آیسان سعیدی
روزنامه‌نگار ورزشی
برای تیمی که عادت کرده در یک دهه اخیر مربی خارجی روی نیمکت خود داشته باشد و حتی در سخت‌ترین روزها نیز ترک عادت نکرده، فصل جدید با یک تصمیم جالب آغاز شد. تراکتور بعد از تست کردن مربی از 4 گوشه دنیا و البته به نتیجه نرسیدن، برای این فصل تصمیم گرفت سراغ فوتبال همسایه شمالی برود و از روسیه مربی استخدام کند. گزینه آنها برای فوتبال ایران یک نام آشنا بود؛ نامی که در رشد و نمو و تربیت یکی از مهم‌ترین ستاره‌های اخیر فوتبال ایران نقش کلیدی و مهمی ایفا کرده و در لیگ روسیه یک نام قابل احترام به شمار می‌رود. قربان بردیف روس گزینه‌ای بود که برای تراکتور سهل و ممتنع به شمار می‌آمد. کاریزما و اتوریته خاص و رویکرد جدی و منضبط می‌توانست به تراکتور آشفته و شلخته سر و سامانی دهد، بویژه اینکه تبریزی‌ها در تمام این سال‌ها بواسطه اشکالات ساختاری و دخالت‌های بی‌جا و غیر معمول بیشتر از آنکه درون زمین دچار مشکل باشند، در بیرون زمین از معضلات عدیده‌ای رنج می‌بردند که چهره یک تیم آنارشی زده و ورشکسته را از آنها در فوتبال ایران به تصویر کشیده بود. بنابر این برای این تراکتور، نظم و انضباط بیشتر از انگاره‌های تاکتیکی و فنی اهمیت داشت و از همین‌رو بردیف به عنوان یک مربی جدی و سختگیر انتخابی ایده‌آل به شمار می‌رفت.
تراکتور با بردیف همان مسیری را آغاز کرد که انتظار داشتیم. سرمربی روس‌تبار با همان جدیت و سختکوشی که از او سراغ داشتیم، شروع به ساختن تراکتور کرد و آرام آرام تیمش را ساخت. تراکتور فصل جاری کم‌ستاره‌ترین تراکتور سال‌های اخیر بود و بردیف بیشتر کوشید تا شلختکی و تشتت در تیمش را از بین برده و یک هارمونی و نظم در تراکتور ایجاد کند. مأموریتی که سرمربی روس در آن موفق بود و تراکتور را بدل به یک تیم واقعی و یک کلونی متحد کرد. آنچه در تمام این سال‌ها در تراکتور ندیده بودیم.
نتایج سینوسی تراکتور آرام آرام به سمت ثبات پیش رفت اما یک پیشنهاد ناگهانی از روسیه و سرسپردگی سرمربی روس به زادگاهش سبب شد تا او رفیق نیمه راه شده و تراکتور را تنها بگذارد. آنچه برای تیمی که آرام آرام قوام یافته بود، یک لطمه بزرگ به شمار می‌رفت.