حمیدرضا عرب
روزنامه نگار
لژیونرها در جام جهانی عملکرد بسیار ضعیفی داشتند و فرسنگ‌ها دورتر از انتظارات ظاهر شدند. اگر مهدی طارمی و علی قلی‌زاده را از این قاعده مستثنی کنیم، باقی بازیکنانی که با برچسب لژیونر در جام جهانی حاضر شدند، با ضعیف‌ترین عملکرد ممکن با جام جهانی وداع کردند.
اگر خط به خط عملکرد لژیونرهایی که در جام جهانی فرصت بازی پیدا کردند را بررسی کنیم به نکات مهمی می‌رسیم. در همان بازی نخست تیم ملی مقابل انگلیس صادق محرمی به حدی آشفته عمل کرد که کارلوس کی‌روش در بازی با ولز و امریکا حتی یک دقیقه هم به این بازیکن میدان نداد و از رامین رضاییان بهره گرفت.
در دیگر پست‌ها نیز لژیونرها وضعیت بغرنجی داشتند. سعیدعزت اللهی را نیز باید در ردیف همین بازیکنان نا‌آماده قرارداد. بازیکنی که با همان کندی همیشگی سرعت را از خط میانی ایران می‌گرفت و در ترکیب تیم ملی ایران فقط یک اسم بود.
احسان حاج صفی نیز هرگز در این تورنمنت تعریفی نداشت. او نیز با افت محسوس نسبت به چهار سال قبل در ترکیب تیم ملی قرار گرفت و از لحاظ بدنی وضعیت نامناسبی داشت. مجید حسینی و احمد نوراللهی نیز با اینکه نسبت به این بازیکنان وضعیت بهتری داشتند هم نتوانستند انتظارات را برآورده کنند.
از علیرضا جهانبخش و کریم انصاری‌فرد نیز تنها یک اسم در جام جهانی بود و این دو بازیکن نیز حرکت قابل ذکری در جهت موفقیت تیم ملی نداشتند.
در این میان علی کریمی نیز در ردیف نازل‌ترین بازیکنان ایران به لحاظ کیفی در جام جهانی قرار گرفت. بازیکنی که بی‌تعارف حتی حقش نبود نامش در میان فهرست نهایی تیم ملی قرار بگیرد اما سرمربی تیم ملی ترجیح داد او را با خود به قطر ببرد.
اوج فاجعه اما جایی رخ داد که سردار آزمون قرار داشت. بازیکنی که با اصرار عجیب سرمربی تیم ملی به جام جهانی رفت تا فقط سایه‌ای از آن بازیکن آماده سال‌های قبل باشد.
حضور آزمون در این تورنمنت به حدی بحث‌برانگیز است که صدای بسیاری از کارشناسان را هم درآورده و آنها از کارلوس کی‌روش سؤال می‌پرسند که به چه دلیل بازیکن آماده و قبراقی همچون محمد محبی از فهرست نهایی تیم ملی جا می‌ماند اما آزمون که در فرم بدنی مطلوب قرار نداشت، راهی جام جهانی می‌شود؟!
حتی در مواجهه با علی کریمی هم همین سؤال وجود دارد که چرا این بازیکن که سال‌ها به تیم ملی دعوت نمی‌شد در فهرست نهایی قرار گرفت اما محبی از حضور در جام جهانی باز ماند؟!
اوج شگفتی آنجاست که کی‌روش برخلاف تمام تیم‌های حاضر در جام جهانی فوتبال اسامی 25 بازیکن را به فیفا ارسال کرد و در تصمیمی شگفت‌آور نام یک بازیکن را خالی گذاشت در شرایطی که در همین بازی با امریکا به زعم بسیاری از کارشناسان بازیکنی در سطح توانایی محمد محبی می‌توانست به او یاری برساند و توان هجومی تیم ملی را افزایش دهد تا تیم ملی ناچار نباشد از علی کریمی نا‌آماده یا سردار آزمون که فقط ردی از او در این تورنمنت وجود داشت در ترکیب تیم ملی استفاده کند و دقایق طولانی را به بطالت بگذراند.
آزمون و کریمی بدون هیچ تعارفی در این تورنمنت جزو ضعیف‌ترین بازیکنان ایران بودند. بازیکنانی که هیچ حرکت مثبتی انجام ندادند. آزمون در بازی با ولز یک موقعیت صد‌درصد را به تیر دروازه کوبید که در همان صحنه نیز کاملاً مشخص بود با روزهای اوجش فاصله دارد و کریمی هم آن قدر بی‌کیفیت بود که در دقایق حضورش در میدان عملاً تیم ملی را 10 نفره کرده بود. اینکه چرا سرمربی تیم ملی به سادگی از کنار نام بازیکنان آماده لیگ عبور کرد و دل به لژیونرهایی بست که در سطح حرفه‌ای به نقطه اشباع رسیده‌اند،‌ در حقیقت سؤالی کلیدی در راستای یافتن دلایل حذف ایران از جام جهانی فوتبال است.
اتاق فکر تیم ملی را در واقع باید عامل اصلی حذف از مرحله مقدماتی دانست. جایی که تصمیم‌ها برای انتخاب بازیکنان حاضر در جام جهانی اتخاذ شد، که در اوج کج سلیقگی منجر به دور ماندن تعدادی از بازیکنان آماده از حضور در این تورنمنت شد.
درکنار محمد محبی باید به‌نام امید نورافکن و حتی محمد سرلک نیز اشاره کرد که فرصتی برای حضور در جام جهانی نداشتند تا موجی از بازیکنان نا‌آماده لیست تیم ملی را پر کنند و فرصتی تاریخی برای اولین صعود از مرحله گروهی را به سادگی از کف بدهند و فوتبال ایران را چهار سال دیگر در حسرت باقی بگذارند.
به نظر می‌رسد وقت خداحافظی کی‌روش با فوتبال ایران نیز فرا رسیده و تیم ملی نیاز به خونی تازه در بخش فنی دارد.