هومن جعفری
خبرنگار
سال‌ها قبل، وقتی کارمان را در رسانه‌های ورزشی تازه آغاز کرده بودیم، ورزشگاه آزادی هنوز شماره یک آسیا بود. تماشاگران ما را کل آسیا نداشتند و بازی‌های لیگ ما کیفیت فنی داشت. کیفیت فنی‌اش هم غیرقابل کتمان بود. دست‌کم تماشاگر از تماشا کردن آن بازی‌ها لذت می‌برد.
چمن‌ها زرد بود ولی فوتبال‌ها را می‌شد با لذت دید. در آسیا از برترین‌ها بودیم. بیشترین تعداد لژیونرها را در قاره کهن داشتیم. کره و ژاپن غلط می‌کردند نصف ما لژیونر داشته باشند. رؤیای ما رسیدن به فوتبال اروپا بود و از هر کشور دیگری در غرب آسیا شانس بیشتری برای رسیدن به آن داشتیم.
آن روزها گذشت. حالا وضعیت ورزشگاه آزادی برای توصیف فوتبال ایران کفایت می‌کند. ورزشگاه آزادی پیر و فرسوده شده. شیرودی بیش از یک دهه است که از فوتبال ایران حذف شده. بزودی آزادی هم به همین وضعیت دچار می‌شود. در همین زمان، تمام کشورهای بزرگ آسیا، ورزشگاه‌های مدرن ساخته‌اند. چین ده‌ها ورزشگاه حرفه‌ای ساخته. کره و ژاپن و عربستان و امارات و قطر نیر همینطور. جام جهانی و جام ملت‌های آسیا در قطر برگزار شده. همزمان با آن، ما بازی‌ها را بدون تماشاگر برگزار می‌کنیم. به همین راحتی!
در هر مبحثی که فکرش را بکنید در حال تخته گاز تا عقب هستیم. در بحث امکان ورزشی چند ورزشگاه ساخته‌ایم که در قیاس با ورزشگاه‌های قطر حکم یک شوخی بی‌مزه را دارند. لژیونرهای ما عمدتاً به کشورهای پیرامونی اروپا منتقل شده‌اند. در تیم‌های بزرگ اروپا حتی یک بازیکن نداریم. تنها بازیکن درست و درمان ما طارمی است. بقیه در حال درجا زدن هستند.
این وضعیت ما در این روزهای برفی و بی‌گاز است. بی‌گاز، بدون تماشاگر، با ورزشگاهی پوسیده و در حال فرو ریختن. حال شما چطور است؟