هومن جعفری
روزنامه‌نگار
بخشی از فوتبال بیرون از زمین برگزار می‌شود و آنها که اینقدر باهوشند که حواسشان به چنین نکته‌ای باشد، عمده امتیازات خود را خارج از بازی‌ها کسب می‌کنند. در جاهایی که باید و به طرقی که باید. بخشی از این امتیازها در سالن‌های کنفرانس‌های مطبوعاتی قبل و بعد از بازی پخش می‌شود. آنها که بلدند، امتیاز یا احترام کسب می‌کنند. آنها که بلد نیستند، هر دو را با هم از کف می دهند.
با سقوط انسانی فوتبال ایران از استاندارد آدم‌هایی مثل پورحیدری، حجازی، یاوری، شاهرخی، فرکی، علیدوستی، کربکندی، به عصر امثال ساکت الهامی‌ها، طبیعی است که کنفرانس‌های مطبوعاتی به جای تبدیل شدن به فرصتی برای کسب احترام بیشتر تبدیل شود به محلی برای سلاخی کردن مخالفان یا منتقدان یا حمله کردن به داوران یا بازیکنان حریف! با خالی شدن فوتبال از عناصر انسانی ارزشمندی که در گذشته داشت و حالا خلأ آنها به شدت احساس می‌شود، ما روزگار دیگری را تجربه می‌کنیم. با حضور آدم‌هایی که کنفرانس مطبوعاتی برای آنها محلی است که بیشتر ضعف خود را به نمایش می‌گذارند. در غیاب داشتن هر گونه ایدئولوژی و عقیده سیاسی یا اجتماعی یا فلسفی، کنفرانس‌های مطبوعاتی تبدیل شده به محلی که جمعی از مربیان ما عقده‌های خود را به نمایش می گذارند و این تلخ‌ترین جنبه انسانی فوتبال ایران است. اینکه یادت بیاید قبلاً چه آدم‌هایی داشتیم که چه حرف‌هایی می‌زدند و چه مشی و مرامی داشتند و حالا...پناه بر خدا...
امتیاز که بلد نیستید داخل یا خارج از زمین بگیرید. احترام هم که بلد نیستید کسب کنید. دست‌کم احترام بقیه را نگه دارید. جای دوری نمی‌رود.