لئوناردو پادوانی، مدافع برزیلی سابق استقلال در گفتوگو با سایت اتحادیه بازیکنان حرفهای جهان (fifpro) از مصدومیت تلخش با استقلال گفت که او را این روزها ویلچرنشین کرده است. او برای فرار از ناراحتی و افسردگی این مصدومیت تلخ سراغ ورزش شنا رفته و امیدوار است که در پارالمپیک 2024 پاریس حاضر باشد.
پادوانی در سال 2018 پس از برخورد با یکی از همتیمیهایش در لیگ ایران با سر به روی زمین چمن افتاد. پزشک و فیزیوتراپ تیم، در حالی که او روی زمین افتاده بود به این نتیجه رسیدند که پادوانی دچار ضربه مغزی شده و او را با برانکارد بیرون آوردند؛ بدون اینکه سر و گردنش بیحرکت باشد. بعداً تشخیص داده شد که او آسیب نخاعی دارد و پادوانی حالا روی ویلچر نشسته است. پادوانی بهدلیل سهلانگاری در انجام کمکهای اولیه در دادگاه حکمیت ورزشی (CAS) علیه باشگاه شکایت کرد. با این حال، دادگاه اعلام کرد که باشگاه مسئولیتی ندارد زیرا او نتوانست ثابت کند که درمانهای پزشکی غیراستاندارد باعث تشدید مصدومیت او شده است.
یادتان هست چه اتفاقی در آن صحنه افتاد؟
تا لحظهای که روز بعد در بیمارستان از خواب بیدار شدم، چیزی به یاد نمیآورم. در ویدیو دیدم که یک پزشک و فیزیوتراپ تیم به زمین آمدند. گیج شده بودم و عجیب حرف میزدم. آنها فکر میکردند که ممکن است ضربه مغزی باشد. آنها فکر میکردند که این یک ضربه به سر است نه آسیب نخاعی. از کمکهای اولیهای که در مدرسه یاد میگیریم یکی این است که هرکسی که به سرش ضربه میخورد نباید به او دست زد و افراد متخصص باید تصمیم بگیرند. نمیفهمم چطور دکتر و فیزیوتراپ، جدیت حادثه را متوجه نشدند و مرا از زمین بیرون بردند. با برانکارد بیرون رفتم، در حالی که سرم حرکت میکرد.
الان زندگیات چطور است؟
من در یک آپارتمان کوچک در برازیلیا با همسرم لاریسا و پسر بچه چهار ماههمان، لورنزو زندگی میکنیم. برای زنده ماندن پس از یک حادثه مانند آن، باید خود را دوباره پیدا کنید. شما باید یک فرد دیگر شوید. من سالها در ورزش بودم و اکنون فقط میتوانم دستهایم را حرکت دهم. من نمیتوانم این لیوان آب پرتقال را برای مدت طولانی در دستم نگه دارم. در ادرار کردن مشکل دارم و هر روز در بدنم احساس درد میکنم.
اهداف بعدی شما چیست؟
من میخواستم از افسردگی خلاص شوم، بنابراین با شناگران معلول تمرین را شروع کردم. من یک مربی دارم و سه روز در هفته در استخر تمرین میکنم و دو روز در سالن بدنسازی، تمرینات وزنهبرداری انجام میدهم. رویای من این است که در بازیهای پارالمپیک ۲۰۲۴ پاریس شرکت کنم. من جزو سه شناگر برتر پارالمپیک برزیل هستم اما در سطح جهانی باید پیشرفت کنم. در حال حاضر این فقط یک رویاست.
آیا در استقلال اطلاع داشتید که بیمه نیستید؟
بله! ۶ سال که آنجا بودم (از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۸) نه بیمه درمانی بود نه بیمه عمر. شما بین ۲۰۰۰ تا ۳۰۰۰ دلار در ماه بهعنوان دستمزد دریافت میکنید اما باشگاه نمیخواهد به شما بیمه بدهد. جایی برای مذاکره وجود نداشت. اگر رد کنید، میلیونها بازیکن دیگر پشت سر شما هستند که میخواهند بازی کنند.
هنوز هم پیامهای حمایتی زیادی از طرفداران در ایران دریافت میکنید. درست است؟
من هرگز با مردم آنجا مشکل نداشتم. مردم، فرهنگ و غذای ایران را دوست دارم. تا امروز مردم برای من در اینستاگرام پیام میفرستند، حالم را میپرسند و با پروندهام همدردی میکنند. آنها نمیدانند که چگونه باشگاه میتواند با من چنین رفتار کند. حادثه بازتاب زیادی در رسانهها داشت زیرا در تیم بزرگی بازی میکردم. رسانهها به باشگاه فشار آوردند تا به من حقوق بازنشستگی بدهد. آنها با من یک قرارداد یکساله با حدود ۱۵۰۰ دلار در ماه بستند تا عضو کمیسیون فنی شوم اما ۹ ماه بعد فقط ۶۰ درصد آن مبلغ را به من پرداخت کردند. این فقط راهی برای آرام کردن رسانهها و هواداران بود. من در نوامبر ۲۰۱۸ این کمیسیون را ترک کردم و بعد از آن هرگز از باشگاه تماسی دریافت نکردم.
آیا راه قانونی برای پیگیری دارید؟
ما بلافاصله پس از حادثه در سال ۲۰۱۸ علیه باشگاه استقلال اقدام قانونی کردیم اما چیزی نشنیدیم. هیچ اتفاقی نیفتاده است. اگر در اروپا بود، مطمئناً درمان متفاوتی وجود داشت. احساس میکنم که من یک آینه عبرت برای همه در فوتبال شدم. برخوردی که با من شد، غیرانسانی بود. باشگاهها باید بدانند که بازیکنان اشیای یکبار مصرف نیستند. ما برای باشگاهها درآمد به ارمغان میآوریم و برای هواداران شادی اما در نهایت چه کسی مراقب بازیکن است؟