دو و نیم ماه از بازی ایران – امریکا، آخرین بازی کی‌روش روی نیمکت تیم ملی گذشته، ولی هنوز فدراسیون فوتبال نتوانسته جانشین مربی پرتغالی را انتخاب کند. فدراسیون فوتبال در این مدت حتی گزینه‌ای هم معرفی نکرده و اعضای هیأت رئیسه در برابر اصرار خبرنگاران چیزی جز پاسخ‌های کلی نداده‌اند.
تاج مدتی قبل در یک برنامه تلویزیونی مدعی شد که به دلیل دردسرهای انتقال پول به بانک‌های خارجی و جلوگیری از تکرار سناریوی مربیانی مثل ویلموتس و استراماچونی فدراسیون به این جمع‌بندی رسیده که از مربی ایرانی استفاده کند.
امیرمهدی علوی، مدیر روابط عمومی فدراسیون هم همسو با صحبت‌های تاج از احتمال انتخاب مربی ایرانی برای تیم ملی گفت: «نگاه فدراسیون فوتبال در جمع تصمیم‌سازان و اعضای هیأت رئیسه به ظرفیت‌هایی که در فوتبال کشورمان وجود دارد، مثبت است و امیدوارم با چنین نگرشی روندی در پیش گرفته شود که از این ظرفیت‌ها استفاده شود.»
مصاحبه تاج موج جدیدی راه انداخت و بحث بر سر اینکه کدام مربی برای تیم ملی مناسب‌تر است بالا گرفت. گروهی از مربیان ایرانی در حمایت از همکاران‌شان مدعی شدند که بعد از کی‌روش و ویلموتس و اسکوچیچ وقت آن است که نیمکت تیم ملی دوباره به یک مربی داخلی برسد.
مجید جلالی که مثل همیشه در این گروه قرار دارد، گفت: «اگر به ۳۰ سال گذشته برگردید، در مجموع ۴ سال هدایت تیم ملی بر عهده مربی ایرانی بوده است و ۲۶ سال هم مربی خارجی روی نیمکت تیم ملی نشسته است. البته مربیانی چون کی‌روش و برانکو واقعاً خدماتی هم به فوتبال ما ارائه کرده‌اند اما مسلم است فوتبال ما آن طوری که پتانسیل و ظرفیت دارد، پیشرفت نکرده است. این موضوع را فقط نباید به حساب مربی بگذاریم چون مربی یک بخشی از توسعه فوتبال است.»
مربی خوب و بد
به جای ایرانی و خارجی
گروهی دیگر اما در دام این دوگانه کاذب گرفتار نشدند و پاسخ‌های‌شان منطقی‌تر بود. مجتبی حسینی، سرمربی پیکان گفت: «من با لفظ ایرانی و خارجی مشکل دارم و لفظ اشتباهی است. به نظرم سرمربی خوب و موفق یا ضعیف و ناموفق داریم. ویلموتس که آن همه از ما پول گرفت خارجی بود. دلیلی نیست که هر خارجی خوب باشد و هر ایرانی بد.»
پاکو خمس هم با حسینی هم‌عقیده است. سرمربی تراکتور معتقد است که دوگانه ایرانی – خارجی اشتباه است و باید به کیفیت کار مربی توجه شود: «انتخاب سرمربی تیم ملی ربطی به ملیتش ندارد. وقتی بازیکنی را به خدمت می‌گیرم، به ملیتش کاری ندارم و عملکرد این بازیکن مهم است.» موافقان مربی داخلی تأکید دارند که نوبت مربی ایرانی است روی نیمکت تیم ملی بنشیند، ولی مگر قرار است انتخاب سرمربی نوبتی باشد؟
این اصرار همزمان با روزهایی است که نیمکت‌های مهم لیگ برتر در قرق مربیان خارجی قرار گرفته. استقلال، سپاهان، تراکتور برای قهرمانی و موفقیت چشم به مربیان خارجی دوخته‌اند و در میان تیم‌های بالای جدول پرسپولیس و گل‌گهر مربیان ایرانی دارند.
در بازار فوتبال جهان که مدیران برای نتیجه‌گیری ممکن است از چند قاره آنطرف‌تر هم خرید کنند، مربیان هم در صورت کارآمدی بدون مشتری نمی‌مانند. مربیان ایرانی هم از این قاعده مستثنی نیستند؛ قهرمانی فصل گذشته فرهاد مجیدی با استقلال در کشورهای همسایه هم بازتاب داشت و او برای هدایت اتحاد کلبا در لیگ امارات انتخاب شد. دیگر مربیان ایرانی هم در صورتی که دستاورد قابل توجهی داشته باشند با پیشنهادات خارجی روبرو خواهند شد، همانطور که بازیکنان ایرانی جذب تیم‌های آسیایی و اروپایی
شده‌اند.
به نظر می‌رسد مصاحبه‌های اخیر مدیران فدراسیون فوتبال نتیجه‌ای جز راه افتادن این بحث‌های بیهوده و داغ شدن دوگانه‌های کاذب نداشته و ترفندی برای زمان خریدن است. چیزی تا روزهای فیفای فروردین ماه نمانده و اکثر تیم‌های آسیایی در حال تدارک برای جام ملت‌ها هستند، ولی تیم ملی فعلاً مربی ندارد و احتمالاً بازیکنان آن روزها در تعطیلات خواهند بود. مثل فدراسیون فوتبال.