یحیی گل‌محمدی، سرمربی پرسپولیس در واکنش به مرگ بلاژویچ گفت: «من خیلی از بازی‌های ملی‌ام را مدیون آقای بلاژویچ هستم. ایشان اگر به یک بازیکن اعتقاد داشت هیچ‌وقت اعتمادش را از دست نمی‌داد. این درس بزرگی برای من شد، همین که خیلی از جوان‌های خوب را با همین روش توانست به فوتبال معرفی کند. انسان شریفی بود، من از اتفاقی که افتاد بسیار ناراحت شدم و فکر می کنم کلاً فوتبال دنیا یک مربی بسیار خوب را از دست داد و ان‌شاءالله روحش شاد باشد.»
او درباره هیجان بلاژویچ گفت: «شاید در فوتبال ایران با توجه به اطلاعاتی که به او داده بودند این روش را انتخاب کرده بود. من فکر نمی‌کنم در کشورهای دیگر که مربیگری کرده بود این روش را انتخاب می‌کرد. در هر صورت فوتبال ایران را خوب می‌شناخت، فوتبال ایران بر مبنای احساسات و انگیزه است. من فکر می‌کنم با بازیکنان طوری رفتار می‌کرد که انگیزه زیادی به آنها بدهد. البته بعضی‌ها از این روش ناراحت بودند که این شیوه فوتبال است. در هر صورت تأثیرات خوبی روی فوتبال ایران داشت و کسی بود که برانکو را به فوتبال ایران معرفی کرد و از وجود برانکو در فوتبال ایران بسیار استفاده کرد. نه فقط در سالی که بود، بلکه در سال‌های دیگر هم تاثیراتش در فوتبال ایران دیده شد.»
گل‌محمدی درباره توهین‌ها به بلاژویچ اضافه کرد: «من از این کلمه خوشم نمی‌آمد. این روش مربیگری او بود و برخی‌ها این برداشت سیاه‌بازی را از او داشتند. این برخورد روانشناسی خودش بود.»
گل‌محمدی درباره نتایج تیم ملی با این مربی گفت: «ما در آن دوره شایسته‌ترین تیم برای صعود بودیم و شاید اگر بازی رفت با بحرین در تهران را می‌بردیم کارمان به بازی آخر نمی‌کشید. یک گل صحیح هم من زدم و داور آفساید اعلام کرد. شاید اگر آن بازی را می‌بردیم اصلاً کار به آنجا نمی‌کشید. در هر صورت ما باید یک بازی را هر طور شده می‌بردیم. یکسری اتفاقات دست به دست هم دادند، در مجموع در آن بازی تمرکز خوبی نداشتیم و نتیجه خیلی بد شد. ولی ما می‌توانستیم طوری بازی کنیم که اتفاقات خوب بیفتد و کار به بازی آخر نکشد.»
گل‌محمدی زننده گل تیم ملی به ایرلند در ورزشگاه آزادی بود، ولی این گل برای صعود کفایت نکرد تا با چشمان اشکبار زمین را ترک کند. او درباره خاطره‌اش بعد از آن بازی گفت: «داشتم ساک خودم را جمع و جور می‌کردم که خارج شویم. یک خاطره‌ای است که همیشه در ذهن من هست، بلاژویچ را در راهرو هتل دیدم و من را کشید کنار و خیلی با من صحبت کرد. گفت این اتفاقات فوتبالی می‌افتد، همیشه هست، راهت را ادامه بده، ناامید نشو. خیلی از من تشکر کرد و من را بغل کرد و من را دلداری داد. آن آخرین دیدار ما بود و دیگر بعد از آن نتوانستیم همدیگر را ببینیم. برای من به صورت شخصی تأثیرات بسیار مثبتی در زندگی ورزشی و حرفه‌ای داشت.»