حمیدرضا عرب
روزنامه نگار
بازگرداندن سیدحسین حسینی به دروازه تیم ملی بعد از باخت سنگین مقابل انگلیس و پذیرفتن شش گل فقط از عهده کارلوس کی‌روش برمی‌آمد؛ مردی که در بازی قبل با اشتباهات مکرر در انتخاب ترکیب و تاکتیک بواقع نقش اول را در شکست ایران ایفا کرد و ایران را به سمت یک نتیجه فاجعه‌بار سوق داد.
کی‌روش اما برای بازگرداندن امید به فوتبال ایران و احتمالاً رقم زدن اولین صعود از مرحله مقدماتی جام جهانی فوتبال هر آنچه لازمه کسب بردی بزرگ مقابل ولز بود را به کار گرفت و با تصمیم‌های شجاعانه موفق شد آن شکست روز نخست را از ذهن ایرانی‌ها پاک کند. بواقع بازی دادن به سیدحسین حسینی که در میدان بازی با ولز موقعیت‌های متعددی را از حریف گرفت، تصمیمی غیرمنتظره و پرریسک بود که سرمربی تیم ملی انجام داد. انتخابی که شاید در مخیله کمتر کسی می‌گنجید که اول مرد نیمکت ایران بار دیگر به حسینی اعتماد کند و او را به دروازه تیم ملی بازگرداند.
کی‌روش اما نشان داد برای بازی دادن به 11 مرد اصلی خود هرگز تحت تأثیر برخی جریان‌سازی‌ها قرار نمی‌گیرد. او پیش‌تر نیز در بازی‌های تدارکاتی تیم ملی نمایش امیدبخشی در قفس توری تیم ملی داشت اما پذیرفتن شش گل در بازی با انگلیس می‌رفت تا آینده دروازه‌بانی او را به مخاطره بیندازد اما سرمربی تیم ملی با تشخیص درست خود فرصت بزرگی به حسینی داد تا این دروازه‌بان دوباره احیا شود.
ملی‌پوش استقلالی حقیقتاً از فرصتی که برایش به وجود آمد نهایت بهره را برد. حسینی که آرایش دفاعی مطمئن‌تری را در میدان بازی با ولز در مقابلش می‌دید خود نیز در مهار موقعیت‌های بازیکنان باتجربه ولز موفق عمل کرد.
اوج هنرنمایی سیدحسین به نیمه اول مربوط می‌شود که موفق شد ضربه مهاجم ولز را که از فاصله نزدیک به سمت دروازه نواخته شد با هوشیاری مهار کند.
حسینی در ادامه بازی نیز چندین خروج موفق داشت و هر چند که اخراج همتای او هنسی که روی چالاکی و هنر طارمی رقم خورد، اهرمی بود در جهت پیروزی در این میدان اما شماره 24 تیم ملی نشان داد که اگر در شرایط عادی در قفس توری تیم ملی قرار بگیرد، قادر است نیازهای تیم ملی را در این پست آن هم در سطح جام جهانی فوتبال تأمین کند.
شاید اگر حسینی مقابل ولز به میدان نمی‌رفت هیچ‌گاه دیگر نمی‌توانست به فوتبال دوستان ثابت کند که آن شش گلی که مقابل انگلیس دریافت کرد از سر اتفاق و البته آشفتگی تاکتیکی کل مجموعه تیم بود؛ شاید اگر او مجال بازگشت به ترکیب اصلی را نمی‌یافت هرگز نمی‌توانست بعد از جام جهانی ادعا کند که قواره دروازه‌بانی‌اش آن چیزی نبود که در بازی با انگلیس رقم خورد.
بازی با ولز اما حسینی را دوباره به فوتبال ایران بازگرداند. دروازه‌بانی که با چهره ناامید از میدان بازی با انگلیس بیرون رفت اما چند روز بعد با چهره شادمان و دست در دست بیرانوند از میدان بازی با ولز خارج شد.
حالا سیدحسین یک بازی تاریخی دیگر را نیز پیش رو دارد. تردیدی نیست کارلوس کی‌روش بار دیگر به این دروازه‌بان میدان خواهد داد و او مرد اول ایران در بازی با امریکا خواهد بود.
حسینی البته نباید در باد این پیروزی و موقعیت‌هایی که از مهاجمان ولز گرفت، بخوابد. او باید این بازی را به دست فراموشی بسپارد و با انگیزه‌ای تازه گام به میدان بازی امریکا بگذارد تا همراه با دیگر ملی‌پوشان اولین صعود به مرحله بعد را در تاریخ جام جهانی به ثبت برساند.
حسینی برای آنکه در بازی با امریکا نیز همان باشد که در بازی با ولز دیدیم و همان نباشد که در بازی با انگلیس رقم خورد، نیاز به یک ریکاوری روحی مناسب هم دارد. مربیان تیم ملی نیز باید او را بخوبی آماده آن بازی مهم کنند؛ دیداری که به فینال می‌ماند.