعیفی را از خود به جای گذاشتند. شاید اگر سران باشگاه از ابتدا می‌دانستند که عملکرد بازیکنان ایرانی می‌تواند سپاهانی‌ها را از حضور خارجی‌ها بی‌نیاز کند هیچ وقت یک دلار هم خرج بازیکنان درجه چند برزیلی نمی‌کردند. نکته عجیب اما این بود که با وجود اینکه در نیم فصل اول سپاهانی‌ها خیری از خارجی‌های خود ندیدند در نقل و انتقالات نیم فصل ایگور کاتاتو را جذب کردند که چیز خاصی از خود نشان نداده و بازیکنان داخلی باز هم عملکرد بهتری نسبت به او دارند.