آیسان سعیدی
روزنامه‌نگار ورزشی

دقیقه 2+90 لحظه رستگاری بود. آنجا که سون هیونگ مین که با آن نقاب به زوروی کره‌ای‌ها مبدل شده، توپ را از پشت محوطه جریمه خودی گرفت، 60 متر پا به توپ تا زمین پرتغال پیشروی کرد و سپس با یک پاس استادانه و تودر هوانگ هی چان را با دیگو کاستا گلر پرتغال تک به تک کرد تا ضربه خشک و سرضرب او تور دروازه پرتغال را تکان دهد. ضربه‌ای که امضای حکم صعود کره جنوبی به مرحله حذفی بود تا چشم بادامی‌ها بدل به سومین نماینده آسیا در مرحله حذفی شوند. تیمی که مرحله گروهی را آرام آغاز کرد اما باشکوه به پایان برد تا با شایستگی به یک هشتم پای بگذارد. کره جنوبی تا روز آخر شاید کم شانس‌ترین تیم گروه برای صعود به مرحله بعد بود اما آنها در برابر مدعی بزرگ این گروه نمایشی جانانه داشتند تا اروگوئه و غنا را پشت سر گذاشته و راهی مرحله بعد شوند تا برای نخستین بار قاره آسیا در مرحله حذفی جام جهانی 3 نماینده داشته باشد. حالا پرچم آسیا در فوتبال جهان در دست چشم بادامی‌هاست. چه ژاپن که در گروه غول‌ها با 6 امتیاز به‌عنوان صدرنشین صعود کرده و چه کره جنوبی که در یک گروه همگن با ارائه نمایش‌هایی جانانه و سلحشورانه پای به مرحله بعد گذاشته. کره حتی در روز باخت برابر غنا هم لحظه‌ای پا پس نکشید و پس از کامبکی تماشایی مقابل نماینده آفریقا مغلوب اشتباهات مرگبار خط دفاعی خود شد.
کره و ژاپن در کنار استرالیا آبروی قاره را خریدند تا جامی که در آسیا و منطقه خاورمیانه برگزار می‌شود، باد به پرچم آسیا بوزد.
قیاس آنچه ژاپن، کره جنوبی و استرالیا انجام داده‌اند با عملکرد تیم ملی ایران در جام جهانی براستی عبرت آموز و حسرت بار است. در حالی ما در گروهی آسانتر و با حریفانی دست پایین‌تر از گردونه رقابت کنار رفتیم که ژاپن و کره و استرالیا در گروهی به مراتب دشوارتر صعود کردند.
در پایان روز دوم این رقابت‌ها شرایط ایران از همه رقبا بهتر بود. ما و ژاپن و استرالیا 3 امتیاز داشتیم با این تفاوت که ژاپن باید برابر اسپانیا مدعی قهرمانی بازی می‌کرد، استرالیا برابر دانمارک چغر و مدعی اصلی صعود به میدان می‌رفت و ما برابر امریکا غیرمدعی؛ تیمی که روی کاغذ از بقیه حریفان آسیایی‌ها آسانتر بود. کره جنوبی اما شرایط بدتری داشت و با یک امتیاز باید در بازی آخر با مدعی اصلی و مدعی قهرمانی مصاف می‌داد. ما با یک مساوی صعود می‌کردیم اما کره نیاز به برد داشت و شرایط ژاپن و استرالیا نیز نامشخص بود و تضمینی نبود که با مساوی به مرحله بعد بروند.
ورای این حساب و کتاب‌ها، سبک بازی ما با 3 نماینده موفق آسیا در این رقابت‌ها به هیچ وجه قابل قیاس نیست. ما در این بازی‌ها کماکان به فوتبال دفاعی و واکنشی بویژه بازی سوم پایبند بودیم اما کره و ژاپن با فوتبال تهاجمی و جسورانه برابر مدعیان قهرمانی آبروداری کردند و نشان دادند که غول خودساخته را می‌توان زمین زد اگر بخواهیم.
این جام جهانی و اتفاقات رخ داده در آن به ما ثابت کرد ژاپن و کره با سرعت نور خود را به دروازه‌های فوتبال جهان رسانده‌اند اما ما هنوز سینه‌خیز و افتان و خیزان در پی ابراز وجود هستیم. حسرت ماندگار و طولانی ما برای رسیدن به دور دوم جام جهانی مصداق عینی این انگاره است. آنجا که اکثر تیم‌های آسیایی حاضر در جام جهانی از کره و ژاپن و استرالیا گرفته تا حتی عربستان و کره شمالی طعم رستگاری و صعود به مرحله بعد را چشیده‌اند اما ما با 6 دوره حضور در جام جهانی از رسیدن به این مهم بازمانده‌ایم. این حسرت خود گویای فاصله‌هاست.