هومن جعفری
روزنامه‌نگار ورزشی

ما همیشه کازابلانکا را داریم!
داستان مراکش شیرین شد. آنها حالا یکی از 4 تیم نهایی جام جهانی هستند و مشغول لذت بردن از غرور ملی. مراکش برای رسیدن به چنین جایی برنامه‌ریزی نکرده. هیچ‌کس در فدراسیون فوتبال مراکش برنامه‌ای برای رسیدن به جمع 4 تیم برتر دنیا را ننوشته بود! شاید دوره بعدی از گروه‌شان هم صعود نکنند. همه اینها درست ولی حال‌شان خوب است و حق دارند. بچه‌های‌شان در زمین برای کشور و وطن جنگیده‌اند.
مراکش دو هزار و بیست و دو، مراکش جنگیدن تا سر حد توان نیست. مراکش جنگیدن ورای افق‌های پیش‌رو است. آنها امروز سوار قالیچه سلیمان شده‌اند و از واحه‌ها و بیابان‌هایی گذر کرده‌اند که روزگاری افق دیدشان بود. دعای پدر و مادر همراه‌شان بوده یا آرزوهای یک ملت یا شانس تاریخی، مهم نیست! می‌توانند چهار سال بعد دوباره در جمع 4 تا باشند؟ بعید است! ولی مهم این است که آنها حالا تصویری بزرگتر از خودشان در ذهن دارند. برای دور بعدی آنها مجهزترند، آماده‌ترند و رویاهای بزرگتری در سر دارند. این خودش نعمتی است!
 
مراکش به فینال راه خواهد یافت؟
کسی چه می‌داند؟ با این همه دعای پدر و مادرهای‌شان که همراه با آنهاست. تا همین جای جام آنها محبوب‌ترین و شگفت‌انگیزترین تیم‌ها هستند.
مراکش حالا جای بهتری است. جایی که شاید همفری بوگارت، دفعه بعد به ایلزه بگوید: عزیزم! ما همیشه کازابلانکا و قطر 2022 را توی دل‌مان داریم!
وسط این متن حسی، گریزی بزنیم به 4 سال قبل! در مراکش چه اتفاقی رخ داد که حذف شده گروه ما، حالا در نیمه نهایی برای بقیه دست تکان می‌دهد؟ هیچ! آنها پیشرفت طبیعی خود را کردند! ما چرا بهتر نشدیم؟ چون ما روند طبیعی خود را طی نکردیم. ما کی‌روش را رد کردیم و بدترش را آوردیم. آنها معقولانه جلو رفتند. ما... رها کنیم بحث را!