سینا فتوت
روزنامه نگار
بعضی‌ها اعتقاد دارند وقتی بحث فوتبال داخلی است، باید تفسیر را بی‌خیال شویم و فقط در مورد حساسیت‌های کاذب صحبت کنیم اما تمام ماجرا، این نیست. قبول داریم که وضعیت فوتبال ایران، شبیه به فکاهی شده و بر اساس اتفاقاتی که در یکسری باشگاه‌ها رخ می‌دهد، می‌توان یک سریال 60  قسمتی برای شبکه سوم سیما ساخت ولی هنوز هم می‌توان به آینده امیدوار بود. مثلاً همین بازی فولاد و پرسپولیس. اینطور که از شرایط برمی‌آید، پرسپولیس طبیعتاً باید مثل بولدوزر از روی فولاد عبور کند و به صدرنشینی خود ادامه دهد. سرخپوشان، صدرنشین گل دُرُشت فوتبال ایران هستند و اصلاً بعید نیست دوباره قهرمانی را جشن بگیرند. حداقل یحیی که خیلی امیدوار است به دوران جذابش در این باشگاه بازگردد و دوباره مورد تمجید هواداران قرار گیرد. فصل قبل، فشار عجیبی را تحمل کرد و در نهایت تماشاگر جشن قهرمانی آبی‌ها بود. کمتر کسی فکرش را می‌کرد فرهاد مجیدی پتانسیل بالا بردن جام را داشته باشد آن هم در شرایطی که پنج مرتبه، پرسپولیسی‌ها از پله قهرمانی بالا رفته بودند و انصافاً حال‌شان خوب بود. پرسپولیس زنده شده تا قهرمانی را پس بگیرد. آنها از همه اتفاقات عبور کرده‌اند و بازگشت روی سکو را حق خود می‌دانند. آن سوی میدان اما یک مربی سرشناس و پرمدعاست. کسی که می‌گویند تا رسیدن به امضای قرارداد پای برگه سرمربیگری تیم ملی، فقط چند گام کوتاه فاصله داشت. در کافه‌ای قرارها را گذاشتند، مذاکرات انجام شد اما در نهایت به نتیجه نرسید تا نکونام در فولاد بماند. این فولاد، شاید ضعیف‌تر از حد تصور باشد اما همچنان فولادِ نکونام است. یک تیم چغر و نباز! شاید اینها را که گفتیم، برای خودمان یکسری دلخوشی بسازد و بنشینیم با شوق و ذوق بیشتر، بازی را ببینیم وگرنه فوتبال ایران نه حساسیت خاصی دارد و نه جذابیت کافی. این فوتبال قرار بود دوای درد مردم باشد ولی آنقدر پول بی‌حساب و کتاب واردش شد و هیجانات و حواشی الکی از آن بیرون آمد که هر وقت به آن فکر می‌کنیم، بیشتر حال‌مان دگرگون می‌شود. شاید فولاد - پرسپولیس به قدری زیبا شد که باقی لیگ را با هیجان دنبال کنیم!