کمیته ملی المپیک می‌خواهد از فدراسیون‌هایی که مربیان خارجی دارند، حمایت ویژه کند تا از پس دستمزد این مربیان بر بیایند. البته برای آنها هم شرط و شروط گذاشته است. این‌طور نیست که همه مربیان مورد حمایت ویژه باشند. این برنامه مختص رشته‌هایی است که شانس مدال طلا در بازی‌های آسیایی دارند و پیش از این خود را ثابت کرده‌اند.
زمان دبیرکلی علی کفاشیان در کمیته ملی المپیک بود که قرار شد آیین‌نامه‌ای تدوین شود و مربیان داخلی تیم‌های ملی مورد حمایت قرار گیرند. این آیین‌نامه نوشته شد اما هیچ گاه اجرا نشد و بعد از تغییرات مدیریتی در کمیته ملی المپیک، دیگر حتی در لابلای دغدغه مدیران کمیته ملی المپیک هم شنیده نشد. در تمام این سال‌ها و در بسیاری از رشته‌ها، با مربیان داخلی و خارجی با دو رویکرد متفاوت رفتار شده است، به طوری که تا مدت‌ها با مربیان داخلی قرارداد هم منعقد نمی‌شد و در حال حاضر هم بسیاری از فدراسیون‌ها عقد قرارداد محکم با مربیان ایرانی را پشت گوش می‌اندازند. اما با مربیان خارجی همیشه در یک چهارچوب رفتار شده و آنها پولشان را بموقع گرفته‌اند.
در دوره‌های مختلف مدیریت ورزش، در مورد ضرورت حضور مربیان خارجی یا استفاده از مربیان داخلی نظرات مختلفی مطرح شده است اما حالا که این حساسیت کمتر شده، در رشته‌های بیشتری حضور مربیان خارجی را شاهد هستیم. درست است که در رشته‌های پرطرفدار مثل والیبال یا بسکتبال، مربیان ایرانی حضور دارند اما در رشته‌هایی مانند تیر و کمان، کبدی، قایقرانی و ... مربیان خارجی حضور دارند که یا مسئولیت مستقیم فنی را بر عهده دارند یا اینکه نقش مشاور را ایفا می‌کنند. حضور این افراد در شرایط فعلی و با توجه به نوسانات ارز دردسرهای زیادی را برای فدراسیون‌ها ایجاد کرده است به طوری که در نشست با مسئولان کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش، ضرورت حمایت بیشتر از خود را مطرح کرده‌اند تا بتوانند از پس هزینه‌های مربیان بر بیایند.
خروجی این نشست‌ها هم این شده که کمیته ملی المپیک اعلام کرده از فدراسیون‌هایی که مربی خارجی دارند، حمایت می‌کند اما این حمایت شبیه دوران صالحی امیری نیست. در زمان ریاست رضا صالحی امیری در کمیته ملی المپیک، او به صراحت به تعدادی از رؤسای فدراسیون‌ها از جمله هندبال اعلام کرد که «مربی خارجی بیاورید، نیمی از هزینه‌ها را ما پرداخت می‌کنیم.»
حالا این نگاه در کمیته ملی المپیک کاملاً تغییر کرده و تفکری حاکم شده که سال‌هاست در کمیته ملی پارالمپیک وجود دارد. اینکه تا جایی که امکان دارد باید از مربیان ایرانی، امکانات ایرانی، پرواز ایرانی و ... استفاده کرد.
حالا در این شرایط و با این سختگیری، از کمیته ملی المپیک خبر می‌رسد که قرار است از فدراسیون‌هایی که مربی خارجی دارند حمایت ویژه شود که این موضوع را از چند زاویه می‌توان بررسی کرد. اول اینکه چطور شده مسئولان کمیته ملی المپیک به این باور رسیده‌اند که باید این حمایت ویژه را انجام دهند. آیا نزدیکی به بازی‌های آسیایی و اوضاع نگران‌کننده ورزش، باعث شده نگاه گلخانه‌ای حاکم شود تا شاید تعداد مدال‌های ایران در بازی‌های پیش رو افزایش یابد؟
در شرایطی که قرار است مربیان خارجی و فدراسیون‌هایشان مورد حمایت قرار گیرند، پس تکلیف مربیان ایرانی چه می‌شود. آیا باز هم مثل دوره‌های قبل حضور در بازی‌های آسیایی و المپیک، مربیان داخلی در رده چندم اهمیت قرار دارند؟
و نکته آخر اینکه آیا با این شرایط باز هم همان حس متفاوت بودن مربی داخلی و خارجی و اولویت داشتن چشم‌آبی‌ها بین ایرانی‌ها ایجاد نمی‌شود؟
در دوره‌های مختلف وقتی با رؤسای فدراسیون‌ها حرف می‌زدیم، می‌گفتند مربیان ایرانی همین که مربیگری تیم ملی نصیب‌شان شده، افتخار بزرگی است که البته در این رابطه تردیدی وجود ندارد؛ اما مسأله این است که آیا در این شرایط سخت اقتصادی می‌توان با این حرف‌ها پاسخ نیازهای اولیه مربیان را داد؛ کسانی‌که باید تمرکز لازم را روی حرفه‌شان داشته باشند تا شاید در این فرصت کم تا بازی‌های آسیایی بتوانند نتیجه مورد نظر وزارت ورزش و کمیته ملی المیپک را کسب کنند.