خیلی‌ها (شاید برخی از مدیران فدراسیون فوتبال) گمان کنند جام جهانی برای تخمه شکستن و تفریح و پر کردن اوقات فراغت است؛ اما جام جهانی برگزار می‌شود تا فوتبال در معتبرترین و شگفت‌انگیزترین تورنمنت ورزشی دنیا با اهالی خود حرف بزند.
جام جهانی 2022 هم با فوتبالدوستان بسیار سخن گفت و تنها آنها شنیدند که گوش شنوا داشتند:
1- برگزاری جام جهانی در کشوری که فقط 11 هزار کیلومتر مربع وسعت دارد خود به خود حاوی پیام‌های فراوانی برای ماست. مدیران فوتبال ما که از میزبانی چند مسابقه از لیگ قهرمانان آسیا خوشحالند (که همان را هم در مواجهه با تیم‌های عربستانی به ما نمی‌دهند) کاش کمی دقیق‌تر جام جهانی را با همه عظمتش می‌دیدند. جام جهانی محلی برای خودنمایی کشور میزبان است و قطر حسابی از این فرصت طلایی استفاده کرد تا توانایی‌های خود در میزبانی هر گونه رخداد ورزشی را به رخ دنیا بکشد. کاش ما مدیرانی داشتیم که به جای فکر کردن به خود، به اتفاقات بزرگ فکر می‌کردند. مدیرانی که به‌دنبال حک اسم ایران روی سنگ دنیای فوتبال باشند.
2- بازیکنان ما بعد از شکست با تیم حریف و خبرنگاران و مردم چگونه رفتار می‌کنند؟ نیمار با وجود غم فراوان حذف برزیل از جام جهانی، در برخورد با پسر ایوان پریشیچ (حریف خود در آن بازی) چه رفتاری داشت؟ بازیکنان ما می‌توانند چنین متانتی پس از شکست‌های سنگین داشته باشند؟
3- امیدواریم مربیان ما شیوه برخورد بزرگان مربیگری دنیا با واژه شکست را دیده باشند. مربیانی که بلافاصله پس از هر شکست، به حریف، داور، عوامل برگزاری بازی و دنیا می‌تازند تا کسی متوجه درصد سهم آنها از شکست نشود. مربیانی که نمی‌خواهند باور کنند شکست تیمشان نتیجه تفکر و البته ترکیب و تاکتیک انتخابی آنها بود.
از تیته (برزیل) تا لوییز انریکه (اسپانیا) به‌دلیل اشتباهشان اخراج شدند و اعتراضی نکردند و از تاتا مارتینو سرمربی مکزیک تا روبرتو مارتینز سرمربی بلژیک و دیگو آلونسو سرمربی اروگوئه استعفا دادند چون پذیرفتند نکته تازه‌ای برای آموزش به بازیکنان ندارند.
همه اینها از درس‌های جام جهانی است تا مسئولیت رفتارها و تصمیم‌هایمان را به گردن بگیریم و شجاعت پذیرش خطا و عذرخواهی برای خطاها را داشته باشیم.
این جام جهانی یکشنبه تمام می‌شود اما کاش درس‌های آن با انجام بازی پایانی دفن نشود. کاش از همه اتفاقات جام جهانی، عصبانیت بازیکنان آرژانتین در پایان بازی با هلند را به خاطر نسپریم. کاش فقط رفتارهای توهین‌آمیز با ساکا بعد از حذف انگلیس در یاد ما نماند. هزار درس بزرگ از این جام به جا ماند، کاش آنها به فوتبال ما منتقل شوند.